MGMT - Congratulations (2010)

Het album is bedoeld als een lange (psychedelische) luistertrip. In die opzet is het zeker geslaagd, want zo laat het album zich ook beluisteren. De uitvoering vind ik dan weer wat minder, want er staan toch niet veel echt pakkende songs op deze plaat. Ik merk dat het allemaal een beetje langs me heen glijdt. Niet slecht hoor, maar ik had op meer gehoopt na 'Oracular Spectacular'

Tienduizend invloeden en granaten! Op het nieuwe album van MGMT weet je als recensent af en toe niet waar je het zoeken moet. Wat in ieder geval duidelijk lijkt, is dat het niet in de lijn van het debuut ligt. De frisheid van Oracular Spectacular is deels weg. Zo nu en dan – bijvoorbeeld als zanger Andrew VanWyngarden zijn babystem opzet – horen we nog wat hoge tonen. Maar op Congratulations hoef je absoluut niet te rekenen op nummers als Kids en Electric Feel.

MGMT lijkt midden in een soort ontdekkingsfase te zitten. Op de nieuwe plaat probeert de band uit Brooklyn van alles en nog wat uit, met als meest sprekende voorbeeld het meer dan twaalf minuten durende Siberian Breaks. Eigenlijk zijn het een stuk of zes liedjes van twee minuten achter elkaar geplakt tot één, maar het toont alleen maar aan hoeveel ideeën VanWyngarden en zijn kompaan Ben Goldwasser hebben. Sixties-zang (The Zombies), schone pop á la Josh Rouse, galmende drums, of Montreal-gekkigheden, Scarface-achtige filmmuziek en zelfs een stukje Keyboard Cat. Het schiet alle kanten op.

Het leuke aan Congratulations is dat het elk moment over kan slaan. Zo krijg je na een stevig stukje sixties-psychedelica in openingsnummer It’s Working, een vrolijk snel nummertje voorgeschoteld dat prima zou passen als openingsdeuntje bij tekenfilm Dastardly & Muttley. Tegen het einde van het album komt er zelfs een stukje horror voorbij in Lady Dada’s Nightmare. Een nummer dat een stuk serieuzer klinkt dan je misschien zou verwachten vanwege de lolbroekerige titel.

MGMT toont zijn veelzijdigheid op dit tweede album. Als lezer vermoedt u nu misschien dat het allemaal erg onsamenhangend is, maar dat valt nog reuze mee. Want in ieder nummer is toch wel duidelijk MGMT te herkennen, mede dankzij het psychedelische laagje dat over vrijwel de hele plaat is gesmeerd. Oké, het ontspoort af en toe wel een enigszins, maar Congratulations blijft je bezig houden. Wie MGMT kwalificeerde als ‘commercieel’, moet daar nu wel van terugkomen. VanWyngarden en Goldwasser zijn uiterst creatieve geesten, die er niet over peinzen om zich er gemakkelijk van af te maken. Hebben de MTV Brand New-kijkers dan echt niets om naar uit te kijken? Jawel! Met een beetje geluk wordt het opzwepende Brian Eno een klein hitje.

Niet iedereen zal Congratulations even gemakkelijk verteren, maar degenen die weer eens wat verfrissends willen horen in tijden van vervlakkende pop, valt dit aan te raden. MGMT bewijst drie jaar na hun succesvolle debuut geen eendagsvlieg te zijn. Ook al zouden ze wel zo genoemd worden, dan zijn VanWyngarden en Goldwasser nog altijd de laatste die zich daar iets van aantrekken.

Pindahaai

Psychedelica lijkt weer helemaal terug in de popmuziek, en het immer hippe MGMT presenteert zich hierbij als vaandeldrager voor het geluid van 2010, of één van de geluiden van 2010. Een neusje voor het 'nu' kan ze niet worden ontzegd, hun debuut stond in het teken van de electro/synthesizerinvloeden die toen de dienst uitmaakten. Het leverde toen een paar singles op ('Kids' 'Time To Pretend') die nog best wel eens kunnen uitgroeien tot klassiekers.

