menu

Genres / Soul, Funk en R&B / [Introductie] Soul/Funk

zoeken in:
Raffael1977
Hij heeft soul in zijn stem, dat wil zeggen zingen met je ziel in plaats van met een goede stem en dat mis je vaak bij blanken maar ook bij zwarte mensen.
Het gaat er bij soul om dat je iets over kan brengen met je ziel zodat je een ander raakt op zijn ziel zodat hij begrijpt wat je bedoeld. Je kan het raar vinden dat dit soort muziek zwarte muziek word genoemd maar ik begrijp het wel. Als je als onderdrukte afro-amerikaan je hard en ziel bloot moet leggen in korte tijd, veel soul en '60's funk waren vrij kort van nummers om je te laten horen hoe verscheurd je leven is vind ik het niet gek. Het was bedoeld om een boodschap uit te dragen en op te komen als buiten beentje in blank regerende USA.

avatar van Angelo
Een clipje van Eddie Hinton... we konden erop wachten (ik, tenminste)! Zoals ik al zei bij het clipje van Allen Toussaint: no pun intended. Ik bedoelde er verder niets mee, maar Toussaint zijn kleurklank wijkt gewoon ver af van de gemiddelde andere zwarte soulzanger uit die tijd. Menig soulzanger had 'n krachtig, rauw of hees stemgeluid, Toussaint klinkt daarentegen vrij oppervlakkig en glad (al is daar natuurlijk op zich niets mis mee). Kennelijk denken wij daar dan anders over, Max, want ik zie het niet als een mening, maar als een feit. Bovendien is er helemaal niets mis mee om het soulgenre te zien als een "zwart" genre, dat heeft verder niets met hokjes denken te maken, maar eerder met het feit dat 90% van alle soulartiesten Afro-roots heeft, en al helemaal in de jaren '60-'70 (de "witte" soulzangers waren op één, hooguit twee handen te tellen), wat mij betreft staat dat gewoon vast. Ik snap dan ook eerlijk niet waar zo'n politiek correct statement nodig voor is (en dat bedoel ik helemaal niet als een sneer, maar eerder als een soort vraagstelling). En nou ja, eigenlijk zal het me een worst wezen welke huidskleur iemand heeft, het gaat mij erom of iemand soul in zijn of haar stem heeft, dat is toch het belangrijkste in dit genre, nietwaar soms? En die Eddie Hinton die heeft dat zeker, soul in zijn stem!

avatar van principal2000
Ik praat graag in de bewoording van zwart en wit (geen blank, want dan zou je ook donker moeten zeggen; iets waar ik me persoonlijk om kan ergeren en waar de gemiddelde mens zich waarschijnlijk niet eens bewust van is) om mijn punt duidelijk te maken.
Het verhaal van Angelo raakt ook de kern van mijn denkwijze. Het maakt niet uit of muziek door een zwart of wit persoon wordt gezongen, maar de clichématige "zwarte stem" is wel te onderscheiden van een "witte stem", ongeacht de daadwerkelijke huidskleur van de zanger(es).

avatar van kemm
Het gaat natuurlijk niet alleen om huidskleur, want die huidskleur gaat altijd gepaard met zoveel andere fysieke kenmerken. Het is daarmee niet vreemd dat stembanden daar bij kunnen horen. Zo hebben algemeen gezien zwarte mensen meer aanleg om (juist) te zingen dan witte mensen, da's wetenschappelijk bewezen, meen ik eens te hebben gelezen. In een rockbandje kan je het permiteren er naast te zingen, in soul is dat eigenlijk quasi ondenkbaar. Da's eigenlijk al een begin waarom wie wat zingt. En wie wat goed vind, gezien de traditie in muziek ook niet heel vreemd. Uiteraard gaat het vooral om het individu met zijn eigen smaak en gevoel, dat bewijst Eddie Hinton wel. Dat men dan gaan zeggen dat hij zwart klinkt, is dan toch niet zo vreemd/erg? Een term als Blue Eyed Soul slaat pas echt nergens op, want vaak wordt het alleen maar zo gelabeld aan de hand van de hoes. Dan wordt er echt onderscheid gemaakt tussen witte en zwarte muziek, benamingen die ik zelf ook zoveel mogelijk probeer te vermijden. Zeker de dag van vandaag allang niet relevant meer.

