menu

Hendrix - Band of Gypsys (1970)

mijn stem
4,28 (399)
399 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Polydor

  1. Who Knows? (9:32)
  2. Machine Gun (12:33)
  3. Changes (5:10)
  4. Power to Love (6:53)
  5. Message of Love (5:22)
  6. We Gotta Live Together (5:46)
  7. Hear My Train a Comin * (9:02)
  8. Foxy Lady * (6:33)
  9. Stop * (4:47)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 45:16 (1:05:38)
zoeken in:
avatar van HammerHead
4,5
Nu is Band of Gypsys toevallig ook een live album en ik kan dit met de beste wil van de wereld geen slechte plaat vinden, doet zeker niet onder voor z'n studiowerk. Zoals Oldfart al zei: veel van de na zijn dood uitgebrachte verzamelaartjes en live-platen zijn even vlug samengesteld en in elkaar geflanst om snel geld te kunnen verdienen. Dat heeft verder weinig met de podiumvaardigheden van Hendrix te maken. Dat ze hier zo hoog gewaardeerd worden komt denk ik vooral omdat er niet echt veel op gestemd is, dus voornamelijk dichtgetikte fans die gestemd hebben.

avatar van Purple Joe
5,0
ik2.0 schreef:
Alleen al voor Machine Gun zou iedereen van deze plaat moeten houden, de beste gitaarsolo ooit!


Mooi samengevat 2.0, Jimi spreekt met die gitaar en als hij zelf zingt, dan zingt hij op de solo van de gitaar wat overigens zeer tot zijn recht komt.

Jammer dat Band of Gypsys er niet eerder kwam of wat langer bestaan heeft. Hou uiteraard ook van The Experience maar Band of Gypsys kan je echt naar blijven en blijven luisteren. Het is voor mij de kers op de taart qua performance van Jimi. Ook ben ik ergens wel blij dat er geen "monkeydrummertje" (M.M.) is die alles wil overtreffen...

Let tevens op het bassriffje van B. Cox, man hoe cool kan een bass niet klinken? Perfect om Jimi daarop de vrijheid toe te staan om een supernatuurlijk stuk gitaargeschiedenis neer te zetten.

avatar van Ronald5150
4,0
Op deze liveplaat speelt Hendrix zoals ik hem het liefst hoor, groovend maar vooral bluesy. Bij de eerste tonen van de bas en de gitaar op "Who Knows" ben ik verkocht. Mooie warme donkere tonen uit de gitaar en een groovende bas en stuwende drums. Hendrix is redelijk bij stem, maar dat is uiteraard niet doorslaggevend met zulke kwaliteiten op de gitaar. Al moet ik wel zeggen dat de ondersteunende vocalen van zijn bandmakkers een verademing zijn en een echte aanvulling op de stem van Hendrix. Hendrix speelt gevarieerd, gedreven, maar vooral met veel gevoel zonder zich te verliezen in teveel experimenteel gefreak. Deze behoort met "Electric Ladyland" tot mijn favoriete Hendrix platen. Tijdloos!

4,5
Mijn favoriet Hendrix-album en sowieso een album voor in mijn Top-10. Het album is verre van perfect: de nummers zijn niet bijzonder goed en de overige bandleden spelen ook niet echt de sterren van de hemel, maar Jimi wel en hoe! Dit is het ultieme gitaarsolo-album: Jimi blaast me hier helemaal omver met zijn gitaarspel in vergelijking waarmee alle andere rockguitaristen maar een stelletje zielige amateurs zijn. Frusciante van de The Red Hot Chili Peppers was ook dol op dit album en noemde Jimi 'chagrijnig' op dit album: ik weet niet of dat waar is maar niet alleen is de stijl hier 'zwarter' (funky, jazzy en daarmee is het een van de eerste fusionalbums waartoe Jimi ook bewust zijn blanke band zou hebben ingeruild voor een zwarte band) maar ook duisterder en inderdaad, woedender. Of orgastischer. Hoe dan ook, het gitaarspel is ongelooflijk, zelfs voor Jimi's doen, bovenmenselijk, geniaal en brengt me volledig in vervoering. M'n favoriet is de gitaarintro van 'Power to Love' dat helemaal één exploderend orgasme is. Dit album is beter dan seks.