Zulke instanthits vinden we niet op 'Congratulations', waar de psychedelica voornamelijk wordt gebruikt om hun sound maffer en kleurrijker te maken, en verdieping aan te brengen. Het is een geslaagd experiment, in zoverre dat de plaat een lust voor het oor is. Wie op play drukt, valt in een bad van zwoele akoestische gitaren, atypische ritmes, gekke geluidjes en gelikte samenzang. Met hun voorliefde voor warme, open melodieën, gedrenkt in melancholie, ontstaat er genoeg moois om het ontbreken van een kraker als Kids te kunnen vergeven. Sommige dingetjes op Congratulations, met name de gestoorde single Flash Delerium, mogen best geniaal worden genoemd.

Toch heeft deze band een probleem: de muur die wordt opgeworpen tussen de band en de luisteraar door die constante laag ironie waarin de nummers zijn gedrenkt. Een soort slacker-achtige angst om te serieus te worden genomen. Deze band is duidelijk nog op zoek: niet echt serieus maar niet echt grappig. Niet echt muzikaal maar niet echt lo-fi, niet echt alternatief maar niet echt pop, enzovoorts.

MGMT lijkt nergens op te willen worden vastgepind, maar weet misschien juist daarom zelden echt bij de strot te grijpen. Congratulations is een spookplaat, die indruk kan maken als hij aan het afspelen is, maar bij mij nog niet heeft kunnen doordringen tot het diepst van mijn ruggegraat. Dat is wel jammer, want zo is wat één van de beste acts van dit moment zou kunnen zijn toch 'slechts' één van de leukste en interessantste acts. Noem het: echt een dingetje van nu. Deze mannen moeten beter kunnen.

Euh... volgens mij is het nooit echt weg geweest. Sommige Oasis singles hadden al zo'n jasje soms, The Flaming Lips doen al jaren niet anders en hun 'vrienden' in Mercury Rev ook al. Sowieso bijna elke productie van David Fridman (die MGMT's debuut mee hielp produceren) is er van doordrenkt.

Akkoord, natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar als ik nu een gemene deler moet vinden in de recente alternatieve muziek die ik heb gehoord,dan valt me op dat psychedelische klanken op dit moment blijkbaar erg hip zijn, zoals electrobeats een paar jaar geleden de dienst uitmaakten.

Vind dat hele jaren zeventig psychedelische maar niks. Doe mij maar het oudere werk van MGMT.

... dat overigens bij vlagen net zo psychedelisch was maar dan met een klein dun elektro-sausje.

Mwoah, deze klinkt toch veel minder fris dan Oracular Spectacular. Al heeft die ook zeker zijn mindere tracks.

Dat applausje op het eind is wel ontzettend heerlijk!

Ik vind dit een top-album. Het duurde even voordat ik hem kon waarderen, was eerst nogal teleurgesteld, geen enkel catchy deuntje, maar na een paar luisterbeurten werd het album steeds beter. Ik kan ook geen 2 nummers aanwijzen die ik het beste vind, met 5 zou ik al moeite hebben.

Even wennen, dan genieten.

Helemaal niet verkeerd.

Lekker up-tempo, overgoten met psychedelische klanken.

Niets nieuws onder de zon (sitar is zelfs zeer cliché), maar aangenaam klinkt het wel.

Het middenstuk met 'Flash Delirium', 'I Found A Whistle' en 'Siberian Breaks' springt er voor mij uit. De rest is echter niet zo sterk als deze nummers, maar is ruim voldoende (op 'Brian Eno' na, die ik vrij zwak vind).

Eindelijk iemand die I Found a Whistle ook sterk vindt

Siberian Breaks is echt een van de sterkste nummers van de laatste jaren. Zoveel heerlijke momenten!

Ik was in de ban van hun eerste. Dit album zegt me helemaal niks.

Niet meteen opgeven, dat gevoel had ik eerst ook

Maar niks moet hoor.

Ik was groot fan van MGMT's Oracular Spectacular. Ik keek toentertijd dan ook enorm uit naar dit nieuwe album van ze. Zodra het uit was meteen gedownload en naarstig op zoek gegaan naar een volgend heerlijk deuntje als Kids of Electric Feel. Ik kwam bedrogen uit. Jammer, ik was behoorlijk teleurgesteld.

