The Ocean - Precambrian (2007)

In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Ditmaal een dubbelalbum van een Duitse band die op veel lof kan rekenen. Ook door mij?

Waar ik bij het vorige album uit de shortlist (Lapsus van Light Bearer) voorbij ben gegaan aan een groots opgezet concept, kan men daar hier nauwelijks omheen. De titels bestaan stuk voor stuk uit periodes van de geologische tijdsschaal, allen uit het precambrium (niet geheel toevallig de naam van de albumtitel). Verder laat de cover een beeld zien dat doet denken aan een gesmolten stuk steen of een lavakamer: ook iets dat verband houdt met het ontstaan en de ontwikkeling van de Aarde.

Waar de meeste dubbelalbums uit twee albums bestaan van ongeveer eenzelfde lengte, is dat hier zeker niet het geval. Cd 1 duurt namelijk een flink stuk korter dan cd 2. Het begint bij Hadean (voor het gemak hou ik de Engelse termen aan), de periode waarin de Aarde ontstond en de eerste gesteentes zich vormden, tot het Neoarchaean, toen de Aarde voor het eerst een echte korst kreeg. Roerige tijden dus voor de Aarde, en dat is te merken in de muziek. Het eerste schijfje bestaat namelijk vooral uit nietsontziende no nonsense metal die heerlijk door de koptelefoon knalt. IJzersterke riffs, die niet zelden aan Meshuggah doen denken, spelen hier de hoofdrol, maar de rol van het prima drumwerk en sterke vocalen mag niet onderschat worden. Her en der is er wat van dat echte technische spel te horen waar ik niet zo dol op ben, maar daar kan ik me hier niet aan storen.

Lekkere muziek dus, maar het valt in het niet bij wat cd 2 te bieden heeft. Want daar wordt het pas écht interessant. En lastig te beschrijven. Deze cd beslaat een nog veel ingewikkeldere tijd, van de tijd waarin op Aarde de mogelijkheid ontstond om leven te vormen doordat er zuurstof in de lucht komt (dit gebeurde in het Palaeoproterozoic) tot de periode waaruit de eerste eenvoudige fossielen stammen (dit betreft het Neoproterozoic). Dat dit proces ingewikkeld is en zowel extreem roerige als stabiele en rustige periodes heeft gekend hoef ik jullie niet te vertellen. En anders doet The Ocean het wel met een haast monumentaal muziekstuk waarin zoveel gebeurt dat het haast geen doen is om er een goede beschrijving van te geven. Schitterende rustige passages met een heel arsenaal aan instrumenten, met onder andere usual suspects als de viool en de piano, maar ook een glockenspiel, worden afgewisseld met gitaargeweld boordevol heerlijke riffs en melodieën. Overigens sluit het één het andere niet uit: de viool en de gitaar zijn bijvoorbeeld ook geregeld tegelijk te horen. Ook in de vocalen is er flinke afwisseling: de brute grunts, ijzige screams en cleane vocalen zijn allemaal even goed uitgevoerd. Ingewikkelde muziek dus, die overigens nergens bombastisch wordt omdat meestal niet al teveel instrumenten tegelijk spelen, een pluspunt wat mij betreft. Hierdoor is het ook zeer interessant: men kan er elke keer van alles in ontdekken. Hierdoor is deze cd een ware beleving. Weer een hoog cijfer dus, je hebt wel smaak AOVV

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Ik heb het woord ‘monumentaal’ al in de mond genomen, dit is een werkje dat dusdanig interessant en goed uitgevoerd is dat het niet je top 10 zou misstaan. Het is haast jammer van de al prima eerste cd, die onder doet voor de geweldige tweede, maar aan de andere kant zou dan het gave concept (dat overigens in de teksten helemaal niet voorkomt als ik het goed begrijp, ook wel weer grappig) weer teniet zijn gedaan. Hoe dan ook: zo is het ook al een geweldig album.

Aha, hier zat ik al een tijdje op te wachten. Prachtige recensie, Niels! En ja, dit album moet in AOVV's top 10, net als Lapsus van Light Bearer!

