David Bowie - "Heroes" (1977)

Maar toch...
I just jizzed in my pants.

De eerste pianonoten beginnen dit album met een ongelooflijk lekker en bombastisch nummer zoals we Bowie kennen. Beauty And The Beast is een zeer goede opener en een prachtig begin voor al het lekkers dat nog gaat komen op dit album. De vibe zit meteen goed. `Someone Fetch a Priest, you can`t say no to the Beauty And The Beast!' meteen gevolgd door een elektronische beat. Maakt dit nummer zonder meer af.

Joe The Lion rockt weliswaar nog meer met een zware gitaar in de ruis. Ook dit nummer stelt niet teleur en is zelfs nog beter dan de opener. Vocaal is dit ook heel sterk. Je hoort in dit nummer een sterke mix van bijna wanhoop (Bowie zingt alsof hij pijn heeft) en tevredenheid (stukje met de piano op de voorgrond). Het nummer duurt veels te kort... Het wordt snel stil ... En dan opeens...

HEROES!!! Moet ik hier echt nog iets over vertellen? Die snijdende gitaar op de achtergrond , de lyrics, de vocals , het ritme, alles zit goed. Het nummer begint met Bowie bijna ongeinteresseerd zingend en naar het einde toe schreeuwt hij de lyrics echt van de daken. De lange versie is zonder twijfel beter dan de verkorte die je op radio en best of albums hoort. Laat je meeslepen door dit zweverige nummer en begeef je in een andere wereld.

Sons of the silent age wordt een beetje gezien als een teleurstelling omdat het net achter Heroes komt , maar ook dit nummer vind ik perfect te verteren. Vooral het refrein vind ik heel pakkend. Echt niets mis met dit nummer.
Toen ik Blackout hoorde dacht ik .... Wat een rommeltje... en dat is het nog steeds, maar dat maakt het nummer wel interessant. Opeens begint Bowie snel te zingen om dan over te slaan naar een meer zeurderige stem. hetzelfde met de instrumenten die zeer wild, wanordelijk en bombastisch klinken. Apart en heerlijk nummer. Er is zoveel dat op je afkomt maar als je alles wat apart begint te beluisteren komt het allemaal prachtig in elkaar. Blackout is geweldig!

Dan komen we , net als bij Low, tot het instrumentale gedeelte van het album. V-2 Schneider is qua stijl wat anders dan de andere. Een zeer upbeat en vrolijk tempo, leuke intro voor wat gaat komen. Alles slaat om met de onheilspellende, Oosterse klanken van het drieluik dat hierop volgt.
Geen enkel instrumentaal nummer kan zich meten aan Warszawa, maar ik hou deze nummers dieper in mijn hart omdat ze zo prachtig coherent zijn en meer variatie bevatten. De instrumentale nummers in Low waren ook goed maar je kon ze wel indelen in een magnifiek intro en eindnummer met daartussen nummers die een mooie opmaat vormen. De ambient tracks op dit album kan ik beschouwen als een geheel, als een verhaal en dat doet meer met mij als luisteraar. Ik geniet van deze rustige nummers na de bombastische eerst helft. Ogen toe en genieten.

Hoe had het album moeten eindigen? Velen vinden Secret Life Of Arabia ongepast. Ik vind het juist terug een verademing. Een positief catchy einde. De luisteraar wordt wakker uit de droomwereld en merkt een fijn kort nummertje op.

Heroes is een vervolg op Low en dat merk je zo. Bowie combineert gewone nummers met ambient tracks en werpt ze samen in het album. Low is afstandelijker door de kortere nummers en klinkt meer poppy. Heroes is donkerder en rockt meer.

Ik vind Heroes in het algemeen sterker. Heroes is voor mij The Empire Strikes Back. Kant A is misschien sterker op Low maar dit album stelt ook niet teleur en kan zich meten door het epische titelnummer. De instrumentale nummers vind ik op Heroes veel sterker. Ik geniet er meer van en het vormt een prachtig coherent geheel. Sense Of Doubt is onheilspellend, Moss Garden klinkt optimistischer met die Oosterse tracks en Neukoln combineert het Oosterse geluid met een enerzijds een onheilspellend geluid en dat leuke geluid dat ook wordt ook gebruikt in het nummer van Pink Floys (Echoes).

