The Band - Music from Big Pink (1968)

Heerlijke plaat. Vooral de B-kant is wat mij betreft van onovertroffen schoonheid. De a-kant vind ik iets minder interessant, behalve het klassieke The Weight dan.

The Band announce Music From Big Pink anniversary reissue. 50 jaar dit jaar.

Mooi bericht. Het geluid kon beter,dus ik verwacht hier wel wat van. Klassiek album.

Ronald5150zegt: Ik denk dat de naam juist getuigt van een gezonde dosis arrogantie (net als 'The cream'). Buiten een combinatie van talent(-en) was The Band dan ook een manifestatie van een eigenzinnige visie. Met een stijl die ondanks dat het een mix van van alles is, toch zeer authentiek overkomt (, gebleken is volstrekt tijdloos te zijn) en daarbij bijna haaks op de tijdsgeest stond van flower power en psychedelica. Onderdeel van die visie was ook dat iedere muzikant zijn eigen persoonlijkheid mocht/moest inbrengen, dit lappendeken werd de unieke sound van The Band. Opvallend aan dit album is dat de dominantie van Robbie Robertson nog niet volkomen was, hij tekende 'slechts' voor 4 nummers - evenveel als Richard Manual en eentje meer dan Bob Dylan. Ander opvallend feit is dat Levon Helm hier nog beperkt als zanger wordt ingezet ten gunste van de (hogere) stemmen van Rick Danko en vooral Richard Manual. Het werd zowel qua compositie als uitvoering een voorbeeldig werk, voor de rockliefhebber iets laagdrempeliger dan de meer 'Americana' gestylde opvolger en ongeveer even goed(/briljant).

Prima album, maar meer dan 3,5* scoort het niet bij mij. Het is allemaal OK, maar het brengt me nergens iets extra's. Steeds een beetje meer van hetzelfde. De echte klik is er niet.
The Weight is de voor de hand liggende favo. Bekend maakt bemind.
Dat het op 5 staat in de 100 Greatest Albums of 1968 vind ik wat overgewaardeerd. Het staat op 8 in de 1968 chart van Best Ever Albums.

N.a.v. de docu 'Once Were Brothers' deze er es bij gepakt.

Ongeveer halverwege de eerste luisterbeurt was ik geneigd met jorro mee te gaan, maar na 'Chest Fever' en 'This Wheel's on Fire' besloot ik 'm nog es op te zetten ('The Weight' vond ik eveneens - al tijden - geweldig). En blij toe. Er gebeurt ontzettend veel in de nummers, ook al hebben de meesten een wat zelfde feel en ritmiek. De samenzang is een waar genot.

'Tears of Rage', een mooie, weemoedige opener, met een mooie (dubbel)rol voor de gitaar en het orgel.
In 'To Kingdom Come' valt (weer) de prachtige stem van Manuel op, alsook de samenzang.
Ook 'In a Station' klinkt weemoedig, maar heeft met die clavinet (dacht ik) riedels ook wat kolderieks over zich. Mooi nummer, ook al klinkt de zang hier wat 'cleaner'.
'Caledonia Mission' gaat gewoon lekker door, wat meer bluesy nu. Danko doet niets voor Manuel onder.

Wat moet ik verder nog van 'The Weight' zeggen? Voor het eerst echt tot me doorgedrongen in 'The Big Lebowski'... oeps! Voor de zekerheid even opgezocht, maar dat was dus 'The Man in Me' van vriend Bob... 'The Weight' kende ik dacht ik ook al wel, maar nu valt me pas de gelijkenis (en mijn fout) op. Beide niet te versmaden, laat ik 't daar op houden.

