Omar S, Luomo en Drexciya, geen klachten hier. Ik had je veel eerder ter verantwoording moeten roepen

Militant nautisch is trouwens de beste omschrijving ooit voor Drexciya ❤

Ik moest beide woorden googelen. Wat is dat toch met die superlatieven tegenwoordig?

Je wist niet wat beste en ooit betekend?

Ik zit er gelijk weer helemaal in en ga dus - in tegenstelling tot eerdere aankondigingen - gewoon nog even ontspannen verder

75. Der Zyklus – Formenverwandler [2002]

Lichtvoetige variant op Drexciya van de ene helft van dit duo, Gerald Donald a.k.a. Heinrich Müller. Waar Drexciya gekenmerkt wordt door de zwaarte, is Formenverwandler juist zwevend en dartelend. Sublieme eenvoud van deze mysterieuze verduitste Detroiter. Ik leerde deze plaat kennen uit Richie Hawtins DE9 series (Closer to the Edit), waar dit een micro-hoogtepuntje is dat maximaal klinkt in het verdere minimalisme van die plaat. Subtiliteit op de vierkante nanometer.

74. Skee Mask – Panorama [2016]

Als je me een aantal jaren geleden gevraagd had deze lijst te maken, had Saturn Strobe van Pantha du Prince deze positie ingenomen. Maar hoewel dat nummer in de loop der tijd natuurlijk niet veranderd is en mijn smaak ook nog maar weinig, vond ik het een enorme anticlimax om erachter komen dat de emotionele melodielaag rechtstreeks uit een klassiek stuk gekopieerd was. Niet veel later ontdekte ik echter Panorama van Skee Mask, en die track heeft op de een of andere manier emotioneel de positie van Saturn Strobe voor mij ingenomen. Emotionele en diepe melodieen meanderen over een zacht en licht maar complex bedje van tikjes en ritmes. En nu niet vertellen dat deze melodie ook van elders komt.

73. Larry Heard – 25 Years from Alpha [2008]

Een relatief moderne plaat is de enige notering van house-grootmeester Larry Heard in deze lijst. Want hoewel zijn oude werk als Mr Fingers ontegenzeggelijk supercool, kwalitatief en enorm invloedrijk is, is 25 Years From Alpha zijn meest grootse wapenfeit. Kalmer en gecontroleerder dan de acid van weleer vliegen de 15 mins die deze track duurt voorbij zonder dat je het doorhebt. Larry’s grooves worden namelijk met elke repetitie sterker in je hoofd geprent. Avontuurlijk en smaakvol.

72. Fibre Foundation – Don’t You Ever Stop (Club) [1994]

Dansen, dansen, dansen. Sommige houseplaten maximaliseren zichzelf voor in een clubsetting en zetten alles op alles om jou in beweging te zetten. Don’t You Ever Stop is zo’n plaat, waar de energie en het zweet vanaf druipt. Ondertussen staat hij bol van de variatie, bruggetjes en subtiele overgangen (het stuk 3:00-3:30 is om van te watertanden). De sample en het klankspectrum worden helemaal uitgekleed en binnenstebuiten gekeerd en maximaal in pure energie omgezet. Niet elke house of technotrack in deze lijst is even club-friendly, maar deze mag van mij op elke willekeurige uitgaangsavond gedraaid worden.

71. Fluxion – Prospect II [2000]

Terug naar het epicentrum van de dubtechno. Schuivende panelen, zinderende diepten – pure kunst als je het mij vraagt van deze Griek. Vrijwel alles uitgebracht op Chain Reaction is goed, maar Prospect II zet de tijd voor mij volledig stil. Het is eindeloos verdwalen in blikkereige gangenstelsels van dub: techno om tot een diepe innerlijke rust bij te komen. Ingetogen en onderkoeld maar toch heel rijk en betekenisvol is deze lekker uitgesponnen denkplaat.

Der Zyklus.

Wel apart dat je die van Larry Heard zijn beste vindt, aardig nummer wel, maar hij heeft veel beter wat mij betreft.

ik volg Gijs, ook hier een favoriet, deze van Larry.

Oh, die Fibre is fire! Lekker, thanks!

Wauw goeie zaak deze lijst, lekker veel Detroit ook, terecht.. Omar S vind ik best wel een held, kende deze track nog niet maar idd erg fijn. Ga dit op de voet volgen

Niet om flauw te doen, maar met dit tempo is de volgende gebruiker pas in 2020 aan de beurt.