Ik ga Heroes belonen met de volle pot. Prachtalbum!!

5* topwerk!

Persoonlijk vind ik Low beter, net iets authentieker, echter, oprechter, wat introverter waardoor je er meer ingetrokken word.

Heroes heeft toch iets meer dat glamoureuze dat aan kitsch grenzende wat Bowie zo symboliseert. Natuurlijk wel een fantastisch album.

Beide fantastische albums natuurlijk Ik vind het bij Low altijd een beetje wennen om van de eerste naar de tweede kant over te gaan. De afstand tussen deze kanten is te groot terwijl Heroes ons eerst wat warm maakt met een instrumentaal upbeat nummertje en dan een drieluik presenteert dat mooi in elkaar vloeit en gezien kan worden als een lang nummer.

Ik had een lichte voorkeur voor Heroes.
Maar Low is mij steeds dierbaarder geworden.
Warszawa is zooo mooi !

Lastig, maar het nivo schurkt akelig dicht tegen elkaar aan.

Mijn voorkeur gaat naar Low. Deze sloeg toen als een bom in na Station To Station. Zo anders en elektronisch en de 1e samenwerking met Eno. Station To Station was al een ijzersterke plaat natuurlijk maar hij had de moed om met iets totaal anders te komen. Maar dat waren we al van hem gewend natuurlijk. Overgang naar Heroes was niet zo groot meer.
En Warzawa idd......schitterend met die laag erin.

Heroes is natuurlijk buitencategorie en trekt het album omhoog. De rest van de nummers doen me eerlijk gezegd veel minder. Qua melodieen toch wel wat minder dan Low.

Mee eens, al moet ik zeggen dat met name Blackout een groeier bij me is. De songs op kant A zijn nogal stekelig, broeierig en ietwat neurotisch, met "Heroes" als stralend middelpunt en climax. Melodie levert t.o.v. Low inderdaad wat in ten faveure van nog iets meer gekte en sfeer.

De overgang naar het grotendeels instrumentale kant B verloopt iets geleidelijker dan op Low, middels het heerlijke overgangsnummer V2 Schneider. Maar vanaf Sense Of Doubt is er geen weg meer terug en zit je weer middenin Oost-Berlijn, 1977. Sense Of Doubt zelf vind ik overigens nog niet het hoogtepunt; maar eerder een langgerekt, omineus intro voor de twee naadloos in elkaar overlopende sfeerstukken die volgen. De sax aan het einde van Neuköln gaat zo door merg en been dat je je als luisteraar in een soort vrije val lijkt te begeven.

Het intro van The Secret Life Of Arabia zet je dan weer terug op aarde en geeft zelfs een licht opgelucht gevoel. Ik vind het overigens ook een heel fijn nummer dat dit album heerlijk afsluit.

Het klopt wel dat met name de songs op kant A wat minder losjes en melodieus zijn dan die op Low, maar daar staat wel een iets meer verzorgde productie en sfeerzetting tegenover. En dat maakt dat "Heroes" als album voor mij weinig (lees: een half sterretje) onderdoet voor haar voorganger.

Een goed album maar toch niet zo goed als 'Station to station' of 'Scary monsters'. Dit blijkt vooral als je het kwaliteitsverschil vaststelt tussen het titelnummer en de rest. Dit heb ik toch niet bij 'Golden years' i.r.t. overig 'Station to station' of 'Ashes to ashes' i.r.t. overig 'scary monsters'. De gitaarpartij van Robert Fripp op de titelsong is briljant, maar over de gehele linie is zijn gitaarwerk onderscheidender op 'scary monsters' (en Bowie's teksten en zang zijn daar directer/expressiever).

Tony Visconti laat met behulp van de master tapes zien hoe het nummer "Heroes" opgebouwd is.