avatar van Mb.
Mb.
Angelo schreef:
Een clipje van Eddie Hinton... we konden erop wachten (ik, tenminste)! Zoals ik al zei bij het clipje van Allen Toussaint: no pun intended. Ik bedoelde er verder niets mee, maar Toussaint zijn kleurklank wijkt gewoon ver af van de gemiddelde andere zwarte soulzanger uit die tijd. Menig soulzanger had 'n krachtig, rauw of hees stemgeluid, Toussaint klinkt daarentegen vrij oppervlakkig en glad (al is daar natuurlijk op zich niets mis mee). Kennelijk denken wij daar dan anders over, Max, want ik zie het niet als een mening, maar als een feit. Bovendien is er helemaal niets mis mee om het soulgenre te zien als een "zwart" genre, dat heeft verder niets met hokjes denken te maken, maar eerder met het feit dat 90% van alle soulartiesten Afro-roots heeft, en al helemaal in de jaren '60-'70 (de "witte" soulzangers waren op één, hooguit twee handen te tellen), wat mij betreft staat dat gewoon vast. Ik snap dan ook eerlijk niet waar zo'n politiek correct statement nodig voor is (en dat bedoel ik helemaal niet als een sneer, maar eerder als een soort vraagstelling). En nou ja, eigenlijk zal het me een worst wezen welke huidskleur iemand heeft, het gaat mij erom of iemand soul in zijn of haar stem heeft, dat is toch het belangrijkste in dit genre, nietwaar soms? En die Eddie Hinton die heeft dat zeker, soul in zijn stem!


Je grijpt echt naast mijn punt, maar ja, dat we qua mening verschillen in deze is wel zo duidelijk. En dit heeft niets te maken met het politiek correct zijn, want dit is oprecht onbegrip. Ik heb er voor gekozen om die te ventileren. Helaas weet ook jij mijn vraag niet te beantwoorden. Eigenlijk vermijdt iedereen die hier reageert mijn vraag (en komt mijn punt dus niet goed over). Ik zal - wanneer ik even wat meer tijd heb - het later nog even toelichten.

avatar van Angelo
Als geen van ons vieren jouw vraag beantwoordt, dan heb je hem misschien niet concreet (genoeg) gesteld. Formuleer je vraag dan nog eens in één zin en dan probeer ik daarop met een antwoord te komen. Ik heb je stukje zojuist nog eens teruggelezen, en jij vraagt je af “Waarom?”, waarom wat (?), waarom/hoe iets (lees: muziek) zwart of wit kan klinken?

Mag ik daarnaast concluderen dat de tweede zin in jouw stukje (“Naar het schijnt is Soul dus zwarte muziek.”) vooral een aanname is die je maakt op basis van hetgeen wat ik en/of P2000 hebben geschreven? Ik geloof dat niemand van ons hier - om maar even een toepasselijke term te gebruiken - zwart op wit ( ) beweert dat soulmuziek enkel zwarte muziek is of kan zijn. Feitelijk is het wel zo dat bijna alle soulmuziek die er gemaakt wordt, gemaakt wordt door zwarte mensen. Dat is een uitspraak die ik eerder heb gedaan, en waar ik nog steeds volledig achter sta. Dat men daarom snel geneigd is om soulmuziek te scharen onder het genre van “de zwarten” is dan toch ook zeker niet vergezocht, lijkt mij? Echter kan niemand beweren dat blanken geen soulmuziek kunnen maken, dat laat het liedje van Eddie Hinton dat je ons gisteren hebt laten horen juist erg goed zien (of beter gezegd horen).

avatar van kemm



Ondanks mijn talloze pogingen haar in elk mogelijk gametopic te droppen staat de naam Jean Plum nog steeds niet op dezelfde hoogte als haar collega's Al Green en Ann Peebles. Ik kies normaal ook altijd voor Back to You, nog steeds mijn favoriet van haar, een van mijn all time favorieten tout court! Gelukkig heeft ze in haar beknopte repertoire toch keuze genoeg en vandaag viel mijn oog eens op I Love Him, waarin ze wederom een knap staaltje van haar klasse laat horen! Ook hier heeft Willie Mitchell de hand in de muziek, hoor die orgels schuiven en toeters schallen! Ze vormen de ideale compagnon voor het beheerste beladen stemgeluid van Plum. Elke keer weer kan ik er niet van over hoe goed dit is, al haar nummers! Dus vertel het mij: waarom praat men over Ann Peebles en Al Green en blijft Jean Plum de nobele onbekend? Wellicht vanwege geringe marketing of was dit in 1975 (waarrond haar nummers gemaakt werden) al niet meer wat men wilde, maar puur muzikaal gezien weet ze voor mij zelfs haar befaamde collega's achter zich te laten!

