0
geplaatst: 18 april 2020, 13:44 uur
Mijn vinkjes staan bij Wallflower en (Uiteraard) San Jacinto. Ik heb ook een enorm zwak voor I Have the Touch maar vreemd genoeg is dat niet een enorme klassieker in zijn mooie oeuvre. Check hier maar eens de statistieken, staat hij een-na-laatste 
0
geplaatst: 18 april 2020, 13:57 uur
Chameleon Day schreef:
San Jacinto is mss wel DE Gabriël klassieker, dan wel zeker één van de top 3/5.
San Jacinto is mss wel DE Gabriël klassieker, dan wel zeker één van de top 3/5.
Klopt, je was erbij
hier op MuMe dan..Peter Gabrielmeter
0
geplaatst: 18 april 2020, 17:04 uur
Mijn vinkjes staan bij Wallflower en The Rytnm of the Heat... Lay your Hands on Me would is mijn 3e favoriet.
1
geplaatst: 18 april 2020, 17:37 uur
Kan met die stelling leven, maar Here Comes the Flood ( in zijn originele uitgave) behoort ook tot dat rijtje.
1
geplaatst: 15 juli 2020, 15:33 uur
Madjack71 schreef:
Aparte hoes, maar Gabriel is in die zin ook altijd wel een eigenzinnige artiest gebleken. De 'wereldmuziek' invloeden kwamen hier al naar voren en in die zin was Gabriel er eerder bij dan de gelauwerde Paul Simon.
Het zijn nummers die de tijd nemen voor het opbouwen ervan en om de aandacht vragen. Ikzelf heb iets meer de voorkeur voor kant A, maar dat komt meer doordat ik door Shock the Monkey ietwat uit de sfeer wordt gehaald. Lay your hands on me en Wallflower maken dat weer in orde.
Goed gemusiceerd en de harde drums vallen weer eens op, wat blijkbaar ook een 'ding' was in die periode. Er speelt ook een zekere Levin mee op bas, dat toch Tony van Yes blijkt te zijn getuige het bericht van ChrisX eerder.
Tony Levin is nooit bassist bij Yes geweest dat was de helaas te vroeg overleden Chris Squire. Hij is wel op toernee geweest met Anderson Bruford Wakeman Howe. Verder speelde hij nog in King Crimson.Aparte hoes, maar Gabriel is in die zin ook altijd wel een eigenzinnige artiest gebleken. De 'wereldmuziek' invloeden kwamen hier al naar voren en in die zin was Gabriel er eerder bij dan de gelauwerde Paul Simon.
Het zijn nummers die de tijd nemen voor het opbouwen ervan en om de aandacht vragen. Ikzelf heb iets meer de voorkeur voor kant A, maar dat komt meer doordat ik door Shock the Monkey ietwat uit de sfeer wordt gehaald. Lay your hands on me en Wallflower maken dat weer in orde.
Goed gemusiceerd en de harde drums vallen weer eens op, wat blijkbaar ook een 'ding' was in die periode. Er speelt ook een zekere Levin mee op bas, dat toch Tony van Yes blijkt te zijn getuige het bericht van ChrisX eerder.
0
geplaatst: 7 februari 2021, 23:57 uur
Verhoogd van 4 naar 4,5*
Een fenomenaal album. Het was verschrikkelijk om te horen dat PG de band Genesis verliet . Maar de keerzijde is wel dat hij een discografie heeft om U tegen te zeggen. Deze PG 4 is ongetwijfeld één van zijn beste !
De bezwerende en ophitsende ritmesectie samen met zijn ongelofelijke knappe zang tilt dit album omhoog.
P.S. Het Belgische weekblad HUMO verguisde al jaren de prog muziek van GENESIS, maar deze PG 4 werd de sterren in geschreven .......
Een fenomenaal album. Het was verschrikkelijk om te horen dat PG de band Genesis verliet . Maar de keerzijde is wel dat hij een discografie heeft om U tegen te zeggen. Deze PG 4 is ongetwijfeld één van zijn beste !
