menu

Suicide - Suicide (1977)

mijn stem
3,73 (189)
189 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Electronic
Label: Red Star

  1. Ghost Rider (2:32)
  2. Rocket USA (4:14)
  3. Cheree (3:40)
  4. Johnny (2:09)
  5. Girl (4:04)
  6. Frankie Teardrop (10:24)
  7. Che (4:50)
  8. Cheree [Remix] * (3:46)
  9. I Remember * (3:09)
  10. Keep Your Dreams * (4:48)
  11. Mr. Ray [Live] * (6:26)
  12. Las Vegas Man [Live] * (4:21)
  13. 96 Tears [Live] * (3:46)
  14. Keep Your Dreams [Live] * (3:17)
  15. I Remember [Live] * (5:09)
  16. Harlem [Live] * (4:04)
  17. 23 Minutes over Brussels [Live] * (22:54)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 31:53 (1:33:33)
zoeken in:
Meneer Bungel
Deze plaat viel me met de opener Ghost Rider nogal tegen, maar vooral omdat ik iets heftigers verwacht had. Vanaf de 2e track werd ik wel wat meer meegezogen, en m.u.v. dat hijgerige Girl is dit best aardig. Moet het vaker horen, misschien.

avatar van korenbloem
4,5
Cluster en Kraftwerk behoren tot een ander genre dan Suicide. Zij behoren tot de Krautrock scene en Suicide komt zelf meer uit de protopunk,

avatar van Paalhaas
5,0
Meneer Bungel schreef:
Deze plaat viel me met de opener Ghost Rider nogal tegen, maar vooral omdat ik iets heftigers verwacht had. Vanaf de 2e track werd ik wel wat meer meegezogen, en m.u.v. dat hijgerige Girl is dit best aardig. Moet het vaker horen, misschien.

Ghost rider niet heftig genoeg? En Rocket USA wel? Sorry, maar dat volg ik niet...

Meneer Bungel
@ korenbloem: een topic over de gemene deler electronic (en haar geschiedenis) dan misschien?

avatar van korenbloem
4,5
suicide gebruikt electronics maar wordt niet echt ot de electronische muziek gerekend, maaar meer new/no-wave (post punk etc). verder is er een heel forum over electronics: http://www.musicmeter.nl/forum/10, misschien kun je zelf een topic openen met je specifieke vraag.

Meneer Bungel
Paalhaas schreef:
Ghost rider niet heftig genoeg? En Rocket USA wel? Sorry, maar dat volg ik niet...
Ik doelde met mijn verwachtingen (aangaande heftigheid) op de gehele muziekstijl van Suicide. Dus moest ik even wennen/omschakelen en dat duurde minstens 1 nummer. Heb GR later nog weer geluisterd en dat kan ik net zoveel waarderen als de rest (m.u.v. van het al genoemde Girl).

Meneer Bungel
korenbloem schreef:
suicide gebruikt electronics maar wordt niet echt ot de electronische muziek gerekend, maaar meer new/no-wave (post punk etc). verder is er een heel forum over electronics: http://www.musicmeter.nl/forum/10, misschien kun je zelf een topic openen met je specifieke vraag.
Daar zal ik nog even over dubben en ondertussen zal ik eens grasduinen in het forum, bedankt. Ik denk dat ik in een soort ''ik zoek...''-topic beter kan vragen naar de grondleggers/voorgangers van de electronische muziek.

avatar van korenbloem
4,5
Dat is een lastige vraag en dat is maar net hoever wil je terug gaan. Wil je het vanuit het commercieel oogpunt bekijken (dus welke bands zijn er bekend mee geworden) of wil je het vanuit de academische oogpunt dus puur gericht op de innovatie (bijv: Musique concrète)

avatar van deric raven
4,0
Suicide (en vooral dit album) klinkt als electronische rockabilly, met een zanger die een vergelijkbare stem heeft als Lou Reed.

Meneer Bungel
@ korenbloem: ik ga eerst eens wat verder zoeken in de musique concrète hoek (en het electronic-forum), bedankt! Eventueel kom ik ergens wel met een specifiekere vraag. En bands zoals Ataloona noemde, wil ik ook eens checken, en meer (oude) namen zijn welkom. Het interessantste/leukste van deze muziek vind ik overigens de link die ik hoor met Joy Division.

