Nick Cave & The Bad Seeds - Dig, Lazarus, Dig!!! (2008)

Tja... ik heb zowat alles van de beste man, maar deze plaat vind ik maar een miezerig rommeltje. Weinig beklijvends erop, behalve wat integere songs, zoals Moonland of Night of The Lotus Eaters;
Voorlopig een eerste dipje in een verder redelijk machtig oeuvre.
Ik vind dit puur bandwerk, of het klinkt er toch naar.
**1/2

Dit album weet mij ook minder te boeien als de vorige Cave-albums. Wel degelijk en sfeervol maar ook teveel op de automatische piloot met te weinig nieuwe ideeën.

ik moest toch aardig scrollen om een positieve review tegen te komen.... Voor mij is dit toch een geweldige plaat! vooral het grote geheel dat de nummers onderling vormen. Inspiratieloos vind ik een loze kreet in dit geval, Cave's variant op het Lazarus verhaal lijkt me eerder origineel en geestig.

Wat mij een beetje tegenstaat aan dit album is dat de muziek eigenlijk pas op de tweede plaats komt. Cave's teksten staan voorop, en aan de muziek is minder aandacht besteedt. Ik mis vaak wat afwisseling binnen een nummer, en ik heb de indruk dat Cave zijn (niet onaardige) ideeën nog wat beter had kunnen uitwerken.

Daarnaast hoor ik simpelweg minder emotie en bezieling dan ik van Cave gewend ben.

Manneljiker dan het titelnummer Dig, Lazarus, Dig!!! krijg je ze zelden te horen.. Heerlijk!

Ik volg Stijn wel grotendeels wat de muziek i.v.t. de tekst betreft. Maar met name aan het begin en tegen het eind van Lazarus komen er toch wel wat pareltjes voorbij.

Sterk album van Cave.
Dig,Lazarus, Dig !! en Night of the Lotus Eaters topnummers.
Het HMH concert naar aanleiding van de release van dit album, was het beste popconcert dat ik ooit meemaakte. Gedreven en verpletterend.

Ik heb nog geen album van Nick Cave. Waar kan ik best starten? Ik hou wel van de meer experimentele muziek.

The Good Son of Let Love In. Vind ik dan.

Tender prey is ook een geweldig album, als je wat rauwer(punkachtig) werk kan hebben.

Als je van de meer experimentelere muziek houdt, zou ik met de eerste plaat beginnen: From Her To Eternity. Dat is meteen de meest experimentele en je begint bij het begin, waarna de je ontwikkeling kunt meemaken.

'Hold on to yourself' en 'Jesus of the moon' vind ik nog steeds schitterende, hartverscheurende ballads.
De rest kan mij helaas ook nu nog steeds nauwelijks boeien. De nummers beklijven niet, grijpen mij niet aan. Ik voel geen vonk. Ik word niet bij de keel gegrepen.
Dat is spijtig aangezien ik Nick nog steeds graag wil rekenen tot mijn persoonlijke Grote Drie in de rock muziek (naast Tom Waits en Swans dus.)

Tussen mij en zijn Grinderman-zijprojectje wilde het ook al niet echt boteren. Toch nog maar gaan voor dat 'ik-geef-hem-vooralsnog-het-voordeel-van-de-twijfel-gevoel' en geduldig afwachten op een nieuw volmaakt Bad Seeds-album...

Zelf zie ik dit album ook liever als het tweede Grinderman album. De volmaakte Grinderman baby, met aanvullingen van de overige Bad Seeds.

Geen verrassend maar wel hoogstaand album dat vooral in tekstueel opzicht indruk maakt.Wel mis ik Blixa Bargeld's venijnige gitaarspel een beetje iets waar ik op het vorig album minder last van had.Albert goes west,More news from nowhere en het titelnummer vind ik het sterkst maar eigenlijk is dit vrij een constant album dat ik toch nog regelmatig draai.

Het moeilijkst te beoordelen album uit het hele Nick Cave & The Bad Seeds oeuvre.

Te eenvoudig, toegankelijk of juist een moeilijke/groeiplaat?

Weinig verrassend of indrukwekkend gehoord (titelnummer is veruit het enige nummer dat ik echt geweldig vind).
De rest is behoorlijk en kan er wel mee door maar ik heb de indruk dat Cave en de zijnen veel meer in hun mars hebben.

Voorlopig dus duidelijk z'n minst goeie plaat. Begin voorzichtig met een magere 3* en we zien later wel weer.

