Depeche Mode - Black Celebration (1986)

BLACK CELEBRATION 1986

Het wil maar niet lukken bij mij.
Geprezen door de fans, maar voor mij
de zwakste plaat uit de periode 1981-1993.

Ik heb nu de deluxe versie en beluisterde het album
(het was ondertussen jaren geleden) en bekeek de docu.
Die docu's zijn echt een must voor de liefhebber, want ze werpen
een heel interessant licht op de genesis van de DM albums.

Black Celebration was een moeilijke periode voor de band.
6 maanden onafgebroken opgesloten in de studio om dit ei te leggen.
Na de Europese doorbraak met Some Great Reward
en de bijhorende verzamelaar had DM een tijdperk afgesloten.

Hoe moest het nu verder?
It's Called a Heart blijkt de meest door de band gehate single te zijn.
Te oppervlakkig en hoofdzakelijk door het studiopersoneel in elkaar gebokst.

Black Celebration zal trouwens het laatste album zijn waarop
Mute baas en producer Daniel Miller en technicus Gareth Jones meedoen.
Frisse lucht, dat is waar het op Black Celebration aan ontbreekt.

De b-kant Fly on the Windscreen had als a-kant moeten verschijnen,
vertelt Alan Wilder in de docu, maar de platenbonzen vonden de song te moeilijk.
Nou, het is wel een aardig nummer, maar ik hoor toch echt geen hit.

Het nummer werd heropgevist voor dit vijfde studioalbum.
Opvallend hoe in de docu gefocust wordt op de b-kantjes uit de sessies.
Alsof het materiaal op het album toch niet echt zo sterk is.

Herbeluistering van het album bevestigde dat vermoeden.
En daarom blijf ik dus bij de drie sterren die ik eerder al gaf.

Black Celebration zelf is een overtuigende opener.
Stripped en A Question of Time zijn potente singles.
A Question of Lust vind ik een misser ... hier slaagt Martin Gore
(die op dit album plots in vier nummers als lead zanger fungeert)
er niet in om het nummer de kracht van bijvoorbeeld Somebody te geven.

Over Martin Gore gesproken ... in een paar nummers
die eerder ingetogen en berustend van sfeer zijn, hoor ik
echo's van zijn eerste Counterfeit solo-album ... meer ballad werk.

Here Is the House krijgt van mij nog een eervolle vermelding.
En in New Dress wordt net iets te opvallend met elementen uit Stripped gewerkt.
Een manier om het album, waarin songs mooi in elkaar overvloeien
nog meer als een geheel te doen klinken ... of bloedarmoede?

Waarom toch nog die 11de song toevoegen aan een al slepend album?
En over het artwork zullen we maar niet te veel zeuren.
Dat werd in de docu ook niet echt op hoera onthaald door de entourage.

Met Music for the Masses vond DM echter zijn vorm terug ... bloedvorm.
Op dat album en Violator drukt Alan Wilder een zeer bepalende stempel.
Na Songs of Faith and Devotion is de koek voor hem echter op.

Vanuit een lichte teleurstelling geschreven.
Black Celebration: een creatiever, experimenteler album voor de fans
om te tonen dat DM zijn ziel niet aan de hitparade had verkocht.
Een leuke uitleg (ook in de docu), maar ik hoor te weinig goeie songs.

Ik vind dit toch ook wel een knappe plaat. Voor mij het eerste Depeche Mode album dat als één geheel aanvoelt, met ook nog enkele puntige uitschieters erop. A Question of Lust zit inderdaad op het randje van kitsch, maar nét niet eroverheen en aangezien de heren zich daar verder niet te veel aan bezondigen, kan ik hem hier prima hebben.

Fly on the Windscreen krijgt mijn eerste vinkje: mooie sfeer en de tekstuele headline past de, excusez le mot, wat camp-achtige thematiek die rond deze band hangt perfect. Niet al te verrassend zijn de andere vinkjes voor A Question of Time en Stripped.