De 2de cd is inderdaad beter dan de eerste. Maar zoals Robin Staps (dé man van The Ocean) zegt, het was beter geweest om de 2 cd's apart uit te geven, zoals Aeolian/Fluxion Anthropocentric/Heliocentric, zodat beide cd's evenveel aandacht zouden krijgen. Want nu wordt het vooral beschouwd als 'de eerste cd die minder goed is dan de tweede'. Ook ik heb vaak de neiging om enkel de tweede te beluisteren. De eerste is waarschijnlijk mijn minst beluisterde The Ocean-cd, terwijl het zeker niet hun minst geniale is..

Bedankt Blij dat hij je bevalt, toch je favoriete album aller tijden hè


Ik vind cd 1 een lekkere knaller, heerlijk voor even tussendoor. Als ik echt op mijn gemak wil genieten van een (ook wat langere) heerlijke cd, is de tweede een betere. Maar inderdaad, doordat het wat minder bijzonder en ook nog eens veel korter is denk ik dat het in het algemeen gezien wordt als de mindere van de twee. Ik denk overigens wel dat ik deze ga kopen, hoesje zag er zo te zien ook erg mooi uit!

En terecht! Ja, Precambrian is wel iets speciaals voor mij. The Ocean maakt niet alleen geniale muziek, 't zijn ook echt sympathieke kerels die leven voor hun muziek. (Nu klink ik echt als zo'n fanboyke )



Als je aan de digipack (of lp) kan geraken wel ja, prachtig zelfs, maar die vind je niet gemakkelijk meer denk ik. Enkel nog de jewelcases, en jewelcases zijn nooit mooi vind ik.

Zeker niet slecht, maar het is niet wat ik graag hoor. Ben toch meer van de post-metal/sludsj/ambient bands als CoL, Neurosis en Isis.

Moet er wel bijzeggen dat dit een vrij lange zit is en wellicht iets teveel van het goede. Vind dit al wel weer beter dan Mastodon, wat ik te veel zenuwachtig geneuzel vind. Dus das dan wel iets positeifs.

Die knal die het keiharde Hadean/Archean afsluit blijft machtig.

Wat is de definitie van muziek? Ik heb er al vaker over nagedacht. Ik kom niet verder dan 'een opeenvolging van klanken'. Die definitie klopt niet helemaal want dan zou grootvader die zit te hoesten ook muziek zijn. Om een ellenlange filosofische beschouwing te vermijden hou ik het toch maar op 'een opeenvolging van klanken'. Nu heb je daar 2 soorten in: muziek die emotie bij je losmaakt (positief of negatief), muziek die meer wordt dan een opeenvolging van klanken en dan is er muziek die gewoon die opeenvolging blijft. De eerste 4 nummers op deze plaat behoren helaas tot de tweede categorie. Het is een wind die voorbij waait zonder me te bewegen.

De intro van Neoarchaean doet me wel iets, en dan in de positieve zin. Jammer genoeg wordt het nummer daarna vakkundig de grond in geboord door vreselijke vocalen. Toch, door die scherpe intro is de toon gezet want niet veel later wordt met Rhyacian het eerste goede nummer aangebracht. Er heerste een onderhuids sfeertje die meteen daarna weer compleet zoek is. Orosirian breekt pas tegen het einde open.

Dan begint het laatste deel met nog een staartje van 3 en een halve minuut. Na een matige opbouw wordt Statherian geteisterd door een irritant deuntje dat op 1:44 invalt en maar blijft doorgaan tot het eind. Het nummer zou misschien overdonderend kunnen worden opgevat maar op mij heeft het dat effect niet. De laatste 3 lijvige nummers schudden en beven. Af en toe komt een viool of piano de tijd vullen en tevens voor wat zachtere stukjes zorgen. Maar het raakt me niet, ik bespeur nergens een stuk dat prachtig of zelfs maar mooi is. Het blijft gebeuk met hier en daar een zachte toets zonder dat er een bijkomend gevoel uit opstijgt. En dat is eigenlijk de teneur voor het hele album.

Het is natuurlijk jouw mening maar ik zou CD 2 toch nog maar een paar keer beluisteren. The Ocean roept op dit album juist emoties op waar een groot deel van hun genregenoten niet bij kunnen.

