menu

Hier kun je zien welke berichten cichlisuite als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Anna Ternheim - Somebody Outside (2004)

4,5
……….’s Ochtends “The Loneliness is Gone” door mijn speakers overstemt het gebabbel op het terras tegenover mijn kleine appartementje. Zachtjes doe ik mijn raam open en met kleine oogjes observeer ik de al smsende en bellende mensen.

Een oud dametje lacht naar mij vanuit haar rieten stoel, ik reageer met een lichte hoofdbeweging en in mijn achterhoofd denk ik al aan het idyllische plaatsje waar diezelfde dag Anna Ternheim gaat optreden…….

……Gelukkig waren we er vroeg bij, kaartjes in ons bezit en kalm zoals de dag zachtjes en sereen voorbijgleed keken we rond in dit oude onverwaarloosde klooster…….Een ogenblik later liep Anna daar door de gang en in een nanoseconde besefte ik dat vandaag onvergetelijk zou worden……

…..Eenmaal in de wonderbaarlijke zaal waar het glas en lood een mooi licht liet zien ging het vrij snel......

…….Anna kwam tevoorschijn, compleet in het zwart, de zaal echter werd volledig verlicht door haar verschijning. Ze speelde, ik droomde, ik verliet de realiteit en werd iedere keer door haar stem weer betoverd. Hoewel ze aangaf dat ze niet zich niet echt “bevriend” voelde met de piano, deden haar tengere vingers anders doen aanhoren. Met soms gebogen lichaam straalden de klanken de zaal in als vogels die precies weten in welke luchtstroom ze moet vliegen om weinig energie te verspelen……..

…Ja, ook zij miste af en toe een snaar, hoewel ze bij mij van begin tot einde de juiste snaar deed beroeren. Ik zag een lichte verandering in haar gave gezicht toen ze af en toe een nootje liet lopen. ……Juist dit gebaar naar het publiek wat ze liet zien in haar subtiele veranderingen deed mij veel. Een wederzijds respect dat zelden zo helder was tussen artiest en publiek. Een totaal gebrek aan artiestenkapsones en een uitermate authentieke uitstraling maakte het tot een uitzonderlijke ontmoeting…….

…..A capella eindigen met een charme die mij innerlijk stil maakte, een grote wens om de tijd te bevriezen en nimmer te laten dooien……

…..Ik meende mij te herinneren dat er een lichte achtergrond was te horen van de fluitende vogels die we kennen van het begin van “black widow “ . Maar niet onwaarschijnlijk zouden dit ook klanken geweest kunnen zijn die in mijn hoofd naar voren kwamen tijdens haar breekbare stem……..

…..Anna die het woord “Lonely” uitspreekt als sneeuwvlokken die uit de hemel komen vallen, als de eerste zonnestralen die het leven begroeten….

(verslag van een live optreden, elke keer als ik deze cd opzet en dan met name de "Naked Versions" hoor, keer ik terug naar die eerste lentedag in 2007)

Wonderbaarlijk mooi en aanrader voor iedereen die zwicht voor breekbare stemmen en verschijningen!

M. Rösner - Alluvial (2005)

4,5
….dan toch nog maar eens onder het vergrootglas nemen, dit kunstukje wordt nergens overgedaan, hoewel iedereen zichzelf natuurlijk blijft herhalen gaat Matt Rösner ervandoor met een genuanceerdheid die zelfs onder dat loepje niet te onderscheiden valt, zo lijkt het in eerste instantie.

De schuifpuien openen zich niet snel, geen climax hier, geen opgebouwde andere spanningen daar. Slechts werkend aan een abstract geheel.

Ik zou dit album willen aanraden voor de observerende figuren in de wereld. De mensen die in hun prille jeugd tijdens het voorlezen van een sprookje door hun moeder meer gefascineerd raakten door de randfiguren in het verhaal, de nietszeggende maar oh zo krachtige persoonlijkheden.

