menu

Portishead - Third (2008)

mijn stem
4,02 (847)
847 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Label: Island

  1. Silence (5:06)
  2. Hunter (4:04)
  3. Nylon Smile (3:25)
  4. The Rip (4:36)
  5. Plastic (3:33)
  6. We Carry On (6:33)
  7. Deep Water (1:39)
  8. Machine Gun (4:52)
  9. Small (6:53)
  10. Magic Doors (3:38)
  11. Threads (5:47)
  12. Magic Doors [Live on Current TV] * (2:44)
  13. We Carry On [Live on Current TV] * (6:15)
  14. Threads [Live on Current TV] * (6:29)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 50:06 (1:05:34)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Het zal mij benieuwen: na zo'n lange tijd kan dit alleen maar teleurstellen.
Maar je weet het nooit en ik ben er zeer benieuwd naar.

avatar van Dielie
alvast een zeer lelijke hoes , Dummy en de zelfgetitelde zijn fantastisch

avatar van korenbloem
3,5
ben ook benieuwd, ze staan binnen kort in HMH

avatar van dix
4,0
dix
Dielie schreef:
alvast een zeer lelijke hoes , Dummy en de zelfgetitelde zijn fantastisch

ik zou zeggen : een buitengewoon fraaie hoes.

Beitel
Mijn verwachtingen: een ontiegelijk degelijke plaat die misschien net niet/wel wat meer wordt. Afgaande op de op Youtube verschenen video's wordt het een voortzetting van hun tweede album: de muziek wordt waarschijnlijk nog donkerder en daarmee nog beter passend bij de teksten.

avatar van djarend
5,0
ben zeer benieuwd, heb in ieder geval kaarten voor HMH

avatar van thomzi50
4,5
Jammer van het wel erg abrupte einde van Silence, verder een boeiende plaat. Moet het eigenlijk nog een paar keer goed checken, maar ik hou het op 3,5*

avatar van aERodynamIC
4,5
Is het lang geleden, is het lang geleden
Dat mijn hartje riep met z'n ding dinge dong
Is het lang geleden, is het lang geleden
In de zomerzon ging het bim bam bom
Tikketak gingen uren, hoelang zou het duren
Tikketikketak en dan bim bam bom
Tikketak al die nachten bleef ik op je wachten
Tikketikketak en toen bim bam bom


O nee dat was wat anders

Dat het lang geleden is dat de vorige Portishead het daglicht zag mag een feit heten. Misschien wel daardoor dat ik niet eens zo reikhalzend naar deze derde uitkeek. Dit soort terugkeer-albums vallen meestal maar tegen en de magie zal wel lang zo groot niet meer zijn. Hoe hard je het stof er ook van af blaast, de glans is verloren gegaan. Hoe dan ook hoeven verrassingen de wereld niet uit te zijn dus vrolijk begon ik aan dit album.
De eerste klanken van Silence waren toch wel verrassend te noemen. Het klonk wat ruiger, wat ronkeriger maar zodra de stem van Beth Gibbons als een mes zo scherp er doorheen begon te snijden was de herkenning daar. Een mooi, spannend begin dat wel degelijk weet aan te vullen op de eerste twee werkjes van het duo, of er nu 11 jaar tussen heeft gezeten of niet.
Ook Hunter wist me uitstekend te boeien. Het geluid is herkenbaar en toch anders. Zoet en toch rauw: alsof Isobel Campbell en haar beest Lanegan weer de strijd aan gaan maar dan nu totaal anders.
Nylon Smile lijkt haast op een electronic versie van Tom Waits waar zijn grom vervangen is door de mooie stem van Gibbons. Het borrelt op uit de diepste krochten om eenmaal opgestegen te verworden tot een prachtig nummer.
The Rip doet me een beetje denken aan het album dat Beth Gibbons met Rustin Man maakte. Folky dingen maar hier toch wel flink ingepakt in een electronic jasje. Het is en blijft Portishead. Apart nummer, zoals we ze niet echt hoorden op de eerste 2 terwijl het toch goed herkenbaar is.
Plastic heeft wederom een ruiger randje. Er wordt aan alle kanten aan je getrokken en zodra ze je even met rust laten zorgen ze voor een hoop onrust. Spannend nummer.
We Carry On is behoorlijk up-tempo, zeker als je bedenkt dat dit Portishead is. Dat hoor ik graag want hierdoor krijgen we wel degelijk nieuwe dingen voorgeschoteld en dan is 11 jaar wachten beslist niet erg te noemen. Wederom een zeer boeiend nummer: fantastisch hoor.
Deep Water is heel kaal gehouden: Beth en banjo met hier en daar een achtergrondkoortje uit lang vervlogen tijden. Een tussendoortje ja, maar zeker niet storend.
Zeker ook omdat Machine Gun lekker kookt en pruttelt. Het is een avontuur met zagende randjes en een donker geluid.
Small klinkt dan opeens veel liever. Dat lieve gaat er na ruim 2 minuten langzaam vanaf. Hier slaat het om naar een psychedlische trip. Alsof je weer rechtstreeks terug gaat naar de jaren '60.
Magic Doors maakt aan die trip een einde door te starten met een lange piep gevolgd door drums en percussie. Hierna volgt een uitstekend nummer dat weet te verrassen. Niet heel toegankelijk maar daardoor juist zo fijn te horen. Het klinkt ook echt als een live-band. Dit nummer moet makkelijk te vertalen zijn naar het podium lijkt me.
Threads eindigt duister en heeft net als bijna alle voorgangers van dit album een rauwe rand.
Wat Mezzanine voor Massive Attack was zal Third voor Portishead zijn. Niet dat de albums op elkaar lijken maar zo voelt het nu voor mij.
Ik had niet gedacht dat dit album me zo zou weten te verrassen en nog beter: weten te pakken.
Zodra het album afgelopen is wil ik gelijk weer van voor af aan beginnen en dat gaat maar door.
Het heeft lang geduurd maar wat mij betreft het wachten waard!

