menu

Hier kun je zien welke berichten Kikuichimonji als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

MGMT - Congratulations (2010)

4,0
MGMT - Congratulations

Er zijn van die bands waarvan je stiekem hoopt dat ze iets nieuws gaan doen. MGMT is zo'n band, en ze doen iets nieuws. Dan is de vraag natuurlijk meteen of het ook een vooruitgang is.

MGMT leverde in 2008 dé zomerplaat van dat jaar af; het hitgevoelige Oracular Spectacular. Na drie jaar wachten is er dan de opvolger, Congratulations, en die is bij de eerste luisterbeurt wel even schrikken. Waar Oracular Spectacular grotendeels opgebouwd was rondom aanstekelijke synthesizer riedeltjes, voelen de nummers op Congratulations meer aan als een samenspel van instrumenten. Dat pakt verrassend goed uit, maar het komt de hitgevoeligheid niet ten goede. Het album dient als een geheel geluisterd te worden om goed tot zijn recht te komen.

Na enkele luisterbeurten vallen de puzzelstukjes dan op prachtige wijze op hun plaats, en wordt duidelijk dat deze nieuwe weg in ieder geval geen stap terug is. De heren hebben goed geluisterd naar smerige jaren '60 synthesizer bandjes, en weten dit perfect te combineren met hun eigen debuut. De psychedelische sfeer druipt van het album af; met name bij Flash Delirium is moeilijk voor te stellen dat het niet gemaakt is na een behoorlijke dosis LSD.

Over hun invloeden doet de band trouwens helemaal niet moeilijk, getuige een nummer gericht aan ambient-grootheid Brian Eno ("we're always one step behind him"). Opvallend genoeg is daarom dat juist dit een van de meest zwakke nummers van het album. Het geheel voelt gejaagd, hoewel dit natuurlijk met opzet kan zijn, om het idee van een 'achtervolging' op Eno te creëren. Ook het vreemde instrumentale nummer Lady Dada's nightmare komt niet over, en lijkt vooral op de plaat gezet om de speelduur enigszins op te rekken.

Gelukkig blijkt dat er verder genoeg moois op dit album aanwezig is. Opvallend is dde vaststelling de band deze keer in de rustigere nummers het best tot zijn recht komt; dat was op Oracular Spectacular nog andersom. I found a whistle is bijvoorbeeld een loom nummer dat lekker voortkabbelt en een gevoel van berusting oproept.

Ook het maar liefst twaalf minuten durende Siberian Breaks is een goed voorbeeld, en in zekere zin kenmerkend voor de georganiseerde chaos die op het gehele album overheerst. De band stelt zelf dat het 'acht verschillende nummers in één zijn", maar dat valt in eerste instantie helemaal niet op. Dat is te danken aan de productie van Pete Kember, die zorgt voor strakke overgangen tussen de verschillende delen van het nummer. Het feit dat de volledige 12 minuten weten te boeien geeft de vooruitgang van de band aan; de nummers op Oracular Spectacular hadden stuk voor stuk niet heel veel langer moeten duren.

De vraag of de nieuwe stijl van MGMT een verbetering is, is echter niet te beantwoorden. De hitgevoeligheid is verdwenen en daarvoor is georganiseerde psychedelische chaos in de plaats gekomen. Beide stijlen hebben hun sterkte en zwakke punten, en dat is het grootste compliment dat een band die zichzelf opnieuw heeft uitgevonden te geven valt.

8/10

Oceansize - Self-Preserved While the Bodies Float Up (2010)

3,0
Poeh, toch wel een tegenvaller hoor, deze nieuwe Oceansize. Ik was al bang dat ze op de Home & Minor tour zouden doorgaan, en dat blijkt helaas inderdaad voor een groot deel zo te zijn.

Het album begint nog zoals we van Oceansize gewend zijn. Een hele lading gitaren met wilde drums en de altijd cleane zang van Mike Vennart er over/doorheen. Met name Build us a Rocket then... kan zich meten met het beste werk van de band.

Des te jammer is het dan ook dat de band vanaf het volgende nummer, Oscar Acceptance Speech, gas terug neemt. De bijna 4 minuten durende outtro van dat nummer exemplarisch voor wat volgt: langdradig uitgesponnen, rustige instrumentale stukken waarin weinig ruimte is voor de opbouw en energie die de band op eerdere platen kenmerkte.

Dat gaat zo een paar nummers door, tot er een korte opleving is bij de outtro van Silent / Transparant. It's my Tail and I'll chase if it I want to gaat ook weer lekker los, maar daarna zakt het weer genadeloos in elkaar, waardoor het album uitgaat als een nachtkaars.

Al met al hinkt Oceansize een beetje op twee gedachten. Enerzijds willen ze gewoon de muziek blijven maken die ze altijd gemaakt hebben, anderzijds proberen ze ook zichzelf uit te vinden. Dat laatste pakt helaas niet goed uit; hoewel de band duidelijk talent heeft, en ook vab de rustige nummers het vakmanschap afstraalt, weten ze je niet bij de strot te grijpen zoals de stevigere nummers dat doen.

Tekend voor de teloorgang halverwege de plaat zijn de drumpartijen. Oceansize heeft mijns inziens een van de beste modern rockdrummers aan boord. Die kerel kan ongelofelijk losgaan (probeer bijvoorbeeld Unfamiliar eens), maar hij speelt hier het halve album drumpartijtjes in die ik met mijn gebrekkige drumervaring ook nog wel uit een drumstel krijg. Eeuwig zonde, niet alleen van het talent van de beste man, maar ook voor de muziek zelf. Zonder de wilde drums klinkt Oceansize niet als Oceansize. En dat is heel erg jammer.

3*.