Hopes and Fears. Een album waar de meningen op deze site erg verdeeld over zijn. De een vind het maar een standaard popplaatje, de ander hoort een album van behoorlijke kwaliteit. Zoals je aan mijn cijfer kunt zien, zit ik in dat tweede kamp. Dat heeft met een aantal dingen te maken, naast de songs zelf.
Keane is een van die bands die ik al ken sinds ik al erg jong was. Ik hoorde ze voor het eerst tijdens de Nederlandse versie van Top of the Pops op TV. Toen lieten ze Everybody's Changing zien, en ik vond het gelijk al een erg leuk nummer om aan te horen. Later leerde ik ook nog nog Bend and Break en This Is the Last Time kennen, en toen was ik zowat verkocht. Niet dat ik elke plaat van ze wilde, maar als ik ze weer eens op de radio wilde horen, wilde ik fonetisch meezingen. Maar ik was nog veel te jong om ze echt op waarde te schatten. Veel later begon ik dankzij Somewhere Only We Know muziek meer te gaan waarderen, en nu ben ik en redelijke muziekfreak.
Maar ondanks dat het mijn mening over dit album (de enige die ik van ze heb) enigszins heeft gekleurd, genoeg over mij. Hopes and Fears is hoofdzakelijk het debuutalbum van Keane. Ze hadden, voordat het uitkwam in mei, al de BBC Sound of 2004 prijs in de wacht gesleept De verwachtingen voor het album waren dus hooggespannen. Uiteindelijk hebben ze de verwachtingen dubbel en dwars ingelost wat betreft verkoopcijfers en populariteit. Ze worden veel vergeleken met de oude Coldplay, en dat is in principe wel te begrijpen. Ze hebben (of hadden, ligt aan je perspectief) ongeveer eenzelfde sound. Maar toch wist Keane zich wat betreft instrumentatie te onderscheiden: ze maken enkel gebruik van drums, piano, keyboards en bas. Geen elektrische, ritmische of akoestische gitaar. En toch weten ze hiermee een volle sound te creëren.
De versie van de plaat die ik ga beschrijven is de originele UK release (voor mensen die vragen hoe ik eraan kom, dit is de versie zoals ie op ITunes stond). Hier staat niet alleen This Is the Last Time op een andere plek, maar het bevat ook nog eens een extra nummer: On a Day Like Today.
We beginnen met het nummer waarmee het allemaal begon voor Keane: Somewhere Only We Know. Gelijk vallen de drums en de piano in, waarmee er een vrij droevige sfeer ontstaat. Als de stem van Tom Chaplin invalt, hoor je de zachtheid en de emotie in zijn stem. Hij vertelt over hoe moeilijk de hoofdpersoon in dit lied heeft. Hij voelt zich vrij verloren, en wil nog eens praten met dat wat hem lief is: de kleine simpele dingen (zouden dat die aliens in de videoclip voorstellen?). Zoals ik al zei, de sfeer is vrij droevig maar beeldschoon. Alles is hier fantastisch neergezet. Gelijk een van de sterkste nummers op het album.
Dan komen we bij Bend and Break. Alweer is de piano het leidmotief op het nummer, maar ook de keyboards komen hier wat meer naar voren. Als ik naar de tekst luister lijkt het wel alsof er gesproken wordt over twee tegenstellingen: leven (Meet me in the morning when you wake up) en dood (I'll meet you on the other side, I'll meet you in the light). Alles wordt hier weer zeer goed verwoord, en opnieuw wordt de juiste sfeer neergezet. De uithalen in het refrein zijn trouwens sterk. Je hoort als het ware de emotie die is verwerkt.
We Might As Well Be Strangers is een nummer dat draait om het verlies van een geliefde. In principe is dat geen origineel thema, maar in dit geval vind ik het erg mooi uitgevoerd. Laten we het zo zeggen: Je vriend(in) heeft het een maand geleden uitgemaakt. Je bent net door dat verschrikkelijke proces heen, en je hebt geleerd het te accepteren. Inmiddels zijn jullie al zo veranderd dat je net zo goed in twee gescheiden steden kunt leven, 500 kilometer van elkaar af. Een mooie opbouw naar een climax, wat vervolgens leidt naar rustiger vaarwater op het eind van het nummer.
Dit leidt dan weer naar Everybody's Changing. Een van de singles, en ik snap waarom. Zeer catchy drums en het heerlijke pianomotief van Tim Rice-Oxley. Het nummer beschrijft de moeilijkheden die de band had om bekend te worden. Zij blijven steken, terwijl de rest van de wereld blijft veranderen. Je moet je plek in de maatschappij dus opnieuw uitvinden. Dit is dan ook te merken in de sfeer die er hangt. Hij is niet duister, maar het geeft je wel een gevoel van machteloosheid. Weer een van de betere nummers op het album.
