Genesis - A Trick of the Tail (1976)

Qua stemmen zijn er wel overeenkomsten tussen Gabriel en Collins. Daar is kennelijk ook wel over nagedacht.
Collins was als frontman natuurlijk niet excentriek.
Kroop ook gewoon achter zijn drumkit live waar nodig.

Sterk album deze idd. Het werd zeker niet gelijk minder na de gouden Gabrieljaren.

Absoluut, kijk de scores er maar op na!

Weer een album waar ik geen genoeg van kan krijgen. Ik neem aan dat Genesis voorgoed afscheid heeft genomen van de duistere aspecten van het oude werk. A Trick Of The Tail is opvallend licht en toegankelijk. Al tijdens de tweede luisterbeurt vielen de meeste belangrijke stukjes wel op hun plaats, maar nog altijd is van verveling geen enkele sprake.

Ik probeer me zo min mogelijk door Lennert te laten beïnvloeden en heb daarom zijn stukje pas gelezen toen ik mijn eigen oordeel wel klaar had. Verdomme, we zijn het echt op elk punt met elkaar eens. Ik vind dit een heerlijk album. De kwaliteit is hoog en constant, maar ik mis ook die ene uitschieter (al zou ik net eerder The Cinema Show noemen dan The Musical Box). Peter Gabriel heb ik geen seconde gemist. Phil Collins heeft ook mijn voorkeur, omdat Gabriel vaak wat iel en onzeker klinkt. Niet dat ik hem wil afdoen als een slecht zanger, maar wat mij betreft heeft Collins meer talent. Het aankomende vertrek van Hackett snap ik heel goed. Hij is nauwelijks hoorbaar en dat is eigenlijk wel jammer. Gelukkig compenseert Tony Banks dat heel erg goed. Ik blijf maar zeggen dat ik dol ben op zijn keyboardspel. Wat een sfeer zet hij hier neer! Dit album zit vol met prachtige melodieën en fantastische structuren. Ik dacht aanvankelijk nog dat ik een kras op de lp over het hoofd had gezien op Dance On A Vulcano. Blijkt het zo'n gek drumritme te zijn. Zo heeft dit album wel meer leuke verrassingen. Wat een geweldige band toch.

Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. A Trick Of The Tail
4. The Lamb Lies Down On Broadway
5. Foxtrot
6. Trespass
7. From Genesis To Revelation

Ik deel de observatie in zoverre dat het album een vrij constante sound heeft en dat daardoor het geheel eigenlijk ook iets minder is dan de som der delen. Maar Entangled zet voor mij toch wel het gros van de Gabrielklassiekers (laat staan alle latere nummers) in de schaduw.

Je hebt gelijk. Dat nummer is erg goed inderdaad. Misschien niet doorslaggevend, maar ik vind het sowieso wel lastig om een volgorde te bepalen, want kwalitatief zitten die platen erg dicht bij elkaar.

Ik heb Ripples en Entangled als favoriete tracks hier staan aangegeven, dus ik ben het zeker met je eens dat deze song een absoluut weergaloze track is. Waarom The Musical Box en bijvoorbeeld ook Dancing With The Moonlit Knight bij mij dan toch hoger staan, heeft vooral te maken met het feit dat deze nummers meerdere sfeerwisselingen en verschillen tussen hard/zacht heeft. Ripples heeft vooral de balladesque kant, maar barst nooit echt los, daarom vind ik hem net minder interessant dan die ander genoemde tracks.

Maar hey, een 4.5 is alsnog een 4.5!

Hoewel men gewoonlijk Genesis onder leiding van Gabriel verkiest, ben ik eigenlijks steeds meer gecharmeerd van deze staarttruc. Om maar een gevaarlijke uitspraak te doen: dit vind ik eigenlijk het beste studioalbum van genesis. Goed, ik moet die mening dan wel gelijk nuanceren door te vermelden dat Foxtrot en The Lamb(...) dit album qua kwaliteit nauwelijks ontlopen en de Collinsplaten met het album minder werden. Desalniettemin is dit echt een plaat waar elk nummer uiterst gefocust is. Bovendien voelt dit album echt als een eenheid aan zonder ergens een steek te laten vallen. Met Entangled, maar ook Mad Mad Moon en Ripples heeft dit album zeker enkele hoogtepunten.

