pmac schreef:
Heroes is natuurlijk buitencategorie en trekt het album omhoog. De rest van de nummers doen me eerlijk gezegd veel minder. Qua melodieen toch wel wat minder dan Low.
Mee eens, al moet ik zeggen dat met name Blackout een groeier bij me is. De songs op kant A zijn nogal stekelig, broeierig en ietwat neurotisch, met "Heroes" als stralend middelpunt en climax. Melodie levert t.o.v. Low inderdaad wat in ten faveure van nog iets meer gekte en sfeer.
De overgang naar het grotendeels instrumentale kant B verloopt iets geleidelijker dan op Low, middels het heerlijke overgangsnummer V2 Schneider. Maar vanaf Sense Of Doubt is er geen weg meer terug en zit je weer middenin Oost-Berlijn, 1977. Sense Of Doubt zelf vind ik overigens nog niet het hoogtepunt; maar eerder een langgerekt, omineus intro voor de twee naadloos in elkaar overlopende sfeerstukken die volgen. De sax aan het einde van Neuköln gaat zo door merg en been dat je je als luisteraar in een soort vrije val lijkt te begeven.
Het intro van The Secret Life Of Arabia zet je dan weer terug op aarde en geeft zelfs een licht opgelucht gevoel. Ik vind het overigens ook een heel fijn nummer dat dit album heerlijk afsluit.
Het klopt wel dat met name de songs op kant A wat minder losjes en melodieus zijn dan die op Low, maar daar staat wel een iets meer verzorgde productie en sfeerzetting tegenover. En dat maakt dat "Heroes" als album voor mij weinig (lees: een half sterretje) onderdoet voor haar voorganger.