Genesis - A Trick of the Tail (1976)

Zo jammer dat je de allerbeste drummer niet noemt...

Het trol gedrag zit hem niet in je smaak want daar heb ik respect voor. Ik ben het ook zeker met je eens dat Hackett waardevol voor deze band is geweest. Het trol gedrag zit hem in het feit dat je altijd negatief reageert op users die een Collins of het latere Genesis weten te waarderen. Als je deze meningen eens in hun waarde laat zal je hier ook meer respect verdienen op deze site. Ook van mij.

Middelmatig is Phil Collins in ieder geval niet. Maar Neal trekt al wat bij, want ineens is het een goede drummer, maar niet meer dan dat.

Stoppen maar weer, want ik voel een bezem aan komen.

Op technisch vlak heb je gelijk. De drummers die je opnoemt zijn inderdaad top drummers ...... maar technisch kunnen is niet alles . Voor mij gaat het soms om het totaalplaatje. Sfeer, beleving, creatief musiceren.... en daar slaagt GENESIS zeker in ( tem Duke vind ik )

Keith Moon of John Bonham bedoel je zeker

En zo is het TONYLUNA. Het gaat tenslotte om het totaal.
Het heeft helemaal geen nut om drummers met elkaar te vergelijken. Collins pastte perfect in Genesis en zeker in de prillere periode slaat hij bepaald niet de meest makkelijke drumpartijen. Dat doet hij gewoon uitstekend.
Daarbij, een heel eigen signature en een heel eigen drumsound. Heel herkenbaar. Maar wel in dienst van de nummers. Voor mij behoord hij echt wel tot de topdrummers.
Er zullen legio technisch betere drummers zijn, maar daar gaat het dus niet alleen om.

Voor mij is Phil Collins ook niet een echt opvallende drummer. Hij doet zijn werk prima in dienst van de muziek vind ik. Als zanger vind ik hem er meer uitspringen, maar vind zijn stem ook wel erg hetzelfde klinken als die van Gabriel. Persoonlijk vind ik Genesis vooral erg sterk als geheel, en dan vooral de sfeersetting die ze creeren, en dan op de albums tot en met Wind & Wuthering. De meer pop georienteerde platen die hierna kwamen bevallen mij ook prima, ook omdat ik Genesis als band van complete albums pas later ben gaan ontdekken. De absolute hoogtepunten in de carriere van Genesis voor mij zijn vooral The Musical Box en Firth of Fifth, en dan vooral die solo,s erin van Hackett is echt kippevel. Als ik er dan eentje vind uitspringen op sommige momenten, is hij het

"I Love Phil (Neil Peart on Phil Collins)" - Rhythm, April 2011 - 2112.net

Soms is het verschil tussen Neal en Neil maar één lettertje. En nu blijken ze ook nog allebei drummers. Maar dan kies ik er als niet-drummer toch voor om de mening van Neil over drummen iets serieuzer te nemen dan die van Neal.

Genesis is voor mij een geheel. Een aantal muzikanten die elkaar versterken en een geweldige sound hebben voortgebracht. Muzikanten met talenten. De zet dat Collins hier, op dit album, de zang van Gabriel overneemt is een geniale geweest. Mijn kennismaking met Collins was als zanger. En die stem van hem heeft mij altijd geboeid, vermaakt en muzikaal genot gegeven. Als drummer heb ik hem pas later echt leren kennen. Technisch gezien is hij bij een Brand X experimenteel op zijn innovatiefst. Bij Genesis kon hij, qua techniek, zeker mee met de inbreng van een Banks en een Hackett. In de autobiografie van Hackett waardeert deze ook juist de inbreng van Collins. Respect naar deze drummer van een geniale gitarist. Hackett geeft, in deze autobiografie, ook aan dat Collins hem versterkt. Hij laat hem ook niet voor niks meespelen op zijn eerste soloalbum. En Hackett geeft ook aan dat zijn huidige contact met Collins beter is dan met Banks en Rutherford. Wat betreft innovatieve muzikaliteit, en creativiteit, heeft Hackett de meeste binding met Gabriel.

Dit album is juist ook zo sterk m.b.t. het collectieve. Verder zonder Gabriel. Aan de ene kant een gemis. Aan de andere kant ook juist het ontwikkelen van bijzondere muzikale eigen paden in de wondere wereld van de Genesis leden. En dat heeft mij veel moois gebracht.