avatar van Angelo
Tja, waarom Ann Peebles wel en Jean Plum niet? Er zijn zoveel mogelijke oorzaken. De belangrijkste redenen lijken mij a: een volledig verkeerde timing (dit moet in 1975 toch best gedateerd hebben geklonken), en b: Hi Records was (net als Stax) al tanende, en hadden niet meer echte en/of grote successen in de hitlijsten. Eigenlijk ging dat best snel, want als je kijkt welke albums beide labels uitbracht in bijvoorbeeld 1972, dan zie je hele succesvolle albums in hun catalogus staan. Drie jaar later gingen ze al richting een faillissement omdat ze niet met de tijd meegingen of niet mee konden.

Het is natuurlijk wel heel treurig en zuur voor Jean Plum, vooral omdat ze zo’n prachtige stem heeft, al is ze zeker niet de enige. Hi had meer talenten die nooit zijn doorgebroken, ook een paar jaar eerder niet toen de soulmuziek die ze uitbrachten nog wel ongekend populair was. Ach ja, misschien ligt het wel aan heel wat anders: dat beetje geluk wat iedere artiest nodig heeft! We zullen het nooit weten.

Ik ben overigens wel benieuwd wat er nadien met Bettye gebeurd is. Helaas biedt het internet geen verdere informatie over haar, en daarmee is ze de zoveelste "vergeten" soulzangeres.

Raffael1977
Jean Plum was gewoon niet zo goed als die andere twee, nu moet ik eerlijk bekennen dat ik die andere twee ook niet echt geweldig vind maar ze kunnen wel beter zingen.
Des al niet te min toch een leuk plaatje.

avatar van FCEstebandido
Mooie stem van Jean Plum. Muzikaal vind ik het niet geweldig, maar de stem van Jean draagt het nummer zonder probleem. Ik ga nog wat dingen van haar beluisteren.

avatar van Reijersen
Kemm, zoals je weet heb je mij wel bereikt met deze dame. Fantastish nummer natuurlijk!

avatar van Angelo
Aangezien we allemaal met één dag verschuiven, volgt mijn bijdrage ook pas vandaag ipv gisteren.

Vandaag het onderwerp: de commerciële stem vs. de niet-commerciële stem. Toen Diana Ross doorbrak met The Supremes, zwierf Arthur “T-Boy” Ross nog rond door de onveilige buurten van Detroit. Pas na enkele jaren, toen Diana zich had ontwikkeld tot solo-ster (in 1970), kreeg ze meer vrijheden bij Motown en stond ze niet meer onder het strenge regime van Berry Gordy. Zo besloot ze meteen T-Boy van de straat te halen en liet ze hem een aantal nummers schijven. Eén van de vaste tekstschrijvers met wie T-Boy samenwerkte was Leon Ware, samen schreven ze de klassieker I Want You van Marvin Gaye (het gerucht gaat trouwens de ronde dat ze ruzie met elkaar kregen tijdens de opnamesessies omdat ze het er niet over eens werden hoe Gaye het nummer moest inzingen).

Een paar jaar later stopte die samenwerking, en begon T-Boy zich te richten op zijn eigen zangcarrière. Eén van de nummers die hij opnam voor zijn eerste en enige Motown-album was To the Baby, aanvankelijk bedoeld voor het “baby-album” (1973) van Diana Ross, die uiteindelijk grotendeels op de planken bleef liggen, Touch Me in the Morning verscheen ervoor in de plaats. T-Boy nam het nummer later echter alsnog op voor zijn eigen album. Helaas werd zijn album geen succes, het verkocht slechts 12.000 exemplaren (dat is extreem weinig; voor een gouden certificatie moet men 500.000 exemplaren verkopen in de VS, en voor een platina certificatie 1.000.000). De reden? Helemaal zeker zullen we het nooit weten, maar menigeen vermoedt dat het gaat om zijn aparte, niet-commerciële stemgeluid, in tegenstelling tot zijn grote zus, die de massa wist aan te spreken met haar niet speciale, maar wél heel toegankelijke stemgeluid.

