menu

Colosseum II - War Dance (1977)

mijn stem
3,62 (8)
8 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Jazz
Label: MCA

  1. War Dance (6:09)
  2. Major Keys (5:18)
  3. Put It That Way (3:42)
  4. Castles (5:50)
  5. Fighting Talk (5:54)
  6. The Inquisition (5:50)
  7. Star Maiden / Mysterioso / Quasar (6:24)
  8. Last Exit (3:30)
totale tijdsduur: 42:37
zoeken in:
Na een prima debuut - dat nauwelijks succes had - volgen twee mindere. Jammer genoeg heeft de band nooit een live album uitgebracht. Ik bezit een opname uit Keulen, 29 oktober 1977 (dus na dit album en een klein jaar voor de band uit elkaar viel) en dat brengt het beste in iedereen naar boven.

Track list:

Wardance
The Inquisition
Star Maiden
Lament
Desperado
Drum Solo
Fighting Talk

Deze live versies zijn een stuk beter.

avatar van gigage
Hier staat het geweldige The Inquisition op die Gary Moore later wel eens in zijn live set meenam, meen ik me te herinneren. Of het staat nog op een verdwaalde tape ergens, kan ook. Don Airey (Nu deep purple) op keys en de onlangs overleden Hiseman op drums. Jazz rock fusion uit de 70 's dus, vorig jaar geremastered op cd uitgebracht.

avatar van hnzm
3,0
Ik kocht deze een jaar of zeven geleden met nog wat ander Gary Moore gerelateerd materiaal. Na een keer of twee luisteren is-ie in de kast beland. Nu ik nog eens door al mijn Gary Moore vinyl heen ga, heb ik het opnieuw een paar keer geluisterd. Eerst als achtergrondmuziek tijdens het computeren. Niet vervelend, maar ik veer nergens op van enthousiasme.

Bij wat actiever beluisteren merk ik dat het me toch wat meer gaat tegenstaan. Met name tracks als Major Keys vanwege het voor mij te jazzy karakter. Kant B rockt een stuk meer en roept soms associaties op met Mahavishnu Orchestra. Daardoor kom ik toch nog op een voldoende score.

avatar van RonaldjK
3,5
Colosseum II was druk in 1977. In januari verscheen Electric Savage dat moest worden gepromoot, toen volgde de opdracht voor Andrew Lloyd Webbers suite Variations en vervolgens werd deze zwanenzang War Dance opgenomen; in november datzelfde jaar verschenen, nog vóór Variations.
Jarenlang heb ik gedacht dat dit jazzrock/fusion was, met de oren van nu plak ik er het label progressive jazzrock op. Neem bijvoorbeeld het titellied, dat de plaat opent: hierin zitten ook klassieke invloeden verwerkt. Bandleider en drummer Jon Hiseman zag dat overigens anders, daarover dadelijk meer.

Afgezien van War Dance kan ik niet zoveel met de A-kant. Deze sluit af met het door Gary Moore gezongen Castles, dat me evenmin pakt. Alsof de heren enigszins door de frisse ideeën heen waren.
De B-zijde ligt me beter, beginnend met de bluesrockshuffle van Fighting Talk, waar Moore stevig van leer trekt. Op het snelle The Inquisition is hij zelfs in staat razendsnel met zichzelf in duet te gaan op zowel elektrische als akoestische gitaar.
Het afsluitende Last Exit is het vierde nummer dat me pakt, slepend en wederom voertuig voor de gitaar. Waar ik op de vorige twee albums mede werd ingepakt door de toetsenpartijen van Don Airey, is dat hier niet het geval.

Ook dit album haalde niet de albumlijsten en optredens in het Verenigd Koninkrijk waren er wel, maar niet voor zalen die groot genoeg waren om de kosten voor crew, band, apparatuur en twee grote trucks fatsoenlijk te dekken.
In de zomer van 1978 krijgt Moore voor de derde maal in zijn carrière het verzoek van Thin Lizzy om hen bij te staan. Hij deelt dit met Hiseman, die besluit om op het kantoor van platenmaatschappij MCA een vergadering te beleggen. Bij die platenmaatschappij zijn inmiddels nieuwe mensen komen werken die oog hebben voor de nieuwe trend: punk en new wave. En ook al weet de drummer niet hoe het verder moet, toch ziet hij geen andere mogelijkheid dan zijn jazzrockband, zoals hij hen ook in latere jaren consequent bleef noemen, op te doeken.

In de biografie 'Gary Moore' (2022) van Harry Shapiro haalt de auteur een interview met Hiseman aan. Daarin vertelde deze over de drank- en woedeproblemen die Moore in die dagen kon hebben. Niet alleen hij, ook hun manager botste daarover met de gitarist.
Zakelijk gezien was de beheersvorm een ramp: in de rol van eigenaar waren Moore en Hiseman nog vijf jaar aan elkaar verbonden, dankzij de afhandeling door de belastingdienst.

Colosseum II was wellicht vooral muziek voor muzikanten en de bandleden vinden daardoor makkelijk elders emplooi.
Voordat Moore overstapt naar Thin Lizzy, neemt hij zijn tweede soloalbum Back on the Streets op in dezelfde Morgan Studios als waar Colosseum II opnam. Sterker nog, Airey en bassist John Mole begeleiden hem op sommige nummers, waarbij drummer Simon Phillips de vervanger is van Hiseman. Waarschijnlijk restmateriaal uit zijn periode met de progressive fusiongroep, terwijl op de andere nummers leden van Thin Lizzy spelen. Vervolgens reist hij af naar Parijs, waar Black Rose zal worden opgenomen.
Misschien is nog wel het belangrijkste dat hij besluit om te stoppen met alle drank, die zijn persoonlijkheid zo negatief beïnvloedde.
Don Airey werkt als sessiemuzikant (o.a. op Never Say Die! van Black Sabbath) en landt in '79 bij het vernieuwde Rainbow van Ritchie Blackmore,
John Mole vertrekt naar fusiongroep Morrisey-Mullen en doet vervolgens sessiewerk, waarbij hij voor grote namen werkt.
Jon Hiseman komt terecht in sessiewerk en dankzij de samenwerking met Andrew Lloyd Webber in de wereld van tv- en filmmuziek. Bovendien begint hij in 1982 zijn eigen studio. Ik zou hem later vaak horen in de leader van politieserie 'A Touch of Frost', waar zijn echtgenote Barbara Thompson saxofoon speelt.

Hoe goed Colosseum II live was, is hier te zien, een concert van BBC Sight and Sound in Concert uit 1978. Sla dan wel de twee minuten durende introductie over.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:43 uur

geplaatst: vandaag om 10:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.