Dit album heb ik nu ook in huis. Hier staat mijn favoriete bowie nummer op in de vorm van de magistrale titeltrack. De rest van de gezongen nummers doen me eigenlijk niet zoveel. De instrumentale stukken zijn wel lekker, maar toch wel wat minder dan de stukken van low vind ik, maar die had dan ook warzawa eropstaan, een mysterieuze track die hierop helaas ontbreekt.

Zeker een goed album deze, maar het vernieuwende van low was hiermee wel verdwenen denk ik.

Fáscinerend! Dank voor de link.

Vooral hoe Fripp zijn partijen samen met Eno bewerkte...Zoveel creatieve geesten in één studio, allemachtig. Overigens deed Eno zijn kunsten met die "Briefcase" synthesizer al eerder op Gun van John Cale. Gitaarsolo van Phil Manzanera werd in real time tijdens het spelen bewerkt door Eno, ongeveer op dezelfde manier.

hemel, wat is sense of doubt toch een potje duister!

En opeens snap je waarom The Secret Life of Arabia als afsluiter op kant twee is gezet. De gehele plaat is op zichzelf ook veel te optimistisch om te eindigen op zo'n sombere noot als Neuköln. Deze dan ook maar dat laatste halve sterretje erbij!

Vandaag exact 40 jaar oud. Blijft een markante plaat in zijn discografie. Vandaag maar weer eens luid gedraaid.

Sense of Doubt en Moss Garden zijn mijn favoriete nummers. Ze geven een heel donker en beklemmend gevoel.

Ik heb al eens gemeld dat ik van Bowie zou kunnen volstaan met een goede verzamelaar zoals Legacy. Maar omdat dit album op een 12e plaats staat in de jaarlijst 1977 van Oor heb ik het nog eens opgezocht en beluisterd.
Het album opent met een paar sterke songs waaronder het titelnummer, Mijn favoriete Bowie nummer! Na Blackout krijg ik die ook. Het zal best artistiek hoogstaand zijn, voor mij hoeft het niet zo.
3 sterren.

Dit is een onvervalst Grand Cru Bowie-album, het piece de la resistance van zijn Bowie periode.

Bowie grossierde in heftige, swingende en af en toe buitensporig vreemde openingstracks.
Heroes moet het doen met Beauty and the Beast, een rockende opener met een hoekig pianointro, waarna de boel snel op stoom komt.

kant A (van de oorspronkelijke LP) bevat enkel vocal tracks, die stuk voor stuk bovenmaats zijn.
Met als absolute hoogtepunt de titel track Heroes, iedereen die een keer in Berlijn geweest is zal dit nummer met de stad associeren. Het verveelt mij nooit.

Kant 2 bevat vier instrumentale tracks die voor mij ook onmiskenbaar verbonden zijn met Berlijn ( ik ken de stad erg goed van vele bezoeken en heb mijn hart er aan verpand. De stad heeft een heel bijzondere sfeer die zich niet makkelijk laat omschrijven, mede door de verschillende deel-sferen in de diverse gebieden, Kreuzberg, Wilhelmsdor Schoneberg o.a.)
De instrumentale stukken refereren aan diverse gebieden en zijn behalve plaats ook wel tijdsgebonden, mede doordat de sfeer in de stad na de val van de muur enorm is veranderd.

Dat maakt van Heroes des te meer een prachtig tijdsdocument, uniek in zijn soort. Bowie geeft hiermee een fantastische staalkaart af van zijn kunnen.

Tot slot de laatste track, het lijkt het koekoeksjong op dit album, een swingend nummer met een absoluut oosterse vibe. Geweldig gezongen en door het super arrangement de kers op de taart! Een minpuntje: het had minuten langer mogen duren.

Mensen ga luisteren naar dit prachtige album!

Je zal het vast goed bedoelen, zoals de rest van je stukje lezenswaard is.

en ik bedoel -natuurlijk- zijn Berlijn periode...

En bedenk vooral zoals den lezenswaard is, vertrouwt hij zijne (ele)gasten

Masterpeace was trouwens een mooier uitdrukking geweest dan die WW2-term "piece de la resistance" - maar goed het is mei (maand van de capitulatie in Europa).

