"You hate it or you love it", dat is eigenlijk kort samengevat hoe dit album kan landen. Zojuist weer eens opgezet nadat ik Lucky Thirteen had gedraaid. Wel grappig dat de één dit bij de beste album van Neil schaart en de ander het niet om aan te horen vindt. Geeft wel aan dat Neil een zeer breed publiek aantrekt en dat is knap te noemen, zonder dat je je gezicht/identiteit van je muziek verliest. Tijdens het draaien vroeg ik mij eigenlijk hetzelfde af als Haveman: "Was dit in begin 80 vernieuwend?"
Ik was toen 10 jaar en dit album zou ik absoluut vernieuwend en zelfs erg interessant noemen, ware het niet dat ik pas een jaar of 20 was toen ik Neil ontdektte.
Het album begint met een lekker in het gehoor klinkend 'Clapton-achtige' country/rock. Daarna komen de computers in aantocht, maar tot mijn verbazing kan ik het nu (in tegenstelling tot een aantal jaartjes terug) wel waarderen. Natuurlijk is het geen After the goldrush of komt het in de buurt van Zuma (om maar wat te noemen), maar het is toch erg grappig.
Op Hold on to your love zijn de pc'tjes weer heel even opgeborgen en voert met name het keyboarddeuntje de boventoon: leuke song!
Daarna vind ik Neil doorschieten in het computertijdperk met Sample & hold. Wat een vreselijke drocht van een plaat, die ook nog eens eeuwen lijkt te duren
.
Mr. Soul...tja apart maar leuk. Ik hoor liever de acoustische versie, zoals ook van Transformer man.
Het album wordt op een overheerlijke wijze afgesloten met een bijna 10 minuten durende Like an Inca. Wat kabbelt dat lekker voort, afgewisseld door gitaarriedeltjes die de rest van de dag in je hoofd blijft zitten. Absoluut samen met de 1e track mijn favoriet.
Al met al kom ik terug op mijn 2,5* en verhoog ik 'm met een volle ster. Misschien denk ik over 10 jaar ook wel zo over zijn nieuwste album "Fork in the road"