Jammer om te lezen dat het u niet bevalt, arcade monkeys. Dit is net een van de weinige albums dat bij mij allerlei gevoelens losweekt.
Ik ben al een tijdje bezig met een nieuwe top10 te maken. Ik heb zodanig veel heerlijke albums ontdekt de laatste maanden dat ik dacht dat Precambrian misschien wel van de nr.1-positie zou kunnen verdwijnen. Tot ik onlangs Precambrian nog eens oplegde. Geen enkel album komt nog maar in de buurt van dit meesterwerk.
Nuja, smaken verschillen, hé. Gelukkig.

'Precambrian' van The Ocean is een speciale plaat. Dat zou je nochtans niet zeggen, als je de CD1 van dit dubbelalbum hebt beluisterd. Death metal, wat sludge-invloeden er handig in verwerkt. De 5 songs komen bijzonder hard aan, dat wel, maar zich onderscheiden doen de mannen van The Ocean hiermee vooralsnog niet. Dat speciale karakter van deze plaat is te danken aan CD2.

Met zulk een intro zeg ik in weinig woorden waar het 'm eigenlijk om draait. Maar er speelt uiteraard meer. 'Precambrian' is een conceptplaat, zoals hier al veel te lezen stond, en de liefhebbers en archeologen ongetwijfeld bekend in de oren klinkt. De titel zegt het al; deze plaat draait rond het Precambrian, het geologische tijdperk waarin de Aarde gevormd werd. Deze periode stond niet in het teken van de bandnaam, het was het tijdperk der supercontinenten. Het leven dat zich echter volop begon te ontwikkelen, bevond zich wel in de oceaan. Maar dit is allemaal na te lezen in de betere encyclopedie, natuurlijk.

De muziek, dat is de kern. 'Precambrian' is een brute, directe plaat, met een Janusgezicht. The Ocean weet de balans in het midden te houden tussen agressieve gitaar- en drummuren, en bloedstollend mooie stukjes met invloeden uit de klassieke muziek. Het is niet de bombast van een Paganini, of van landgenoot Wagner, neen, het gaat om uiterst beheerste stukjes, soms erg zacht, dan weer de uitbarsting of opbouw perfect ondersteunend. 'Rhyacian' en diens intro 'Siderian' zijn daar geweldige voorbeelden van. 'Siderian' geeft de aanzet, 'Rhyacian' maakt het weergaloos af.

'Siderian' (met erg mooi, nostalgisch saxofoonspel, trouwens) komt ook precies op de juiste moment; wanneer je zowat murw geslagen in een hoek ligt, bijna K.O., komen die zachte tonen als een hemelse zalf binnen; het lijkt van dat moment wel of er een andere plaat begint. Er zijn zeker nog ronduit brute stukken, daar zijn ze in geen enkel deel van het Precambrium spaarzaam op. Op het eerste zicht is de indeling niet logisch, en CD1 kan je dus ook prima als EP luisteren, CD2 als een op zichzelf staande plaat; de intro lijkt dan plots bijzonder weldoordacht.

Wat me ook opvalt, zijn de vele verschillende vocalisten. Dit hoor je ook duidelijk in de songs terug, waardoor ze niet snel gaan vervelen. Niet elke song is even briljant, maar een slecht nummer vind ik niet terug, verre van. De variatie is erg groot, de uniciteit… uniek. Ik kan het niet meteen op gelijke voet stellen met een ander album, ook niet van de band zelf. ‘Aeolian’ is meer zoals CD1, ‘Fluxion’ neigt meer naar CD2. Dit is gewoon de perfecte synthese, The Ocean aan de top van hun kunnen.

‘Precambrian’ is tot op heden één van mijn favoriete platen in de metalwereld. The Ocean combineert hier razende death metal met postmetal, en heeft rondom het concept een voortreffelijke plaat opgebouwd. De teksten zijn ook nog ‘ns erg interessant, en het is zoals MDV al schreef in zijn stuk:



4,5 sterren

Mooie dingen worden geschreven hier, ook voor mij een van de meest interessante metalplaten. Jammer dat de rest van het project minder was...

Interessant en wel sterk album. Muzikaal/compositorisch mag ik het wel horen, qua zang heb ik er nogal moeite mee. Nou heb ik dat vaker met Death Metal 'ingrediënten' , maar het is soms maar net hoe dat gedaan wordt. De ene keer kan ik het (net) accepteren/ vind ik het acceptabel voor mezelf; hier helaas niet, anders had ik 'm zeer waarschijnlijk gekocht.

Die overgang van Siderian naar Rhyacian ?