De bezwerende en ophitsende ritmesectie samen met zijn ongelofelijke knappe zang tilt dit album omhoog.
P.S. Het Belgische weekblad HUMO verguisde al jaren de prog muziek van GENESIS, maar deze PG 4 werd de sterren in geschreven .......
0
geplaatst: 8 februari 2021, 08:55 uur
komt er nog iets nieuws van deze maestro??Of is het over en sluiten?
0
geplaatst: 8 februari 2021, 11:01 uur
Neal Peart schreef:
komt er nog iets nieuws van deze maestro??Of is het over en sluiten?
komt er nog iets nieuws van deze maestro??Of is het over en sluiten?
Ik hoop er nog stilletjes op. Wie weet vind PG in deze Corona tijd de nodige inspiratie voor nieuw werk ?? Stel je voor .
5
geplaatst: 28 maart 2021, 22:01 uur
Ik zit mij wat voor te bereiden op Ladder 13 die morgenavond bij de Prog Ladder 2021 wordt opgesteld en zat weer eens, na lange tijd, naar San Jacinto te luisteren en man, wat een vreemde gewaarwording kreeg ik opeens.. Ik kreeg een soort heimwee naar de tijden dat Gabriel dit soort albums uitbracht en ik ze leerde ontdekken. Ik mis de man Gabriel, de muzikant, de trendsetter, de vernieuwer. Zijn Charisma..
Als ik heel eerlijk ben dan worden er ook niet echt meer nieuwe albums uitgebracht door de muzikanten waar ik mee opgroeide.
Waar zijn Collins, Pink Floyd, Gabriel, Sting, Bush, Genesis, Prince, Freddie, The Police, Hollis, Radiohead, Fish, Fleetwood Mac en vele anderen gebleven ? Sommigen brengen nog wel eens wat uit of ze zijn jarenlang stil. Sommigen zijn al aan gene zijde en sommigen zijn gewoon uitgeblust. Opgehouden te bestaan en overgegaan naar hun pensioen op verdiende lauweren. Soms, soms.. soms komt er nog weleens een parel uit de oester maar de tussenperiodes worden steeds langer tot het uiteindelijk stil valt..
Ik kan steeds minder met de nieuwe muziek van de hedendaagse artiesten. Soms komt er weleens wat voorbij maar mijn verwondering is er een weinig meer. Geen hoog verwachte spanningen meer van nog uit te komen albums. En de diepgang van de muziek wordt steeds minder. Het lijkt wel een snel scoren. Weinig blijft meer hangen want de consumptiedrang is hoog en de concurrentie loert.
Mijn muzikaal inspirerende helden vervagen langzaam van het muzikale toneel of ze zijn al weg. Hoe zouden ze dit zelf beleven ? Ooit als trendsetters, wereldfaam, overal ter wereld neerstrijkend met hun live concerten, creërend in hun studio's. Waarom zijn ze langzaam aan het verdwijnen ? Wat heeft ze doen beseffen dat ze steeds minder gingen betekenen ?
En ik ? Ik blijf achter.. Zoekend, luisterend, soms melancholiek. Of verdwijn ik ook langzaam uit deze muzikale wereld...?
We will live - hold the line
Als ik heel eerlijk ben dan worden er ook niet echt meer nieuwe albums uitgebracht door de muzikanten waar ik mee opgroeide.
Waar zijn Collins, Pink Floyd, Gabriel, Sting, Bush, Genesis, Prince, Freddie, The Police, Hollis, Radiohead, Fish, Fleetwood Mac en vele anderen gebleven ? Sommigen brengen nog wel eens wat uit of ze zijn jarenlang stil. Sommigen zijn al aan gene zijde en sommigen zijn gewoon uitgeblust. Opgehouden te bestaan en overgegaan naar hun pensioen op verdiende lauweren. Soms, soms.. soms komt er nog weleens een parel uit de oester maar de tussenperiodes worden steeds langer tot het uiteindelijk stil valt..