Zo veel gave tracks die ik nog niet kende! Echt een feestmaal, deze lijst.

Jij begint met Kerst zeker ook te zeuren dat de zomer nog zoooo ver weg is
Natuurlijk ook het risico van je zelf op zo'n lijst zetten; ieder kiest zijn tempo - soms gaat het snel en soms niet

Vind het eerlijk gezegd verrassend wat ik in deze lijst aantref - redelijk wat bekende namen en dan minder bekende keuzes

Gyzzzz afspeellijst

Ik hou trouwens weer een Spotify-afspeellijst bij voor de geïnteresseerden.

Ik heb ook nog die van mezelf en Spray-It

Leuk, ik ben nog niet eens begonnen en ik heb al een afspeellijst.

Huh? Hahaha, oeps. Volgens mij moet ik deze aangemaakt hebben rond 4 uur 's nachts .

De link werkt ook nog eens niet bij mij...

Rustig aan, rustig aan.. ik zal er dit weekend weer eens voor gaan zitten

...en het weekend is nu begonnen!

70. BT – Mercury & Solace [1999]

Er zijn niet veel genres zo uniform en coherent euforisch als trance, het eigenlijk wat lastig te plaatsen subgenre dat rond 2000 opeens zo gigantisch was. Ik herinner me dat een van de allereerste cds die ik kocht de toen gloednieuwe 4-CD compilatie ‘Trance ‘99’ was. Daarop stonden classics als The Launch van DJ Jean en Carte Blanche van Veracocha – tracks waar ik ook nu met heel veel plezier naar terugluister. Probleem met trance is echter dat het vaak snel cheesy wordt; een grote brei van uitgesmeerde klank. Mercury & Solace is eigenlijk net zo cheesy, piano’tje en dramatische vocaal incluis, maar de euforie – ook al zo’n klassiek element van het genre – domineert. Licht als een vlinder fladdert deze alleenstaande trancenotering in deze lijst ruim 8 minuten in de rondte.

69. Harrison BDP – Last Flight to Wherever [2017]

Als je tegenwoordig YouTube net even te lang laat aanstaan dicteert het videoplatform binnen de kortste keren je hele gemoedstoestand. Of herinnert het je even aan deze lijst, door na Mercury & Solace direct te snappen dat Harrison BDP daarop hoort te volgen. Leuk hoor, redelijke kans dat je de rest van deze lijst kunt voorspellen door de nummers 100-70 van deze lijst in een Youtube-playlistje te zetten en de autoplay de rest van het werk te laten doen. Tot zover het gezeur. Het goede (en soms toch ook wat saaie) nieuws is namelijk dat nieuwe klasbakken aan het firmament zoals Harrison BDP dankzij een aantal goede algoritmes automatisch komen bovendrijven. Deze Brit is duidelijk een alleskunner die tussen en zelfs binnen EP’s techno, house, dub en alles daartussen opspant met minutieuze en gestileerde tracks. Mijn favo tracks van deze man komen allebei van de Tour001 EP: enerzijds 28 Days, een rigoureuze dubber en clubber, en anderzijds deze Last Flight to Wherever, die zo subliem gecontroleerd is. Een instant klassieker wat mij betreft.

