Keane - Hopes and Fears (2004)

Fantastisch debuut-album van deze band. Klinkt vooral waanzinnig mooi als je deze al een poos niet meer in zijn geheel hebt beluisterd (Vandaag deze juweel van een album uit mijn platenkast getrokken en opgezet). Zowat alle nummers zijn gewoon mooi. Dit album leunt zeker niet op de vijf hits: 'Somewhere only we know', 'This is the last time', 'Bend and break', 'Everybody's changing' en 'Bedshaped' dat voor mij het mooiste nummer van dit album is, want daarnaast zijn ook 'She has no time', 'Sunshine' en 'Untitled 1' prachtig bewerkt.
Toch is er een band waar ik denk als ik een aantal nummers van dit album hoor; Ultravox. De zang van Tom Chaplin en de muziekstijl van nummers als 'Somewhere only we know', 'This is the last time', 'Bend and break' en 'Bedshaped' vind ik wat lijken op wat nummers van die eighties-band (van Midge Ure). Ook dat vind ik een van de mooiste elementen in dit album. Alleen jammer dat het gemiddelde niet zo hoog is.

Dan verschillen we maar een nummer. Bij mij is Bend and break', 'Somewhere only we know' omdat ik met dat nummer kennis maakte met de band. 'Strangeland' is zelfs een van mijn favoriete albums (geweest).

Dat kan ik je absoluut niet kwalijk nemen, ik vind 'Somewhere Only We Know' ook prachtig. Deel je ook de mening dat tussen Strangeland en Hopes And Fears de albums van een minder niveau zijn? Dit vind ik wel jammer, de band laat zeker zien dat ze altijd in staat zijn geweest goede nummers te maken, getuige de geweldige B-sides die ook op de Best of zijn te vinden.

'Hopes and fears' en 'Strangeland' zijn voor mij inderdaad de beste twee Keane-albums, maar 'Under the iron sea' mag er ook zeker zijn (mede door 'A Bad dream'). Ik heb die twee dagen geleden ook nog geluisterd (mijn stem daarvoor blijft 4*). Het minst goede album dat ik van de band ken, blijft met een kleine verschil 'Perfect symmetry', omdat ik de 'Night train EP' nog nooit heb gehoord. Die hit daarvan 'Stop for a minute' (met rapper K'naan) vond ik erg tegenvallen en ik zal die EP waarschijnlijk niet gaan luisteren.

Het is echt een lange tijd geleden dat ik dit album heb beluisterd, maar het heeft nog niks van zijn kracht verloren. Aan de ene kant kan mijn waardering voor dit album behoorlijk zijn ingegeven door een grote hoeveelheid jeugdsentiment. Veel andere muziek die ik in die periode( Begin middelbare school) leerde kennen, is mij echter lang niet zo goed bijgebleven. Deze muziek zal dan toch wel iets van eeuwigheidswaarde hebben of zo. Bedshaped is nog steeds prachtig!

kobe bryant fan zegt:

Inderdaad ieder zijn mening, maar ik vind de grote ontdekking van dit album dat het vanaf het begin al aangenaam klinkt, maar toch niet snel gaat vervelen. Een soort unieke "Fleetwood Mac -Rumours / ABBA-factor". Het is natuurlijk niet erg rauw allemaal, maar de melodien zijn blijkbaar erg goed. en de stem van Tom Chaplin is 1 van de grote troeven.

Hopes and Fears. Een album waar de meningen op deze site erg verdeeld over zijn. De een vind het maar een standaard popplaatje, de ander hoort een album van behoorlijke kwaliteit. Zoals je aan mijn cijfer kunt zien, zit ik in dat tweede kamp. Dat heeft met een aantal dingen te maken, naast de songs zelf.