Grappig overigens dat Genesis voor mij zo ook nog een zekere vergelijkenis vertoont met Marillion. Beide bands waar ik de eerste frontman (resp. Gabriel en Fish) prefereer over de tweede (resp. Collins en Hogarth), maar waar de 'tweede man' wel de beste plaat op zijn naam heeft staan (resp. Trick of The Tail/Second's out en Brave/Marbles).

Ik ben ook geneigd hier te kiezen voor "beste album" van Genesis.
Eigenlijk heb ik voor deze hoogste titel bij Genesis een gelijkspelletje, het andere album is Selling England by the Pound.

Heb ook altijd gevonden dat beide albums qua sfeer erg goed bij elkaar passen en elkaar in kwaliteit ook nagenoeg niet ontlopen.
Vallen voor mij ook onder de categorie "de beste albums ooit gemaakt".

Ik hoor jou niet over het meesterwerk The Lamb.... musican???

Nope.
The Lamb heeft mij nooit zo kunnen boeien als Selling England of A Trick of the Tail.

The Lamb duurt mij te lang en zou beter zijn geweest als de hoogtepunten zouden zijn verzameld tot één album. De kracht over het geheel is er daardoor voor mij uit.

De beleving zal destijds voor de fans vermoed ik anders zijn geweest. Maar ik kan de gedachtegang van Lennert en RuudC rond The Lamb en voorkeuren voor andere albums heel goed volgen.

Groeiplaat! Was na eerste luisterbeurt niet geneigd deze vaak te draaien, maar toch geprobeerd, en werd beloond!

In 1975 legde zanger Peter Gabriel een bom onder de band die mede dankzij zijn performance groot was geworden, door mee te delen dat hij zou stoppen met Genesis. De albums “SELLING ENGLAND BY THE POUND” en “THE LAMB LIES DOWN ON BROADWAY” waren succesvolle albums en het ging de in 1967 in Godalming Surrey opgerichte band voor de wind. De zoektocht naar een nieuwe zanger begon meteen na de laatste tour met Gabriel en vele kandidaten deden een poging de heren te overtuigen van hun kwaliteiten, maar er werd geen geschikte zanger gevonden. Toen de tijd begon te dringen, de band eigenlijk de studio weer in moest, een tour stond in het vooruitzicht, nam Genesis drummer Phil Collins op het nummer “SQUONK” de vocalen voor zijn rekening en dit was waar de band naar op zoek was. In korte tijd werd het album “A TRICK OF THE TAIL” opgenomen en werd op 13 februari 1976 uitgebracht. Het album laat een meer song gerichte band horen dan op het vorige album, dat een conceptalbum was. De zang van Collins is prachtig, zeer passend bij de muziek en dat zorgde ervoor dat het album goed ontvangen werd. “A TRICK OF THE TAIL” is een progressief rock album, met bijdragen van alle 4 de bandleden, toetsenist Tony Banks, gitarist Steve Hackett, bassist Mike Rutherford en zanger/drummer Phil Collins. Het openingsnummer “DANCE ON A VOLCANO” laat eigenlijk meteen horen wat je van het ‘nieuwe’ Genesis kunt verwachten. Veel aandacht voor melodie, prachtig gemusiceerd en de songs zijn niet heel lang, wat wel gebruikelijk was bij de band. Langste nummer is de ballad “RIPPLES” dat in de laatste tour van de band in 2007, nog op de setlist stond. Hoogtepunt voor de echte (oude) Genesis fans is de instrumentale afsluiter “LOS ENDOS”, met prachtige solo’s op toetsen en gitaar. Na dit album verscheen in hetzelfde jaar het eveneens prachtige album “WIND & WUTHERING”, waarna Steve Hackett gefrustreerd de band verliet, vanwege zijn minieme bijdragen aan het materiaal. In 1978 verscheen “…AND THEN THERE WERE THREE”, met de meest succesvolle samenstelling van Genesis, Collins, Banks en Rutherford. “A TRICK OF THE TAIL” is vanwege zijn muzikaliteit en grote kwaliteit een klassieker geworden, waar menig progband zijn inspiratie uit haalt.