Suicide - Suicide (1977)

Deze plaat viel me met de opener Ghost Rider nogal tegen, maar vooral omdat ik iets heftigers verwacht had. Vanaf de 2e track werd ik wel wat meer meegezogen, en m.u.v. dat hijgerige Girl is dit best aardig. Moet het vaker horen, misschien.

Cluster en Kraftwerk behoren tot een ander genre dan Suicide. Zij behoren tot de Krautrock scene en Suicide komt zelf meer uit de protopunk,

Ghost rider niet heftig genoeg? En Rocket USA wel? Sorry, maar dat volg ik niet...

@ korenbloem: een topic over de gemene deler electronic (en haar geschiedenis) dan misschien?

suicide gebruikt electronics maar wordt niet echt ot de electronische muziek gerekend, maaar meer new/no-wave (post punk etc). verder is er een heel forum over electronics: http://www.musicmeter.nl/forum/10, misschien kun je zelf een topic openen met je specifieke vraag.

Ik doelde met mijn verwachtingen (aangaande heftigheid) op de gehele muziekstijl van Suicide. Dus moest ik even wennen/omschakelen en dat duurde minstens 1 nummer. Heb GR later nog weer geluisterd en dat kan ik net zoveel waarderen als de rest (m.u.v. van het al genoemde Girl).

Daar zal ik nog even over dubben en ondertussen zal ik eens grasduinen in het forum, bedankt. Ik denk dat ik in een soort ''ik zoek...''-topic beter kan vragen naar de grondleggers/voorgangers van de electronische muziek.

Dat is een lastige vraag en dat is maar net hoever wil je terug gaan. Wil je het vanuit het commercieel oogpunt bekijken (dus welke bands zijn er bekend mee geworden) of wil je het vanuit de academische oogpunt dus puur gericht op de innovatie (bijv: Musique concrète)

Suicide (en vooral dit album) klinkt als electronische rockabilly, met een zanger die een vergelijkbare stem heeft als Lou Reed.

@ korenbloem: ik ga eerst eens wat verder zoeken in de musique concrète hoek (en het electronic-forum), bedankt! Eventueel kom ik ergens wel met een specifiekere vraag. En bands zoals Ataloona noemde, wil ik ook eens checken, en meer (oude) namen zijn welkom. Het interessantste/leukste van deze muziek vind ik overigens de link die ik hoor met Joy Division.

-edit- Dus eigenlijk beide, al hoeven de bands er niet per se (groot) succes mee hebben gehad.

Dan kun je beter in de No-wave/ new wave/ post punk hoek zoeken naar muziek als dit je doet denken aan Joy Division (begrijpelijk overigens)

Ik kan sowieso weer even vooruit qua luister- en leesvoer!

Kun je dat onderbouwen? Ik hoor dat echt totaal niet. Ik vraag me af of Suicide hun electronische invloeden ueberhaupt wel uit Europa haalde.

Daarvoor zou ik wel even weer naar wat muziek van Cluster moeten luisteren, was al meteen niet meer zeker van m'n zaak. Ik ben bang dat ik LA Dusseldorf en Cluster door elkaar heb gehaald. Ik weet in ieder geval wel zeker dat Suicide naar La Dusseldorf heeft geluisterd. Vooral die kloppende beats en elektronische geluidjes waar Suicide zo bekend om staat is iets wat La Dusseldorf al voor Suicide deed.

Verder heeft dit verder als genre weinig van doen met krautrock en electro natuurlijk. Buiten enkele invloeden om is dit gewoon no-wave en rockabilly.

Ennuh, Ghost Rider. Briljant nummer natuurlijk. Zonder twijfel in mijn song top 25.

Ik geloof dat ik dit album een anderhalf jaar heb ontdekt. Dit was naar aanleiding dat ik tijdens het bespelen van het facebookspel 'songpop' bij categorie new wave of punk het nummer 'Ghost rider'. Vervolgens ben ik het nummer gaan luisteren, en daarna het hele album. De hele a-kant (nummers 1 t/m 5, waaronder 'Ghost rider', 'Cheree' en 'Johnny') zit geniaal in elkaar. 'Girl' vind ik zelfs Doors-achtig klinken. 'Frankie teardrop' vind ik echter langdradig, maar 'Che' sluit dit album mooi af. 4****

Lang bewust geweest van dit album, vooral de status van "frankie Teardrop" (ik geloof vanuit 31 Songs van Nick Hornby). Nu ook pa besteld, en vandaag een eerste keer opgezet. Ik vind het alvast vanaf bij de eerste luisterbeurt een bom! Ga ik nog meermaals op teruggrijpen...

"No Compromise" was de titel van de eerste biografie van dit invloedrijke duo.
En daar hebben ze zich altijd aan gehouden. R.I.P. Alan Vega.

Dit album dat ik afgelopen zaterdag heb aangeschaft bevat ook de live opname "23 Minutes over Brussel". Het publiek was blijkbaar nog niet rijp voor de muziek van Suicide want het boe geroep was niet van de lucht.
Reactie van Alan Vega: "Shut the Fuck Up!"

Ik had onlangs met een aantal anderen waaronder user DJFarnkie een muziekquiz gespeeld in Ell, bij Weert in de buurt; kreeg ik te horen toen ik over deze band sprak, dat de zanger op (16) Juli 2016 zou zijn overleden. Dus vlak daarna opgezocht op inderdaad, bleek dat inderdaad zo te zijn. Jammer, want deze band wordt soms gezien als een boegbeeld van de punk, hoewel ik ook rock'n roll en psychedelische stukken in dit album hoor.

Hoewel ik 'Frankie Teardrop' aanvankelijk langdradig vond, begin ik dat nummer steeds meer een geweldig nummer te vinden. Zeker als ik het door middel van twee oordoppen op mijn oren aanzet. Het is net alsof je in de muziek blijft hangen met dit album, alsof het een soort thriller is.

Stem omhoog naar 4,5*.

Toen ze nog op hun hoogtepunt waren (1978) werden ze in ook al van het podium weggeboed. Nu traden ze toen wel op in het voorprogramma van Elvis Costello, maar toch...

Uit de Leidsche Courant:

Een bekentenis. Ik durf te zeggen dat ik op muzikaal vlak aardig wat gewend ben, als het gaat om herrie, extremiteiten, ellende, experiment en - jawel - gekrijs, geschreeuw en gegil, maar Frankie Teardrop gaat mij te ver.

Doordat die door merg en been gaande schreeuwen altijd weer onverwachts komen, ontstaat een hoogst ongemakkelijke luistertrip. Dat zou als verdienste opgevat kunnen worden - knap zeg, dat muziek dat met je doet - maar nee, wat mij betreft is het nummer niet zozeer een beklemmende trip waarbij je in het hoofd van een wanhopige gek kruipt, maar een muzikaal spookhuisritje. En ik houd beslist niet van spookhuizen. Gevolg is dat ik dit album, dat ik mede door de unieke sound verder zeer waardeer, zelden als geheel op zet.

Zelden zoiets gruwelijks gehoord (en ik ben horror- fan) als Frankie Teardrop. Alhoewel ik wist dat die gil zou komen schrok ik toch en liet ik bijna mijn telefoon vallen. Holy fuck wat is dit een indrukwekkende plaat, ook los van die gil. Het geheel is benauwend maar ook totaal uniek in haar klank en visie op muziek. Een meesterwerk.