Ik kan steeds minder met de nieuwe muziek van de hedendaagse artiesten. Soms komt er weleens wat voorbij maar mijn verwondering is er een weinig meer. Geen hoog verwachte spanningen meer van nog uit te komen albums. En de diepgang van de muziek wordt steeds minder. Het lijkt wel een snel scoren. Weinig blijft meer hangen want de consumptiedrang is hoog en de concurrentie loert.
Mijn muzikaal inspirerende helden vervagen langzaam van het muzikale toneel of ze zijn al weg. Hoe zouden ze dit zelf beleven ? Ooit als trendsetters, wereldfaam, overal ter wereld neerstrijkend met hun live concerten, creërend in hun studio's. Waarom zijn ze langzaam aan het verdwijnen ? Wat heeft ze doen beseffen dat ze steeds minder gingen betekenen ?
En ik ? Ik blijf achter.. Zoekend, luisterend, soms melancholiek. Of verdwijn ik ook langzaam uit deze muzikale wereld...?
We will live - hold the line
5
geplaatst: 28 maart 2021, 23:54 uur
@meneer:
In deze hap slik weg maatschappij zijn zaken als muziek, film en literatuur verworden tot wegwerp artikelen.
Van de voorbeelden die je aanhaalt zijn er een aantal van ook favorieten bij mij. Het uitkijken naar een nieuw album is niet meer van deze tijd lijkt wel. De release zwerft vaak al ver voor verschijningsdatum op het internet en verliest daardoor dat exclusieve ,wat wij er vroeger wel in zagen.
Ook ik heb als voormalig Free Record Shop medewerker nachtelijke releases of luistersessies mee mogen maken. Nieuwe albums van U2 of de Rolling Stones waar mensen(voornamelijk ouderen) zich om klokslag 00:00 kwamen melden om de eerste te zijn om dat kleinood aan te schaffen. Nu alles binnen handbereik is , verdwijnt de urgentie en daarmee de romantiek die de beleving naar een nieuw album met zich mee brengt. Ik heb ook het idee , dat het uitbrengen van albums ook weinig zoden aan de dijk zet , gezien de kosten van het proces nauwelijks meer terug kunnen worden verdiend.
Ook jonge mensen om me heen zijn lang niet zo met muziek bezig op de manier zoals wij dat vroeger deden. Het verdiepen in een album of band /artiest is nauwelijks nog van deze tijd lijkt wel .De aandacht is zo snel verlegd dat het soms niet eens mogelijk is om een gesprek te voeren. Ik ben ermee gestopt me er aan te storen , iedere generatie heeft zo zijn eigen gebruiken. Jammer is het echter wel en laat het een troost zijn dat het overgrote aantal users hier hetzelfde zijn als jij en ik en de dingen op waarde weten te schatten .
In deze hap slik weg maatschappij zijn zaken als muziek, film en literatuur verworden tot wegwerp artikelen.
Van de voorbeelden die je aanhaalt zijn er een aantal van ook favorieten bij mij. Het uitkijken naar een nieuw album is niet meer van deze tijd lijkt wel. De release zwerft vaak al ver voor verschijningsdatum op het internet en verliest daardoor dat exclusieve ,wat wij er vroeger wel in zagen.
Ook ik heb als voormalig Free Record Shop medewerker nachtelijke releases of luistersessies mee mogen maken. Nieuwe albums van U2 of de Rolling Stones waar mensen(voornamelijk ouderen) zich om klokslag 00:00 kwamen melden om de eerste te zijn om dat kleinood aan te schaffen. Nu alles binnen handbereik is , verdwijnt de urgentie en daarmee de romantiek die de beleving naar een nieuw album met zich mee brengt. Ik heb ook het idee , dat het uitbrengen van albums ook weinig zoden aan de dijk zet , gezien de kosten van het proces nauwelijks meer terug kunnen worden verdiend.
