Neil Young - Trans (1982)

Dit is geen normaal album van een artiest die er toch al niet om bekend staat normale albums te willen afleveren, dus als je op zoek bent naar normaal moet je niet hier zijn en kan ik me je teleurstelling goed voorstellen.



Dan had ie er echt geen beter album van gemaakt, denk eerder dat hij er schijt aan gehad zou hebben.

Ik heb even geen zin om Shakey erbij te pakken, maar Young heeft vrijwillig (uit mijn hoofd) de helft van z'n salaris ingeleverd na twee of drie albums om van het gezeik met Geffen af te zijn. Hij kreeg oorspronkelijk één of anderhalf miljoen per album. Hij wilde albums als deze gewoon per se uitbrengen. Het geld en de roem waren niet zijn drijfveer.

Nee, en dat hoefde ook allang niet meer.

Ik heb het zeker niet over gelijk of ongelijk. Maar als je begint bij een platenmaatschappij is het misschien een wat ongelukkige keuze om met Trans te beginnen. Vanuit Geffen geredeneerd kan ik mij wel voorstellen dat er enige wenkbrauwen omhoog gingen, na dit eh.....debuut.

Een gekochte voetballer zet over het algemeen ook z'n beste beentje voor bij een nieuwe club. Als hij opeens vooral erg goed blijkt te kunnen korfballen kun je hem nog wel waarderen, maar niet vanwege voetbalkwaliteiten.

En in 1982 wás Trans natuurlijk wel heel wat anders dan wat Young tot dan toe had laten zien, we kunnen het niet vergelijken met wat er nog meer kwam.

Neil Young had blijkbaar behoefte om een andere weg in te slaan, ver weg van wat men van hem verwacht. Geïnspireerd door de nieuwe stroming als Kraftwerk maakt hij een typische begin jaren 80 plaat. Ik vind de plaat persoonlijk helemaal niet zo slecht. De elektronische instrumentatie vind ik niet storend, integendeel. De nummers zijn over het algemeen goed. Like an Inca is zelfs een behoorlijk traditioneel Young nummer. Het is net of hij door zijn stem te hervormen een ander soort vocals wil toevoegen. Zijn originele stem is mooi maar heeft weinig mogelijkheden.
Dat hij een paar miljoen inleverde bij Geffen records maakte toen al niet meer uit. Als je een LP als Deja vu of Harvest op je naam heb staan hoef je je hele leven niet meer te werken, geld speelde voor Young al in 1982 geen enkele rol meer, hij kon doen wat hij wilde.

Ik denk dat een onconventionele, grillige, niet door zijn bankrekening gedreven artiest als Neil Young altijd op gespannen voet leeft met welke platenmaatschappij dan ook. Hij wil uitbrengen wat zijn gevoel hem op dat moment ingeeft, met Trans was dat een plaat die op communicatie met zijn zoon was geinspireerd, en de mannen van de platenmaatschappij beginnen dan altijd over commerciele belangen te z**k*n. Onverenigbaar tegenstrijdige belangen. De opvolger was gevuld met rockabilly muziek en voila, Geffen daagde megaster Neil Young (dat was hij begin '80s namelijk wel degelijk) voor de rechter omdat ie niet als zichzelf klonk. Bizar!

Vind dit eigenlijk best een heel sterk album. Inderdaad erg kraftwerkachtig. Was dit album van een willekeurige andere artiest geweest dan was dit een stuk beter beoordeeld. De combinatie van melodische gitaarpartijen en futuristische elektronica werkt erg aanstekelijk. We r in control is bijvoorbeeld een nummer en like an inca hoort mijns inziens bij de beste nummers van Neil Young. Ik heb eigenlijk altijd wel enige fascinatie voor artiesten die experimenteren buiten hun comfort zone.

Prima plaat die laat zien dat "computer" niet hetzelfde hoeft te zijn als "zielloos". Ik heb het altijd jammer gevonden dat Neil het nodig vond er "gewone" nummers tussendoor te gooien als Like An Inca. Grappig genoeg vond Neil dat ook zo staat in zijn bio. De gewone nummers zijn om toch een paar mensen tevreden te stellen, maar daar kreeg hij al snel spijt van. Overigens, als je de computergeluiden wegdenkt blijven er sterke songs over. Zo speelt Neil op Unplugged "Transformer Man" en dan hoor je eigenlijk pas goed hoe sterk dat nummer is.

Trans vind ik toch een stuk beter dan Landing On Water. Beiden heb ik bij FRS een keer uit de sales-bakkken gehaald. De versie van Transformer Man van Unplugged kon ik wat eerder, zodat ik aan deze moest wennen.
Mr. Soul van het tweede album van Buffalo Springfield heeft mijn voorkeur.
Ik zit nog te wachten op een expanded versie van Arc.

