menu

The Roots - Rising Down (2008)

mijn stem
3,60 (166)
166 stemmen

Verenigde Staten
Hip-Hop
Label: Def Jam

  1. The Pow Wow (1:15)
  2. Rising Down (3:40)

    met Mos Def en Styles P

  3. Get Busy (3:29)

    met Dice Raw en Peedi Peedi

  4. @ 15 (0:51)
  5. 75 Bars (Black's Reconstruction) (3:15)
  6. (Up Theme) Becoming Unwritten (0:36)
  7. Criminal (4:08)

    met Truck North en Saigon

  8. I Will Not Apologize (4:34)

    met P.O.R.N. en Dice Raw

  9. I Can't Help It (4:39)

    met Malik B, P.O.R.N., Mercedes Martinez en Dice Raw

  10. Singing Man (4:07)

    met P.O.R.N., Truck North en Dice Raw

  11. (Up Theme) Unwritten (1:22)

    met Mercedes Martinez

  12. Lost Desire (3:58)

    met Malik B en Talib Kweli

  13. The Show (3:44)

    met Common en Dice Raw

  14. Rising Up (4:23)

    met Wale en Chrisette Michele

  15. Birthday Girl * (4:05)
  16. The Grand Return * (2:22)

    met Dice Raw en Wadud Ahmad

  17. The Pow Wow 2 * (3:18)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 44:01 (53:46)
zoeken in:

avatar van Niek
3,5
Vet! Ik krijg het idee, met in het achterhoofd nog dit filmpje, dat Mos Def meer verses van anderen van a tot z uit zijn hoofd kent dan zijn eigen verses.

avatar van panjoe
3,0
panjoe (moderator)
JUIST daar moest ik ook gelijk aan denken toen ik deze zag ! Die is eigenlijk nog mooier want daar is ie de hele tijd j's aan het draaien haha. Prachtig om te zien wat een liefhebber Mos is inderdaad.

ga nog geen stem uitbrengen want dit is eigenlijk het enige album van the roots die ik nog niet helemaal heb geluisterd.. maar 75 bars staat erop en dat is een van mijn meest geluisterde tracks van the roots (L)

avatar van Shelter
4,0
ik vind deze best wel underrated eigenlijk. De oude Roots in de zin van Illedelph half life en do you want more waren rauwer kwa beats en raps en hadden instrumentale hoogstandjes, daarna kwamen er wat meer experimentjes in de zin van things fall apart en phreno-nog wat, tipping point was weer wat toegankelijker . Maar alles wat ze dropten had zeker kwaliteit. Voor mij is illadelph halflife het beste en vlak erachter do you want more. Dat gezegd moet ik zeggen dat ik dit album erg kan waarderen. Basically zou ik geen illadelph halflife II of do you want more II willen horen omdat die albums op zichzelf staan. Dit album is weer een welkome afwissling, die je in staat stelt om alle Roots albums achter elkaar te luisteren zonder het idee te hebben dat je na een zelfde sound luistert.
Rising down is een lekker nummer, Get busy heeft een lekkere knallede beat (een beetje delic achtig zou ik bijna zeggen, eigenlijk alle beats vergelijkbaar met de opgezwolle/jawat producties), 75 bars is echt zo goed met die lekkere bas erachter en oldschool breakbeat, criminal (lekkere flow op een vage sample), the show (heeft wat weg van dead prez's bigger than hiphop), Rising up (dope sample zeg). Overigens het laatste nummer op mijn versie is "Birthday Girl"..wat ik niet een super geslaagde track vind.

Overigens vind ik ook I will not apologize niet zo, die had er niet op gehoeven voor mijn part.

avatar van WeztSide
2,5
Oh yes, mijn 7e Roots-album alweer. Ook deze bevalt me weer, maar is naar mijn mening niet even goed als Illadelph Halflife, Do You Want More of Game Theory.