Voor mij is het bijzondere van Genesis juist dat 4 (5) heel goeie muzikanten elkaar aanvullen, versterken en het beste in elkaar naar boven halen. Binnen Genesis stegen de afzonderlijke leden vaak boven zichzelf uit, m.u.v. een aantal mindere periodes.
Maar in hun beste doen deden ze dingen die ze in hun eentje niet konden. Het solowerk van de afzonderlijke leden vind ik over het algemeen minder interessant, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik lang niet alles ken van Gabriel solo.

Mooi stuk

Peter Gabriel 1 tem 4, So en Up zijn sowieso al sterk PG materiaal !

Naar aanleiding van jouw bericht deze uitvoering tijdje geleden gekocht. Inderdaad, zeer mooi. Moet hem wel wat harder spelen, maar wat een dynamiek.

Ik had net een plaat van It Bites op , een neo prog groep en tot de conclusie gekomen dat het in mijn optiek toch niet haalde bij de symphonische (prog) muziek uit de jaren 70. Vandaar dat ik zomaar een greep heb gedaan uit de cd kast en dit schijfje in de speler heb gestopt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit album ook niet echt goed ken. Genesis, het eerste album wat ik heb ooit gekocht was het blauwe live album met Peter Gabriel met een masker op de hoes. Dat album heb ik altijd mooi gevonden, maar voordat ik me echt goed kon verdiepen in al die super groepen uit de jaren 70 braken de jaren 80 af en werden de jaren 70 begraven met muziek en al.
Pas veel later weer teruggrepen op die jaren 70 en ook weer meer ontdekt van Genesis, waar ik vooral gecharmeerd ben van de platen met Peter Gabriel. Dit is dus de eerste plaat met Phil Collins als zanger. Nu ben ik geen fan van Phil Collins, maar eerlijk is eerlijk , zijn zang is hier boven verwachting, zoals ook de hele plaat. En voor mij ook weer duidelijk dat er toch wel een flink niveau verschil zit tussen de neo prog en deze oorspronkelijke progressieve muziek. Het lijkt origineler, soms gewaagder, en zit muzikaal knap in elkaar. Het zijn ook zonder Peter Gabriel natuurlijk top muzikanten, die weten een goed album te maken. Ik vind het wat minder dan 'The Lamb Goes Down On Bradway' en 'Selling England by the pound', maar heel veel doet het niet onder. A Trick Of The Tail heeft iets poëtisch, feeëriek. Prima album.

Ik kan me daar wel een beetje in vinden. De prog van nu (die ik hoor) klinkt me vaak wat minder spannend in de oren. Het verrast me minder, en wordt naar mijn idee snel wat klinisch. Die progressieve muziek uit de jaren '70 beleef ik progressiever, avontuurlijker. Ook wat minder heavy, eerlijk gezegd. En dat is meer mijn ding tegenwoordig. Een jaar of 20 geleden kon het me niet ver genoeg zijn met bands als Tool, Dream Theater, Fates Warning, Nine Inch Nails (misschien niet helemaal prog?), maar nu past het meer feeërieke van bijvoorbeeld het vroege Genesis me veel beter. Ik kan dat blijven luisteren, het verveelt me bijna nooit.

@Frodok, ook maakten ze nummers die gemakkelijk een plaatkant vulden.

De prog van nu (die ik hoor) klinkt me vaak wat minder spannend in de oren. [/quote]

Mmm. Ik zweerde tot een jaar of 6 geleden ook bij bands zoals Pink Floyd, Genesis, Yes, Rush ...... Door een stom toeval las ik toen een recensie van Steven Wison' Hand Cannot Erase. Ik wist totaal niet wie dat was, maar dat klonk wel fantastisch. Zo mijn prog liefde weer opgepakt en heel wat bands ontdekt.
Probeer bv. Big Big Train, Gazpacho, Pineaple Thief, Porcupine Tree, Steven Wilson, Antimatter, Nad Sylvan, Spock's Beard ........... Ik zou het raar vinden dat hier niks zou tussen zitten dat de moeite zou zijn voor jou oortjes

Dank je voor de suggesties!
Een reden waarom ik de Prog Ladder 2021 ook volg, om nieuwe muziek te ontdekken.

Blijft een geweldige plaat.

Heel mooi album, tegen wil en dank ingezongen door Phil na het vertrek van Gabriel maar daar is niets van terug te horen. Heb zelf een enorm zwak voor Mad Man Moon, wat een 'af' nummer en misschien wel een van de fijnste zangprestaties van Collins. Alleen het rommelige Robbery... staat me iets minder aan. Wind & Wuthering vind ik geloof ik nog net ietsje beter omdat twee van mijn all time Genesis-favorieten erop staan (One for the Vine en Blood on the Rooftops). Dit album moet het meer van zijn algehele sterkte hebben. Maar ze ontlopen elkaar weinig.