Na lange tijd maar weer eens opgezet. Live versies van 'Sample and Hold' en 'Computer Age' zoals op 'Cow Palace' gingen er de afgelopen weken toch goed in, en ook deze studioversies zijn prima. Niet alle nummers zijn even sterk, 'Mr. Soul' is haast een verkrachting van het origineel, maar over het algemeen is dit een prima plaat. Je moet er even inkomen en voor gaan zitten, maar dan heb je wel een aardig album met Young die redelijk uniek uit de hoek komt. Hij had van mij best nog zo'n album mogen maken, want er zit wel potentie in.

Halfje erbij, zou misschien nog wel een keer kunnen gebeuren.

3*

Vandaag bestaat dit onderschat album al weer 30 jaar. Happy Transiversary.

Tsja toen deze lp uitkwam moest ik wel even slikken. Neil Young die verstrikt raakt in de elektronica. De liedjes zijn niet eens slecht maar de manier waarop hij ze arrangeerde sprak me niet erg aan.
Uit zijn biografieen begreep ik dat hij de elektonica gebruikte om te communiceren met Ben (zoon met hersenverlamming).
Het was een periode met een enorme vernieuwingsdrang voor Neil. Ik heb het een tijdje (tot Life) volgehouden maar verloor daarna de belangstelling voor zijn muziek. (Het zou tot 2005 duren voordat ik hem herontdekte)

Ik ben destijds(1982) naar het concert geweest in Ahoy, ik vreesde met grote vrezen dat het compleet ala Trans zou zijn, gelukkig niet en in mijn herrinering zit nog steeds een op zijn kruk zittende Neil Young, de band in het donker en langzaam komt Nils Lofgren naar voren om samen met NY op ak. git en NL op accordeon Comes a time te spelen.

Wat een contrast met trans.

Op een bepaalde manier kan ik deze plaat ook nog wel waarderen , maar dan alleen omdat Neil(zoals hij nog steeds doet) puur en alleen zijn eigen gang gaat, gelukkig staat ie nog in mijn vinylkast, komt er zelden uit maar beschouw hem toch als en kostbaar kleinood.

Het eerste nummer Little thing called love is nog wel aardig maar vervolgens het Neil young goes Kraftwerk is niet echt aan mij besteed.Wel deed Sonic youth nog ooit een prima cover van Computer age.

Alleen omdat het Neil is krijgt hij 3.5 sterren, maar het is niet zijn beste album. Gebruik van een vocoder is niet des Neals

3,5 alleen omdat het Neil Young is? Jij hebt lef...

Van mij krijgt hij 3,5 omdat er enkele erg goede songs opstaan als je door de stemvervormer en bliepjes heen kunt luisteren. Blijf het een zeer sympathieke uiting van ome Neil vinden.

Huh? Dus Neil Young mag "pure shit" maken omdat het Neil Young is en een mindere plaat van Genesis:



braak je opeens uit? Sorrie,daar begrijp ik geen ene fuck van...

Ja, zo zit het nu eenmaal. Niets aan te doen, freakey. All animals are equal, but some animals are more equal than others.

Nou ja, het zij zo, ik geef in ieder geval liever mijn mening op de kwaliteit van de muziek....
... Ik hoop alleen dat je geen mensen hoeft te beoordelen op je werk...

Appels met Peren vergelijken. Normaal geef ik Neil een 4.0 of hoger maar nu staan er (te) weinig goede nummers op. Bij Genesis is de vonk bij ABACAB en DUKE totaal verdwenen

@ Freakey: Klikkerdeklik

Nopperdepop, ik vergelijk alleen de manier van beoordelen, je zegt zelf, ALLEEN omdat er Neil Young op staat krijgt deze 3,5* van je en dat gaat er dus niet in...

Het enige wat mis is met dit album zijn de niet Trans nummers, die eigenlijk op Island in the Sun hadden moeten staan, maar Geffen vond dat album niet goed genoeg, dus werden een paar nummers vervangen door Trans nummers.

Als EP met video's, wat Neil Young's bedoeling was, was dit album veel beter aangeslagen. Dan was het verhaal van dit album beter tot zijn recht gekomen.

Na Hawks & Doves is de platen carrière van Neil Young toch wel gaan zwalken. Nooit meer heeft hij daarna nog het niveau gehaald van zijn 1968-1980 periode. Zelfs niet bij benadering.

Trans vandaag voor het eerst in jaren weer een beluistert.
De openingstune is wel een aardig niemendalletje. Maar daarna gaat hij de fout in.
Neil Young goes Kraftwerk.
Een verkrampte poging om mee te gaan met zijn tijd.

