Portishead - Portishead (1997)

Interessante mening.

Dummy is de meest tijdloze materie die Portishead op de mensheid losliet, m.i. Dummy fungeert als bron van de sound van Portishead. Op Portishead borduurt men voorts op het voorgaande gegeven en worden hier en daar wat vernieuwde elementen en technieken toegevoegd.

Het geheel klinkt wel wat voller en gepolijster, maar dat heeft enkel als gevolg dat deze plaat wat warmer aanvoelt dan de vorige, al is het woord warm misschien niet echt toepasselijk bij het hetgeen deze plaat wilt teweegbrengen.

Ik vind de argumenten van Kid A(cid) toch beter. Louter gevoelsmatig gebaseerd op luisterervaring klopt het voor mij ook.

geweldig (het is geen chill-out muziek maar snap wel dat het zo wordt genoemd hier).
goede muziek.

Die hoes fascineert me, evenals de video van All Mine. Moet dit nou zo'n soundmixshow-achtig iets lijken waarin Beth, goed vermomd als jong meisje, een liedje zingt? Of wat moet ik me er bij voorstellen?

Wat is dit een lekker album, ik ken eignlijk niet veel van deze band. Is dat eigenlijk het beste album van deze band?

Nee ik vind dit juist het minste album. Dummy en vooral Third zijn naar mijn mening beter.

Naar mijn mening is de meest tijdloze plaat van Portishead toch echt wel het debuut.
De meest tijdloze, maar net niet de beste wat mij betreft. Want die eer gaat naar Third.
Deze plaat is me eigenlijk een beetje tegengevallen toen ie uitkwam.
Het borduurt wat voort op het debuut zonder zich er echt van los te kunnen maken, en zich ervan te kunnen onderscheiden.
En dat is jammer want er staan echt wel een paar hele mooie nummers op.
Probleem is alleen, dat als ik de relaxte Portishead wil horen, ik Dummy opzet en niet deze.
(...... en Third is gewoon van een hele andere categorie)

Net een tikkeltje minder dan Dummy (die sfeer blijft moeilijk te overtreffen) maar over het algemeen is deze plaat een tikkeltje meer ingetogen en ik moet ook toegeven dat hij met de luisterbeurt steeds meer groeit en bij blijft, ik denk dus ook dat deze snel omhoog zal schieten.

4 sterren

Ik heb me tot vandaag nooit aan deze gewaagd, een aantal tracks die ik hoorde schrokken me een soort van af, wat een pure onaangelengde kwelling in de stem van gibbons op veel van de tracks. Dummy was zeker niet vrolijk maar bood nog een uitweg, alsof je met een gids door een groot donker oerwoud trekt en verschrikkelijk mooie dingen ziet en je die avond bij wijze van spreke weer in je hotel kon zitten, geeft dit album me het gevoel alsof ik de gids onderweg ben kwijtgeraakt, je geraakt als het ware van het veilige pad waar je in absurde situaties teregtkomt.... ik denk dat ik hier later nog op terug kom, nu even de uitweg uit dit woud zoeken want heb een afspraak om naar de film te gaan...

Ik ben het met je eens dat - in ieder geval - Beth nogal zeurt op deze plaat.

Daarom ook voor mij een deels mislukte plaat, hoewel er aardige ideeën te horen zijn,

Uitzondering is het behoorlijk geslaagde Western Eyes, met die geweldige sample aan het eind "this mess we're in..." .

Ik ben het compleet met Maus eens.

En nu lekker Massive attack draaien

Daar is het wel weer voor, inderdaad...

En ik vind zowel Joost als Maurice ontzettende ketters!

Toch een van de beste trip hop platen tot nu toe. Luistert lekker weg en er zitten bijna geen mindere nummers op. 4,5*

Ik vind dit ook een sterk album, ik vind het geen ripp off van de vorige cd, minstens zo sterk. Ze hadden in al die jaren nog wel een album extra kunnen maken, als ik dit hoor.

Deze klinkt in ieder geval voller dan het overigens zeer geslaagde debuut. In die zin kan ik wel wat met de aantijgingen dat deze s/t tijdlozer klinkt dan Dummy. Of deze echter het ook op het songvlak gaat winnen zal voor mij de tijd uitwijzen.

Zie niet in hoe je hier op zou kunnen "chillen". Echter is dit wel zeer goede muziek. Heerlijk duister sfeertje, de lage geluidskwaliteit kan hier ook zeker geen kwaad, het voegt alleen maar toe aan de sfeerschepping.

Niks mis mee, maar echt geen 'Dummy 2'. Er staan een paar goede nummers op, maar ook een paar anonieme. En hier en daar wel erg veel scratchen. Dat vond ik op de eerste plaat functioneel en ingetogen, hier wat teveel van het goede soms.

Na lange tijd weer gedraaid en vooral Elysium geeft me het gevoel dat deze plaat in mijn top 10 hoort. Die heerlijk klagelijke stem en dan die gitaarbreak er in!

Wat een prachtig album is dit ook. Gisteravond opgezet en na de eerste tonen wist ik het weer: helemaal afluisteren

Iets minder dan het debuut, maar zeker geen slechte kwaliteit. Weer Portishead zoals we van ze gewend zijn, moeilijke melancholische muziek.

4,0 Sterren.

In voorbereiding op het concert van Vredenburg van overmorgen mijn Portishead-plaatjes weer eens aan het draaien. Dit is toch wel de minste van de drie, wat mij betreft. Een krappe vier sterren zit er nog wel in, maar eigenlijk is dit gewoon Dummy deel 2. Wat dat betreft is het wel bijzonder dat Portishead zichzelf zo enorm terug op de kaart zette met Third, waarmee ze Dummy wisten te overtreffen.

Van dit album vind ik eigenlijk alleen Only You en Western Eyes (die sample is inderdaad briljant) voltreffers, de rest raakt me minder dan voorheen.

Deze toch maar eens checken... Portishead heb ik al meerdere nummers van gehoord. Vind het nu tijd om aan een album te beginnen. Of weet iemand een beter album om de wereld van Portishead binnen te stappen?

Dummy

Bedankt! Zal ik die eerst checken.

"All mine", is één van die nummers die uitermate geschikt zijn spijkerhard te worden afgespeeld.

Wereldplaat voor wie Dummy nog niet kende; nog altijd een zeer straffe plaat voor wie Portisheads debuut wél kende.

Waarom ik Dummy beter vind? Omdat deze tweede mij somtijds te nihilistisch klinkt, uitzichtloos somber en deprimerend. En begrijp me goed: ik hou van een flinke portie melancholie, maar hier is alles zo donker en claustrofobisch dat het onaangenaam wordt om naar te luisteren. Gevolg: ik luister nog maar zelden naar deze titelloze Portishead: altijd wel in bewondering voor de sterke songs (op het ergerlijk vals gezongen (4) na dan), maar nooit in extase.

Helaas zouden ze die lijn op Third nog wat verder doortrekken: al even deprimerend, zonder enig relativeringsvermogen en helaas ook zonder het sterke songmateriaal dat Portishead zo knap overeind houdt.