Depeche Mode - Black Celebration (1986)

Op een aantal nummers na, vind ik deze cd iets minder geslaagd.

Martin Gore's persoonlijke favoriet en een ommekeer voor Depeche Mode van het lichte bubble-gum pop naar iets volwassener new wave. Heeft een paar leuke tracks vooral "Here Is The House" vind ik leuk.

Redelijk album, ik raak er niet echt opgewonden van

A question of time is absoluut een van hun beste nummers ooit met een geniale tekst!
Ik vind deze iets minder dan de volgende twee, maar het is nog steeds een behoorlijk goede plaat. 4*

A question of time is ook één van mijn favoriete DM nummers vooral uit hun jaren '80 periode.

A Question Of Lust is wat mij betreft de uitschieter van dit album!
Op 101 staat een nog veel mooiere uitvoering (live, uiteraard).
Wat een waanzinning nummer.

Wie had tijdens hun beginperiode gedacht dat Depeche Mode ooit nog eens een donker zwaarmoedig album zou maken als dit.
Ze gingen al een beetje die richting op met "Some Great Reward", maar dit is de overtreffende trap. Hoedanook, een klassieker!

Absoluut hoogtepunt voor mij is juist het meest opgewekte nummer "Here Is the House". Een juweeltje.
Hoewel "But Not Tonight" ook enigzins positief is...
4,5*

En vanaf het titelnummer is het gelijk raak; verwacht geen blije popmuziek. Vanavond is het tijd voor een zwartgallig feestje, en volgen er zware beats.

In een kwestie van tijd is het positivisme er af gestript, en stap je in begravenistenue de grote wereld in.

Depeche Mode is niet meer voor de lol, Depeche Mode is pure ernst (nou ja; bijna dan).

Knap album, voorbode van hun beste periode met music for the masses, violator, songs of faith and devotion.

Nog iets minder sterk vind ik persoonlijk , wel al met een zwaarmoedig sausje zoals ik ze graag heb. Mijn favorieten hier zijn het titelnummer, de liveklassieker A?of time, het prachtige Stripped maar ook World full of nothing.

A Question of Lust en A Question of Time wisten mij indertijd te overtuigen om dit gehele album te beluisteren.
Het viel me indertijd enigszins tegen: het was allemaal wat zwaarder en donkerder. Maar het eenmaal de kans hebben gegeven kwam ik tot de ontdekking dat ik ook deze kant van de band goed kon waarderen. Hierdoor ben ik het zelfs ietwat beter gaan vinden dan de eerste albums.
En donkerder en zwaarder? Vind ik anno nu totaal niet opgaan eerlijk gezegd.

Deze staat op mijn verlanglijstje; Heb de gehele plaat nog maar enkele keren gehoord bij een vriend.
maar hij is donker en zwaarmoedig maar daarom niet slecht natuurlijk.
A Question of Time en A Question of lust ken ik goed en waardeer ik zeer, alsook Stripped.
Wel, kenners, is dit de beste Depeche Mode ever ????
Zal ik hem aanschaffen, wat denk je ???

groetjes

Ik zou een keuze maken uit Some Great Reward, Music For The Masses, Violator of deze. Zijn allemaal van hoog nivo.

Music For The Masses vind ik zelf de mooiste.

Ik beschouw BC, MftM en Violator als de "gouden drie", hun beste periode. Ben je Depeche Mode liefhebber: aanschaffen die handel.

black celebration zou een goede startpunt zijn.
het is mijn favoriete depeche mode en inderdaad samen met some great reward ,mftm , en violater hun beste werk.
dus ik zou zeggen proberen maar.imo kan je niet fout gaan als je een keuze neemt tussen die 4 platen.

stripped, geweldige sfeer

Dit is voor mij het beste Depeche Mode-album en na zoveel jaar klinkt dit nog steeds niet gedateerd.

Vanaf dit album ging ik Depeche Mode pas waarderen. Daarvoor vond ik de band niet echt interessant. Mijn favoriet is echter nog steeds "Ultra", echter "Violater" en andere bovengenoemde albums doen daar niet veel voor onder. Depeche Mode

Probeer dan toch ook eens Some Great Reward, die is ook lekker duister.

Nou, dan doen we die toch erbij, hoe meer DM des te beter. Blijft natuurlijk dat ik (persoonlijk) het wat latere werk beter vinden! Zoals dit album Black Celebration.

Heerlijke plaat van DM.Uitschieter A question of time,maar de rest mag er ook zijn.De tv zender Music Box viel samen met deze periode van Dm.Veel clips bewonderd later nog enkele cd's gekocht.
4 sterren

Bij mij kan DM zowieso al weinig fout doen, maar dit is één van hun beste! (naar mijn bescheiden mening dan...) Ook opgenomen in de Hansa Tonstudio's te Berlijn, en de meeste platen daar opgenomen ademen een bepaalde, door mij zeer gewaardeerde sfeer. Zie: Heroes van Bowie, Achtung Baby van U2, vele albums van Nick Cave, etc. etc)

Deze plaat werkt erg hard op je gemoed. Hij is meeslepend, en net daarom vind ik hem beter dan Violator. Violator kinkt minder als één geheel, en weet mij bijgevolg minder te raken.
Deze plaat luistert het best op een zondagnamiddag vanuit de zetel: ogen toe en luisteren. Prachtig.

Prachtig werkje van Depeche Mode, absolute klassieker, een album dat zo invloedirjk is geweest, en nog veel meer van dat.
Gelukkig zijn dit de jaren '80, als Gore vandaag nog dergelijke teksten zou schrijven, men zou de man stante pede achter slot en grendel steken.