Overigens heb ik vrij lang gedacht dat The Secret Life of Arabia eigenlijk een mindere afsluitere was. Tenminste totdat ik erbij stil stond dat Bowie het misschien geen goed idee vond om de luisteraar niet tot het einde toe op te zadelen met de bedruktheid van de B-kant. The Secret Life of Arabia is evenwel nooit live gespeeld David Bowie Tour Statistics | setlist.fm - bijv V-2 Schneider daarentegen wél.

De vergelijking dringt zich op met een Hitchcock-film, waarin 1 van de hoofdpersonen een bom moet demonteren; aanvankelijk eindigde de film met de ontploffing van de bom. In een herziene versie lukte het om de bom te detoneren - Hitchcock vond dat een gepaste beloning voor de kijker die een hele tijd in spanning had gezeten.

"Heroes", de plaat waarbij de associatie met Berlijn moeilijk valt te ontkennen. Beauty and the Beast is een redelijke opener en zelfs voor Bowie's doen, vrij eenvoudig van aard. Niet slecht, een song waarbij de beste man min of meer voor zijn doen op 'safe' speelt. Joe the Lion is van dezelfde signatuur, relatief vrolijk van aard maar blaast mij ook niet omver. De alom bekende titelsong blijft erg mooi, tijdloos en fraai gezongen. Sons of the Silent Age overtuigd mij dan ook weer niet helemaal, hoewel ik de toevoeging van de saxofoon toejuich. Blackout, lekker uptempo en de piano zorgt voor een subtiele begeleiding. Het is jammer dat de vocalen wat afstandelijk in mix staan, met name in de coupletten dat zorgt voor afstand. Een wat vreemde song maar als geheel afwisselend en vol met details. V-2 Schneider voegt weinig toe, hier kan ik niets mee. Sense of Doubt lijkt wel een vervolg op Warszawa, dezelfde unheimische sfeer en de keyboard partij geeft een oncomfortabel gevoel en in dit geval is dat positief. Moss Garden laat Bowie's fascinatie voor Japan horen. Hij bespeeld zelf de koto, een Japans snaarinstrument met een voor westerlingen (zeker in die tijd) een apart geluid. Het is wederom een nummer die mij niet de volle lengte boeit hoewel de sfeer mij wel aanstaat. Neuköln, wederom een naargeestige song, waarbij de arrangementen elkaar wel heel fraai aanvullen. Een instrumentale track die gek genoeg in zijn vreemde gewaarwording een bepaalde schoonheid herbergt. Afsluiter; The Secret Life of Arabia vormt wat mij betreft de beste titel van deze schijf. Een opwindend karakter, waarbij de piano op enkele goed geplaatste momenten de track zoveel meerwaarde geeft. Een pracht van een song.

"Heroes" vormt een redelijk logisch vervolg op Low, waarbij de uptempo tracks waarin gezongen wordt een contrast vormen met de zware instrumentale nummers. Het is jammer dat enkele songs waaronder de eerste twee geen indruk maken. Het tweede gedeelte van de schijf vind ik wat spannender en gevarieerder. Echter hulde voor de insteek van Bowie, het gebruiken van niet alledaagse instrumenten en de haast compromisloze houding van de beste man om niet elke keer dezelfde plaat uit te poepen. Daarin schuilt voor mij ook de kracht van Bowie. Geen concessies doen aan je creativiteit en je ingevingen.
Heroes en Low ontlopen elkaar nauwelijks en vormen wat mij betreft een eenheid waarbij de sfeer op Low mij net iets meer aanspreekt.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Low
5. "Heroes"
6. Young Americans
7. The Man Who Sold the World
8. Space Oddity
9. Station to Station
10. Hunky Dory
11. Pinups
12. David Bowie

Bowie’s Low was het eerste album dat ik kocht. In 1977, op mc, voor de op mijn verjaardag gekregen Philips mono-radiocassettespeler.
Datzelfde jaar volgde zijn nieuwe plaat. Eind november belandde single Heroes op nummer 1 in mijn persoonlijke top 15, die ik elke vrijdagavond na het beluisteren van de Nationale Hitparade in een oude werkagenda van mijn vader noteerde.
In ’81 kwam het lied terug toen de film Christiane F. furore maakte en door mijn docent Duits werd behandeld, alhoewel we te jong waren om 'm te zien. Pas vorig jaar zag ik het drama, mooi en schrijnend tegelijk. Helden, gezongen door Bowie zelf, werd een klassieker bij onze oosterburen.

