Als puber was ik altijd blij met de hits die Fischer-Z in Nederland scoorde, ieder afkomstig van een ander album.
The Worker beet de spits af en deed met de reggae-invloeden aan The Police denken, maar dan weer heel anders.
Ik kan me herinneren hoe ik zo'n vijf jaar later op een koude winterochtend wakker werd, de radio aanzette en iedere keer het moment uitstelde waarop ik eruit moest. Toen kwam dit liedje voorbij: ik was meteen klaarwakker. Hoe mooi was dit, al lang niet gehoord. Bovendien sloeg het op de situatie waarin ik verkeerde: de plicht riep, maar de kou grimlachte mij tegemoet. Het hielp me om onder de koude dekens vandaan te kruipen en moedig de dag in te stappen. Jaren later zond de NPO deze
minidocu uit, ik bleek het voor één keer goed te hebben aangevoeld.
Ook bijna 45 jaar later blijf ik dit een heerlijke plaat vinden. Elastische, soms nerveuze new wave met als speerpunten de venijnige (kop)stem van John Watts, de ranke toetsenklanken van Steve Skolnik en de frequente reggae-invloeden. De ritmesectie houdt de boel strak bij elkaar, onopvallend en knap tegelijk smeden Dave Graham en Steve Liddle de muzikale invloeden tot één geheel. De buiten- en binnenhoes zijn ook fraai en passend bij een plaat als deze.
De A-kant is de beste, met het ene na het andere hoogtepunt en bovendien veel variatie in stijlen en tempo’s. Lekker geproduceerd door Mike Howlett, die met dit knoppendebuut meteen een toonaangevende producer werd in de wave. Het einde van
The Worker bijvoorbeeld blijft magistraal: eerst het liedje wegfaden om het vervolgens nog even te laten terugkomen.
De hoogtepunten van de B-kant: op
Lies hoor ik eigenwijze toetsenpartijen die aan The Stranglers doen denken. Zou die band van invloed zijn geweest?
Bij
Wax Dolls zing ik hier en daar
Kids in America van Kim Wilde mee, wat niet de bedoeling zal zijn geweest maar de akkoordenprogressie lijkt erop. Vrolijk en energiek, twee van de sferen op dit album en opnieuw heerlijke keyboardlijnen. Ook
Nice to Know vind ik nog altijd erg lekker, mede omdat Watts hier dreigend-laag zingt. Afsluiter
Lemmings groeit met zijn afwisseling bij elke draaibeurt.
Anno 2022 zou je de muziek kunnen omschrijven als het kind dat The Stranglers en The Police samen kregen. Biologische en historische nonsens natuurlijk, maar deze tijdgenoten maakten met
Word Salad (mooie titel!) een heerlijke semi-klassieker.