Zojuist begonnen met beluisteren. Er staan enkele zeer goede nummers op maar ook een veel mindere. De teksten zijn inderdaad zwaar onder de maat bij de meeste nummers. Bij Black Celebration niet, die vind ik echt geweldig:)

A Question of Lust vind ik een tenenkrommende tekst, terwijl ik Question Of Time één van hun geniaalste teksten ooit vind.. flink wat niveaverschil op deze plaat in elk geval.

Question of Lust mag dan al een matige tekst hebben, ik vind het een bloedmooi nummer; samen met Behind The Wheel en Blasphemous Rumouers misschien wel het beste wat de band ooit gemaakt heeft. Het fijne bij Depeche Mode is dat een eventueel minder nummer altijd min of meer gecompenseerd wordt door een overkoepelende sfeer die hun albums kenmerkt.
Het trio Bc, MFTM, en Violator; weinig bands doen hen dit na. Samen met The Cure de enige 'mainstream' band die ik helemaal top vind.

A question of time vind ik zowel wat betreft muziek als tekst één van de betere nummers van dM, maar dit album is vooral een goede verzameling songs waarvan ik niets slecht vind.
Stripped vind ik vooral mooi in de 12" uitvoering en na die gehoord te hebben valt de albumversie wat tegen. Ook de lange uitvoering van Christmas island mag er zijn, wat voor mij geldt als het instrumentale hoogtepunt van de band. Het titelnummer wil ik ook nog even noemen, wat een heerlijk begin van deze plaat.

Bijna de donkerste plaat van Depeche Mode ,maar wel 1 die keurig in balans is.Ieder nummer heeft een sinistere sfeer zonder te vervallen in een te grote poel van zwartgalligheid.Das de verdienste van Gore die dit keer teksten aandraagt waarmee je meerdere kanten op kunt.Fly on the Windscreen en Black Celebration zijn prachtige gedragen nummers en de bezwerende zang van Gahan is hier een lust voor het oor.A question of lust doet me dan weer minder,daar het mij te theatraal overkomt.Voor de rest een uitstekend album.

BLACK CELEBRATION 1986

Het wil maar niet lukken bij mij.
Geprezen door de fans, maar voor mij
de zwakste plaat uit de periode 1981-1993.

Ik heb nu de deluxe versie en beluisterde het album
(het was ondertussen jaren geleden) en bekeek de docu.
Die docu's zijn echt een must voor de liefhebber, want ze werpen
een heel interessant licht op de genesis van de DM albums.

Black Celebration was een moeilijke periode voor de band.
6 maanden onafgebroken opgesloten in de studio om dit ei te leggen.
Na de Europese doorbraak met Some Great Reward
en de bijhorende verzamelaar had DM een tijdperk afgesloten.

Hoe moest het nu verder?
It's Called a Heart blijkt de meest door de band gehate single te zijn.
Te oppervlakkig en hoofdzakelijk door het studiopersoneel in elkaar gebokst.

Black Celebration zal trouwens het laatste album zijn waarop
Mute baas en producer Daniel Miller en technicus Gareth Jones meedoen.
Frisse lucht, dat is waar het op Black Celebration aan ontbreekt.

De b-kant Fly on the Windscreen had als a-kant moeten verschijnen,
vertelt Alan Wilder in de docu, maar de platenbonzen vonden de song te moeilijk.
Nou, het is wel een aardig nummer, maar ik hoor toch echt geen hit.

Het nummer werd heropgevist voor dit vijfde studioalbum.
Opvallend hoe in de docu gefocust wordt op de b-kantjes uit de sessies.
Alsof het materiaal op het album toch niet echt zo sterk is.

Herbeluistering van het album bevestigde dat vermoeden.
En daarom blijf ik dus bij de drie sterren die ik eerder al gaf.

Black Celebration zelf is een overtuigende opener.
Stripped en A Question of Time zijn potente singles.
A Question of Lust vind ik een misser ... hier slaagt Martin Gore
(die op dit album plots in vier nummers als lead zanger fungeert)
er niet in om het nummer de kracht van bijvoorbeeld Somebody te geven.

Over Martin Gore gesproken ... in een paar nummers
die eerder ingetogen en berustend van sfeer zijn, hoor ik
echo's van zijn eerste Counterfeit solo-album ... meer ballad werk.

Here Is the House krijgt van mij nog een eervolle vermelding.
En in New Dress wordt net iets te opvallend met elementen uit Stripped gewerkt.
Een manier om het album, waarin songs mooi in elkaar overvloeien
nog meer als een geheel te doen klinken ... of bloedarmoede?

Waarom toch nog die 11de song toevoegen aan een al slepend album?
En over het artwork zullen we maar niet te veel zeuren.
Dat werd in de docu ook niet echt op hoera onthaald door de entourage.

Met Music for the Masses vond DM echter zijn vorm terug ... bloedvorm.
Op dat album en Violator drukt Alan Wilder een zeer bepalende stempel.
Na Songs of Faith and Devotion is de koek voor hem echter op.

Vanuit een lichte teleurstelling geschreven.
Black Celebration: een creatiever, experimenteler album voor de fans
om te tonen dat DM zijn ziel niet aan de hitparade had verkocht.
Een leuke uitleg (ook in de docu), maar ik hoor te weinig goeie songs.

Stripped en Black Celebration zijn van het hoogste haalbare muzikale nivo.