Ook jonge mensen om me heen zijn lang niet zo met muziek bezig op de manier zoals wij dat vroeger deden. Het verdiepen in een album of band /artiest is nauwelijks nog van deze tijd lijkt wel .De aandacht is zo snel verlegd dat het soms niet eens mogelijk is om een gesprek te voeren. Ik ben ermee gestopt me er aan te storen , iedere generatie heeft zo zijn eigen gebruiken. Jammer is het echter wel en laat het een troost zijn dat het overgrote aantal users hier hetzelfde zijn als jij en ik en de dingen op waarde weten te schatten .
5
geplaatst: 28 maart 2021, 23:58 uur
Het concept "album" is mijn puberdochters volkomen vreemd....en een plaat als deze heel "weird"....en heel "awkward" als je vader dat soort muziek op heeft staan als de vriendinnen langs komen. Tsja...
2
geplaatst: 29 maart 2021, 07:51 uur
Chameleon Day schreef:
Het concept "album" is mijn puberdochters volkomen vreemd....en een plaat als deze heel "weird"....en heel "awkward" als je vader dat soort muziek op heeft staan als de vriendinnen langs komen. Tsja...
Het concept "album" is mijn puberdochters volkomen vreemd....en een plaat als deze heel "weird"....en heel "awkward" als je vader dat soort muziek op heeft staan als de vriendinnen langs komen. Tsja...
We leven muzikaal gezien in hele truttig tijden, een beetje als begin jaren 60, netjes niet opvallend tussen de lijntjes. En niet alleen muzikaal is vertrutting een feit. Iedereen lijkt op elkaar, niemand valt op, iedereen de zelfde mening, en als je wel opvalt ben je “Weird en Awkward” , een plaat als 4, geen platenmaatschappij zou zich er meer aan wagen. Een gemis, waardoor heel veel nieuw uitgesproken talent nooit een kans krijgt.
1
geplaatst: 29 maart 2021, 07:52 uur
Er zijn overigens nog wel genoeg oudere artiesten die met enige regelmaat nog met nieuw werk komen. Voor Genesis fanaten is Steve Hackett nog steeds erg actief.
Alleen van het aloude systeem van het "gelijk" kopen van nieuwe cd's of lp's is nog maar weinig overgebleven.
Ik word voor gek versleten met enige regelmaat nog een (oude) cd te kopen omdat ik het handig vind een cd in allerlei afspelers te kunnen stoppen om overal onafhankelijk van wie dan ook muziek (zonder reclame uiteraard en nog enigszins voor de artiest profijtelijk) te kunnen afluisteren.
Maar hoeveel mag je nog van een oude artiest, dik in de zeventig, verwachten? En wordt het dan geen tijd om af en toe ook naar wat nieuws om te kijken?
Alleen van het aloude systeem van het "gelijk" kopen van nieuwe cd's of lp's is nog maar weinig overgebleven.
Ik word voor gek versleten met enige regelmaat nog een (oude) cd te kopen omdat ik het handig vind een cd in allerlei afspelers te kunnen stoppen om overal onafhankelijk van wie dan ook muziek (zonder reclame uiteraard en nog enigszins voor de artiest profijtelijk) te kunnen afluisteren.
Maar hoeveel mag je nog van een oude artiest, dik in de zeventig, verwachten? En wordt het dan geen tijd om af en toe ook naar wat nieuws om te kijken?
1
geplaatst: 29 maart 2021, 08:03 uur
devel-hunt schreef:
We leven muzikaal gezien in hele truttig tijden, een beetje als begin jaren 60, netjes niet opvallend tussen de lijntjes
We leven muzikaal gezien in hele truttig tijden, een beetje als begin jaren 60, netjes niet opvallend tussen de lijntjes
Ik weet niet of dat per se zo is.
Ik mag graag reclame maken voor het volstrekt "maffe" zestal van King Gizzard & The Lizard Wizard, bijvoorbeeld met het album Nonagon Infinity.
