David Bowie - "Heroes" (1977)

Maar toch...
I just jizzed in my pants.

De eerste pianonoten beginnen dit album met een ongelooflijk lekker en bombastisch nummer zoals we Bowie kennen. Beauty And The Beast is een zeer goede opener en een prachtig begin voor al het lekkers dat nog gaat komen op dit album. De vibe zit meteen goed. `Someone Fetch a Priest, you can`t say no to the Beauty And The Beast!' meteen gevolgd door een elektronische beat. Maakt dit nummer zonder meer af.

Joe The Lion rockt weliswaar nog meer met een zware gitaar in de ruis. Ook dit nummer stelt niet teleur en is zelfs nog beter dan de opener. Vocaal is dit ook heel sterk. Je hoort in dit nummer een sterke mix van bijna wanhoop (Bowie zingt alsof hij pijn heeft) en tevredenheid (stukje met de piano op de voorgrond). Het nummer duurt veels te kort... Het wordt snel stil ... En dan opeens...

HEROES!!! Moet ik hier echt nog iets over vertellen? Die snijdende gitaar op de achtergrond , de lyrics, de vocals , het ritme, alles zit goed. Het nummer begint met Bowie bijna ongeinteresseerd zingend en naar het einde toe schreeuwt hij de lyrics echt van de daken. De lange versie is zonder twijfel beter dan de verkorte die je op radio en best of albums hoort. Laat je meeslepen door dit zweverige nummer en begeef je in een andere wereld.

Sons of the silent age wordt een beetje gezien als een teleurstelling omdat het net achter Heroes komt , maar ook dit nummer vind ik perfect te verteren. Vooral het refrein vind ik heel pakkend. Echt niets mis met dit nummer.
Toen ik Blackout hoorde dacht ik .... Wat een rommeltje... en dat is het nog steeds, maar dat maakt het nummer wel interessant. Opeens begint Bowie snel te zingen om dan over te slaan naar een meer zeurderige stem. hetzelfde met de instrumenten die zeer wild, wanordelijk en bombastisch klinken. Apart en heerlijk nummer. Er is zoveel dat op je afkomt maar als je alles wat apart begint te beluisteren komt het allemaal prachtig in elkaar. Blackout is geweldig!

Dan komen we , net als bij Low, tot het instrumentale gedeelte van het album. V-2 Schneider is qua stijl wat anders dan de andere. Een zeer upbeat en vrolijk tempo, leuke intro voor wat gaat komen. Alles slaat om met de onheilspellende, Oosterse klanken van het drieluik dat hierop volgt.
Geen enkel instrumentaal nummer kan zich meten aan Warszawa, maar ik hou deze nummers dieper in mijn hart omdat ze zo prachtig coherent zijn en meer variatie bevatten. De instrumentale nummers in Low waren ook goed maar je kon ze wel indelen in een magnifiek intro en eindnummer met daartussen nummers die een mooie opmaat vormen. De ambient tracks op dit album kan ik beschouwen als een geheel, als een verhaal en dat doet meer met mij als luisteraar. Ik geniet van deze rustige nummers na de bombastische eerst helft. Ogen toe en genieten.

Hoe had het album moeten eindigen? Velen vinden Secret Life Of Arabia ongepast. Ik vind het juist terug een verademing. Een positief catchy einde. De luisteraar wordt wakker uit de droomwereld en merkt een fijn kort nummertje op.

Heroes is een vervolg op Low en dat merk je zo. Bowie combineert gewone nummers met ambient tracks en werpt ze samen in het album. Low is afstandelijker door de kortere nummers en klinkt meer poppy. Heroes is donkerder en rockt meer.

Ik vind Heroes in het algemeen sterker. Heroes is voor mij The Empire Strikes Back. Kant A is misschien sterker op Low maar dit album stelt ook niet teleur en kan zich meten door het epische titelnummer. De instrumentale nummers vind ik op Heroes veel sterker. Ik geniet er meer van en het vormt een prachtig coherent geheel. Sense Of Doubt is onheilspellend, Moss Garden klinkt optimistischer met die Oosterse tracks en Neukoln combineert het Oosterse geluid met een enerzijds een onheilspellend geluid en dat leuke geluid dat ook wordt ook gebruikt in het nummer van Pink Floys (Echoes).

Ik ga Heroes belonen met de volle pot. Prachtalbum!!

5* topwerk!

Persoonlijk vind ik Low beter, net iets authentieker, echter, oprechter, wat introverter waardoor je er meer ingetrokken word.

Heroes heeft toch iets meer dat glamoureuze dat aan kitsch grenzende wat Bowie zo symboliseert. Natuurlijk wel een fantastisch album.