Keane is een van die bands die ik al ken sinds ik al erg jong was. Ik hoorde ze voor het eerst tijdens de Nederlandse versie van Top of the Pops op TV. Toen lieten ze Everybody's Changing zien, en ik vond het gelijk al een erg leuk nummer om aan te horen. Later leerde ik ook nog nog Bend and Break en This Is the Last Time kennen, en toen was ik zowat verkocht. Niet dat ik elke plaat van ze wilde, maar als ik ze weer eens op de radio wilde horen, wilde ik fonetisch meezingen. Maar ik was nog veel te jong om ze echt op waarde te schatten. Veel later begon ik dankzij Somewhere Only We Know muziek meer te gaan waarderen, en nu ben ik en redelijke muziekfreak.

Maar ondanks dat het mijn mening over dit album (de enige die ik van ze heb) enigszins heeft gekleurd, genoeg over mij. Hopes and Fears is hoofdzakelijk het debuutalbum van Keane. Ze hadden, voordat het uitkwam in mei, al de BBC Sound of 2004 prijs in de wacht gesleept De verwachtingen voor het album waren dus hooggespannen. Uiteindelijk hebben ze de verwachtingen dubbel en dwars ingelost wat betreft verkoopcijfers en populariteit. Ze worden veel vergeleken met de oude Coldplay, en dat is in principe wel te begrijpen. Ze hebben (of hadden, ligt aan je perspectief) ongeveer eenzelfde sound. Maar toch wist Keane zich wat betreft instrumentatie te onderscheiden: ze maken enkel gebruik van drums, piano, keyboards en bas. Geen elektrische, ritmische of akoestische gitaar. En toch weten ze hiermee een volle sound te creëren.

De versie van de plaat die ik ga beschrijven is de originele UK release (voor mensen die vragen hoe ik eraan kom, dit is de versie zoals ie op ITunes stond). Hier staat niet alleen This Is the Last Time op een andere plek, maar het bevat ook nog eens een extra nummer: On a Day Like Today.

We beginnen met het nummer waarmee het allemaal begon voor Keane: Somewhere Only We Know. Gelijk vallen de drums en de piano in, waarmee er een vrij droevige sfeer ontstaat. Als de stem van Tom Chaplin invalt, hoor je de zachtheid en de emotie in zijn stem. Hij vertelt over hoe moeilijk de hoofdpersoon in dit lied heeft. Hij voelt zich vrij verloren, en wil nog eens praten met dat wat hem lief is: de kleine simpele dingen (zouden dat die aliens in de videoclip voorstellen?). Zoals ik al zei, de sfeer is vrij droevig maar beeldschoon. Alles is hier fantastisch neergezet. Gelijk een van de sterkste nummers op het album.

Dan komen we bij Bend and Break. Alweer is de piano het leidmotief op het nummer, maar ook de keyboards komen hier wat meer naar voren. Als ik naar de tekst luister lijkt het wel alsof er gesproken wordt over twee tegenstellingen: leven (Meet me in the morning when you wake up) en dood (I'll meet you on the other side, I'll meet you in the light). Alles wordt hier weer zeer goed verwoord, en opnieuw wordt de juiste sfeer neergezet. De uithalen in het refrein zijn trouwens sterk. Je hoort als het ware de emotie die is verwerkt.

We Might As Well Be Strangers is een nummer dat draait om het verlies van een geliefde. In principe is dat geen origineel thema, maar in dit geval vind ik het erg mooi uitgevoerd. Laten we het zo zeggen: Je vriend(in) heeft het een maand geleden uitgemaakt. Je bent net door dat verschrikkelijke proces heen, en je hebt geleerd het te accepteren. Inmiddels zijn jullie al zo veranderd dat je net zo goed in twee gescheiden steden kunt leven, 500 kilometer van elkaar af. Een mooie opbouw naar een climax, wat vervolgens leidt naar rustiger vaarwater op het eind van het nummer.

Dit leidt dan weer naar Everybody's Changing. Een van de singles, en ik snap waarom. Zeer catchy drums en het heerlijke pianomotief van Tim Rice-Oxley. Het nummer beschrijft de moeilijkheden die de band had om bekend te worden. Zij blijven steken, terwijl de rest van de wereld blijft veranderen. Je moet je plek in de maatschappij dus opnieuw uitvinden. Dit is dan ook te merken in de sfeer die er hangt. Hij is niet duister, maar het geeft je wel een gevoel van machteloosheid. Weer een van de betere nummers op het album.