'We Can Talk' is eigenlijk het eerste nummer dat echt een wat meer upbeat en positievere vibe heeft. En daar's niks mis mee.
'Long Black Veil' is een cover. Het nummer klinkt statig en er wordt duidelijk een triest verhaal verteld. Die lage bromtoon (bariton hoorn) is prachtig!
Van 'Chest Fever' schat ik in dat het Jon Lord hevig geïnspireerd heeft, maar ik weet dat niet zeker en ga het lekker niet opzoeken. One fierce song!, so much is zeker. Meer van zulke heavyness had ik natuurlijk heel graag gehoord. Lekker subtiele maar danig werkende tempowisselingen ook.
'Lonesome Suzie' trek ik minder, de zang en sfeer is me te sentimenteel.
'This Wheel's on Fire' vind ik bij nader inzien ook iets minder, ook weer vooral vanwege zang(lijnen). Muzikaal juist wel fijn.
'I Shall Be Released' - de droom van elk album. De afsluiter die ook wel sentimenteel is, maar deze smaak ik een stuk beter.


Voor het moment een dikke, dikke acht.

Nou heb ik deze plaat in de loop der jaren toch al zeker 50 keer gedraaid, en nog steeds weet ik elke keer dat ik hem opzet niet precies wat ik moet gaan verwachten. De nummers (sommige althans) lijken vrij straightforward met een structuur van couplet en refrein, maar dan gebeurt er weer iets dat op die plek niet thuis lijkt te horen, of Garth Hudson komt weer met een raar geluidje, of er wordt weer op totaal onvoorspelbare en onontwarbare wijze door elkaar heen gezongen.
        Caledonia mission. Het couplet begint met de prachtige ruimtelijke zang van Danko en een subtiele tweede stem van Manuel. Dan komt er opeens zo’n verdrietig orgeltje van Hudson terwijl Manuel als een soort Beach Boy aan komt zetten met een hoge woordloze zangpartij waar ik de koude rillingen van krijg, en daarna wordt het couplet afgerond met een harde passage waarin piano, orgel en gitaar om de aandacht vechten... Een bizarre lappendeken van geluiden die in één nummer verschillende stemmingen oproept, en ik kan er maar niet de vinger achter krijgen hoe het precies werkt. (Dat iedereen in deze band fantastisch speelt en zingt zal zéker helpen.)
        Gek genoeg vind ik de drie nummers waar Dylan geheel of gedeeltelijk verantwoordelijk voor is het minste. Tears of rage krijgt een veel te traag ritme waardoor het nummer gewoon een beetje saai wordt (en bovendien legt het het af tegen de versie van Gene Clark op White light), This wheel’s on fire is ondanks het sfeervolle toetsenwerk aanzienlijk minder spannend dan de omfloerste versie van Julie Driscoll (en die gitaarnootjes van Robertson in de pauze na elke “Rolling down the road” beloven veel maar vallen eigenlijk “dood” in die ruimte), en I shall be released is en blijft een uitzonderlijk ontroerend nummer, maar ik ben eigenlijk vooral benieuwd hoe het zou hebben geklonken als Manuel het verzoek van Robertson om dat nummer met zijn kopstem te zingen in de wind had geslagen. Kortom, drie geweldige composities die wat mij betreft door hun arrangementen een beetje onderuit worden gehaald.
        Toen ik dit album in de eerste CD-versie via de koptelefoon beluisterde, viel mij vooral op dat er tijdens het akoestische-gitaar-intro van The weight meteen ook een enorme dot ruis opkwam. De geremasterde CD uit 2000 verhelpt dat een beetje, en als ik via de koptelefoon verder ga met luisteren kom ik bij het refrein, en dan hoor ik perfect hoe de drie zangstemmen naast elkaar en door elkaar klinken. Wel iets van een openbaring, met dank aan de remaster, die ook op een nummer als Lonesome Suzie alle mogelijke details helder weergeeft.
        Weer zo’n plaat waar ik niet over uitgeschreven raak (net als de opvolger en Van Morrisons Astral weeks), net zo kleurig als de hoes (waarvan ik er nog steeds niet over uit ben of ik hem nou “mooi” vind of niet), maar ik moet er toch een punt achter zetten. Nou vooruit, nog één detail. Manuels woordloze tussenzang op In a station, Caledonia mission en The weight : heeft er ooit iemand zo veel bijgedragen met zo weinig?