Of wellicht de mensen die zich laten meevoeren in de grote voorstelling die ons allen wordt voorgeschoteld.
Hoe dan ook… ik heb dit album toch een aantal maanden links laten liggen, stof laten vergaren in spreekwoordelijke term. Misschien dat ik hem wel ooit nog letterlijk grijs draai als deze op vinyl wordt uitgebracht.

Grootmoedig zal hierop gereageerd worden in de klinische toekomst me dunkt......verval.....aftakeling........Deze esthetische waarde die William Basinski ons in muziekland heeft laten doen ontdekken zal een grote plaats krijgen. Matt.Rösner borduurt op geheel eigenwijze hierop voort….

Murcof - Remembranza (2005)

4,5
Murcof maakt van dat soort muziek waar je aan het einde een sprankje hoop aan over zult houden. Alle oorvervuiling die je dagelijks hoort is voor dat ene moment op de achtergrond terechtgekomen.

Geluiden die je botten treffen, hier een beatje, daar ver op de achtergrond een piano, een huilende cello die de kop op steekt, een kleine distortion hier en daar, precies zoals Murcof betaamt.

Het doet mij gelijke gevoelens hebben als bij het werk van Arvo Pärt, zo mistroostig maar toch zo hoopvol, zo vol leven en liefde.

Is er dan geen enkele kritiek op dit album te geven? Jawel, absoluut, Mijn honger naar een nieuw album van Murcof is alweer behoorlijk groot. De innovatie is niet exorbitant groot in dit werk, het is een logisch vervolg op het meesterlijke Martes album.

Nu is dat natuurlijk geen grote kritiek, maar ik had toch stiekem verwacht dat Murcof een andere richting zou uitgaan. Een track als Ruido is daar dan wel weer een mooi voorbeeld van, de beats verdwijnen de epische klanken a la Badalamenti komen te voor schijn.

Voor dit album heeft Murcof de parels bewaard tot de laatste 2 tracks, die dan ook direct behoren tot mijn favorieten van de man.

Mocht ik ooit verbannen worden naar een onbewoond eiland, dan zal Remembranza mijn grote troost zijn aldaar.

4.5*

Pub - Liltmor (2005)

5,0
Zo eens in de tijd komt er een album uit, waar al je haren puur uit ontroering van rechtop gaan staan. Elke toon, elke klank die je waarneemt komt precies op die plek uit die een soort innerlijke rust stimuleert.

Vaak worden elektronische muziekjes het verwijt gemaakt dat ze geen ziel hebben, geen empatisch vermogen zou hebben, of erger dat het sociaal gehandicapte muziek zou zijn. Ik zou naar dit album willen verwijzen voor al die mensen die deze mening delen. De vooronderstelling die ze maken is natuurlijk sowieso absurd maar wordt met dit album mijns inziens compleet ontkracht.

Dit zijn de pareltjes waar ik op zit te wachten, heerlijke minimale ambient, iets waarin de maan en sterren hun gang gaan zonder besef hiervan, geen idee of het dag of nacht is, elk controle gevoel is weg een compleet verlies van de wereld die zinkt om me heen in het niet. Brrr wat een euforisch gevoel slechts frequenties kunnen geven.

Fun hopper doet denken aan het “oude” werk van "Pub", heerlijke lieve melodietjes die door je speakers springen. Motobere een heerlijke repetitief epos van ruim 8 minuten. Bosalsango hopt er ook lekker op los met zijn typische "Pub" klanken. Dit zijn dan ook direct de stevigere tracks, hoewel dat zeer relatief is.

Vanaf Noches de Verano lijkt deel 2 te beginnen van dit album, en voor mij het sterkste gedeelte van de plaat. Korte trackjes, die elkaar opvolgen, minimaal, zeer mooie piano stukjes er tussen door. Van die kleine eilandjes die bij elk bezoek een nieuwe ontdekking is. Eigenlijk met geen pen te beschrijven hoe hier de absolute schoonheid wordt benaderd.

Achar Fada, lijkt een soort opening te creeren naar iets, alsof er een nieuwe zon aan de horizon zal verschijnen. Dit is voor mij het absolute hoogtepunt van dit album.

