Peter Gabriel - So (1986)

Altijd een hele puike plaat gevonden van een van mijn favoriete artiesten maar ben wel van mening dat je een stuk meer met Kate Bush zou kunnen doen dan Gabriel uiteindelijk heeft gedaan. Haar minuscule bijdrage op 3 en het wat gezapige Don't Give Up hier. Komt een beestige gigant als zij tot twee keer toe opdraven om iets op je plaatje te zetten doe je dit, kan ik niet helemaal bij. Zelf meer iemand die liever het volste potentieel haalt uit het moment voorhanden. Als ik dan een dag naar een pretpark ga, wil ik ook wel wat pret en misschien een ritje maken. Anders kan je volgens mij net zo goed niet gaan.

Hoe meer ik Kate Bush haar werk leer kennen hoe meer ik het idee krijg dat Don't Give Up wel een soort grap moet zijn.

Een of andere onzekere slapjanus die een zelfbeklag afsteekt waar de honden geen brood van lusten en Kate als de liefhebbende huisvrouw die zegt komt wel goed schatje:

??

Klik!

Ietwat verhelderend maar het blijft een slappe song over een klagende, werkloze man. Dat het oorspronkelijk niet eens voor Kate was bedoeld helpt er ook niet echt bij. Misschien dan wel weer vrij relevant in dit huidige tijdsbeeld.

Ik vind het een heel mooie track, prachtig gezongen door Gabriel, op een weergaloos album.

Misschien helpt de (historische) context een beetje: dit album verscheen ten tijde van het bewind van Margaret Thatcher, a.k.a. The Iron Lady - niet echt geliefd bij de arbeidersklasse, denk aan de div mijnoproeren. Gabriel had geen zin om net als UB40 Madame Medusa of The Beat Stand Down Margaret, Stand Down zich rechtstreeks tegen haar te keren, dus deed hij het in de vorm van een allegorie.

--edit--
Voor alle duidelijkheid: How Thatcher broke the miners' strike but at what cost? | Sky HISTORY - history.co.uk Pop protest & rave rebellion: a history of anti-Tory anthems | Dazed - dazeddigital.com

Zo dus.. Hope for the Unemployed From an Overlooked '80s Song | Muse by Clio - musebycl.io De allegorie uitgelegd.

Samen komen we er wel uit dat het, naar mijn idee, geen slapjanus Gabriel was en ook zeker geen lieflijk huisvrouwtje Bush (zou ze zelf zeker ook niet gepikt hebben gezien haar literaire kennis en female powerment).

Neemt nog steeds niet weg dat ik vooral een hoop gejammer hoor en vrouwlief die het dan weer even op mag komen lossen.

Vrouwlief in vorm van niemand minder dan Kate Bush welteverstaan.

Had ik toch echt een dikkere track willen doen.

Met haar.

U vraagt:

Show me round your fruit cakes
'Cause I will be your honey bee
Open up your fruit cakes
Where the fruit is as sweet as can be
I want to be your sledgehammer

Wij draaien...

Sledgehammer ook nooit een favoriet geweest.

Van dit album vond ik That Voice Again en In Your Eyes altijd erg mooi.

Uitstekende popplaat verder maar wel duidelijk een van zijn mindere voor mij.

Mijn god wat een gezever over één nummer. Ik vind het in ieder geval een schitterend nummer op een schitterend album. En met mij velen.
Trouwens... volgens mij hield niemand een pistool tegen Kate haar slaap.

Wat een taalgebruik. Moet er niet aan denken zeg. Een engel met een wapen in haar face.

Overigens heeft Kate inmiddels een indrukwekkendere disco achter haar naam staan dan Petertje.

En niet één nummer zo zwak als Don't Give Up.

Doe jij de wiskunde.

Dit is de soundtrack van ‘mijn vormende jaren’ (samen met Misplaced Childhood van Marillion en Hounds of Love van Kate Bush).

Ik krijg nog steeds dik kippenvel met de eerste klanken van ‘Red Rain’. Toen ik Gabriel dit voor het eerst live hoorde spelen had ik een soort van ‘out of body’ experience.

De videoclip van Sledgehammer was en is geniaal en het doet het nummer zwaar onterecht door het ‘een popnummer’ te noemen. Het klinkt als een popnummer, maar de gelaagdheid van de melodieën (ja, meervoud!) is verre van eenvoudig. Dat het zo makkelijk verteert is eerder geniaal te bestempelen dan als hapklaar.

So is een waanzinnig goed album. Het is na IV een verrassende wending, maar So bevat alles qua zwaar geëxperimenteer van de voorgaande albums, deskundig uit elkaar gerafeld en opnieuw in elkaar gezet door het productieteam met Daniël Lanois. Lees maar eens hoe So tot stand gekomen is, dat soort eindeloos gepiel is tegenwoordig onmogelijk vanwege de kosten.

Het enige nummer dat de tand des tijds wat mij betreft niet heeft doorstaan is ‘Big Time’. Mercy Street en This Is The Picture zijn tijdeloze nummers en lijken alleen maar sterker geworden in de tijd.

Ben nooit erg bekend geweest met het werk van Peter Gabriel (op enkele hits na), en heb ook nooit iets van hem op lp of cd gehad.

Nu kom ik deze toch tegen in mijn collectie en direct maar opgezet. Productioneel en instrumentaal erg mooi vormgegeven, met behulp van de Fairlight en een groot leger van de beste studiomuzikanten (Manu Katche, Tony Levin, Stewart Copeland, Chris Hughes).