Rising Down is de tweede plaat van the Roots op Def Jam. Minder experimenteel en meer de nadruk op het rauwe, dit bewezen ze twee jaar eerder met Game Theory. Ik verwachtte dus weer veel van deze. Er wordt begonnen met Rising Down en Get Busy, wat gelijk mijn favoriete track is: een funky maar enorm sterke en harde track die er in knalt. Hierna volgen wat korte nummers die zeker fijn zijn maar niet enorm blijven hangen. Na Becoming Unwritten laten the Roots hun enorme scala aan gastartiesten los: Malik B., Dice Raw, Peedi-Peedi, Common, Talib Kweli, Truck North, Porn, Saigon, Styles P en dan is Mos Def al geweest. Deze artiesten hebben binnen the Roots, of van zichzelf, een goede reputatie en dus zijn de verwachtingen hoog.
Maar voor mij worden die verwachtingen een beetje de grond in geslagen.
Alle gastartiesten doen hun werk goed, maar nergens blijven echt memorabele verses hangen. Malik B. was zo goed op Game Theory dat hij vaak de tracks naar een nieuw niveau tilde maar dat gebeurt hier niet. En dat geld eigenlijk voor de meeste rappers, en achteraf had ik eigenlijk het gevoel dat ik te weinig had gehoord van Black Thought. Aangezien bijna alle nummers 2 of meer gastartiesten hebben trekt hij te weinig de aandacht en voelt dit meer als een Roots-affiliated album dan van the Roots.

Maar de nummers dan? Die zijn prima, maar hebben vrijwel allemaal last van hetzelfde.
Kut refreintjes. Jup. Kut refreintjes.
Die verzieken het voor mij op I Will Not Apologize, I Can't Help It, Lost Desire, The Show, Birthday Girl, Singing Man en bijna Criminal ook nog. Gelukkig red Criminal zichzelf door een fantastische verse van Saigon.
Dat zijn een hele hoop nummers, allemaal geveld door een overvloed aan refreintjes die gewoon reet zijn. En meestal duren die refreintjes nog lang ook.
Birthday Girl is echt plaatsvervangende schaamte erg.

Positieve kanten zijn er gelukkig ook nog. The Roots hebben nog steeds een sound die iedereen aanspreekt en zelfs tracks die je niet leuk vindt klinken vaak nog steeds creatief en gedurfd. Op een goede manier! Niet op de ongeïnspireerde, saaie manier van Phrenology en The Tipping Point, welke ik als een Roots fan een belediging vond. Tenminste, zo voel ik het.
Dat klinkt allemaal een beetje zwak en zo, maar het is een moeilijk uit te leggen gevoel.
Laat ik het zo zeggen: ik ben al een paar keer teleurgesteld door the Roots. Toch zal ik nooit een album links laten liggen. Zo goed?
Daarnaast zijn de refreintjes inderdaad heel kut maar maken ze de nummers nou ook weer niet helemaal om niet aan te luisteren. Als je in een goede bui bent of van jezelf een heel vrolijk persoon kun je je er ongetwijfeld over heen zetten.

Beoordeling: *3,5
Met Game Theory gingen the Roots terug naar de rauwe Illadelph Halflife stijl, en op Rising Down gaan ze daar mee door. Jammer alleen dat er gewoon te veel gastartiesten zijn waardoor Black Thought te weinig de kans krijgt de aandacht op te eisen. De gastartiesten zijn goed en leveren wat goede verses, maar op een Roots album hoor ik nou eenmaal graag Black Thought. Daarnaast, de kut refreintjes, daar heb ik me al duidelijk over gemaakt denk ik.
Toch is het geheel goed aan te luisteren en behoort Rising Down zeker niet tot de mindere albums van the Roots. Want daar behoren Phrenology en The Tipping Point al toe. En die waren pas echt ruk.

Hm, dit ging wat langer door dan ik bedoeld had. Maarja fuck it. Heeft iemand anders hier btw een bonustrack genaamd The Grand Return? Het is alleen maar een 2 en een halve minuut gelul over de telefoon, maar hij staat er bij mij wel op.

avatar van kobe bryant fan
3,5
Een donker album van The Roots, van track 1 tot 7 is het van een super niveau daarna wordt het allemaal wat minder maar toch blijft er een redelijk niveau met af en toe nog een topper: Rising Up, Lost Desire en The Show.
De slechtste track op deze plaat is: Birthday Girl, de tekst is onder Black Thought's niveau de beat valt nog mee maar past totaal niet in het plaatje van de voorgaande songs.
De beste track is: Rising Down en dan volgt heel nipt: Get Busy.

avatar van WeztSide
2,5
Correctie: The Tipping Point is leuker. Dit album kakt na nummer 7 enorm in.
*2,5

avatar van Thomas91
3,5
Ik vind Birthday Girl wel een leuk nummertje. Inderdaad wat anders dan de rest, maar vind hem wel leuk.