Dan een van mijn persoonlijke favorieten: Your Eyes Open. Tis hier vooral de instrumentatie die het hem doet. Ten eerste de variërende piano. Het motief herhaalt zich een paar keer, maar het verveelt absoluut niet, mede door de subtiele keyboardvariaties die zich voordoen. Een zeer mooie popsong, zoals ie hoort.
Dan klinken er zeer rustige klanken uit de koptelefoon: She Has No Time heeft zijn intrede gemaakt. Je voelt je erg alleen de laatste tijd. Je geliefde zegt steeds vaker dat ze geen tijd voor je heeft, en je voelt je steeds vaker vergeten door de rest van de wereld. En dat terwijl ze nog steeds niet zonder je kan. Dit beschrijft het gevoel van eenzaamheid dat mensen kunnen hebben. Tom biedt op dit nummer een luisterend oor aan die mensen die zich op zulke momenten alleen voelen. Prachtig gedaan, zeker het refrein.
En dan zijn we aanbeland bij een up-temponummer: Can't Stop Now. Instrumentaal en tekstueel past het bij elkaar. Het voelt alsof je moeilijke problemen moet oplossen, en daarbij iedereen een tijdje moet achterlaten. Je voelt je er rot door, aangezien je denkt dat je er je dierbaren mee teleurstelt. Dit nummer is wat minder, maar het haalt het album niet onderuit. Ik kan er niet de vinger opleggen waarom ik het minder vind. Maar soms valt het gewoon niet uit te leggen.
En dan een nummer wat enigszins contrasteert met het vorige nummer: Sunshine. De keyboards openen prachtig, en vervolgens komt de zang weer opzetten. De keyboards nemen hier een hoofdrol in. Dit zorgt ervoor dat het nummer vrij licht aanvoelt, wat erg prettig is voor de sfeer. Anders dan het droevige, wat we vaker op het album zijn tegengekomen, is dit hoopvoller. Het voelt dan ook alsof je wandelt door een landschap, en je ziet de zon als het ware ondergaan.
This Is the Last Time. Ja, wat kan ik er over zeggen. Weer wordt de piano zeer goed gebruikt. Het leidt je als het ware door het nummer heen. En dan de tekst. Die spreekt boekdelen. Leugens spelen hier een grote rol in het nummer. Heerlijk uptempo.
This is the last time
That I will say these words
I remember the first time
The first of many lies
Dan het nummer wat niet op de internationale versie staat, maar wel op mijn versie: On a Day Like Today. Het is weer een nummer over een liefde die op springen staat. De geliefde in kwestie heeft het op bepaalde punten helemaal gehad met iemand. Diegene weet dat, maar hij weet niet wat hij erop moet antwoorden, en dat is hard. Hier is herhaling de troef. Het pianomotief wordt flink herhaald, maar de keyboards zorgen voor wat variatie. Het zorgt ervoor dat je niet verveeld raakt. Niet het sterkste nummer, maar wel prima uitgevoerd.
En dan is komen we aan bij een nieuw sfeertje. Het komt een beetje in de buurt van Sunshine, maar dit is donkerder: Untitled 1. Hier komen de keyboards weer meer naar voren, en klinkt de stem van Tom Chaplin enigszins vervormd. Het past bij de toch wel redelijk vreemde tekst die bij het nummer hoort. Het is een buitenbeentje door de beats, maar wel een mooi rustpunt voor het laatste nummer.
Want daar zijn de keyboardklanken van Tim Rice-Oxley, die uitmonden in mooie drums en piano. Bedshaped is gestart. Dit is mijn favoriete nummer op de plaat. Het biedt een gevoel van nostalgie, een gevoel van vroegere tijden. Dit nummer beschrijft de gedachtes die je over die tijden had, en de wens om de vrienden uit die tijd terug te zien. Want wie wil niet die vriend of vriendin, die je al veel te lang niet meer hebt gezien, weer eens ontmoeten, om vervolgens bij te praten. Meesterwerk. Alles valt hier perfect op zijn plek. Wat een gevoel zit er in het nummer. De zanglijnen vullen alle plekken die nog open waren op een grandioze manier in. Een betere afsluiter voor dit album kan ik niet wensen.
Al met al een zeer mooi album. Het heeft zo zijn zwakke puntjes, en dat is de reden dat ik dit niet de volle mep kan geven. Maar ondanks die zwakke punten heeft Keane een vrij hoogstaand album afgeleverd. Hier komen jeugdsentiment en kwaliteit op een mooie manier terug. Ik kan hier niet anders dan een hoog cijfer opplakken, mede te danken aan Somewhere Only We Know, Bend and Break en Bedshaped.
4,5*