Wow, op het moment dat ik dacht dat ik niet meer verrast kon worden door muziek blijkt er weer zo'n klassieker te zijn die mij in een klap wat doet. De plaat kwam ik tegen in veel lijstjes in het "De MuMe Top 40 van de jaren 60"-topic en omdat ik er nooit van had gehoord maar meteen achteraan gegaan.

Dit was dus de (jazz)muziek waar ik al een tijdje naar opzoek was, slechts een rustig pianogeluid (en contrabas) waar je van in een halve trans lijkt te raken. Eigenlijk perfect om een beetje bij weg te dromen (of meteen in slaap te vallen ). Zoiets kende ik nog niet, bij de meeste jazzklassiekers als The Black Saint en A Love Supreme merk ik dat ik er echt voor 'in de mood' moet zijn om naar te kunnen luisteren. Dit is totaal iets anders, maar hier zal ik waarschijnlijk vaker naar luisteren. Juist door de piano die centraal staat (misschien wel mijn favoriete instrument - en het enige instrument dat ik ooit heb bespeeld) en dat deze nooit wordt overschaduwt door een trompet, drums of een saxophone. Rustgevend.

Meteen 4,5*

Perfecte avondplaat. Luister 'm nu een maand bijna elke avond en geniet echt van elke noot. De rust, de subtiele elektronica, het heldere gitaarspel en de zang die af en toe aan een ontspannen Nico doet denken. Soms weet je het al meteen na de eerste paar seconden, dit is er eentje waar ik nog m'n hele leven van ga genieten. Zeldzaam.

*****

Wat een fijne popliedjes op dit album. Hey Sandy en Cornodo II zijn favoriet hier, maar eigenlijk heb ik geen enkel slecht nummer gehoord. Doet een beetje denken aan bands als The Chills, The Field Mice en The Go-Betweens (jengelende gitaren, zacht klinkende mannenstemmen en het gevoel dat het net zo goed rond 1990 uitgebracht had kunnen worden).

Jangle Beach Boys!

Run in the Sun deed me denken aan de late Belle and Sebastian.