En ik stel ook met liefde mijn top 30 ter beschikking in dit topic MuMeAfrekening 2021 (voor persoonlijke hitlijsten) (even terug scrollen naar woensdag). Dan hoor je toch dat het er minder ernstig voor staat.
0
geplaatst: 15 januari 2022, 11:33 uur
De muziek die Peter Grabiel is zeker niet standaard. Maar op de één of andere manier raakt dit album mij niet.
Ik vind het hem te hol en mis de emotie in de muziek.
Ik vind het hem te hol en mis de emotie in de muziek.
0
geplaatst: 15 januari 2022, 13:38 uur
Robje1968 schreef:
De muziek die Peter Grabiel is zeker niet standaard. Maar op de één of andere manier raakt dit album mij niet.
Ik vind het hem te hol en mis de emotie in de muziek.
De muziek die Peter Grabiel is zeker niet standaard. Maar op de één of andere manier raakt dit album mij niet.
Ik vind het hem te hol en mis de emotie in de muziek.
Oké oké...
De laatste zin wekt wel wat verbazing eigenlijk.
Gabriel in t algemeen of specifiek dit album?
1
geplaatst: 15 januari 2022, 14:14 uur
Die laatste zin ontgaat mij ook. Als er iemand is met een uitgesproken warme, emotievolle stem dan is het Gabriël wel. Ook op dit album.
0
geplaatst: 15 januari 2022, 17:45 uur
vigil schreef:
Oké oké...
De laatste zin wekt wel wat verbazing eigenlijk.
Gabriel in t algemeen of specifiek dit album?
(quote)
Oké oké...
De laatste zin wekt wel wat verbazing eigenlijk.
Gabriel in t algemeen of specifiek dit album?
Ik doel op dit album. Op de één of andere manier mis ik de emotie.
0
geplaatst: 15 januari 2022, 18:49 uur
Robje1968 schreef:
Ik doel op dit album. Op de één of andere manier mis ik de emotie.
Ik doel op dit album. Op de één of andere manier mis ik de emotie.
Ik was, toen ik het album voor het eerst hoorde zelf altijd best wel emotioneel geraakt bij San Jacinto. Juist door Gabriel zijn stem. Ook had ik dat bij Wallflower en daar vooral de stem icm de tekst. Maar goed, belevingen verschillen.
Trouwens, ik had je nog vanochtend gewezen op de Progladder maar die van 2022 werd, toevallig, vanochtend op een andere link geopend: Prog Ladder 2022 - MusicMeter.nl
Een aantal andere nummers van dit album heeft Gabriel, vind ik, inderdaad wat minder emotie in zijn stem. En dat heb ik ook wel bij meer albums (ja, ook bij Genesis) als hij zingt.
Meteen de vraag die bij mij opkomt: ‘Wat is emotie in een stem in de zang ?’. Humor ? Verdriet ? Liefde ? Rouw ? Boosheid ? En hoe voel je/ik dat zelf aan ? Mooie vraag om de aankomende tijd eens over na te denken als ik luister naar muziek.
2
geplaatst: 24 maart 2022, 22:51 uur
Pas 3 dagen geleden 'ontdekt'. Wat een prachtig album zeg. Nooit echt eens doorgezet om goed te beluisteren. Maar opeens valt alles nu op z'n plaats. Echt super vet. Z'n stem sowieso! En evenzo de muziek. En ieder nummer heeft wel iets, hulde! Vier sterren!
0
cosmic kid (moderator)
geplaatst: 26 maart 2022, 19:33 uur
Berichten verplaatst naar Peter Gabriel
0
geplaatst: 28 april 2022, 17:19 uur
Bezig met een herbeluistering na 20 jaar van het werk van Peter Gabriel; nu toe aan zijn vierde album.
Zoals ik al bij PG3 schreef had Peter met dit album eindelijk zijn stijl gevonden. Op PG4 trekt hij die lijn consequent door. Sterker, het ademt meer zelfvertrouwen en dat hoor je door de hele plaat heen.