Beide fantastische albums natuurlijk Ik vind het bij Low altijd een beetje wennen om van de eerste naar de tweede kant over te gaan. De afstand tussen deze kanten is te groot terwijl Heroes ons eerst wat warm maakt met een instrumentaal upbeat nummertje en dan een drieluik presenteert dat mooi in elkaar vloeit en gezien kan worden als een lang nummer.

Ik had een lichte voorkeur voor Heroes.
Maar Low is mij steeds dierbaarder geworden.
Warszawa is zooo mooi !

Lastig, maar het nivo schurkt akelig dicht tegen elkaar aan.

Mijn voorkeur gaat naar Low. Deze sloeg toen als een bom in na Station To Station. Zo anders en elektronisch en de 1e samenwerking met Eno. Station To Station was al een ijzersterke plaat natuurlijk maar hij had de moed om met iets totaal anders te komen. Maar dat waren we al van hem gewend natuurlijk. Overgang naar Heroes was niet zo groot meer.
En Warzawa idd......schitterend met die laag erin.

Heroes is natuurlijk buitencategorie en trekt het album omhoog. De rest van de nummers doen me eerlijk gezegd veel minder. Qua melodieen toch wel wat minder dan Low.

Mee eens, al moet ik zeggen dat met name Blackout een groeier bij me is. De songs op kant A zijn nogal stekelig, broeierig en ietwat neurotisch, met "Heroes" als stralend middelpunt en climax. Melodie levert t.o.v. Low inderdaad wat in ten faveure van nog iets meer gekte en sfeer.

De overgang naar het grotendeels instrumentale kant B verloopt iets geleidelijker dan op Low, middels het heerlijke overgangsnummer V2 Schneider. Maar vanaf Sense Of Doubt is er geen weg meer terug en zit je weer middenin Oost-Berlijn, 1977. Sense Of Doubt zelf vind ik overigens nog niet het hoogtepunt; maar eerder een langgerekt, omineus intro voor de twee naadloos in elkaar overlopende sfeerstukken die volgen. De sax aan het einde van Neuköln gaat zo door merg en been dat je je als luisteraar in een soort vrije val lijkt te begeven.

Het intro van The Secret Life Of Arabia zet je dan weer terug op aarde en geeft zelfs een licht opgelucht gevoel. Ik vind het overigens ook een heel fijn nummer dat dit album heerlijk afsluit.

Het klopt wel dat met name de songs op kant A wat minder losjes en melodieus zijn dan die op Low, maar daar staat wel een iets meer verzorgde productie en sfeerzetting tegenover. En dat maakt dat "Heroes" als album voor mij weinig (lees: een half sterretje) onderdoet voor haar voorganger.

Een goed album maar toch niet zo goed als 'Station to station' of 'Scary monsters'. Dit blijkt vooral als je het kwaliteitsverschil vaststelt tussen het titelnummer en de rest. Dit heb ik toch niet bij 'Golden years' i.r.t. overig 'Station to station' of 'Ashes to ashes' i.r.t. overig 'scary monsters'. De gitaarpartij van Robert Fripp op de titelsong is briljant, maar over de gehele linie is zijn gitaarwerk onderscheidender op 'scary monsters' (en Bowie's teksten en zang zijn daar directer/expressiever).

Tony Visconti laat met behulp van de master tapes zien hoe het nummer "Heroes" opgebouwd is.

Dit album heb ik nu ook in huis. Hier staat mijn favoriete bowie nummer op in de vorm van de magistrale titeltrack. De rest van de gezongen nummers doen me eigenlijk niet zoveel. De instrumentale stukken zijn wel lekker, maar toch wel wat minder dan de stukken van low vind ik, maar die had dan ook warzawa eropstaan, een mysterieuze track die hierop helaas ontbreekt.

Zeker een goed album deze, maar het vernieuwende van low was hiermee wel verdwenen denk ik.

Fáscinerend! Dank voor de link.

Vooral hoe Fripp zijn partijen samen met Eno bewerkte...Zoveel creatieve geesten in één studio, allemachtig. Overigens deed Eno zijn kunsten met die "Briefcase" synthesizer al eerder op Gun van John Cale. Gitaarsolo van Phil Manzanera werd in real time tijdens het spelen bewerkt door Eno, ongeveer op dezelfde manier.

hemel, wat is sense of doubt toch een potje duister!

En opeens snap je waarom The Secret Life of Arabia als afsluiter op kant twee is gezet. De gehele plaat is op zichzelf ook veel te optimistisch om te eindigen op zo'n sombere noot als Neuköln. Deze dan ook maar dat laatste halve sterretje erbij!

Vandaag exact 40 jaar oud. Blijft een markante plaat in zijn discografie. Vandaag maar weer eens luid gedraaid.

Sense of Doubt en Moss Garden zijn mijn favoriete nummers. Ze geven een heel donker en beklemmend gevoel.