Na de dramatische flop trok T-Boy zich terug. Niet alleen uit de showbusiness, maar hij distantieerde zich ook van zijn familie en zus Diana, jegens wie hij enige vorm van jaloezie koesterde. Hij leidde een teruggetrokken leven en raakte betrokken bij diverse misdrijven. Uiteindelijk liep het niet goed af met hem, hij - en zijn kersverse vrouw Patricia - werden in 1996 op een gruwelijke wijze om het leven gebracht. Toen de politie hen vond in een kelder van een verlaten woning, waren de lichamen al in staat van ontbinding (aanvankelijk kon men dan ook niet meer vaststellen dat het om T-Boy en zijn vrouw ging). En ja, daarmee is het verhaal van T-Boy toch eigenlijk bijzonder treurig.

Maar goed, wat vinden we van zijn stem en het door hemzelf geschreven To the Baby?



avatar van kemm
Mooi nummer en zijn bijzondere stem leent zich wel voor de wat sensuelere thematiek! Wist niet dat ze een broer had in de muziek. Diana zingt inderdaad wel 'neutraler', maar of je dan echt kunt spreken van commerciële en niet-commerciële stemmen, daar geloof ik niet in. In tegendeel, ik denk dat een groter publiek net wel van speciale stemmen houdt. Kijk gewoon al naar de nummer 1 in de top 50, waar Asaf Avidan nu staat te piepen, toch ook niet meteen de meest toegankelijke klank. In soul de laatste jaren is het niet anders geweest, met Amy Winehouse en Duffy, die toch ook een zeer specifiek stemgeluid hadden. Vroeger was het volgens mij ook niet anders met mensen als Chaka Khan of Al Green, of Nina Simone, Billie Holiday en Louis Armstrong nog vroeger. Als iets commercieel klinkt of net niet, zal het eerder aan het nummer liggen dan aan een stem denk ik. En dan nog...

avatar van Japsuh
Sorry, ik heb het toch drukker dan ik dacht. Ik pas deze keer even.

avatar van FCEstebandido
Daar Japsuh niet kan posten en ik even tijd heb, drop ik maar een hartverwarmend nummer. Heel veel weet ik niet over Ruth Brown maar dit nummer uit 1959 en dan vooral haar stem weet mij diep te raken. Het nummer staat trouwens op de soundtrack van Soul Kitchen, de film van Fatih Akin uit 2009. Verdere uitleg hoeft niet? Gewoon luisteren en genieten.

avatar van Mb.
Mb.
principal2000 schreef:
Het maakt niet uit of muziek door een zwart of wit persoon wordt gezongen, maar de clichématige "zwarte stem" is wel te onderscheiden van een "witte stem", ongeacht de daadwerkelijke huidskleur van de zanger(es).


Hoe kun je nu zeggen dat het niet uit maakt of de zanger zwart of wit is terwijl je wel onderscheid maakt tussen een "zwarte stem" en een "witte stem". Ik snap dat echt niet. Dergelijke terminologie refereert direct naar de huidskleur - en om met kemm te spreken verdere fysieke kenmerken. Praat dan over een "krachtig, rauw of hees" stemgeluid tegenover een "vrij oppervlakkig en glad" stemgeluid. Dat zwarte artiesten vaker een bepaald geluid hebben rechtvaardigt niet om dat geluid te linken aan hun huidskleur en om zo te spreken over een "zwarte stem". Daarmee beperk je de reikwijdte van zowel hun als artiest en het genre waarin zij opereren.

Angelo schreef:
Lange quote ingekort: Feitelijk is het wel zo dat bijna alle soulmuziek die er gemaakt wordt, gemaakt wordt door zwarte mensen. Dat is een uitspraak die ik eerder heb gedaan, en waar ik nog steeds volledig achter sta.


Als je mijn stukje zorgvuldig doorleest dan zie je dat ik toch zeer duidelijk onderstreep dat 90% van alle soulartiesten Afro-roots heeft. Dit ligt echter aan meer redenen dan enkel een bepaald stemgeluid dat karakteristiek is voor de zwarte medemens. En hier verschilt mijn ervaring blijkbaar met die van jou. Die - en hier haal in principal even aan - clichématige "zwarte stem" definieert voor mij allerminst de Soul. En als ik in die terminologie doorzet dan stel ik direct dan een "witte stem" eveneens de Soul kan bedrijven (dit erken jij dus ook). En als ik dan ook nog even kemm tegenspreek: die stem mag er van mij naastzitten.

