Pink Floyd - Wish You Were Here (1975)

Mijn kennismaking met Pink Floyd was via School TV. Ik herinner me dat ik in klas 3 naar een documentaire keek met als muzikale achtergrond Shine On You Crazy Diamond. Als 9 jarige was ik helemaal verkocht al wist ik nog niet dat het om Pink Floyd ging. Mijn broer had de elpee en het artwork van Storm Thorgerson vond ik fascinerend. Nog steeds eigenlijk. De opbouw van SOYCD is meesterlijk gedaan met smaakvol toetsenwerk van Rick Wright en geweldig gitaarspel van David Gilmour. En dat de band humor heeft bewijzen ze met Have A Cigar ("Oh by the way, which one's Pink?"), met Roy Harper als gastvocalist. Wish You Were Here bevat geen zwakke plekken, het titelnummer is ook nog eens een geheide kamplied. Makkelijk te leren spelen op gitaar.

Wish You Were Here is al meer dan 40 jaar een vaste waarde in mijn collectie. Een echte klassieker en voor mij op 1 na de beste album die ze hebben gemaakt. Die verscheen 2 jaar later. De hoes van Wish You Were Here is nog steeds de mooiste die ik ken.

Iedere nieuwe plaat van Pink Floyd was altijd weer een verrassing. Soms viel het mee en soms viel het tegen. Piper was een echte verrassing, top, fris en fruitig en alleszins tegendraads. Heerlijke plaat. Saucer was alsof je verdwaald was in de kelder en nergens een lichtknop kon vinden, een aardig experiment dat nergens heen ging. Ummagumma, nog meer kelder en doelloze experimenten.
Atom heart mother, weer een verrassing, want wat krijgen we nou, blazers en een ritmesectie die los van elkaar lijken te opereren. Leuk, maar niet helemaal geslaagd. Kant twee, summer en old sun, maakten veel goed. Meddle, leuke en meer geslaagde voortzetting van hetzelfde idee. Maar kant 1 is om te huilen. Het toont de gemakzucht van de band, we drukken er een leuk nummer uit, blazen dat op tot kantlengte en verder arrivederci.
Toen kwam de knaller, het Magnus opus, dark side. Pink Floyd in optima forma: afwisselend, gedurfd, experiment toegepast in een strak en gedefinieerd kader. Teksten betekenden iets, wat deed er niet toe. Tot op vandaag de enige plaat die me 100% kan bekoren.
Toen twee jaar later, ik herinner me de trein naar Zwolle waar Wish you were here zijn opwachting maakte. Twee jaar hadden we moeten wachten en nu was het eindelijk zo ver. Vol verwachting klopte ons hart in de platenzaak. Eenmaal thuis eerst een jointje en een glas sinaasappelsap en toe ging die los.
Het begin klonk veel belovend, synths, gitaartje, goed geluid. Maar wel een beetje mat, en een beetje te bluesy en daar hield ik niet zo van. Dat hadden we toen wel gehad, vond ik. Welcome was en is nog steeds verschrikkelijk. Toen al vond ik de synths klungelig en gedateerd klinken. En die afschuwelijke jankzang, gruwel.
Cigar had wat maar wederom die lelijke strings. Prijsnummer wish you were here maakte wel iets goed maar het stroperige shine deel zoveel was de nekslag. Weer die ongeïnspireerde bluesy elevator music. Wat een slap en lamlendig zooitje. En dat lag niet aan de joint.
Veel later hoorde ik Roy Harper zeggen dat het album een hoop gezwoeg was. Als hij zich niet had opgeworpen om Cigar in te zingen was Wish er waarschijnlijk nooit gekomen. Doordat dit nummer lukte besloten ze de rest toch maar te doen. Mee speelde natuurlijk het overgrote ego van Waters.
De ironie dat Waters in Cigar beschrijft hoe de musicbusiness artiesten uitknijpt om er zelf met een hoop poet vandoor te gaan en het feit dat Harper pas na heel lang zeuren bij Waters zijn 800 pond ontving zegt genoeg over diens hypocrisie. En dan heb ik het niet eens over de schaamteloze manier waarop hij de tragedie van Barrett commercieel heeft uitgemolken.
Wish you were here was en is nog steeds het einde van mijn belangstelling voor Pink Floyd. De smaak van geld was sterker dan de dorst naar avontuur.

Mooi verhaal John! En ik ben het met je eens. Dat deze plaat dezelfde status heeft als de andere meesterwerken van deze groep uit de 70's is absoluut onterecht. Lang uitgerekte synths en gitaren maskeren het gebrek aan goed songmateriaal hier en Cigar en in mindere mate Machine vind ik ook zeiknummers. De titeltrack is natuurlijk wel van grote klasse en als geheel is het album niet onvermakelijk maar het lift toch vooral mee op het enorme succes van zijn voorganger en daarnaast het opvallende artwork. 3,5 ster deel ik ook uit.