Young had het door de hele jaren 80 niet gemakkelijk. Zijn populariteit en platenverkoop zakte naar een absoluut dieptepunt.
Totdat in de jaren 90 bands als Pearl jam openlijk hun waardering voor Young uitspraken. En een heel nieuwe generatie kennis kon maken met dit fenomeen.
Gelukkig is de kwaliteit van zijn platen wel weer iets beter geworden.

Maar de jaren 80...een kwelgeest voor Young.

Ooit heb ik dit album op vinyl gekocht, maar ik kon het niet meer terugvinden in mijn platenkast. Misschien heb ik het weggegeven, en vandaag bleek bij herbeluistering waarom dat ook al weer was.
Er staan heus wel goede songs op dit album, maar het vervormde stemgeluid van Young plus de synths vind ik domweg spuuglelijk. Het album begint (naar mijn smaak) prima met Little Thing Called Love en ook Like an Inca kan er best mee door. Waren die nummers overigens bestemd voor het niet uitgebrachte album Island in the Sun? En ligt de rest dan in de kluis, of is het wellicht al uitgebracht zonder dat ik dit heb opgemerkt? Weten de kenners hier dat misschien ?

Transformer man op unplugged

Die nummers waren voor Island in the Sun, ja. Neil Young - Island In The Sun - human-highway.com

Het zal in de jaren ’80 niet altijd even leuk zijn geweest om Neil Youngfan te zijn. Na Hawks and Doves en Re-Ac-Tor is dit alweer het derde mindere album op een rij. Gelukkig ben ik pas ergens rond 2005 begonnen me te interesseren voor het werk van Neil Young, dus ik was voorbereid toen ik aan Trans begon.
Hoewel het ver van z’n beste werk ligt, vind ik nummers als Computer Age, Transformer Man en Sample and Hold eigenlijk best leuk. De stem van Neil Young door de vocoder is even wennen, net als het elektronische geluid, maar als experiment vind ik Trans eigenlijk best geslaagd. Wat echter afbreuk doet aan het resultaat, is dat Neil Young op twee gedachten heeft gelijkt te hinken, door het experiment wat halfhartig door te voeren. Little Thing Called Love en Like an Inca klinken weer veel meer als klassieke Neil Youngnummers, weliswaar niet van klassieke kwaliteit, die daarmee Trans wat een allegaartje doen lijken. Dat gevoel wordt nog versterkt door de heopname van Mr. Soul, die op mij als vulling overkomt, en duidelijk maakt hoe goed het origineel eigenlijk is.

Kortom, een inconsequent doorgevoerd experiment. Met wat meer consistentie had ik hier nog wel drie sterren van kunnen maken, maar dat wordt hem net niet.

2.5*

Ik vind dit wel een vermakelijk album. De nummers waar Neil gebruik maakt van een vocoder zijn best leuk en vermakelijk. Het experiment is eigenlijk ook te prijzen. Het is inderdaad jammer dat Neil niet een hele plaat zo heeft opgenomen. Toch vind ik een nummer als Little Thing Called Love best leuk. Kortom voor mij een vermakelijke plaat met een wat mij betreft geslaagd vocoder experiment.

Heb vroeger de CD van iemand geleend dus wist waar ik aan begon toen ik vanmiddag de LP kocht. De aandacht wordt d.m.v. een sticker gevestigd op de single Little Thing Called Love. Blijf bij een eerdere bevinding dat die laatste track me (iets) te lang duurt. Voor de rest waardeer ik dit experiment van Neil Young en is het herkenbaar dat, zoals de pop-encyclopedie vermeldt, de fans zwaar op de proef worden gesteld. Nou ben ik niet zozeer fan maar meer iemand die zo af en toe wel wat van deze artiest heeft. Klassieke werken als Déjà Vu en Harvest maken ook deel uit van mijn collectie.

Op Youtube nog wat interessante dingen gevonden, zoals een outtake van de Berlin DVD, single versies van Mr. Soul en Sample & Hold én de LP versie van Sample & Hold:

Neil Young - Mr. Soul - YouTube
Neil Young - Mr. Soul (Dance Remix) 1982 - YouTube
Sample and Hold (single version) - Neil Young - YouTube
Neil Young - Sample And Hold (Dance Remix) 1982 - YouTube
Neil Young & Crazy Horse - Sample and Hold (LP Version) - YouTube

Heel behoorlijk album en getuigd van lef. Heb deze vroeger ooit op vinyl gehad.

leuke gimmick geproduced door giorgio moroder? er zijn slechtere albums.
3,5 sterren