Toch nog maar een paar keer geluisterd. Het viel eigenlijk wel mee allemaal. Dat er geen nummer echt heel erg uitsprong, vond ik wel jammer, ik kon er niet zoveel mee. Nog maar een paar keer geluisterd en toen viel het ineens op zijn plaats: dit was nog beter dan Oracular Spectacular!

Congratulations klinkt als een soort samenvatting van de afgelopen muziekdecennia, ongelooflijk hoeveel invloeden dit album heeft. Desondanks past het allemaal wel bij elkaar, zo bewijst bijvoorbeeld het geniale Siberian Breaks, wat eigenlijk uit losse nummers bestaat, die wel allemaal naadloos in elkaar overgaan zodat het toch een prachtig geheel wordt. Als je het vaker luistert, valt het je op dat er wel degelijk aanstekelijke deuntjes inzitten, ze zijn alleen wat moeilijker te vinden dan de dikke elektronische deuntjes op Oracular Spectacular. Het gaat van vrolijk (Brian Eno), tot mooi, (Congratulations), tot lichtelijk gestoord (Flash Delirium) of gewoon combinaties daarvan. Je wordt gebombardeerd met parel na parel die stuk voor stuk weer heel anders zijn, maar toch bij elkaar passen. Na het heerlijke applausje aan het einde van het nummer 'Congratulations' blijf ik nog even tevreden nagenieten.

Je kunt veel van deze jongens zeggen, maar niet dat ze commercieel zijn. Je zou je eerder gaan afvragen of ze niet geforceerd niet-commercieel zijn. Heerlijke plaat, ik kan niet wachten op wat ze de volgende keer in petto hebben.

Het is niet wat veel mensen verwachtten te krijgen van MGMT, ik denk dat een hoop mensen niet de tijd hebben genomen die ik ervoor heb genomen, want ik vind het cijfer toch een beetje aan de lage kant voor zo'n meesterwerk. Maar goed, wie ben ik

Je weet het nooit met experimentele albums als deze maar man, dit valt absoluut niet tegen.. Had het niet verwacht maar vindt het echt een sterke plaat. De opener It's Working is voor mij de absolute uitschieter!

4*

Leuk plaatje zeg! Stuiteren bij Song for Dan Treacy en Brian Eno en voor de rest de hogere sferen opzoeken. Debuutplaat viel uitéén in een lichtelijk briljante eerste en een bijzonder matige tweede helft, deze ga ik zeker vaker in zijn geheel luisteren. Het heeft allemaal wel wat van Of Montreal bedacht ik me zomaar.

It's Working, voor mij één van de nummers van 2010.

Dit album blijft wel degelijk overeind. Het verbaast me erg dat hij hier nog altijd maar op 3,55 staat. Ik verhoog mijn score van 4,0* naar 4,5*. Ik vertrouw erop dat dat gemiddelde nog wel goed komt

Ik heb zojuist - gister denk ik - het zelfde gedaan.
Geweldig album, dat ik veel en veel vaker op heb staan dan hun debut op het moment.

off-topic: Wanneer ik wilde aanloggen kreeg ik volgende melding: "Welkom terug tima, je laatste bezoek was 10 augustus 2005, 14:53 uur. ". Dus 't is een tijdje geleden dat ik hier nog ben aangelogd geweest.

on-topic: Dit album is een beetje raar. Er zitten onnoemelijk veel verwijzingen in naar andere genres. De nummers lijken amper een lijn te hebben omdat er heel veel gesprongen wordt van de ene sound en melodie naar de andere. Er zitten heel veel lagen door elkaar. En daarboven is een psychedelisch sausje gegoten. Het is moeilijk om dit onmiddellijk te omschrijven. Ik lees hierboven dat het album een stuk minder fris klinkt. Er staan amper singles op de CD die het lang op de radio gaan volhouden. Aanstekelijke nummers als Kids staan hier niet op. Daarom is dit voor mij voorlopig het beste album van 2010!

Vind dit een redelijk vernieuwende sound hebben voor 2010. Ik ben altijd gewonnen voor muziek die niet 100% in zijn tijd past en gewoon zijn eigen ding doet! 'It's Working' steekt de kroon en 'Flash Delirium', 'I found a whistle', 'Siberian Breaks', 'Song for Dan Treacy' en 'Brian Eno' worden nu volop gedraaid hier!

leuk album maar meer is het ook niet , brian eno is zelfs zeer zwak , beste nummers zijn voor mij siberian breaks en i found a whistle en ja de plaat moet in zijn geheel beluisterd worden , zeer verre raakvlakten met PF .