-edit-
korenbloem schreef:
Wil je het vanuit het commercieel oogpunt bekijken (dus welke bands zijn er bekend mee geworden) of wil je het vanuit de academische oogpunt dus puur gericht op de innovatie (bijv: Musique concrète)
Dus eigenlijk beide, al hoeven de bands er niet per se (groot) succes mee hebben gehad.

avatar van korenbloem
4,5
Dan kun je beter in de No-wave/ new wave/ post punk hoek zoeken naar muziek als dit je doet denken aan Joy Division (begrijpelijk overigens)

Meneer Bungel
Ik kan sowieso weer even vooruit qua luister- en leesvoer!

avatar van herman
4,5
Ataloona schreef:
de echte grote inspiratiebron voor Suicide op gebied van elektronische foefjes/ritmes is toch wel een andere grote krautrockband: Cluster! Heel duidelijk zelfs.

Kun je dat onderbouwen? Ik hoor dat echt totaal niet. Ik vraag me af of Suicide hun electronische invloeden ueberhaupt wel uit Europa haalde.

avatar van Ataloona
5,0
Daarvoor zou ik wel even weer naar wat muziek van Cluster moeten luisteren, was al meteen niet meer zeker van m'n zaak. Ik ben bang dat ik LA Dusseldorf en Cluster door elkaar heb gehaald. Ik weet in ieder geval wel zeker dat Suicide naar La Dusseldorf heeft geluisterd. Vooral die kloppende beats en elektronische geluidjes waar Suicide zo bekend om staat is iets wat La Dusseldorf al voor Suicide deed.

Verder heeft dit verder als genre weinig van doen met krautrock en electro natuurlijk. Buiten enkele invloeden om is dit gewoon no-wave en rockabilly.

Ennuh, Ghost Rider. Briljant nummer natuurlijk. Zonder twijfel in mijn song top 25.

avatar van adri1982
4,5
Ik geloof dat ik dit album een anderhalf jaar heb ontdekt. Dit was naar aanleiding dat ik tijdens het bespelen van het facebookspel 'songpop' bij categorie new wave of punk het nummer 'Ghost rider'. Vervolgens ben ik het nummer gaan luisteren, en daarna het hele album. De hele a-kant (nummers 1 t/m 5, waaronder 'Ghost rider', 'Cheree' en 'Johnny') zit geniaal in elkaar. 'Girl' vind ik zelfs Doors-achtig klinken. 'Frankie teardrop' vind ik echter langdradig, maar 'Che' sluit dit album mooi af. 4****

avatar van Supersid
5,0
Lang bewust geweest van dit album, vooral de status van "frankie Teardrop" (ik geloof vanuit 31 Songs van Nick Hornby). Nu ook pa besteld, en vandaag een eerste keer opgezet. Ik vind het alvast vanaf bij de eerste luisterbeurt een bom! Ga ik nog meermaals op teruggrijpen...

5,0
"No Compromise" was de titel van de eerste biografie van dit invloedrijke duo.
En daar hebben ze zich altijd aan gehouden. R.I.P. Alan Vega.

avatar van wibro
4,5
Dit album dat ik afgelopen zaterdag heb aangeschaft bevat ook de live opname "23 Minutes over Brussel". Het publiek was blijkbaar nog niet rijp voor de muziek van Suicide want het boe geroep was niet van de lucht.
Reactie van Alan Vega: "Shut the Fuck Up!"

avatar van adri1982
4,5
Ik had onlangs met een aantal anderen waaronder user DJFarnkie een muziekquiz gespeeld in Ell, bij Weert in de buurt; kreeg ik te horen toen ik over deze band sprak, dat de zanger op (16) Juli 2016 zou zijn overleden. Dus vlak daarna opgezocht op inderdaad, bleek dat inderdaad zo te zijn. Jammer, want deze band wordt soms gezien als een boegbeeld van de punk, hoewel ik ook rock'n roll en psychedelische stukken in dit album hoor.

Hoewel ik 'Frankie Teardrop' aanvankelijk langdradig vond, begin ik dat nummer steeds meer een geweldig nummer te vinden. Zeker als ik het door middel van twee oordoppen op mijn oren aanzet. Het is net alsof je in de muziek blijft hangen met dit album, alsof het een soort thriller is.

Stem omhoog naar 4,5*.

avatar van Brunniepoo
3,5
Raymond. schreef:
Waren ze live in Nederland dan? En waren ze goed, of was het echt huilen met de pet op? Ik ben altijd al benieuwd geweest hoe Suicide live is.


Toen ze nog op hun hoogtepunt waren (1978) werden ze in ook al van het podium weggeboed. Nu traden ze toen wel op in het voorprogramma van Elvis Costello, maar toch...