Criminal vind ik het beste nummer in ieder gevall. Rising Down en Get Busy zijn ook prima en zoals eerder gezegd zakt het niveau enorm bij I Will Not Apologize. De rest vind ik wat boeiender, maar het niveau van het begin wordt niet meer gehaald.

2,0
Vond dit album nooit heel slecht of heel goed, maar nu na een paar jaar valt me pas op dat er eigenlijk nauwelijks écht lekkere nummers op staan!
Ik wilde er een paar houden en de rest weggooien, maar alleen 75 Bars en Lost Desire zijn wat mij betreft het bewaren waard.
(Bij bijna alle andere Roots-albums twijfel ik niet over weggooien, voor de goede orde!)

avatar van west
4,0
Op vinyl bestaat dit album uit 2 platen. Op 'Record 1' staan de beste, de donkere nummers. Die vind ik van hoge kwaliteit. Ook leuk dat the Roots die kant ook weer laten horen, en hoe! Vooral Get Busy, 75 Bars & Criminal zijn geweldige tracks. Deze 'Record 1' neigt naar 5,0*.

Gezien de lengte van de tracks paste dit album prima op 1 LP, maar mogelijk door het verschil tussen het eerste en tweede deel is er gekozen voor een 2e plaat. Op dit 'Record 2' staat meer een allegaartje met toch ook weer een paar aardige tracks en wel op side B: Lost Desire & The Show. Maar het haalt niet het hoge niveau van 'Record 1'. Overall heb je dan toch echt weer een plaat die zeker de moeite waard is. Alweer.

avatar van principal2000
2,0
Zojuist heb ik ook Rising Down weer opgezet en wat ben ik blij dat dit album voorbij is. Hij was me nooit opgevallen tussen mijn aardig grote hip-hop collectie en ook niet binnen het rijtje The Roots albums. Ik heb hem toendertijd voor een paar euro's op de kop kunnen tikken en normaal gesproken kan ik alles van The Roots wel flink waarderen. Rising Down is voor mij het dieptepunt in hun discografie. Misschien komt het wel door de donkere sfeer, maar dat hoeft voor mij zeker niet te betekenen dat ik de muziek niet waardeer. Tot nu toe zou ik zelfs Birthday Girl (ondanks de duidelijk aanwezige corny elementen) nota bene als beste nummer noemen. Misschien luister ik het album niet op het goede moment / in de goede bui, maar in mijn ogen zou dat bij een daadwerkelijk goed album -en dus ook een duister album- niet moeten uitmaken. Ik zal deze in de toekomst nog een paar keer uitproberen. Ik ben alleen bang dat dit het album van The Roots gaat worden met een dikke laag stof.

avatar van west
4,0
Je schrijft dat je dit album toch echt nog wel een paar keer wil uitproberen, waarom dan nu al zo'n lage waardering? Zelf wacht ik die paar keer draaien af, je kan soms verrast worden. Hopelijk nu ook.

avatar van principal2000
2,0
Ik bezit dit album al sinds het jaar van uitbrengen. In de beginperiode heb ik het album uiteraard al meerdere malen beluisterd. En ook in de periode daarna heb ik hem wel eens (al geef ik toe: sporadisch) opgezet. Telkens is deze met dezelfde reden stof gaan vangen in de kast: ik vind dit geen goed album van deze zeer goede band.
Maar ik ga het album niet wegdoen en zeker nog wel meerdere keren uitproberen. Ik vind alleen dat ik nu wel met zekerheid kan zeggen dat ik dit verre van het beste werk van de groep vind.

avatar van Shelter
4,0
ik vond het zelf eerst ook een apart album omdat het veel donkerder klinkt als normaal.
Maar zowel kwa raps als beats vind ik er toch behoorlijk veel vets op staan.
Kwestie van niet luisteren met The Roots in mind, maar gewoon als een hiphop CD...tenminste bij mij dan. Nu vind ik het echt een lekker albumpje, wel minder dan de andere maar zeker goed te doen.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:08 uur

geplaatst: vandaag om 03:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.