Dan een van mijn persoonlijke favorieten: Your Eyes Open. Tis hier vooral de instrumentatie die het hem doet. Ten eerste de variërende piano. Het motief herhaalt zich een paar keer, maar het verveelt absoluut niet, mede door de subtiele keyboardvariaties die zich voordoen. Een zeer mooie popsong, zoals ie hoort.

Dan klinken er zeer rustige klanken uit de koptelefoon: She Has No Time heeft zijn intrede gemaakt. Je voelt je erg alleen de laatste tijd. Je geliefde zegt steeds vaker dat ze geen tijd voor je heeft, en je voelt je steeds vaker vergeten door de rest van de wereld. En dat terwijl ze nog steeds niet zonder je kan. Dit beschrijft het gevoel van eenzaamheid dat mensen kunnen hebben. Tom biedt op dit nummer een luisterend oor aan die mensen die zich op zulke momenten alleen voelen. Prachtig gedaan, zeker het refrein.

En dan zijn we aanbeland bij een up-temponummer: Can't Stop Now. Instrumentaal en tekstueel past het bij elkaar. Het voelt alsof je moeilijke problemen moet oplossen, en daarbij iedereen een tijdje moet achterlaten. Je voelt je er rot door, aangezien je denkt dat je er je dierbaren mee teleurstelt. Dit nummer is wat minder, maar het haalt het album niet onderuit. Ik kan er niet de vinger opleggen waarom ik het minder vind. Maar soms valt het gewoon niet uit te leggen.

En dan een nummer wat enigszins contrasteert met het vorige nummer: Sunshine. De keyboards openen prachtig, en vervolgens komt de zang weer opzetten. De keyboards nemen hier een hoofdrol in. Dit zorgt ervoor dat het nummer vrij licht aanvoelt, wat erg prettig is voor de sfeer. Anders dan het droevige, wat we vaker op het album zijn tegengekomen, is dit hoopvoller. Het voelt dan ook alsof je wandelt door een landschap, en je ziet de zon als het ware ondergaan.

This Is the Last Time. Ja, wat kan ik er over zeggen. Weer wordt de piano zeer goed gebruikt. Het leidt je als het ware door het nummer heen. En dan de tekst. Die spreekt boekdelen. Leugens spelen hier een grote rol in het nummer. Heerlijk uptempo.

This is the last time
That I will say these words
I remember the first time
The first of many lies

Dan het nummer wat niet op de internationale versie staat, maar wel op mijn versie: On a Day Like Today. Het is weer een nummer over een liefde die op springen staat. De geliefde in kwestie heeft het op bepaalde punten helemaal gehad met iemand. Diegene weet dat, maar hij weet niet wat hij erop moet antwoorden, en dat is hard. Hier is herhaling de troef. Het pianomotief wordt flink herhaald, maar de keyboards zorgen voor wat variatie. Het zorgt ervoor dat je niet verveeld raakt. Niet het sterkste nummer, maar wel prima uitgevoerd.

En dan is komen we aan bij een nieuw sfeertje. Het komt een beetje in de buurt van Sunshine, maar dit is donkerder: Untitled 1. Hier komen de keyboards weer meer naar voren, en klinkt de stem van Tom Chaplin enigszins vervormd. Het past bij de toch wel redelijk vreemde tekst die bij het nummer hoort. Het is een buitenbeentje door de beats, maar wel een mooi rustpunt voor het laatste nummer.

Want daar zijn de keyboardklanken van Tim Rice-Oxley, die uitmonden in mooie drums en piano. Bedshaped is gestart. Dit is mijn favoriete nummer op de plaat. Het biedt een gevoel van nostalgie, een gevoel van vroegere tijden. Dit nummer beschrijft de gedachtes die je over die tijden had, en de wens om de vrienden uit die tijd terug te zien. Want wie wil niet die vriend of vriendin, die je al veel te lang niet meer hebt gezien, weer eens ontmoeten, om vervolgens bij te praten. Meesterwerk. Alles valt hier perfect op zijn plek. Wat een gevoel zit er in het nummer. De zanglijnen vullen alle plekken die nog open waren op een grandioze manier in. Een betere afsluiter voor dit album kan ik niet wensen.