Het album hoorde ik pas in de jaren ’90, toen je nog tweedehands kwaliteitsplaten op de oranjemarkt voor 1 gulden en in gespecialiseerde platenzaken voor 6 piek kon kopen. Thuis was ik verbaasd: hij viel tegen! Behalve de titelsong hoorde ik niets dat het niveau van Low haalde.

We zijn alweer zo’n 25 jaar verder en opnieuw waag ik een poging. De elpee ben ik “kwijt”, dus nu op streaming draaien en draaien. Kauwen en herkauwen. Er vallen mij een paar zaken op.
1. Het album klinkt conservatiever dan de voorganger. Domineren daar nooit eerder gehoorde synthesizer- en snaredrumgeluiden, op “Heroes” staan vijf songs die conventionele rock bevatten: Beauty and the Beast, Joe the Lion, Blackout, The Secret Life of Arabia en Sons of the Silent Age.
2. Vier van die tracks bevatten een dansbare disco- / four-to-the-floorbeat, waar een stevige rocksaus overheen ligt. Dansrock.
3. Dat geldt niet voor het langzamere Sons…, dat doet denken aan hetgeen hij ten tijde van bijvoorbeeld Ziggy Stardust deed. Het conventioneelste nummer van deze plaat.
4. Robert Fripp speelt (bijna) net zulke tegendraadse lijnen als Carlos Alomar op Low deed, de laatste beperkt zich hier tot slaggitaar.
5. Waar Bowie op Low qua stemdynamiek veel varieerde, zingt hij hier vaak voluit. Uitzonderingen: de titelsong, Sons… en in mindere mate The Secret Life…
6. Kennelijk had Bowie ten tijde van “Heroes” geen last meer van het writer’s block qua songteksten, die op Low tot beknopte lyrieken leidde. Het leidt mede tot de terugkeer van de conventionelere rock.
7. Bovendien zijn de vier instrumentale songs op “Heroes” conservatiever dan die op Low, waarbij het drieluik Sense of Doubt - Moss Garden - Neuköln desondanks klinkt als de soundtrack bij een toekomstige sci-fi- of misdaadserie - zijn tijd vooruit.

Hierboven heb ik geprobeerd feitelijk te blijven, nu volgt het hart. Bowie verdient respect voor het feit dat hij zich alweer vernieuwde. Ondanks herhaaldelijk afspelen beklijven de tracks echter nauwelijks, uitgezonderd de titelsong, Sense of Doubt en Moss Garden. De overige nummers vind ik op z’n best 'wel aardig', een term die bijna beledigend is voor Bowie.
Blijft boven alle twijfel verheven dat Heroes een magistraal, tijdloos en blijvend-indrukwekkend lied is. Bovendien fantastisch vastgelegd, dank Sater voor de link hierboven (januari 2016) gedeeld: zó fascinerend wat Visconti in die docu vertelt en laat horen! Desondanks blijf ik het jongetje dat de singleversie prefereert boven de langere op elpee.

Nog één ding wat mij opvalt: hoe groot de invloed van de instrumentale tracks van Low en “Heroes” is geworden. Die hoor ik regelmatig in (jaren '80 en '90) film- of modern-klassieke muziek terug, of bij ambient zoals die van Moby. Daarom moet ook hier de naam van Brian Eno worden genoemd: bijna 45 jaar later blijkt zijn samenwerking met Bowie nog altijd inspiratierijk. Ook op “Heroes”.

Een degelijke plaat. De eerste vier liedjes vind ik heel goed. De ambient liedjes vind ik echter wel tegenvallen. Het laaste lied op de plaat is ook nog wel goed.

Topalbum. Hoort tot Categorie 2 van Bowie.

Heroes is echt één van de beste songs allertijden zeg

Zeker! Dit album van 't weekend weer eens beluisteren