68. Jürgen Paape – So Weit Wie Noch Nie [2002]

Gedurende een kortstondige maar intensieve periode in mijn leven, zo rond 2009, zocht ik fervent naar de mooiste clubavonden die er te vinden waren – alles binnen een straal van 600 km. In tegenstelling tot mijn wat saaiere leven nu wilde ik nog wel eens een weekend met vrienden de trein pakken omdat er in Berlijn of Keulen een niet-te-missen clubavondje op het programma stond. Dat was dan echt belangrijk en er was geen twijfel mogelijk toen in Keulen in 1 weekend de Kompakt-verjaardagsavond op de vrijdag en Wolfgang Voigt - Gas live in een gigantische bioscoopzaal op zaterdag op het programma stonden. En kijk wat leuk - hij staat zelfs nog op RA!. Zaterdag bovendien van de gelegenheid gebruikgemaakt om Alva Noto’s Xerrox in de Kompaktwinkel aan te schaffen. Met wellicht niet mijn beste vrienden, maar belangrijker: de enige twee vrienden die een affiche als dit ook onmisbaar vonden, stapte ik op de intercity naar Eindhoven, dan naar Venlo, dan met een boemeltje naar Mönchengladbach en tot slot in een soort halve metro naar Keulen. Volgens mij zijn we 6 uur onderweg geweest, maar het doel was duidelijk. Op het programma stonden Ada, Gui Boratto, Justus Köhncke, Gus Gus, Michael Mayer en meer van dergelijke Kompakt-coryfeeën. Het was in de tijd dat ik Boratto nog geweldig vond (ik vind er nu niet veel meer aan), en afsluiter A Beautiful Life in een soort 15 minuten-versie om 7.30 uur in de ochtend staat in mijn geheugen gegrift. Wat ook in mijn gegeugen gegrift staat van die avond, en welke track voor mij ook als saaie vent niets aan kracht heeft ingeboet is de oerduitse evergreen ‘So Weit Wie Noch Nie’ van Jürgen Paape. Omdat hij super is! Frivole Duitse degelijkheid en misschien wel de meest euforische track in deze hele lijst.

67. Jeff Mills – Sugar is Sweeter [1997]

De tweede en laatste Jeff Mills plaat uit deze lijst. Sugar is Sweeter is misschien nog wel brutalistischer dan Gamma Player. Je kunt nog zulke lompe breakcore of hardstyle maken: voor mij komen tracks als deze (alsook Berlin van dezelfde maker – alleen is die verder niet echt goed) zo spijkerhard binnen dat ik mentaal binnen een minuut tegen de muur geplakt sta. Hypnotisch schuurpapier van de bovenste plank, geweldig geschikt om midden in de nacht in een eindeloze set de tijd bij te verliezen. Ruwe abstractie van een van techno’s grootste pioniers. Simpliciteit waar je toch op een heleboel verschillende manieren naar kunt luisteren – zo kan dit voor mij ook prima als achtergrond-, -werk- of studeermuziek werken.

66. Levon Vincent – Pivotal Moments in Life [2011]

Sterke track (melodie, melodie, melodie!!) met een passende titel. Wat ik knap vind is hoe Levon Vincent hier een hele serieuze en zwaargeladen track kan neerzetten die toch zo speels en lichtvoetig is. Vaak verliest speelse muziek een beetje van zijn kwaliteit doordat het heel licht wordt. Maar in Pivotal Moments in Life zorgt een bijna kinderlijk melodietje ervoor dat je je hele leven gaat overdenken. Koddig, groots en dramatisch tegelijk – mooie contrasten die maken dat deze track zo mijlenver boven het maaiveld uitsteekt. Zo zelfverzekerd komen de soms compleet eraf lopende tonen de synths uitdwarrelen; er zit gevoelsmatig heel veel richting in tracks als deze. Inspirerende muziek voor momenten waarop je het allemaal ook niet helemaal meer weet.

65. Lark – Tedra [1993]

Er wordt wel eens gezegd dat Detroitse techno de machine een ziel gegeven heeft. De muzikant als arbeider aan zijn machines, waarbij mens en machine steeds meer één worden. Mooie metaforen die wat mij betreft vaak ook erg passend zijn bij de muziek. En vrijwel nergens zijn ze zo passend als in de vroege platen van Kenny Larkin, waaronder het geweldige (spoiler: maar niet zijn allerbeste) ‘Tedra’. Pure luistertechno waar totaal niet op te dansen valt van Kenny Larkin alias Lark. Gecontroleerd en subtiel geluid als glimmend metaal, schoongepoetst en mechanisch bewegend. Niet los uitgebracht, maar te vinden op de onwaarschijnlijk kwalitatieve ‘Virtualsex’ compilatie.

64. Metro Area – Caught Up [2001]

Smaakvolle house van Metro Area. Speels en licht funky maar wel gecontroleerd. Eigenlijk volledig volgens het boekje, maar dan wel als de definitie van het boekje, zo chique en smooth is deze track van Metro Area, die het welbekende ‘Miura’ wat mij betreft wel overtreft. Geschikt voor de club in het ochtendgloren, maar volgens mij ook prima iets dat je op een receptie of boekpresentatie kunt draaien, zo lichtvoetig is hij. Doet geen vlieg kwaad, en misschien is het juist daarom wel zo knap dat deze plaat niet stomvervelend wordt om naar te luisteren.