Het begint overdonderend met het zeer ritmische The Rhythm of the Heat, gevolgd door het nog fraaiere San Jacinto. I Have the Touch is niet zo bijzonder, maar prima 'te hebben'. Maar direct daarna volgt er met The Family and the Fishing Net een nieuw hoogtepunt.
Met Shock the Monkey heb ik het niet, maar dat heb ik met al Peter's steviger rockpogingen. Na het mooie Lay Your Hands on Me volgt een nieuw hoogtepunt in de vorm van Wallflower. En met Kiss of Life wordt een prachtig album afgesloten dat na al die jaren nog staat als een huis.
En dat kan ik niet van veel albums uit de jaren tachtig zeggen ...
Volgorde:
1. PG4
2. PG3
3. PG1
4. PG2
Zoals ik al bij PG3 schreef had Peter met dit album eindelijk zijn stijl gevonden. Op PG4 trekt hij die lijn consequent door. Sterker, het ademt meer zelfvertrouwen en dat hoor je door de hele plaat heen.
Het begint overdonderend met het zeer ritmische The Rhythm of the Heat, gevolgd door het nog fraaiere San Jacinto. I Have the Touch is niet zo bijzonder, maar prima 'te hebben'. Maar direct daarna volgt er met The Family and the Fishing Net een nieuw hoogtepunt.
Met Shock the Monkey heb ik het niet, maar dat heb ik met al Peter's steviger rockpogingen. Na het mooie Lay Your Hands on Me volgt een nieuw hoogtepunt in de vorm van Wallflower. En met Kiss of Life wordt een prachtig album afgesloten dat na al die jaren nog staat als een huis.
En dat kan ik niet van veel albums uit de jaren tachtig zeggen ...
Volgorde:
1. PG4
2. PG3
3. PG1
4. PG2
1
geplaatst: 30 november 2023, 17:26 uur
meneer schreef:
Ik zit mij wat voor te bereiden op Ladder 13 die morgenavond bij de Prog Ladder 2021 wordt opgesteld en zat weer eens, na lange tijd, naar San Jacinto te luisteren en man, wat een vreemde gewaarwording kreeg ik opeens.. Ik kreeg een soort heimwee naar de tijden dat Gabriel dit soort albums uitbracht en ik ze leerde ontdekken. Ik mis de man Gabriel, de muzikant, de trendsetter, de vernieuwer. Zijn Charisma..
Als ik heel eerlijk ben dan worden er ook niet echt meer nieuwe albums uitgebracht door de muzikanten waar ik mee opgroeide.
Waar zijn Collins, Pink Floyd, Gabriel, Sting, Bush, Genesis, Prince, Freddie, The Police, Hollis, Radiohead, Fish, Fleetwood Mac en vele anderen gebleven ? Sommigen brengen nog wel eens wat uit of ze zijn jarenlang stil. Sommigen zijn al aan gene zijde en sommigen zijn gewoon uitgeblust. Opgehouden te bestaan en overgegaan naar hun pensioen op verdiende lauweren. Soms, soms.. soms komt er nog weleens een parel uit de oester maar de tussenperiodes worden steeds langer tot het uiteindelijk stil valt..
Ik kan steeds minder met de nieuwe muziek van de hedendaagse artiesten. Soms komt er weleens wat voorbij maar mijn verwondering is er een weinig meer. Geen hoog verwachte spanningen meer van nog uit te komen albums. En de diepgang van de muziek wordt steeds minder. Het lijkt wel een snel scoren. Weinig blijft meer hangen want de consumptiedrang is hoog en de concurrentie loert.
Mijn muzikaal inspirerende helden vervagen langzaam van het muzikale toneel of ze zijn al weg. Hoe zouden ze dit zelf beleven ? Ooit als trendsetters, wereldfaam, overal ter wereld neerstrijkend met hun live concerten, creërend in hun studio's. Waarom zijn ze langzaam aan het verdwijnen ? Wat heeft ze doen beseffen dat ze steeds minder gingen betekenen ?
