menu

Hier kun je zien welke berichten dielinquent als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Holden - The Inheritors (2013)

5,0
Bovenstaande vergelijking met FSOL kan ik wel begrijpen. In de jaren 90 luisterde ik veel naar FSOL, The Orb, Biosphere en veel soortgelijk spul dat op MTV Chill out zone kwam. Als dansbare variant was ik sinds Brown album verslaafd aan Orbital. Toen Orbital stopte in 2004 was ik op zoek naar een dansbare opvolger en stuitte op Balance 005 van ene James Holden. Die sublieme vibe die Orbital wist neer te zetten voelde ik ook bij James Holden en sindsdien volg ik hem nauwlettend. Sinds 2008 werd het wat stiller rond James en maakte Orbital haar comeback in 2009 waardoor mijn aandacht voor James vervaagde ......tot de release van DJ Kicks. Een niet dansbare plaat van James die een pure luistertrip bleek te zijn. Even wennen, maar toen het kwartje viel viel die stevig. Het was duidelijk dat James Holden voor meer diepgang koos en dacht: waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Toen ik helemaal in die vibe zat kwamen ook de albums van FSOL, The Orb en Biosphere onder het stof vandaan en zo was de circel weer rond. Ook ging ik Border Community weer nauwlettend volgen met als hoogtepunt Luke Abbott - Holkman drones en later Nathan Fake - Steam days om vervolgens weer uit te komen op het release nieuws van The Inheritors. Een soort "circle inside a circle" maar daarover later meer

Op grond van DJ Kicks en de verschenen remixes voor Caribou, Mercury Rev en Mogwai is de sound van The inheritors geen verrassing voor mij. Wat wel een verrassing was is dat dit album totaal uit de lucht kwam vallen omdat zijn enige album achtige release tot op heden slechts een EP was en alweer uit 2006. Maar toch, het album overvalt je met erg uiteenlopende tracks die toch een prima eenheid vormen. Wat een rijke ideen in tracks als in A circle inside, Sky burial, Seven stars, Gone feral en Caterpillars intervention. Die laatste doet mij denken aan The national anthem van Radiohead. Vele nummers klinken als schetsen, maar niet als tussendoor schetsjes op een kladblok van de Hema, maar als zeer zorgvuldig uitgedachte troeven met als uitgangspunt: "ik zal ze eens allemaal tuk hebben". Dit komt ook omdat alle klanken/melodien etc in 1 take zijn opgenomen en dat deze opnames zijn samengesmolten tot tracks. Hierdoor klinken de tracks zeer losjes, ongepolijst en dus menselijk in tegenstelling tot vele andere electronische platen die erg strak en tastbaar klinken. James zei hierover: "I wanted to make human-sounding mechanical music." En daarin is hij geslaagd met zijn zelfgemaakte modulaire synths. Een mogelijk tijdloze plaat waarop hij bewijst tot de groten der muzikanten te horen. Dit was het 7 jaar wachten waard. Duidelijk is ook dat deze plaat in opperste concentratie beluisterd moet worden anders mis je veel. Juist de vele kleine klankjes geven de tracks karakter zoals bijvoorbeeld in Seven stars waarbij je vuurwerk lijkt te horen. Ik kies er voor de plaat met koptelefoon te beluisteren om een goed uur te verdrinken in alle pracht en praal die James mij voorschotelt. Tijdens dat uur zie ik in de ogen van mijn vriendin dat ze zich afvraagt met wat voor zweverige malloot ze onlangs is gaan samenwonen. Bij de uit de koptelefoon ontsnappende klanken van track 10 weet ze het zeker: "he's gone feral"

Is er dan helemaal geen kritiek op de plaat? Natuurlijk wel, maar dan gaan we over op mierenneuken. Om een paar dingetjes te noemen had Sky Burial in de climax momenten wat langer mogen duren en had het openingsnummer naar mijn mening meer potentie dan het uiteindelijke resultaat. Maar James moet ons ook wat te wensen overlaten zodat we over 7 jaar weer gefocused zijn voor album 2.

Rico & Sticks - IZM (2017)

Brief aan Rico


Na alles wat ik gedaan heb, jarenlange support
Al vanaf de dag, Opgezwolle de Volle
Jullie waren koel als ijsberen, fuck die kleine ….. nja je weet wel ha.
Al je albums heb ik aangeschaft
Oke ik zeg je eerlijk, niet allemaal, maar toch, het gros staat in mijn platenkast
Live heb ik je ook vaak gecheckt
In 013 in december 2007, toen namen jullie gewoon afscheid als groep
Jij ging crowdsurfen en de zaal ging los
Door de spanning en warmte kreeg iemand naast mij een klap
Ambulance en alles
Als jullie door waren gegaan met de groep had dit incident nooit plaatsgevonden
Ik bedoel, ik zeg het maar even he
Hey ik zeg niet dat het jouw schuld is of zo he, dat snap je natuurlijk
Maar ondanks alles bleef ik je volgen, onvoorwaardelijk