63. Mikkel Metal – Untitled (Vainqueur Remix) [2005]

Van alle navolgers van Basic Channel, dichtbij of ver weg, is Vainqueur degene die het geluid van de Berlijnse pioniers naar mijn idee het beste heeft voortgezet nadat het illustere duo zelf naar Jamaica afgeslagen was. Vainqueurs sublieme eenvoud kenmerkt ook deze wiegende, hypotiserende remix van een titelloze track van mededubber Mikkel Metal. En hoewel Mikkel zelf ook een aantal degelijke tot goede platen op de Berlijnse dubleest heeft geschoeid, is de invloed van Rene Löwe alias Vainqueur hier onmiskenbaar. Het vermogen om zo’n sterke groove neer te zetten dat je in 9 minuten amper variatie of ontwikkeling nodig hebt is maar weinigen gegeven. Lekker laten inwerken en heel diep wegdromen terwijl je zachtjes deint op de echoënde golven. Weggestopt op een vierde deel in een serie van Mikkel Metal Remix EP’s komt hij dan gewoon bovendrijven. Een van mijn favoriete dubtechno tracks.

62. Moodymann – The Third Track [1997]

Ruim een jaar geleden was ik voor het eerst in Detroit, met de auto op binnenlandse vakantie terwijl ik een jaar in de VS woonde. Ik vond het een hele eigenaardige maar (rond het centrum) verrassend gemoedelijke stad, waar hele bossen op de stoepen groeien en mensen een stuk minder gehaast en opgefokt lijken dan in de rest van de VS. Het lijkt alsof er een warm dekentje van berusting over (delen van) de verder natuurlijk totaal vervallen stad ligt. Er is verder ook geen bal te doen, en dat kan een goede verklaring zijn voor de vele geweldige tracks die er met drumcomputer, sampler en/of synthesizer in talloze slaapkamertjes gemaakt zijn. Waaronder deze: de hoogste notering van de enigmatische Moodymann. En voor zijn doen eigenlijk een hele rechtlijnige, bijna DJ-tool achtige club banger. Super gebruik van de vocale sample die in een paar stukjes is geknipt maar daarin in emotie en opzwependheid juist vermenigvuldigd lijkt.

61. Shake – Arise [1998]

Alweer een Detroit classic uit de nineties! Het moet niet veel gekker worden. Maar ‘Arise’ is wel een beetje een vreemde eend in de bijt, met zijn gefilterde fade-in. Prachtig probeersel, dat zorgt voor een enorme energieontlading wanneer na ruim een minuut de bas erin valt. Druk en ongepolijst maakt deze sympathieke veteraan Anthony Shakir het soort directe undergroundtracks waar je ook DJ Bone en DJ 3000 op kunt betrappen. Hoewel alle tracks in deze lijst voor mij iets magisch hebben, kan ik met een beetje goede wil voor een groot deel nog wel grofweg reconstrueren hoe ze gefabriceerd zijn. Zo niet hier: Arise is heel direct, met volle kracht vooruit maar voelt tegelijk heel complex aan.

So Weit Noch Wie Wat een track inderdaad!

Leuke stukjes trouwens, ik heb Detroit op mijn reislijst gezet.

60. Galaxy 2 Galaxy – Journey of the Dragons [1993]

De afgelopen jaren is in mijn omgeving de traditie ontstaan om elk jaar rond het einde van de zomer een week naar Italie te gaan en daar helemaal niets te doen. Regelmatig zijn we met de auto gegaan, en er zijn gek genoeg maar weinig dingen zo leuk als met een paar goede vrienden 1600km af te leggen in een propvolle voiture. Voor elk stuk weg (behalve de saaie Nederlandse) bestaat wel geschikte muziek om de ervaring mee te verrijken. Dance doet het vanzelfsprekend goed op de autobahn, waar je het gaspedaal kunt intrappen onder begeleiding van enkele van de meest snelwegvriendelijke platen, waaronder Richie Hawtins Decks, EFX & 909 en verschillende platen van The Field. Maar de allerbeste snelwegtrack voor 160+ op de meter is ‘Journey of the Dragons’ van Galaxy 2 Galaxy, de groep rond Underground Resistance waar Mike Banks (zoals meestal) de touwtjes in handen heeft. Geweldig voortstuwende drive, volle bak vooruit!

