Wow, op het moment dat ik dacht dat ik niet meer verrast kon worden door muziek blijkt er weer zo'n klassieker te zijn die mij in een klap wat doet. De plaat kwam ik tegen in veel lijstjes in het "De MuMe Top 40 van de jaren 60"-topic en omdat ik er nooit van had gehoord maar meteen achteraan gegaan.
Dit was dus de (jazz)muziek waar ik al een tijdje naar opzoek was, slechts een rustig pianogeluid (en contrabas) waar je van in een halve trans lijkt te raken. Eigenlijk perfect om een beetje bij weg te dromen (of meteen in slaap te vallen

). Zoiets kende ik nog niet, bij de meeste jazzklassiekers als The Black Saint en A Love Supreme merk ik dat ik er echt voor 'in de mood' moet zijn om naar te kunnen luisteren. Dit is totaal iets anders, maar hier zal ik waarschijnlijk vaker naar luisteren. Juist door de piano die centraal staat (misschien wel mijn favoriete instrument - en het enige instrument dat ik ooit heb bespeeld) en dat deze nooit wordt overschaduwt door een trompet, drums of een saxophone. Rustgevend.
Meteen 4,5*