Die John...

Ik zocht ook al naar een reactie!

Maar wat moet je ook als iemand Pink Floyd beticht van gemakzucht, ongeïnspireerde lift muziek, slapheid, lamlendigheid? Eigenlijk niets. Ik moest er wel een beetje om lachen. Ieder zijn mening zeg ik dan maar.

Had ik al eens gezegd dat ik dit album het op een na beste album ooit vindt? Na Dark Side overigens. Dit album ademt voor mij een en al respect en bewondering richting Syd Barrett en herbergt het mooiste nummer allertijden. Lijkt me geweldig om dat in een lift te horen. Ik ga dan denk ik van beneden naar boven en weer terug totdat Shine On voorbij is. En dan zijn de begingeluiden van het prachtige Welcome To The Machine goed passend! Een briljant, passievol en inspirerend album!

Ik vond het ook wel een lezenswaardig stukje. En aan het eind staat er alsnog een vrij keurige 3,5 sterren.

Dit is wel een tijdje mijn favoriete Pink Floyd-album geweest, maar ik heb inmiddels ook de indruk dat hij met iets meer focus/variatie nog wat beter had kunnen zijn. En de plaat is ontegenzeglijk flink anders dan al zijn voorgangers. Dat valt te prijzen in de band, maar dan zitten er nou eenmaal ook afhakers bij het publiek.

Wel jammer om hier definitief af te haken, want dan mis je net Pink Floyds beste.

Luister nu eens onbevangen naar dit album en probeer uit die cocon van idolatrie te komen. Als een band vandaag de dag met zoiets op de proppen durft te komen worden ze weggehoond. En zeg niet dat je zoiets in de juiste context moet zien. Wish is een kraak- en smaakloze hap. Het product van een ongeïnspireerde band die nog aan het bijkomen is van het artistieke en commerciele succes van Dark Side en niet weet hoe ze verder moet. Dagenlang gebeurde er niets in de studio, er was zelfs hulp van buitenaf nodig.
Bovendien hadden ze een engineer die onervaren was, geen Alan Parsons die de finishing touch gaf aan Dark Side. Dat album klinkt als een geheel, verzorgd tot in de puntjes maar toch inspirerend. Wish is dat niet. Ze moeten het vooral hebben van de status van het voorgaande album. Critici waren niet voor niets zeer ontstemd toen het album uit kwam. Misschien waren de verwachtingen te hoog en geldt er toch zoiets als een one time lucky shot voor iedere band. Een moment dat je nooit meer evenaart.
ik denk dat als je PF later leert kennen, je een heel andere benadering hebt. De makkelijke albums scoren het hoogst en er is geen verwachtingspatroon. Ik en mijn generatiegenoten hadden dat wel. We maakten de ontwikkeling van PF maar ook van al die andere bands live mee. Dat is heel anders dan wanneer je een band pas later leert kennen. Dat heb ik bij Jazz. Als je Miles Davis gaat luisteren dan kom je eerst uit bij zijn bekende en meer toegankelijke werk alvorens je meer de diepte ingaat.
Het perspectief van waaruit je een band en de muziek benaderd is anders.

En dat is?
De drie en een halve ster is omdat het technisch en muzikaal klopt. Het album klinkt tamelijk als een geheel, concept of niet. Er wordt goed op gespeeld. De ideeën zijn goed uitgewerkt. Daar mankeert het niet aan. Het mankeert aan goede ideeën en frisheid. Het is tamelijk monotoon en op zeker gespeeld. Het gaat mij om meer dan een objectieve opsomming, het gaat mij om dat en om smaak.

Casper kennende is dat Animals.

Er schuurt iets want het bijzondere is dat je aan het einde schrijft dat het om ‘smaak’ gaat. Dat ben ik helemaal met je eens. Maar waar jouw smaak dit album als monotoon ervaart en op ‘zeker’ zal een ander dat als mooi ervaren. Je geeft aan dat de band ongeïnspireerd was en dat het daarom een kraak- en smaakloze hap is. Wederom je eigen smaak en ook perceptie. Prima, alle respect voor.

Maar moeten mensen onbevangen gaan luisteren en uit hun ‘idolatrie’ gaan komen ? Waarom ? Als zij dit nu een mooi album vinden, het precies hun smaak is dan gun je ze dat toch ? Of ze nu uit jouw generatie komen, eerder of juist later geboren zijn. Dat maakt niet uit. Elke luisterbeurt is voor elk mens uniek.