Angelo schreef:
En nou ja, eigenlijk zal het me een worst wezen welke huidskleur iemand heeft, het gaat mij erom of iemand soul in zijn of haar stem heeft, dat is toch het belangrijkste in dit genre, nietwaar soms?


Hier ben ik het gewoon mee eens, maar waarom dan toch dat onderscheid tussen een witte en zwarte stem willen maken? Het voegt niks toe en je houdt het al kleine genre nog kleiner. Ik snap heus dat je bepaald contrast wilt bewoorden, maar hoe men dat aanpakt vind ik niet altijd de juiste. Nogmaals, dat heeft niks met politiek correctheid te maken, maar dit is oprecht onbegrip.

Angelo schreef:
Mag ik daarnaast concluderen dat de tweede zin in jouw stukje (“Naar het schijnt is Soul dus zwarte muziek.”) vooral een aanname is die je maakt op basis van hetgeen wat ik en/of P2000 hebben geschreven? Ik geloof dat niemand van ons hier - om maar even een toepasselijke term te gebruiken - zwart op wit ( ) beweert dat soulmuziek enkel zwarte muziek is of kan zijn.


Je maakt nu zelf ook een aanname. Ik baseer dit niet enkel op hetgeen wat jij en principal hebben geschreven. Ik haal jullie enkel aan om mijn eigen aanname te onderschrijven. Dat is wat anders dan het er volledig op baseren. En ik heb verder nergens gezegd dat iemand beweert dat soulmuziek enkel zwarte muziek is - al vind ik dat überhaupt een rare stelling (je kunt wel opmaken uit bovenstaande waarom).

avatar van Mb.
Mb.
Jean Plum is voor mij een artieste die indruk maakt, maar op de een of andere manier net niet genoeg om in verder reportoire te duiken. Misschien toch eens doen, want verder dan een paar 45"s is ze volgens mij nooit gekomen? Het nummer van T-Boy trekt me stukken minder. De klankkleur van zijn stem op zich vind ik best mooi, maar die - althans, zo op mij overkomende - heigende zangstijl vind ik niet mooi. De instrumentatie daarachter vind ik wat onopvallend. Het nummer van Ruth Brown vind ik leuk. Je hoort dat het nummer wat gedateerd is, maar de klasse van Ruth houdt het nummer in deze tijdloos. Het heeft een ritme waarbij iedereen met de voet er op kan stappen. Ruth zingt het verder wel voort. Leuk, dat vooral, maar niet top.

avatar van Mb.
Mb.
Zet je naam in de roulatie als je een nummer met verhaal wilt plaatsen. Reageren staat volledig vrij.

Ronde 3:
Mb. (4-10)
.. (6-10)
.. (8-10)
etc.

PS: Klik hier om te lezen wat de bedoeling is van dit topic en hoe het in zijn werk steekt.




"When I am in doubt you make everything all right. When I am worried you make my worries seem so light. When I am gone away you send your love with me. When I am in darkness you show me the light I see." Vanuit de ziel. Geen poespas. Dat is waar Eddie Ray voor staat. Eigenlijk heeft hij alles wat voor mij een geweldige zanger definieert. Dit nummer is wat mij betreft zijn beste, maar al het andere is niet veel minder. Wat dacht u van deze, deze of anders deze? Het feit dat Eddie het nooit heeft gemaakt bij het grote publiek ligt allesbehalve aan zijn talent. Het is misschien een dooddoener, maar ik geloof elk woord. You Are Mine heeft in alles een punt van herkenning en dat maakt het nummer zo mooi. Geniet.

avatar van kemm
Het ongepolijste karakter maakt het hele nummer de moeite waard. De song is nog niet eens zo heel bijzonder, maar de directheid waarmee het gebracht wordt weet wel de juiste snaar te raken! Het is haast niet te geloven dat het dezelfde zanger betreft in de andere links die je plaatst, stijl en aanpak verschillen best (al tonen ze ook veel drive). Misschien had hij meer een richting moeten kiezen om een publiek te bereiken..?

Ronde 3:
Mb. (4-10)
kemm (6-10)
.. (8-10)
etc.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:05 uur

geplaatst: vandaag om 10:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.