Uit de Leidsche Courant:

Het pretentieuze duo werd dan ook na enkele minuten al door de hele zaal weggefloten, onder protest van de zanger die het publiek uitschold voor rijke lui. Hij mompelde nog iets over stervende kinderen in Harlem, toen een kwade toeschouwer hem doodeenvoudig de microfoon ontrukte.

avatar van niels94
3,5
Een bekentenis. Ik durf te zeggen dat ik op muzikaal vlak aardig wat gewend ben, als het gaat om herrie, extremiteiten, ellende, experiment en - jawel - gekrijs, geschreeuw en gegil, maar Frankie Teardrop gaat mij te ver.

Doordat die door merg en been gaande schreeuwen altijd weer onverwachts komen, ontstaat een hoogst ongemakkelijke luistertrip. Dat zou als verdienste opgevat kunnen worden - knap zeg, dat muziek dat met je doet - maar nee, wat mij betreft is het nummer niet zozeer een beklemmende trip waarbij je in het hoofd van een wanhopige gek kruipt, maar een muzikaal spookhuisritje. En ik houd beslist niet van spookhuizen. Gevolg is dat ik dit album, dat ik mede door de unieke sound verder zeer waardeer, zelden als geheel op zet.

avatar van Drs. DAJA
5,0
Zelden zoiets gruwelijks gehoord (en ik ben horror- fan) als Frankie Teardrop. Alhoewel ik wist dat die gil zou komen schrok ik toch en liet ik bijna mijn telefoon vallen. Holy fuck wat is dit een indrukwekkende plaat, ook los van die gil. Het geheel is benauwend maar ook totaal uniek in haar klank en visie op muziek. Een meesterwerk.

avatar van henkiev
5,0
Absoluut meesterwerk, beste plaat ooit gemaakt!!

avatar van Poles Apart
4,0
henkiev schreef:
Absoluut meesterwerk, beste plaat ooit gemaakt!!

Nou Henkie, daar roep je wel wat!

avatar van MichelDumoulin
‘henkiev;
Aantal stemmen: 1737
Gemiddelde: 4,98’

avatar van deric raven
4,0
MichelDumoulin schreef:
‘henkiev;
Aantal stemmen: 1737
Gemiddelde: 4,98’



avatar van Juul1998B
5,0
Dit mag zich echt scharen onder het beste, meest unieke en meest invloedrijke album wat gemaakt is in de jaren 70 zeg...
Het hele album is een soort trip die te goed voelt om waar te zijn, de muziek zelf is duister, hypnotisch en toch erg energiek.
En in wat voor genre dit thuishoort? Geen idee.
Ik zou zeggen, synth-no en new-wave shizzle gecombineert met nog veel, veel meer.
Dit album werd mij aangeraden door henkiev Dank daarvoor!
Helemaal mn straatje dit

avatar van madmadder
4,5
Ik geef het maar meteen toe: ik vind Suicide’s debuutalbum noch mooi, noch goed. En toch heb ik het vinyl al vanaf mijn tienerjaren in bezit, was het 33 1/3 boekje over dit album één van de eersten uit de reeks die ik in bezit kreeg en móet ik dit album nog steeds gewoon op regelmatige basis nog eens van begin tot einde horen, een half leven nadat ik kennismaakte met dit excentrieke tweetal. Alsof ik na al die jaren nog steeds niet kan geloven wat er toen in 1977 op plaat uitkwam.

In het 149e boekje uit de 33 1/3 boekenreeks leren we de achtergrond bij dit bijzondere album kennen. Allereerst pluspunten voor het feit dat schrijver Andi Coulter ervoor gekozen heeft om de geschiedenis rond dit album in een lopend verhaal te gieten. De boekjes uit deze reeks zijn vaak zo volgepakt met feiten dat het verhaal niet altijd even lekker leest. Daar heeft deze uitgave totaal geen last van.

Cultstatus
Als ik niet al een groot deel van de informatie rond dit album had geweten, had ik waarschijnlijk gedacht met fictie in plaats van non-fictie te maken te hebben. Coulter beschrijft waanzinnig goed hoe deze band aan zijn cultstatus is gekomen, waarbij je als lezer van de ene wonderlijke gebeurtenis in de andere valt.

Alan Vega werd van de ene op de andere dag kunstenaar nadat hij afgekeurd werd voor militaire dienst, Marty Rev genoot een opleiding bij een jazzmuzikant en koesterde een fascinatie voor weirde geluiden en extreme herrie. Ze vonden elkaar in New York in een kunstatelier waar Vega bezig was met zoveel mogelijk herrie uit zijn gitaar te krijgen. Rev was gefascineerd en keerde op een later moment terug om zich ongevraagd te mengen in de herrie en Suicide was geboren.