Ik kreeg deze vandaag (eindelijk) op CD binnen, zette hem eens op en werd wederom weggeblazen. Zit er nu oprecht aan te denken 5* te geven. Het zit echt ontzettend knap in elkaar allemaal en heeft geen enkel minder nummer, van begin tot eind boeit het volledig. Heb toch altijd het idee dat dit een beetje een ondergewaardeerd album is, maar ik kan er in elk geval ongelooflijk van genieten

Ik ben trouwens ongelooflijk benieuwd waar MGMT de volgende keer mee gaat komen.

Ben het met je eens. Wat mij betreft is deze zelfs nog iets sterker dan het debuut. Geen flauwe nummers zoals Kids die je na 3 keer luisteren weer zat bent, maar kwaliteit over de hele linie.

Hopelijk gaan ze op deze koers verder.

Gisteren voor € 1 gescoord in Saturn. En dan te denken dat ik hun eerste zelfs nog niet heb beluisterd .

op 'siberian breaks' kan ik vredig sterven. superlatieven schieten hier te kort. geniaal zonder meer

Op een nummer van MGMT?! Net iets te veel credit als je het mij vraagt...

Ik begin ook steeds meer de genialiteit van dit nummer in te zien. 12 minuten lang alleen maar hoogtepunten. Het duurde wel even voor ik dit realiseerde. Ik heb lang moeite gehad met deze tweede plaat van MGMT. Dit is toch wel een echte groeier gebleken. Een nummer als Dan Treacy bijvoorbeeld, viel mij in eerste instantie helemaal niet op. Nu vind ik het een van de beteren op de plaat. Eigenlijk is alles van It's Working tot de Siberian Breaks van hetzelfde niveau als Oracular Spectacular, waarbij ze kudo's verdienen voor het niet uitbuiten van de hype die rond ze ontstaan is na Kids en Time to Pretend. MGMT was heel even de stem van een generatie, maar hebben deze jas a la Pearl Jam in de jaren 90 bewust niet aangehouden. Resultaat: Een lekker moeilijk album waarbij flink geexperimenteerd wordt. Siberian Breaks is wat mij betreft het magnum opus in het nog kleine oeuvre van deze band. Het loont echt om dit nummer een aantal keer de kans te geven.

nooit gesnapt waarom mgmt niet serieus genomen wordt. arcade fire, sigur ros, al wat je wil maar als ik bij mijn vrienden met mgmt afkom, snappen ze het ook niet direct. of ze kennen enkel de hitjes

Alweer vijf geleden dat deze plaat uitkwam, ongelofelijk. Congratulations is nu nog steeds een vaste maandelijkse waarde in de cd-speler en het heeft niks van zijn oorspronkelijke glans verloren. In perspectief heeft MGMT hier de bijna perfecte middenweg tussen de pakkende popliedjes van het debuut en de net iets te ver doorslaande experimentatie van de laatste plaat. Siberian Breaks blijft het hoogtepunt van deze plaat, een twaalf minuten durend avontuur dat veel kanten opgaat, maar nooit de lijn verliest.

Ik kan er niet aan doen, maar dit is voor mij niet enkel de beste plaat van MGMT, maar ook gewoon een van de beste platen van het decennium. Het zit goed in mekaar, het is afwisselend en het heeft met Siberian Breaks gewoon een meesterwerk. Met MGMT zijn ze misschien te veel richting nietszeggend experiment geschoven, maar dit is wat mij betreft een ongelofelijk en onderschat prachtalbum.

Ja. Ik kan de lage score dan ook echt niet begrijpen eigenlijk.
Er staan geen hits op, i.t.t het eerste én laatste album, maar vind dat hier een prachtige middenweg is gevonden.



Nee hoor, en vooral niet wanneer het om Siberian Breaks gaat. Niet alleen MGMT's beste nummer maar voor mij gewoon een van de mooiste nummers ooit geschreven. Ja dat mag ik zeggen