avatar van RuudC
4,0
Het is wat lastig om een marathon te vullen als je naar Jimi Hendrix' oeuvre kijkt. De drie platen van The Jimi Hendrix Experience zijn voor de hand liggend, maar daarna... Band Of Gypsys betrekken we er ook maar bij, omdat het materiaal verder niet op studio albums staat en The Cry Of Love, omdat ik begrepen heb dat dat album al aardig af was toen Jimi overleed.

Het is meteen wel duidelijk dat Band Of Gypsys andere koek is dan The Experience. Met Afro-Amerikanen in de band, ligt de focus duidelijk meer op funk en rhythm&blues. Dit album heeft een behoorlijk improvisatorisch karakter. Dat Jimi kan jammen, wist ik natuurlijk wel. De songs zijn dan ook volledig in hippiestijl: anti-oorlog en pro love. Qua stijl wel even wennen, maar als je kijkt naar de ontwikkeling van Hendrix, mag dat geen verrassing zijn. Toch vind ik dit wel iets minder interessant. Complimenten verder voor Miles als zanger. Qua begeleidingsband vind ik de twee bleekscheten van The Exoerience wel wat beter.


Tussenstand:
1. Electric Ladyland
2. Are You Experienced
3. Axis: Bold As Love
4. Band Of Gypsys

avatar van lennert
3,0
Dit is dan weer precies het soort livealbum waar ik echt niet van houd. Weinig structuur, veel gejam en gerammel en daar ben ik gewoon geen fan van. Ergens voelt het ook lullig om dan zo'n score te geven, maar ik haal gewoon geen voldoening uit dit soort improvisatorische rhythm & blues en snak naar echte liedjes zoals ze op het debuut en Electric Ladyland wel te horen waren. Op deze manier herinner ik me wel weer de Hendrix-sound waar ik vroeger geen fan van was. Slecht is het echt niet, maar plezier geeft het me gewoon niet.

Tussenstand:
1. Electric Ladyland
2. Are You Experienced
3. Axis: Bold As Love
4. Band Of Gypsys

avatar van WoNa
4,5
Een van mijn eerste albums was een Jimi Hendrix dubbel album 'Pop History', ik meen deel 2, een serie van het Polydor label. Veel werk, bleek later, van 'Electric Ladyland' en 'Band Of Gypsys' te komen, aangevuld met een paar andere tracks, maar niet de singles, op 'Foxy Lady' na. Kant a was een combinatie van 'Who Knows' en een speciale 'Voodoo Child' edit. Dat was nogal een ervaring naar deze twee nummers luisteren voor een 14 jarige.

Band Of Gypsys zelf kwam pas heel veel jaren later, misschien wel 25, op cd in huis. Waarschijnlijk heel weinig gespeeld, want op 'Machine Gun' na, waar ik niet veel aan vond, was de muziek al volledig geïnternaliseerd. De rest is echt geweldig. Ik speel al een aantal dagen met het idee de plaat weer eens te spelen. Het is er nog niet van gekomen. Het maakt niet echt uit want ik hoef alleen maar te denken aan het ge-toe-doe uit 'Who Knows' en het nummer speelt zich al af in mijn hoofd.

Als ik bedenk dat de wereld zonder het zakelijke en juridische onvermogen van Hendrix (twee contracten en tegen ieder advies in iets onderhands regelen) we deze plaat nooit zouden hebben gehoord, dan mogen we de heer Hendrix dankbaar zijn voor dat onvermogen.