Punk?
In het atelier waren regelmatig concerten waarbij het publiek vooral bestond uit eigenzinnige kunstenaars en veteranen van de Vietnamoorlog, die hun plek na thuiskomst niet meer konden vinden in de Amerikaanse samenleving. Suicide probeerde met hun muziek uiting te geven aan de maatschappelijke problemen die ze in hun stad zagen. Oorlogsveteranen die het hoofd niet boven water konden houden, een New York vol geweld en criminaliteit, het komt allemaal terug in hun muziek.

Het is dan ook niet gek dat Suicide vaak als punk geclassificeerd wordt. Maar dan wel het raarste soort punk dat je ooit gehoord hebt. De soms hijgerige, soms angstaanjagende vocalen van Vega, de bevreemdende pulserende, elektronische klanken van Rev, het is niet voor niets dat de muziek onmogelijk in een hokje te stoppen is. Ze zochten naar de kracht en energie van Iggy Pop en The New York Dolls maar goten dat in een vorm waarbij constant de grenzen van het muzikale spectrum opgezocht werden.

Reputatie
Het duo (begonnen als trio overigens, maar voor de derde man werd het al snel te gortig) bouwde al snel een reputatie op. Ze stonden te boek als de band die binnen enkele minuten een zaal helemaal leeg kon spelen, en juist datgene was wat mensen steeds naar hun shows trok en waarom ze toch telkens weer opnieuw geboekt werden. En Vega en Rev vonden het prachtig, dat hun muziek en podiumact zo uitdagend was dat het bijna niemand lukte om de hele show uit te zitten.

Hun Europese tour, kort na het uitkomen van het debuutalbum, bevestigde hun status eens te meer. In Brussel ontstonden rellen nadat het publiek helemaal niet gediend was van wat Suicide – het voorprogramma van Elvis Costello en The Clash – liet horen en Elvis Costello vervolgens maar een heel korte set speelde omdat hij boos was op hoe het publiek om was gegaan met Suicide. Vega hield er een gebroken neus aan over en in Glasgow bekogelde iemand uit het publiek Vega met een bijl. John Peel had ook al doodsbedreigingen ontvangen na het draaien van Suicide op de radio. Europa bleek zowaar nog minder klaar voor Suicide dan de Verenigde Staten.

Gevoel voor humor
Het getuigt van een enorm gevoel voor humor dat ze de registratie van hun show in Brussel later hebben uitgebracht (hij is inmiddels ook te vinden op speciale edities van het debuutalbum). Pas dan hoor je wat een bijzonder effect Vega en Rev hadden op het publiek. Tuurlijk, Suicide is een beetje een vreemd album, maar de bizarre vocalen en het uitdagende karakter van Vega en de nog extremere live-versies van Rev riepen blijkbaar echt onverhulde haat en agressie op. Ik kan ’23 Minutes Over Brussels’ echt aan iedereen aanraden, het is een zeer boeiend hoofdstuk in de geschiedenis van de popmuziek.

Gehaat door het publiek, maar artiesten als Lydia Lunch, Lou Reed, Bruce Springsteen en Henry Rollins liepen weg met het duo. Springsteen speelt ook bijvoorbeeld nog steeds regelmatig een cover van ‘Dream Baby Dream’, een nummer van Suicide’s tweede album. De muzikanten, en enkele fans, begrepen dat het uitdagen van het publiek precies was wat Suicide voor elkaar wilde krijgen en dat ze dat deden op een manier die tot dan toe ongehoord was.

Klassiekerstatus
Pas na vele jaren kreeg Suicide dan ook eindelijk de klassiekerstatus. Het zegt genoeg dat dit album tegenwoordig gezien wordt als invloedrijk voor stijlen als no wave, synthpop, electroclash en industrial. Het blijft een krankzinnig album waarbij humor en horror enorm dicht bij elkaar liggen. Zoals ik al zei, ik vind het noch mooi, noch goed, maar na al die jaren weet het album me nog steeds mateloos te fascineren. En laten we wel wezen, ‘Frankie Teardrop’ is één van de meest angstaanjagende nummers ooit gemaakt. Wat ze in die tien minuten laten horen is echt ongeëvenaard.

Coulter weet in zijn verhaal enorm goed de omstandigheden te schetsen waarin dit duo kon ontstaan en brengt heel overtuigend over welke cultstatus Suicide heeft. Qua schrijfstijl zeker het beste boekje uit deze reeks dat ik tot nu toe las. Het focust duidelijk minder op de muziek zelf dan het effect van de muziek, maar in dit geval paste dat wel heel goed. Het is immers ook heel moeilijk om deze muziek te beschrijven, je moet het echt zelf horen om te kunnen geloven. En dat geloven vind ik zelf na al die jaren nog steeds moeilijk.

Blogpost

Gast
geplaatst: vandaag om 14:24 uur

geplaatst: vandaag om 14:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.