De laatste track Kafkapraha, was voor mij op voorhand al emotieopwekkend. Het zelfde gevoel als een favoriete regisseur een film gaat maken over een favoriet thema. Zo voelde dit ook aan, "Pub" mijn ambient held en dan zomaar tussen neus en lippen "Kafka" mijn held van de schrijvers als titel nemen.
Hoewel ik hier niets zeker van weet, ga ik er toch vanuit dat het over dezelfde K. gaat.

En ja ook hier in dit slotnummer, vervreemding, soort beklemming die altijd aanwezig lijkt te zijn. Ergens in de verte een soort organisatie die zijn macht laat gelden. Maar wie, wat , waar ……..nergens te bekennen.

Een 100% score met een griffel.

Troum & All Sides - Shutûn (2006)

4,5
Er zijn momenten in ons leven waarbij we beseffen dat elk individu blaffende honden in zijn kelder heeft zitten. Ook al lijken mensen naïef en vredelievend, het beest zit toch diep in ons allen.

“Shutûn“ zorgt met zijn lang uitgesponnen bouwwerk dat de deuren van deze ruimtes op een kier komt te staan en laat ons diep in onze eigen ziel kijken. Slechts deze ervaring duidt erop dat er geestelijke groei wordt doorgemaakt en doet zwaar beseffen dat zuiver altruïsme als zodanig uitzonderlijk is.

We kunnen ons zelf opsluiten, ons verbergen in de anonimiteit, muren om ons heen bouwen en ons zodoende in enclaves ophouden. Een illusie rijker, want bescherming tegen iets dat van binnenuit komt kan niet op dusdanige manier geliquideerd worden.

De klanken die “Shutûn“ voortbrengt geeft een kijk hierop en is in die zin de revelatie van de nieuwe mensch. Macht exploiteren van binnenuit lijkt het enige doel om hier rond te wandelen op deze aardkloot.

Op de helft van het album gaan de deuren helemaal open, we zien onszelf c.q. onze walging. Ons ambivalentieniveau wordt geopenbaard. Op die momenten denk ik aan die verschrikkelijke Franse schrijver die ons bestempeld als virus op twee voeten.

De reis van “Shutûn“ is nog niet afgerond, de cyclische herhaling daar eindigt deze formidabele reis.

Dit donkere meesterwerkje laat zien dat dit eenmalige leven gekoesterd dient te worden omdat het in zijn oneindigheid opdezelfde manier zal openbaren.

De sloten zijn weer dicht en de stilte is weer aanwezig, en voorspoedig zal ik “Troumland” binnentreden.

4,5*

Wendt - Unreleased : Music for Visualizers (2008)

4,5
Tijdens een moment dat ik mijn top 10 voor 2009 aan het bepalen was, kwam Xerrox Vol.2 van Alva Noto voorbij en zat ik in dubio om dit album wel dan niet in mijn top te plaatsen. Ik moest meteen terugdenken aan een plaat die vorig jaar de verrassing van het jaar was voor mij.
Alexander Wendt - Unreleased : Music for Visualizers.

Nu brengt Alva Noto veel meer sfeer in zijn albums en ook dusdanig meer distortion. Wendt doet het echter subtieler, zeer kleine nuance verschillen die dit tot een heel speciaal album maakt. Bijzondere geluidjes die echt fenomaal door je kamer kunnen rondspoken en je kunnen verbazen.
Vooral de basjes laten zich erg fijn aanhoren en laten een warme indruk achter.

Eigenlijk bestaat het album uit 3 delen waarin het middengedeelte 3 t/m 9 het hoogtepunt vormt en waar zelfs een soundscape in verwerkt is, zeer aangenaam.

Een erg bijzonder album dat wellicht wat aandacht verdient op het kleine maar zeer interessante Miatera Label die ook dit jaar een nieuw album uitbracht van een andere held M. Rösner. In afwachting op de vinyl deluxe daarvan laat ik zeker Wendt af en toe nog mijn speakertjes kietelen.
(4.5*)