59. E.R.P. – Burning Question [2018]

Gerard Hanson is een vreemde eend in de bijt. Op het snijvlak tussen electro, techno en dub behoort hij tot de crème de la crème van de producers. Door zijn onopvallende verschijning, beperkte productiviteit en keuze voor een wonderlijke waaier aan undergroundlabels is hij echter de meest onderschatte artiest die ik kan bedenken. En dan komt hij ook nog eens uit Dallas, Texas – in deze genres een nogal underground-locatie (waar vermoedelijk haast niemand naar zijn muziek luistert). Toen ik hem een klein jaar geleden op de oude Veronicaboot zag spelen was er slechts een handvol devote technonerds aanwezig die wél begrepen met wat voor legende we hier te maken hebben. Zowel zijn E.R.P.- als Convextion-alias staat volledig garant voor topkwaliteit. Vorig jaar bracht hij als E.R.P. zijn eerste full-length plaat uit, met gecontroleerde en kleurrijke electro. Opener Burning Question springt er uit. Superieure klankkleuren, totale optimalisatie van zijn karakteristieke geluid. Schromelijk ondergewaardeerd, ook hier op MuMe.

58. Sterac – Asphyx [1995]

Terug naar Steve Rachmad, die we als Parallel 9 eerder op plek 99 tegenkwamen. Dit keer het alias Sterac met een kleurrijke en ruimtelijke track uit 1995. Asphyx op de koptelefoon, met de links naar rechts zoevende kruisende spacegeluiden, is een groot avontuur. Schijnbaar is de plaatkant destijds verwisseld tussen A en B en had deze plaat eigenlijk X-Tracks moeten heten, maar dat vind ik een wat erg letterlijke (bijna banale) beschrijving voor wat we hier horen. Asphyx past voor mij juist goed bij deze track die mid-nineties ademt. Met (wederom) een grote vleug Detroit staat deze plaat kwalitatief mijlenver boven bijna al het andere dat rond die tijd uitkwam.

57. Da Kine – Sunshower [2000]

Rond de milleniumwisseling bestond kortstondig (2000-2002) het label Driftwood. Op dit label is in de vorm van tien EP’s in drie jaar een blauwdruk voor minimale deephouse gezet die vrijwel al het andere in dat genre overbodig maakt. Artiesten zijn Jeremy, Da Kine, Elias, Ronin en Drain Pipe – wat volgens mij grotendeels aliassen zijn van (een van) de twee oprichters, met enkele mystery guests daaromheen. Aliassen die bovendien sindsdien zelden tot nooit meer aan de oppervlakte zijn verschenen en daarmee de hele Driftwood-club in nevelen hullen. Het is lastig om losse tracks te kiezen uit deze ontzettend coherente, robuuste en hyperkwalitatieve catalogus, maar toch heb ik er in deze lijst (spoiler) twee opgenomen, waaronder deze Sunshower van Da Kine.

56. Omar S – Psychotic Photosynthesis [2007]

Omar S’ catalogus is zo omvangrijk en kwalitatief dat je er – ook hier – makkelijk voor zou kunnen kiezen om 20 platen eruit in deze lijst op te nemen. Daar wordt de lijst alleen nogal saai van, dus bij dezen de hoogstgenoteerde plaat van zijn superselfmade FXHE label: Psychotic Photosynthesis. Geen verrassende keuze, gezien de consensus (getuige e.g. de instant 5.0/5.0 op RA en de lyrische comments op discogs). Smart simplicity, het verkennen en tot grote dieptes uitwerken van een sterk patroon totdat je het helemaal uitgespeeld hebt, dat gebeurt op deze hypnotische geluidsverkenning – vrij van tierelantijntjes maar pure kwaliteit.

Da Kine is Norman Feller, die een enorme discografie heeft. Onder de naam Terry Lee Brown Jr. heeft hij heel veel op Plastic City uitgebracht, ook een erg fijn deephouse label.

Verder weer een heerlijke update.

Ga ik zeker checken! Toevallig afgelopen week voor het eerst The Timewriter ontdekt (die andere van de twee, die je gezien je enthousaste review ook kende) en op werk veel op repeat gehad. Mooie spullen!

Ja, The Timewriter is ook mooi inderdaad, die mixalbums van hem ben ik de laatste tijd aan het luisteren, erg fijn spul.