Ik ben een oude ziel in een 'jong' lichaam

Waar voel je je dan wel 'jong' bij? Billie Eilish? Voor mij is het een poging tot...vooralsnog weinig. Tailor Swift? Voor mij gewoon pop.....niet eens een poging tot. Weinig tot geen eeuwigheidswaarde. Het ene oor in en het andere oor uit.

Accepteer gewoon dat de muziek van TWOD gewoon retro is. In alle opzichten.

En als je dat niet bevalt? Gewoon BTS luisteren.

Of overschat ik je oren nu?

Wat is BTS?

Ik voel me in het algemeen meestal niet specifiek 'jong' of 'oud' bij het beluisteren van muziek. Soms wel; zo luisterde ik gisteren Redman - Muddy Waters, en die is bij vlagen zo puberaal dat ik me weer op de middelbare school waande. Leuk album overigens. Bij Billie Eilish en Taylor Swift ervaar ik zoiets, voor zover ik ze ken, overigens niet.

Het viel me zo op omdat ik me al helemaal zelden 'oud' voel bij het luisteren van muziek, maar bij 'I Don't Live Here Anymore' juist doorlopend. Het lijkt alsof de band in toenemende mate doelbewust oudere mensen target, en dat vind ik een opvallende keuze. Uiteraard accepteer ik die, ik kan er alleen helemaal niets mee, en mis daardoor ook een bepaalde oprechtheid in de muziek.

Een "ouder mens" hier. Is het niet een beetje omgekeerde wereld?
Ik heb het idee dat vroegah (maar ik ben dan ook oud) een veel breder aanbod was op de populaire stations. Niet alleen in genres (die nu grotendeels verdwenen lijken), maar er waren ook meer oudere artiesten, en pop muziek leek ook door een bredere leeftijdsgroep geapprecieerd. Nu lijkt het meer kinderen voor kinderen, en als er een keer iets tussen zit wat niet meegaat in de over gecomputeriseerde sound (zonder enig organische klank), dan is het gelijk muziek voor oude mensen.

Even een opmerking los van deze band. Laatst reageerde mijn 20 jarige nichtje op wat muziek uit de jaren 70-90. De solo's vielen haar op. En niet de bekende gitaarsolo's in rock nummers, maar ook blazers, en soms wat toetsen of ritme partijen, soms zelfs meerdere achter elkaar. Waar hoor je dat nog?

Oh, over Redman gesproken, geef mij maar Whut? Thee Album. Toffe funky samples en duistere sound.

Ik houd ook van computerloze, organische en oudere muziek en van minimalisme. En net zo houd ik van meer 'computerized' geluid - wat overigens al ruim 40 jaar een regulier onderdeel van het muzieklandschap is. Ik refereerde met mijn opmerking specifiek aan het laatste album van TWOD, en niet aan een breder genre of instrumentarium. Het verschil zit er in of een artiest bewust probeert een specifieke doelgroep te bereiken, en dat gevoel krijg ik hier.

Overigens luister ik geen radio en ook nooit gedaan, dus daar kan ik niet over oordelen. Maar het lijkt me duidelijk dat het overall muziekaanbod in deze jaren oneindig veel breder is dan vroeger, simpelweg omdat zowel de middelen om muziek te maken als de middelen om die uit te brengen (streaming, youtube) sterk zijn uitgebreid. Ik ben zelf vaak geen fan van solo's, maar ik kan me niet voorstellen dat die nu niet meer gemaakt worden. 1 keer googelen geeft je gelijk allerlei van dit soort lijstjes.

Berichten verplaatst naar The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore (2021)

Pubermuziek uit Azië. Zelfs Chris Martin is er niet te oud voor
Coldplay X BTS - My Universe (Official Video) - YouTube

Zo leer je nog eens wat!
Ik geloof dat ik dit, jong of oud, best had kunnen missen

Weer een geweldig concert gezien van the War On Drugs vanavond in de Ziggo Dome. Under The Pressure was subliem.

Prachtige uitvoering van Thinking of a Place ook. Zat een schitterend moment tussen waarbij de gehele zaal voor enkele seconden volledig stil was, en die waren best zeldzaam.

Was er ook gisterenavond en dat was mijn terugkeer in de concertzalen en dat smaakte absoluut naar meer!

Met TWoD weet je wat je krijgt, een band die vol plezier lekker speelt en weinig poespas daarom heen. Fijn om weer eens wat van Slave Ambient te horen, een plaat die ze de laatste jaren toch stelselmatig overslaan bij concerten. En dat blijft wel mijn absolute favoriet van de mannen.

Dat en natuurlijk een weergaloze versie van Under the Pressure waren de hoogtepunten.

Lo Moon was trouwens ook fijn als voorprogramma, ik ken ze al een behoorlijk tijdje en lieten horen dat er absoluut potentie zit in deze band.