Mijn tong ging stuk op die zin “Ik grijp m'n pen en denk, schrijf jouw een Letter man,
als David, dan weet je, dat ik soms ook weleens gezellig ben”
Respect voor die soepelheid waarmee je dat jarenlang spitte
Maar toen ik hoorde dat het in 2012 minder met je ging, was mijn hart gebroken
Een mattie maakte een Irie mixtape met bonusjoints die we maandenlang gepompt hebben
Alle hooks werden in de auto meegezongen
Uit volle borst he Rico, uit volle borst
Je had ons moeten horen, of misschien ook niet eigenlijk ha

Maar om even terug te komen op de reden van deze brief
Je wíïíst dat kleine kids gruwelijk zouden gaan doen op die ene track
Komen er van die gasten met Kuikentje Piep, en kom jij door met Pinguïn
Had me in ieder geval effe gebeld he om het te laten weten
Mijn kind van 3 krijgt er gewoon niet genoeg van.
En gewoon 10 keer achter elkaar man.
Maar begrijp me niet verkeerd, ik rol ook hard op die joint en de rest van het album.
Zegt mijn kind “Pinguïïïn”, dan moet ik zeggen “Waggel-waggel, Waggel-waggel”
En ook met mijn lijf schudden he.
Als ik dat niet doe dan huilt mijn kind tranen met tuiten.
Ey maar begrijp me goed he, ik ben niet boos
Het voelt alleen een beetje ongemakkelijk als hij in het openbaar “Pinguïïïn” roept
Maar 1 ding weet ik wel, voor mij blijf je forever de Phreako, RICOOOO

The Prodigy - The Day Is My Enemy (2015)

2,5
The Day Is My Enemy smeult maar ontploft nergens

Vernieuwing is iets dat me enorm boeit in muziek. Het is soms lastig om objectief te oordelen over een plaat zonder zaken als vernieuwing of nostalgie te veel van invloed te laten zijn. Ieder The Prodigy album in de nineties was vernieuwend en luider dan de voorganger. De bubble groeide snel en ging richting knappen moet Liam gedacht hebben ergens tussen Fat Of The Land en Always Outnumbered Never Outgunned. Het cancellen van een snoeihard album in 2002 en de release van het relatief kalme AONO in 2004 vormen het bewijs van deze gedachte.

Het enigszins vernieuwende AONO blijkt vooral een flinke koerswijziging. Geen nog biggere bigbeats maar electro beats. Geen vuurspugende Keith maar frisse synths. Eigenlijk dus terug naar de basis maar dan op een nieuwe manier. Bij vlagen klinkt The Prodigy zelfs sexy. Het inmiddels grote publiek pikte deze romantische aanpak niet en het album flopte.

Liam had zich in een positie gemanouvreerd waaruit hij niet meer kon ontsnappen. Hij moet toch gedacht hebben van: “zit ik hier potverdorie wederom de vernieuwer uit te hangen, krijg ik bakken stront over me heen”. De ontwikkeling van The Prodigy loopt wat dat betreft synchroom met die van Public Enemy. AONO is het Muse Sick N Hour Mess Age van The Prodigy geworden. Persoonlijk vind ik AONO een onderschat album. Nummers als Girls, Memphis Bells, Medusa’s Path en Wake Up Call zijn voor mij klassiekers in hun oeuvre. Het album kent echter ook een aantal missers.

In de jaren die volgden bleeft de live reputatie staan als een huis zonder enig vertoon van verval. Het kan niet anders zijn dat Liam zich deze jaren ging berusten in het feit dat The Prodigy publiek bezit is geworden. Daarom werden de populaire bigbeats en Keith weer van stal gehaald om het publiek nostalgie te geven in de vorm van Invaders Must Die. De tracks komen live goed tot haar recht vanwege de herkenning, maar veel om het lijf hebben de songs helaas niet. Zo is Thunder een mindere variant op Out of Space en Warriors dance een slap aftreksel van No Good.

Na een stilte van 5 jaar is daar het nieuws over een nieuw album. Het wordt aangekondigd als het beste album tot nu toe. Ook gaat de plaat de hedendaagse DJ scene een pak voor de broek geven. En er wordt wederom geen enkele muzikale concessie gedaan met dit gewelddadig rauwe album. Dat klinkt allemaal veelbelovend.

Maar bij het beluisteren van The Day Is My Enemy wordt pijnlijk duidelijk dat Liam wel degelijk concessies doet, en wel richting Keith Flint die overduidelijk de storende factor is op de plaat. De Firestarter truc is uitgewerkt. Uitzonderingen daargelaten lijken alle beats en synths gerecycled van AONO en IMD. Wil Liam hier zijn gelijk halen voor die albums? Iedere keer als je denkt dat er een avontuurlijke synth aan komt (ja u weet welk gevoel ik bedoel), krijg je wederom Keith Flint op je bord. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Keith’s aanwezigheid in de studio de creatieve vrijheid van Liam belemmert. Deze beperking zorgt ervoor dat de plaat een bom is die smeult maar nergens ontploft.

Je zou zeggen op basis van de recensie dat het een slechte plaat is. Toch is dat niet zo want daarvoor heeft Liam teveel talent. Er had alleen zoveel meer in gezeten naar mijn gevoel. Maar mogelijk verlang ik na 24 jaar teveel en moet ik accepteren dat een nostalgische The Prodigy geen probleem meer is.

(3.0)