Shit, mijn Nick Cave ontdekkingsreis is ten einde. Gauw weer opnieuw beginnen. Cave was een artiest die op mijn lijstje 'ooit eens aan beginnen' stond. Maar wat een gemis dat ik niet eerder begonnen ben. 'Push The Sky Away' toch maar geluisterd en toen was ik meteen al om. En daarna het hele oeuvre verkennen, wow, wat een pracht en schoonheid. Cave hoort zonder enige twijfel bij mijn favoriete artiesten aller tijden. Geen slechte plaat gemaakt, inspirerend, woest, opzwepend, ingetogen, etc. En zoveel mooie liedjes!
Ook op deze plaat weten Nick Cave & The Bad Seeds mij weer te verrassen. Hij kan ook zo spelen met geluid, luister maar eens naar de aftrap van 'Today's Lesson'. En hij goochelt met de nooit vervelende afwisseling tussen een doordenderend nummer als 'We Call Upon The Author' en het prachtige, tranentrekkende 'Jesus Of The Moon'. En dan de slotriedel van dat orgeltje in 'Midnight Man'. Man, man wat een prachtige plaat weer!!

Gewoon een ontzettend cool album eigenlijk. De harde swag spat er hier aan alle kanten vanaf.

Ook qua tekst is het allemaal lekker nonchalant maar vlijmscherp.

Zo'n nummer als Today's Lesson of Moonland.

Of Midnight Man, of Lie Down Here (and Be My Girl).

Eigenlijk is elk nummer hier gewoon raak.

Vette plaat.

Vind deze toch zeker wel beter dan zijn laatste.

Vrij uniek ook binnen zijn output en het is bewonderenswaardig hoe hij zich hier eigenlijk weer opnieuw uitvindt.

Wat een geweldige uitvoering van Night of the Lotus Eaters speelden ze toch tijdens de tour in 2008. Mick Harvey op drums (!), Cave himself op tamboerijn en die ziedende gitaar van Warren Ellis. De studioversie, waar Harvey dan weer bas speelt, verbleekt hierbij en laat zien dat een meer Grinderman II-achtig geluid op deze plaat niet misstaan had.

Deze pas geleden aangeschaft, eerlijk gezegd kwam dat doordat ik destijds teveel en te vaak
albums van Nick Cave luisterde. Er was een Nick Cave moeheid bij mij binnengeslopen.
Prachtige CD deze Dig Lazarus Dig, ook opvallend voor mij is dat de 5 hoogst genoteerde nummers
ook mijn favorieten zijn. Dat komt niet zo vaak voor. Aanrader.

Net verhoogd naar 5 ! Vind dit net als Masterpiece Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus en Push the Sky Away zoveel beter dan Skeleton Tree ..... ik begrijp wel waarom en blijf maar z'n laatste bij me binnen te laten komen...moeilijk.
Maar dit album! Zo'n lekker openingsnummer en blijft wmb hoogstaand zeker met de tekst en muziek van We Call upon the Author.
Verbaas me over het relatief laag gemiddelde van dit album ; maar goed ik schroef 'm wel een beetje omhoog☺️

Toen hij nog toffe muziek maakte.

Ook weer niet zo heel ver terug.

Treft men hier enkel swagger tracks.

Swagger tracks met swagger teksten.

Swaggerheid in woord en daad.

Meer enjoyment

Hold on to Yourself en Jesus of the Moon zijn bijzonder fraaie nummers op dit sterke album. Dit album wijkt weliswaar sterk af van zijn andere albums in de laatste dertig jaar maar dat doet niets af aan de kwaliteit ervan.

Soms is het niet anders maar je doet dat wat.

Gewoon maar.

Hoor ik hier wel in terug.

Mis ik vandaag dan weer in toenemende mate hier en daar.

Hier nog een natuurlijke evolutie van zijn output te horen, lijkt hij momenteel toch op een soort dood spoor te zitten.

Al dan niet letterlijk dan toch zeker figuurlijk.

Hopelijk komt er nog eens iets van die vuige wreedheid shinen breeduit.

Zou toch ook wel leuk zijn.

Allemaal zo serieus.

Voor het eerst sinds mijn echte kennismaking met Nick Cave, ik sla de jaren 80 hierbij even over, het verleden ingedoken van voor 'Push The Sky Away'. Gewoon als derde plaat meegenomen bij drie voor € 25,=. Eerste beluistering bevalt heel goed. Ligt het aan mij of is de link met het solowerk van Lou Reed hier terecht gelegd?

Wat luisterbeurten verder kan ik alleen maar concluderen: wat een geweldige plaat. Hier wordt heerlijk hard gerockt en Cave heeft zoals Dylan in (een van) zijn topjaren enorme stukken tekst nodig om zijn verhaal te vertellen. Qua muziek zijn er steeds vondsten die er bij mij goed ingaan, terwijl de gitaar in tegenstelling tot de drie laatste platen, echt zijn werk mag doen. Ja, gouden greep deze aanschaf.

Nog steeds de coolste Cave voor mij. Tandje Grinderman erbij en de swag spettert rijkelijk.