Een sterk album dat voor mij, samen met Music for the Masses, de opmaat vormt naar het magnum opus Violator.

Hier een uitnodiging voor een themafeestje.
Kom allen in het zwart gekleed.
Dan gaan we een hoop lol beleven.
DJ is geregeld.
Hij is van alle markten thuis.
Voor ieder wat wils.
Buitenbeentje tussen de Depeche Mode albums.
Waarom?
Waarschijnlijk vanwege het ontbreken van een geheel.
Als een velgekleurde stuiterbal laat hij ons alle hoeken van een donkere zolderkamer zien..
Je kent het wel.
Vuilniszakken tegen de ramen geplakt voor een gemaakte duisternis.
Plastieken groene zakken over lampenkappen heen.
Om discolampen uit te beelden.
Ergens hangt nog een te kleine spiegelbol.
Gekocht bij de plaatselijke speelgoedzaak.
Borrelhapjes en flessen Cola.
Jongens die allemaal hetzelfde meisje hopen te versieren.
Wetend dat die vervelende voetballer van de A5 weer zal scoren.
Haar op zijn Honda brommer thuis zal brengen.

Black Celebration heeft het allemaal.
Sterk openen met de titelsong.
Dit vervolgens nog eens overtreffen door Stripped.
Voor mij nog steeds hun best gemaakte nummer.
Fly On The Windscreen heeft ook het hoge nivo.
Net als het onderschatte A Question Of Time.
Vervolgens wil Martin Gore te vaak het gevoelige jongetje uit hangen.
De verlegen puistenkop, die nooit gevraagd wordt.
Zijn verdriet uitend in gedichten.
Eenzaam geschreven achter een schoolbureautje.
Terwijl klasgenoot Dave Gahan elke avond de beest uit hangt.
Nog steeds heb ik bar weinig met nummers als A Question Of Lust en Sometimes.
Het geslaagde truckje wat hij met Somebody uithaalde wist hij maar eenmaal te overtreffen.
Namelijk bij The Things She Said op Music For The Masses.
Laat de zang over aan de hoofdzanger.
Als tweede stem en songwriter ben je meer dan geslaagd.
Ondanks een aantal sterke tot zeer sterke nummers had hier inderdaad meer in gezeten.

Dit album staat voor het hoogtepunt van de Industrial-pop sound.
Op de opvolger zijn de drums minder prominent aanwezig.
Het songmateriaal op dit album bevat krachtige, stampende drums in combinatie met stuwende synths en overtuigende zang van Dave Gahan. Lekker donker DM album met emtionele songteksten bovenop songstructuren die qua geluidsopbouw sterker en indringer worden.

De absolute klapper op dit album is Stripped. Behoort m.i. tot hun beste werk.
Hoe voelt het om ontdaan te zijn van alles; gewoon jezelf te zijn, eigen identiteit te laten zien.
Opvallend aan dit nummer; de startende motor en vuurwerkeffecten.

Dit album behoort tot mijn all-time favourite DM albums.
Ook de bonustracks zijn meer dan de moeite (waaronder Shake the Disease)

Toch wel een onderschat album van DM, bij discussies over het beste werk van deze band komt deze plaat weinig tot nooit voorbij. Dat is eigenlijk onterecht, misschien een wat kil geluid (koude drums, strakke synths en wat extra galm op de stem) maar het songmateriaal is toch wel erg sterk. Black Celebration, A Question of Lust, It Doesn't Matter Two, A Question of Time, Fly on the Windscreen en Stripped behoren toch tot het beste werk van de mannen (ik weet het, de lat ligt hoog en ze hebben nogal wat). De eerste drie hebben overigens een ster gekregen.

ik lees ergens dat dit een onevenwichtige plaat zou zijn, daar snap ik niks van. Natuurlijk is het ene lied beter in vergelijk met het andere maar dat maakt het toch geen onevenwichtige plaat? Dat betekend dat de plaat alle kanten op gaat zonder duidelijke rode lijn en dat is hier zeer zeker wel aanwezig.