Ik geloof zo dat de vier concerten alles bij elkaar opgeteld, integraal een rommelig geheel vormen. Zonder al te veel voorbereiding een podium op is zelfs voor goede muzikanten teveel gevraagd (zie ook Lennon in Toronto bv). Hetgeen op Band Of Gypsys terecht gekomen is, heeft de tand des tijds glorieus doorstaan.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Hendrix zonder vangnet, met niets anders dan een kale ritmesectie om hem gezelschap te houden. Maar Buddy Miles' drums en subtiele bekkenwerk houden de muziek steeds swingend, Billy Cox' gortdroge baslijnen vormen een perfect fundament, Hendrix zelf is in topvorm, en zijn afwisselend donkere en snijdende gitaargeluid behoort tot de beste "geluidsbeelden" die ik ooit heb gehoord. Ik heb vaak problemen met gitaristen die proberen te soleren tegen een achtergrond van één akkoord of zelfs maar één riff, want ik heb het idee dat een gevarieerd of in ieder geval uit meerdere akkoorden bestaand akkoordenpatroon juist de ideale voedingsbodem vormt voor een solo vanwege de pakkende contrasten die de solo kan creëren met de akkoordenreeks, maar Hendrix is in staat om zelfs tegen een minimale achtergrond te soleren zonder saai of oninteressant te worden – ik ken eigenlijk niemand die hem dat nadoet.
        Kant 1 gaat voorbij als in een droom, kant 2 is wat taaier omdat de nummers mijn aandacht niet steeds vast weten te houden; het is mij niet helemaal duidelijk waarom dat zo is – misschien ligt het aan de minder sterke melodieën, misschien aan het beperktere canvas of aan het feit dat de jam-insteek van kant 1 Hendrix meer inspireerde dan de wat gestructureerde kant 2, maar hoe dan ook gaat kant 2 aanzienlijk minder vaak op de draaitafel dan kant 1 (hoewel de gitaar die op Power to love na circa 19 invalt mij nog altijd de adem afsnijdt). Vandaar niet het maximum aantal sterren, maar dat is dan ook de énige reden, want kant 1 is echt fenomenaal.

avatar van metalfist
Er is een periode geweest dat ik volledig idolaat was van Jimi Hendrix. Ik dweepte met de man en toch kon ik eigenlijk vrij weinig met deze Band of Gypsys. Ik was meer fan van de "gecontroleerde" Hendrix (ter illustratie, lange tijd vond ik If 6 Was 9 uit Axis: Bold as Love het slechtste nummer op heel de plaat) en als er nu één ding is dat Hendrix op dit album niet is... Fast forward naar vele jaren later en ik met een collega over Hendrix bezig ben en hoe hij de opening van Who Knows zo vintage Hendrix vind. Ik kon me met de beste wil ter wereld niet meer voorstellen hoe die eerste tonen klonken, maar een korte zoektocht op YouTube bewees het: ja, dat is inderdaad Hendrix ten voeten uit en het maakte iets in me los dat ik al lang vergeten was. Een soort van dierlijke vibe die zich in je buik nestelt en die je er enkel maar uitkrijgt door als een idioot mee te staan wiegen op de muziek. Met maar 6 nummers is Band of Gypsys qua setlist geen al te uitgebreid concert, de songs komen bovendien dan ook nog eens van grotendeels verschillende shows, maar wat maakt dat uit als je eerste twee nummers tezamen al bijna 20 minuten coveren. Band of Gypsys is dan ook het bewijs dat Hendrix zelf een fabelachtig potje gitaar kon spelen, maar dat hij vooral met de juiste mensen rond hem naar een hoger niveau gestuwd kon worden. De samenwerking met Buddy Miles (op de drums) en Billy Cox (op de bas) is goud waard en het is vooral indrukwekkend hoe een chaotisch en tegelijkertijd toch retestrak geheel de songs worden. Hendrix soleert er op los dat het geen naam heeft, maar Miles en Cox houden hem op het juiste pad. Die combinatie van gitaar die om je aandacht schreeuwt en de machine gun-achtige drums gevolgd door die sireneachtige zang in Machine Gun. Ik ga eens terug wat meer Hendrix beginnen draaien!

Gast
geplaatst: vandaag om 23:07 uur

geplaatst: vandaag om 23:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.