En er zijn ook andere belevingen. Ik heb de mijne hier eerder beschreven en dat komt voort uit herinneringen die ik gemaakt heb tijdens het beluisteren van dit album. Jij met je joint, ik met landschappen, vriendschappen en Londen.

Voor jou is ‘Wish’ niet inspirerend en dat ligt puur aan hoe jij het album destijds ervaren hebt. Een generatieding voor iedereen van jouw generatie ? Of is dat jouw perceptie ?

Idolatrie, mooi woord.

Het verhaal is een beetje herkenbaar voor mij in de zin van dat ik zelf Marillion vanaf de begindagen in 1982 heb meegemaakt en dus ook de ontwikkeling naar de latere platen. Het is inderdaad anders dan later instappen.

Maar hier houdt de vergelijking wel op en wat betreft Pink Floyd blijf ik ook hangen in de hiervoor geschetste ‘idolatrie’. Wel zonde trouwens als je na Wish You Were Here bent afgehaakt, want hun beste plaat Animals moest toen nog komen. Dat is toch niet bepaald een afgeraffeld werkje.

De periode Atom Heart Mother tot en met The Final Cut bevat zeer genietbare platen en voor mij blijft deze Wish You Were Here daarin echt een pareltje van begin tot eind. Misschien kunnen we het beter als heel dapper beoordelen om na The Dark Side Of The Moon met zo’n afwijkende plaat te komen.

Dus dan maar leven in een ‘idolatrisch’ wereldje, maar ik kan goed luisteren maar Wish You Were Here in alle beschikbare formaten van LP tot en met blu ray.

Idolatrie.....

Ja wellicht, maar toen ik dit album beluisterde als jonge tiener, ontwaakte bij mij een liefde voor muziek die bijna twee decenia later nog onvermoeid voortleeft. Dan heeft Pink Floyd toch iets goeds gedaan, zou een mens denken.

Het is wel bijzonder hoe John Self speelt met begrippen als subjectiviteit en objectiviteit. Ik zou moeten kunnen horen dat het ongeïnspireerd is. Dat is niet objectief, maar subjectief.

En het is een generatieding. Ook een stelling die veronderstelt dat dit objectief te beoordelen is, maar idd net zo subjectief. Klein voorbeeldje. Ik ben van 1977 en mijn vader van 1949. Mijn vader was groot fan van met name Dark Side, maar ook van deze. Vanaf de periode als baby moet ik deze platen al gehoord hebben. Mijn vader heeft de opkomst van Pink Floyd dus volledig en bewust meegemaakt. Het debuut vond hij niets. Maar Meddle vond hij interessant. En Animals en met name The Wall deden hem weer weinig.

Mijn schoonvader is van 1954, ook ouder dan John Self. En hij is helemaal een Pink Floyd fan, zeker ook dit album. Hij omarmt alle jaren 70 albums van deze schitterende band ongeveer op dezelfde manier als ik doe. Ook een groot fan van Animals en The Wall. En in iets mindere mate ook van Meddle.

Met andere woorden, jouw stelling over generatie gaat in mijn omgeving al niet op. Echt flauwekul wat je beschrijft, omdat je niet met objectieve standpunten kunt bepalen hoe jij het album ziet. Je mag vinden wat je vindt, ik kan het hooguit anders zien. Smaak zoals je zelf schrijft. Puur subjectief. Prima discussie om elkaar dat uit te leggen en een ander proberen te laten zien wat jij precies vindt. Maar jij kunt niet voor een ander bepalen hoe hij of zij het zou moeten beleven op basis van "objectieve" criteria.

Objectief bezien vind ik deze een stukje minder dan DSOTM, maar nog steeds een aardig album.

Ik luister eerlijk gezegd zelden naar Pink Floyd. Ik werd bij de eerste keer luisteren naar DSOTM meteen bepaald bij mijn sterfelijkheid ("ten years have got behind you"), en daar ben ik PF eerlijk gezegd niet zo dankbaar voor. Het heeft voor mij destijds psychisch gezien veel ellende veroorzaakt/ opgeroepen.

Artistiek gezien heb ik wel meer met DSOTM dan met deze. WYWH beschouw ik meer als het pop-equivalent van DSOTM.

Maar begrijp me niet verkeerd: als DSOTM me niet de ogen had geopend, had waarschijnlijk iets of iemand anders dat wel gedaan. Dat het wel DSOTM was, heeft mijn relatie met dit album wel veranderd (lees: verziekt).

