Grappig,
BoyOnHeavenHill dat meningen die soms zowat parallel lopen (bij sommige albums van The Byrds), hier fiks kunnen divergeren. Vooropgesteld dat ik je observatie over
Lowe en
Heroes gezien de verschillende plaatkanten, in muzikaal opzicht, wel kan delen. In beide gevallen kan je imo wel spreken van een mixed bag en beide albums zijn voor mij ook niet echt in aanmerking gekomen voor de titel 'beste Bowie-album' - al zijn beide wel top-albums
Grappig ook die uitdrukking
vervolg op de vorige. In dat opzicht had het album beter
Lower kunnen heten. Waar Low zeker in Warszawa nog een uitermate sereen rustmoment bevat, ontbreekt dat hier volledig. Even een aside: in juni '78 bij het live optreden in Ahoy was de opener en dat zette de sfeer wel neer.
Heroes is in mijn ogen wel een overduidelijke sfeerzetting: het titelnummer, echt een ware 'tale in hard times' - liefde als winnende kracht en verder weinig plaatkanten werken zo beklemmend als de tweede kant van Heroes - apocalyptisch. Gelukkig laat Bowie het wel eindigen on a positive note:
The Secret Life of Arabia - een ietwat vreemde eend in de bijt. Overigens zou hij later op Lodger nog eens oriëntaals 'vreemdgaan' met
Yassassin.
Lang gedacht dat die laatste song eigenlijk niet op het album paste, totdat ik begreep - naar aanleiding van een Hitchcock-film waarbij deze het filmeinde aanpaste - dat het geen goed idee is om de luisteraar te laten zitten met het beklemmende gevoel dat ie opdoet tijden het beluisteren van de b-kant.
Je doet Bowie tekort als je dat als beste nummer neerzet. Waarom dan wel? Nou ga - zelfs nu nog - eens rondlopen in Berlijn, ervaar de geschiedenis, probeer je een voorstelling te maken van wat de stad is geweest, het 'ausradieren' van complete bevolkingsgroepen, de ellende van de (Koude) oorlog, de gevolgen van de muur en besef dan dat die beklemming zijn weerklank vind in Bowie's album.