avatar van Flammazine
4,0
Nou die bespreking van je voedt mijn nieuwsgierigheid,areodynamic,maar ik ga toch proberen te wachten op de officiele release. Het hoogtepunt uitstellen,je weet wel...

avatar van Bart
4,5
Op internet las ik het volgende:

''Sounds like Portishead has pulled a Radiohead. This is definatly Portishead's Kid A.
It is very unconventional and unlike anything they have done before.''


Dit album zou Portisheads 'Kid A' zijn. Ik heb het album nu een paar keer gedraaid. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik de eerdere albums van Portishead niet ken. Wat is het verschil met de eerdere albums? Waarom is deze experimenteler, zoals 'Kid A' experimenteel voor Radiohead was?

Beitel
Het is niet Portishead's "Mezzanine" of "Kid A". Het is simpelweg het derde album van Portishead, dat een steeds meer angstaanjagendere weg in slaat, zoals verwacht. De muziek is niet meer comfortabel, zoals bij Dummy, maar sluit weer wat meer aan bij de beangstigende zang. Hierbij valt Machine Gun natuurlijk het meeste op, dat vrij letterlijk de titel volgt door van de beats rondvliegende kogels te maken. Het is tegelijkertijd krachtiger dan "Portishead" en daarmee muzikaal ook interessanter.

Allemaal zoals verwacht eigenlijk en aangezien het album zo lang op zich laat wachten maakt het niet bijzonder veel indruk meer als wanneer ze het zo'n acht jaar geleden hadden uitgebracht. Het is zeker niet zo vet als "Mezzanine" of meeslepend als "Kid A". Mijn verwachtingen kwamen bijna griezelig precies uit, alhoewel het gelukkig kwalitatief goed uitpakte. Toffe plaat, dus.

avatar van McSavah
4,0
Bevalt me zeer goed! 4*

avatar van hadiederk
1,5
IJle zang en en veel effecten. Kan me niet bekoren.

avatar van djarend
5,0
Ik zal ook lekker wachten op de officiele release, leuk de spanning opbouwen, veel leuker. Bovendien ook neer eerst naar het concert, overigens, 3 juli Massive Attack in NL, (westergas) dus vermoed dat er van hun ook wel eens iets zou kunnen komen rond die tijd.

avatar van gherdt
Drie keer gehoord vandaag. Eerst kwam er niks door. Daarna werd ik geintigreerd en nu komt alles keihard binnen. Beklemmende nummers, een geweldig rauwe productie en die ijzingwekkende stem. Ik geef ´m maar meteen de maximale score.

avatar van Bart
4,5
Misschien een domme vraag, maar gebruikt Portishead op dit album alleen maar electronica of worden er ook echte instrumenten [gitaar, drums, etc.] gebruikt?