Het is zeker subjectief, ik heb ook niet anders beweerd. Ook omdat je er specifieke herinneringen aan hebt. Dat had ik met Sgt. Pepper, het eerste Beatles album dat ik kocht. Jarenlang vond ik dat hun beste werk. Later werd dat revolver en nu is het Rubber Soul om meerdere redenen.
Een correctie op de tijdgeest noem ik het. Dat had ik ook in de new wave periode. Sommige bands en albums blijven tijdloos, terwijl anderen bij latere beluistering genadeloos door de mand vielen. Veel te pretentieus.

Dark Side echter blijft bij beluisering bijzonder goed, het is een organisch geheel, het toont alle facetten die je al heel lang hoorde in hun oudere werk en nu als een puzzel perfect in elkaar pasten. Het heeft verschillende stemmingen en emoties. Het is heel gelaagd opgebouwd, de overgangen zijn subliem. Terwijl Wish veel vlakker is. Het is een verzameling van lang uitgesponnen stukjes jamsessie waar nummers van gemaakt zijn. Zeker nu na her beluistering valt me dat op. Net als het gemis van een echte producer.

PF kent goede muzikanten in Gilmour en Wright en zeer matige in Waters en Mason. Maar boven de muziek uit kunnen stijgen is een andere professie. Gilmour vond dat Waters het muzikale deel te weinig aandacht schonk en de band pushte sneller te werken. Misschien was dat vooral tijdens Wish het geval. En als er geen goede producer is om dat te corrigeren moet je het doen met de leftovers en de maniakale druk van de minst begaafde muzikant.


Animals heb ik jaren links laten liggen. Ik vond en vind het te rockachtig, te doorsnee en tekstueel niet te harden. Het toont de beperkingen van Waters als tekstschrijver. Veel te zwart wit, hij denkt in clichés en maakt mensen tot karikaturen.
Waar de hippieachtige onbestemdheid van hun oude werk bij beluistering nu leidt tot een meelevend 'ach got', kent het meer avontuur dan hun vastomlijndere latere werk. Ik vind PF op zijn zwakst in Money, Cigar, en Animals. Het is geforceerde stadionrock. Wat natuurlijk past bij hun larger than life megashows. Die Waters overigens nog steeds gebruikt om zijn ego op te poetsen. Het is me allemaal wat te megalomaan.
Er zijn wel degelijk uitschieters in hun latere werk zoals Sorrow en Numb die ik bijzonder fraai vind, maar dat zijn eenzaam sterretjes in een universum far, far away.

Dark Side is, vind ik ook, scherper en ik denk uiteindelijk ook urgenter gebleken.
Het thema is tijdloos en muzikaal vind ik de oubolligheid reuze mee vallen. Het is niet zo dat de instrumentatie hevig gedateerd is bijvoorbeeld. Daarbij is de produktie ook uitstekend (zeker voor die tijd).
Wish You Were Here heeft vooral een melancholische insteek: de val van hun oude maatje Syd Barret en is veel meer een atmosferisch geheel geworden.
Shine On Your Crazy Diamond lijkt de "rode draad" met een vervolg die de plaat afsluit.
Het lijkt er op dat Waters (chef concepten/ teksten) bewust de muziek vooral de ruimte geeft en de luisteraar de ruimte geeft om belevingen zelf te bepalen, al is het wel duidelijk dat Barret de sleutelpersoon is op dit album. Het is vooral Rick Wright die met spacey keyboards de sfeer bepaald, met Gilmour die er relaxt om heen speelt.
Het is minder verrassend, dat zeker, en feitelijk alleen Have A Cigar heeft wat tempo en een soort van funky rockvibe.
Maar voor een melancholische insteek is de missie van Pink Floyd geslaagd vind ik dan.

Ik zwiep hem er gelijk maar even in: ik ben blijkbaar een van de weinigen die dit album beter vind dan DSOTM. . En dat komt inderdaad neer op smaak

DSOTM is nooit mijn favoriete PF album geweest. Ook niet voor de release van WYWH. Mijn PF avontuur begon bij Atom Heart Mother, die een vriend mij liet horen op een donkere winteravond, ik was flabbergasted...dat thema heeft mij nooit meer los gelaten.

Maar een nummer als Money kan ik eigenlijk niet meer horen dat is werkelijk zo doodgedraaid voor mij dat ik het zelf nooit meer af speel.

Veel PF fans/followers hebben hun eigen favorieten binnen het oeuvre van de groep, maar ik vind zelf dat op ieder album heel goede dingen afgewisseld worden met (soms veel) mindere nummers.

Ook op het latere werk (met Gilmour aan het roer) wat vaak als "minder" wordt beoordeeld, AMLOR en TDB staan nummers die ik altijd met plezier zal blijven beluisteren.