Al met al een zeer mooi album. Het heeft zo zijn zwakke puntjes, en dat is de reden dat ik dit niet de volle mep kan geven. Maar ondanks die zwakke punten heeft Keane een vrij hoogstaand album afgeleverd. Hier komen jeugdsentiment en kwaliteit op een mooie manier terug. Ik kan hier niet anders dan een hoog cijfer opplakken, mede te danken aan Somewhere Only We Know, Bend and Break en Bedshaped.

4,5*

Over het algemeen kan ik mij wel vinden in de albumwaarderingen op MusicMeter, maar de krappe 7 voor dit album vind ik toch wel verbijsterend. Bijna alleen maar topnummers op dit album. Toegegeven, het is af en toe misschien wel erg zoet en het is natuurlijk keurig binnen de lijntjes. Maar dit is toch bijna perfecte pop? Verslavende vocals en melodieën, vervelen doet het niet bij mij.

Inderdaad, nou je het zegt. Had ook wel een hoger gemiddelde verwacht.

Ik vind het juist een hoog gemiddelde.

ik ook, vind het verre van een geweldige band. Travis, Coldplay, Snow Patrol en nog een rits van bands zijn echt klassen beter. Het is ook niet heel shit maar kan er niet lang naar luisteren en al helemaal niet een heel album.

Erg laag gemiddelde, daar staat wel een goede notering in de top 250 tegenover. En terecht!!!

Voor een top 250 plaat is het dan wel weer laag qua gemiddelde. Ik verbaas me er best wel over dat dit de top 250 heeft gehaald. Maar goed, het album wordt dus best breed gewaardeerd.

Ikzelf vind het helemaal geen slechte plaat en toen het uitkwam heb ik het ook vaak gedraaid. Maar ik ben er echt op uitgekeken geraakt.

Dit is zo'n plaat die ik niet veel meer draai, maar die ik toch nog wel waardeer als ik ze dan draai.
Vooral in het begin vond ik dat dit erg op a-ha leek, zoals Coldplay overigens, maar het verschil is dat ik de platen van a-ha nog constant draai en deze niet.
Nochtans zijn nummers als Everybody's Changing en This is the last time zeker wel goed, bijna perfecte pop eigenlijk, en toch verveelt het allemaal nogal snel. Is het de stem van Chaplin of zijn de nummers niet complex genoeg, of ligt het aan mij, ik weet het niet.
Toch een mooie plaat.

Keane altijd een beetje links laten liggen, omdat een band zonder gitaar toch vloeken in de kerk is.
Het is echter een hele fijne popplaat. Indrukwekkend aantal hits en eigenlijk maar 1 nummer waar ik niets mee kan, maar dat is gelukkig titelloos gebleven.
Toch wel een fijne ontdekking dus.

Dat had ik ook. Inmiddels vind ik 'm weer zo goed als toen. Een hele tijd niet draaien kan helpen dus.

Nu heb ik ook alsnog de Deluxe Edition 2CD te pakken gekregen. En die is ook nog eens erg goed geremastered en boordevol met heel veel extra songs, live opnames & demo's.

het is wel erg veilig allemaal, maar wel van erg hoge kwaliteit. vooral door het prachtig piano spel is dit wel een blijvertje. 4*.

Oké! Dat klinkt nog wat hoopvol. Ik ga het album over anderhalf jaar of zo weer eens draaien. We gaan het tezijnertijd merken.