Het klinkt als een klok. Een beetje in de lijn van bijvoorbeeld Hounds of Love van Kate Bush en Seeds of Love van Tears for Fears maar ook Premonition van Peter Frampton. Het was de sound van die tijd.

Maar nu komt het: ik ben geen liefhebber van de stem van Peter Gabriel. Dan houdt het snel op, want het is één al stem van Peter Gabriel waar het hier om draait.

Een erg fraaie plaat, en leuk om in mijn collectie te hebben, maar ik hoef niet meer van hem (denk ik).
Don't Give Up is hier wel de mooiste song, vind ik. Ik vond het altijd al een prachtig nummer, maar nu ik hem weer hoor, vind ik het nog mooier dan in mijn herinnering.

Mssr Renard - tips waar hij zeer weinig tot niet zingt:

- Peter Gabriel - Birdy (1985)
- Peter Gabriel - Passion (1989)
- Peter Gabriel - Long Walk Home (2002)

Veel luisterplezier. Het is het absoluut waard.

En dan geef je hem geen (andere) stem?

Doe je 'em wel tekort; live is dit heel bijzonder, maar het maakt heel veel uit of Ged Lynch drumt (Growing Up) of Manu Katché (Secret World).

The Secret World live videoclipjes vind ik erg leuk. Met de pachtige Paula Cole en de danspasjes en de retesteajje Katché. Maar ik ben nog steeds geen liefhebber.

Dit doet mij erg denken asn Land of Confusion-era Genesis, en dat terwijl Gabriel daar niet eens bij was betrokken.

Geef mij maar Vigil van Fish. Dat is voor mij de ultieme soloplaat.

Nu we toch in verkiezingstijd zitten - en de uitslag aan de andere kant van de waterplas nog even op zich laat wachten (*zucht: wanneer is Orange Head eieieieieieieieindelijk eens van het toneel af*) - doen we er hier ook maar ééntje: ik stem Manu Katché!

(Alleen digitaal stemmen is geoorloofd - en gezeur over fraude, diefstal, blablablabla wordt niet getolereerd)

Jerry Marotta op PETER GABRIEL IV is ook geen verkeerde drummer

Gabriel heeft een neusje voor uitstekende drummers. Misschien ook omdat hij van huis uit ook een drummer is
Ik had Bill Bruford wel eens willen horen met Gabriel. Ook een creatieveling op het slagwerk.

inderdaad Bruford drumt m.i. niet meer, maar hij was een topper. Met een herkenbaar geluid

Album nummer 5 waarop opeens veel dingen anders waren. Gabriel werd een popster door een commerciëlere sound en enkele wereldhits, mede door fantastische clips in het MTV tijdperk. Hij was zich opeens ten volle bewust hoe een groot publiek aan te spreken. Wat ook opvalt is dat dit het eerste soloalbum is dat een titel kreeg.

De CD versie van So begint mooi ingetogen met 1 van de hoogtepunten van het album, het indringende ‘Red Rain’. Gevolg door de perfecte popsong ‘Sledgehammer’, die terecht een dikke hit werd. Gabriel laat zich van zijn soul kant horen met blazers, backing vocals en een dubbelzinnige tekst. Kate Bush wordt weer van stal gehaald voor de tweede dikke hit van dit album, het mooie gevoelige duet ‘Don’t Give Up’.

‘That Voice Again’ is een lekkere popsong. Overduidelijk Gabriel, maar door de toetsen en open productie neigt het ook naar het solowerk van oud collega Phil Collins (vooral waar hij zijn stem dubbelt). Het dreigende ‘Mercy Street’ staat het dichtst bij de sound van het 4e album. Mooi hoe het nummer vooral wordt gedragen door zijn gelaagde vocalen.

‘Big Time’ heb ik altijd gezien als het broertje van ‘Sledgehammer’ met z’n funky gitaren die van Nile Rodgers hadden kunnen komen.
Het beklemmende ‘We do what were told’ en ‘This is the picture’ gaan weer wat terug naar de sound van de twee vorige albums. In dat laatste nummer zit een prominente damesstem, maar kan nergens vinden wie dit is.

Het album sluit af met een van de mooiste nummers die Gabriel in mijn ogen maakte, het sfeervolle ‘In your Eyes’ met backing vocals van Michael Been (The Call) en Jim Kerr (Simple Minds) en aan het einde de zang van Youssou N’Dour.

“I’m gonna make it big time” zingt Gabriel, en dat was precies wat hij deed met dit album.

Laurie Anderson. Het nummer is in een vroegere versie terug te vinden op Laurie Anderson - Mister Heartbreak (1984)

mercy Street misschien wel zijn beste nummer ooit...

Met terugwerkende kracht kan ik L_T_B een compliment uitdelen. Bijna exact tien jaar geleden tipte hij mij deze plaat. Destijds kon ik er een schamele 3,6* aan kwijt. Op zich niet verkeerd, maar valt in het niets bij de waardering die ik in de loop der jaren voor deze plaat heb ontwikkeld. Na vandaag voor de zoveelste keer keihard genoten te hebben van deze plaat heb ik besloten dat deze de maximale score verdiend. Vooral de productie is weergaloos.

Zeer indrukwekkende plaat nog altijd, nagenoeg perfecte popmuziek. 4,5 ster