Naast The Beatles en Pink Floyd kan ik geen groep opnoemen waar de diverse onderdelen van de catalogus zoveel controverse oproept als bij deze twee groepen.
Waar dat aan ligt? Voornamelijk aan smaak en persoonlijke beleving vermoed ik.

Nou, ik ben het volledig met je eens Roxy . Dit album bevat voor mij geen dipjes zoals ook Meddle en Animals constante albums zijn. DSOTM daarentegen bevat voor mij wat tussentracks of interludes die mij weinig bekoren. Maar ook het doodgespeelde Money en Time…. dan alleen live is het nog leuk.
Daarnaast heb ik een eigen volgorde als playlist samengesteld waardoor de beide Shine on delen achter elkaar wordt afgespeeld. Playlist start met WttM, geweldig intro en sound door de koptelefoon

Animals is mijn favoriete album, kort daarop gevolgd door WYWH. Ik verschil in alles van mening met John Self wat Animals betreft. Dat is het mooie, ieder zijn ding. Kan me vinden in wat Roxy6 schrijft.
Deze plaat is een plaatje!

Lange tijd was Animals mijn favoriete PInk Floyd plaat, maar de laatste tijd beweeg ik juist steeds meer naar Meddle en A Saucerful of Secrets. De muziek is daar rauwer en avontuurlijker. "Hippieachtige onbestemdheid" noemt John Self het. Daar kan ik mij wel in vinden! Naar mijn mening heeft de band zich echter doorontwikkelt. Inderdaad worden de composities in de jaren 70 vastomlijnder, maar het bijtende cynisme(Animals tot en met The Final Cut) en de warme weemoed (The Division Bell) waardeer ik evenzeer.

Grappig, ik heb juist DSOTM altijd meer beschouwd als de meest 'poppy' van deze twee.

Gezien het bizar hoge gemiddelde van dit album (die ook nog stijgende is) lijkt me dat statistisch gezien onwaarschijnlijk.

Of het grappig is weet ik niet maar jouw beschouwing lijkt me de juiste

Toch een beter album dan ik hem herinner!
Nog steeds ben ik niet de grootste prog rock fan maar ik kan dit zeker waarderen!

Grappig, al die posts die als een rollercoaster op en neer gaan. Maar het mooie aan muziek is dat niemand gelijk of ongelijk heeft. Zoals ook de vraag of spare ribs wel of niet lekker zijn. De een vreet ze achter elkaar op, de ander guwelt ervan. De een loopt headbangend weg met Rammstein, de ander douwt z'n kop onder het kussen. Zo is het ook met dit album.
Persoonlijk, als PF fan van het eerste uur, ben ik niet zo weg van 3 en 4. Maar 1,2 en 5 vind ik toch wel meesterwerkjes. De overgang van Shine naar Welcome is naar mijn mening om in te lijsten.
Maar met name SOYCD vind ik een van PF's meesterwerken. Zojuist zat ik weer eens te luisteren naar deze song op de Top2000 (#25). En voor de driehonderdachtenzestigduizendste keer weer genoten.
Maar hé, dat is persoonlijk uiteraard.

Kan me eigenlijk wel vinden in John Selfs recensie (heb het zelf natuurlijk helemaal niet zo meegemaakt, maar een leuk verhaal is het op z'n minst). Enkel 'Have a Cigar' bekoort me echt, maar misschien is dat (ook) omdat Primus me er al warm voor gemaakt had. Tja, sommige klassiekers... ik heb het geprobeerd.

̶I̶k̶ ̶d̶o̶e̶ ̶e̶v̶e̶n̶ ̶g̶e̶e̶n̶ ̶c̶i̶j̶f̶e̶r̶,̶ ̶m̶a̶a̶r̶ ̶i̶k̶ ̶z̶a̶t̶ ̶t̶e̶ ̶d̶e̶n̶k̶e̶n̶ ̶a̶a̶n̶ ̶e̶e̶n̶ ̶k̶l̶e̶i̶n̶ ̶z̶e̶s̶j̶e̶.̶

Ach wat...

Wederom een perfect Pink Floyd album

Hij is al 5 jaar oud, maar vandaag ontdekte ik net deze heerlijke cover van Have a Cigar. Eentje voor de liefhebbers van ellenlange, scheurende gitaarsolo's.

O, wauw... Die is inderdaad wel heel fijn...
Ik klinkte hem helaas halverwege weg, het deed bijna pijn
Het was geen straf om hem vervolgens vanaf het begin nogmaals op te zetten. Dank je voor het delen!