Pracht album! vooral het wondermooie She has no time.
Maar al het andere mag er ook zeker wezen, zoals het bekende Somewhere only we know.
Een 4.5*

Dat is zeer discutabel.

dat klopt

Hoe dit album terechtgekomen is in mijn cd-kast kan ik niet meer reconstrueren - waarschijnlijk van iemand gekregen die dacht dat ik dit wel mooi zou vinden omdat ik het eerste album van Coldplay wel kon waarderen. Dat vind ik echter een klasse beter dan Hopes and Fears, waarvan ik het geluid niet zo mooi vind (te synthetisch) en bovendien het stemgeluid van de zanger (Tom Chaplin) niet zo goed kan hebben. De liedjes kunnen mij ook niet erg boeien. En dan nog die vreselijke synthesizers...

Keane is echt wel een blijvertje na al die jaren. Ik hou erg van synthesizers
doet me ook wel aan Archive denken, alleen is die band beter !

Vooropgesteld dat ik vooral van gitaarmuziek houd , zou je denken dat je dan deze plaat moet laten liggen. Maar helemaal niets van dit , want dit is een van de beste platen die ik ooit gehoord heb. En dat zonder gitaar erin. Maar de melodieën zijn wel van zo een schoonheid , dat hoor je maar heel zelden. Dit is zo'n plaat. Wat een gevoel zit er in de stem van Tom Chaplin! Kippenvel krijg ik er van. She Has No Time of Bedshaped , dat is toch geweldig. En dan lekker meeebrullen met het tekstboekje met onder andere Somewhere only we Knows , Bend and Break , We might as well be Strangers en Everybody's Changing. Stuk voor stuk pareltjes. Ik kan hem rustig de hele dag aanhoren zonder dat het verveeld. En dan zet ik hem de volgende dag weer op. Superlatieven zijn te kort wat ik voor deze plaat voel. Ik zou zeggen voor diegene die deze plaat niet kent , zet hem op en wie weet welke deuren in je ziel open gaan staan.

Wat een verschrikkelijk mooi debuutalbum is dit zeg. Hierop staan met Somewhere Only We Know, Bend & Break, Everybody’s Changing, This is The Last Time en Bedshaped misschien wel de 5 bekendste nummers van Keane, ook nu nog. Vrijwel iedereen kan die nummers meezingen. Maar ook We Might As Well Be Strangers en She Has No Time zijn werkelijk prachtig.

De andere 5 nummers mogen er ook zijn, maar blijven net wat minder hangen als de hierboven genoemde 7. Als je hiermee kunt debuteren, dan verdien je gewoon 5*.

Een moderne klassieker? Na vijftien jaar klinkt deze plaat mij in ieder geval nog net zo fris in de oren als toen ik hem voor het eerst hoorde. De melodieën zijn nog altijd even hemels als melancholisch, de stem kan alles aan, de nummers "never outstay their welcome", en de teksten bieden niets opzienbarends of origineels maar zijn ook niet slecht en passen bovendien perfect bij de muziek. De arrangementen klinken allemaal bedrieglijk simpel, maar niets is minder waar, want naast die zelfverzekerde stem, heldere hamerpiano en drums zit deze plaat vol met kleine geluidjes die de sound inkleuren en van detail voorzien: stiekeme orgeltjes, synthesizers, tamboerijntjes, subtiele synthetische drums bij de intro's van We might as well be strangers en She has no time, elektronische bliepjes onder de piano van Everybody's changing en Your eyes open, een zachte synthesizer-solo op Sunshine, de stevige keyboardsolo op het slotnummer, en op Untitled 1 lijkt het wel of ik drie nootjes op de elektrische gitaar hoor – allemaal kleine maar niet onbelangrijke ingrediënten die hier uiteindelijk een perfecte popplaat van maken.
        En ja, die stem... Ik herinner me nog dat ik de bandversie van Snowed under voor het eerst hoorde, en op het moment dat ik besefte dat de regels "I don't know why I waste my time / Getting hung up about the things you say / When I open my eyes and it's a..." op weg waren naar een uitbundige climax, dacht ik letterlijk: jongen, hou op, stop nú met dit nummer, je bent op weg naar een afgrond, die hoge noten ga je nóóit halen... en het achteloze gemak waarmee hij vervolgens die horde nam en "love-ly day" er vol passie uitgooide was echt een schok.