_2M
Nooit gedacht dat deze zo vet zou zijn. De opvolger van Dummy was voor mij een flinke tegenvaller, en ik was bang voor een herhaaloefening. In eerste instantie deed de stijlvolle hoes mij een gepolijst werkje verwachten, zeker in vergelijking met de sinistere, licht mysterieuze voorkantjes van de eerste twee platen. Het tegendeel is echter waar. Warme melodielijnen zoals die op Dummy veelvuldig voorkwamen hebben plaats gemaakt voor vette ritmes en onverwachtse wendingen. Beth klinkt regelmatig een tikje ongeïnspireerd, en soms zelfs wat vervelend (Nylon Smile). Misschien dat ik hier anders tegenaan kijk na meerdere luisterbeurten. Third moet het momenteel in ieder geval vooral hebben van de muziek. En zoals gezegd, wat is die vet. Het slepende ritme van We Carry On bijvoorbeeld, of de diepe drums die als kanonschoten op je afgevuurd worden in Machine Gun. Een album met een kartelig randje dus. Ik zet in op een stevige 3,5* met kans op verhoging.

5,0
Ik vind het weer prachtig, evenals de vorige CD's (en DVD).
Ze hebben ons wel erg lang laten wachten.

avatar van deric raven
3,0
Ik ben totaal niet overtuigd; klinkt me toch te veel als een rommelig geheel. En als ik heel eerlijk ben, mis ik de echte emoties in Gibbons stem. Dit klinkt muzikaal helaas als een slechte copie van NIN; waarbij de sfeervolle gitaren ook ontbreken.
Hopelijk wordt mijn mening gewaardeert; Dummy staat bij mij in de Top 10; maar ik kan hier niet zo positief over spreken.

avatar van Koston
4,0
Ik ben het ongeveer met je eens, sommige nummers doen inderdaad sterk aan NIN denken. En ik mis ook wel de emoties die vroeger wel in de muziek van Portishead aanwezig was.

avatar van herman
5,0
Ik heb hetzelfde hoor, Deric Raven. Deze plaat doet me erg weinig, misschien was mijn stem zelfs nog wat aan de hoge kant. Helaas, want hun vorige albums vond ik allebei heel erg mooi.

avatar van deric raven
3,0
Ben ik gelukkig niet de enige; ik was nog erg voorzichtig met mijn oordeel, omdat vrijwel iedereen zo positief was.

avatar van gherdt
Ziekelijk vaak geluisterd de afgelopen dagen. En wat komt ie hard door! Naargeestig meesterwerkje....

Beth Gibbons piept als nooit tevoren, ze zingt een beetje afgeknepen a la PJ op White Chalk. De duistere geluidenpracht maakt het feest compleet; dissonante, ronkende gitaren, briljante opbouw in de meeste nummers en een enkel verdwaald folk-minuutje a la Cocorosie. ....

avatar van veerle
4,0
Inderdaad een zeer sterke 'comeback' als je het mij vraagt. Voor nu nog geen sterren, maar ik ben nog lang niet uitgeluisterd. Beth heeft nog steeds een prachtige stem en dat meer agressieve en angstaanjagende in de muziek trekt mij wel.

Gsus
Geweldige cover

Dit album ga ik wel even een kansje gunnen.

avatar van Antie
4,5
"The Rip"

tuktak
wwwooowwwww een nieuw album van portishead, nou daar zat ik in tegenstelling tot anderen toch écht wel op te wachten! helemaal happy toen ik dit album in bezit kreeg. hij klinkt misschien iets minder happy, maar het kon mijn blijheid niet verminderen, want wat een vette plaat heeft portishead afgelevert! kwaliteit en wat een heerlijk sound weten ze neer te zetten, the rip is een zeer vette track, maar we carry on, damn die gaat zo heerlijk diep! morgen dit album nog maar eens beluisteren in de auto, daar lijkt ie me ook prima geschikt voor.

Gish
Verrassend, ze leven nog. Nog steeds hoge kwaliteit. Tijd voor een tournee. Laatste keer was jaren terug in Vredenburg, fantastisch concert.

Sietse
Hij is echt heel anders dan ik had verwacht en das echt een goed teken.
Sommige stukken zijn eigenlijk heel bizar vergeleken met het oude werk.
Doet me goed...later meer.

avatar van luc011190
5,0
Onverwacht best wel goede kritieken op dit album.
Ik heb zelf alleen de singles nog maar gehoord en moet zeggen dat ik vooral het outro van Machine Gun erg mooi vind.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:52 uur

geplaatst: vandaag om 12:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.