En ik ? Ik blijf achter.. Zoekend, luisterend, soms melancholiek. Of verdwijn ik ook langzaam uit deze muzikale wereld...?
We will live - hold the line
Ik zit mij wat voor te bereiden op Ladder 13 die morgenavond bij de Prog Ladder 2021 wordt opgesteld en zat weer eens, na lange tijd, naar San Jacinto te luisteren en man, wat een vreemde gewaarwording kreeg ik opeens.. Ik kreeg een soort heimwee naar de tijden dat Gabriel dit soort albums uitbracht en ik ze leerde ontdekken. Ik mis de man Gabriel, de muzikant, de trendsetter, de vernieuwer. Zijn Charisma..
Als ik heel eerlijk ben dan worden er ook niet echt meer nieuwe albums uitgebracht door de muzikanten waar ik mee opgroeide.
Waar zijn Collins, Pink Floyd, Gabriel, Sting, Bush, Genesis, Prince, Freddie, The Police, Hollis, Radiohead, Fish, Fleetwood Mac en vele anderen gebleven ? Sommigen brengen nog wel eens wat uit of ze zijn jarenlang stil. Sommigen zijn al aan gene zijde en sommigen zijn gewoon uitgeblust. Opgehouden te bestaan en overgegaan naar hun pensioen op verdiende lauweren. Soms, soms.. soms komt er nog weleens een parel uit de oester maar de tussenperiodes worden steeds langer tot het uiteindelijk stil valt..
Ik kan steeds minder met de nieuwe muziek van de hedendaagse artiesten. Soms komt er weleens wat voorbij maar mijn verwondering is er een weinig meer. Geen hoog verwachte spanningen meer van nog uit te komen albums. En de diepgang van de muziek wordt steeds minder. Het lijkt wel een snel scoren. Weinig blijft meer hangen want de consumptiedrang is hoog en de concurrentie loert.
Mijn muzikaal inspirerende helden vervagen langzaam van het muzikale toneel of ze zijn al weg. Hoe zouden ze dit zelf beleven ? Ooit als trendsetters, wereldfaam, overal ter wereld neerstrijkend met hun live concerten, creërend in hun studio's. Waarom zijn ze langzaam aan het verdwijnen ? Wat heeft ze doen beseffen dat ze steeds minder gingen betekenen ?
En ik ? Ik blijf achter.. Zoekend, luisterend, soms melancholiek. Of verdwijn ik ook langzaam uit deze muzikale wereld...?
We will live - hold the line
Tsja, dit hoort bij ouder worden, je oude helden te zien verdwijnen en vervagen en je minder kunnen verplaatsen in de muziek van de jeugd. Ik wil zelf absoluut geen oude zeurpiet worden wiens muzieksmaak is blijven hangen bij de Rolling Stones, dus blijf ik nieuwe muziek luisteren en hoor ik ook nieuwe mooie muziek.
Voor ons oudere liefhebbers van 'intelligente' pop/rock (waar de teksten niet alleen gaan over bitches, hoes en where's the party, is er wel wat veranderd. Vanaf de jaren 90 hebben dance, hiphop, r&b en computergestuurde pop het poplandschap helemaal overgenomen en vanaf de jaren 2000 is meer bedachtzame/maatschappijkritische etc. pop en rock verdwenen uit de top 40, denk Radiohead, The Police, Queen, U2, Tears for Fears, Dire Straits enzovoorts. Een popgenie van het kaliber Michael Jackson, Madonna en m.n. Prince is ook al niet te ontwaren, al is de nieuwe generatie dol op Justin Bieber, Ed Sheeran, Taylor Swift, Beyoncé, maar kom op...
M.a.w. hard werken voor mij om geen nostalgische oude baas te worden/zijn. Voor de volledigheid, ik luister naar bijna alle stijlen, zoals hiphop, dance, soul, pop, wereldmuziek...
* denotes required fields.
* denotes required fields.