Oh yes, mijn 7e Roots-album alweer. Ook deze bevalt me weer, maar is naar mijn mening niet even goed als Illadelph Halflife, Do You Want More of Game Theory.
Rising Down is de tweede plaat van the Roots op Def Jam. Minder experimenteel en meer de nadruk op het rauwe, dit bewezen ze twee jaar eerder met Game Theory. Ik verwachtte dus weer veel van deze. Er wordt begonnen met Rising Down en Get Busy, wat gelijk mijn favoriete track is: een funky maar enorm sterke en harde track die er in knalt. Hierna volgen wat korte nummers die zeker fijn zijn maar niet enorm blijven hangen. Na Becoming Unwritten laten the Roots hun enorme scala aan gastartiesten los: Malik B., Dice Raw, Peedi-Peedi, Common, Talib Kweli, Truck North, Porn, Saigon, Styles P en dan is Mos Def al geweest. Deze artiesten hebben binnen the Roots, of van zichzelf, een goede reputatie en dus zijn de verwachtingen hoog.
Maar voor mij worden die verwachtingen een beetje de grond in geslagen.
Alle gastartiesten doen hun werk goed, maar nergens blijven echt memorabele verses hangen. Malik B. was zo goed op Game Theory dat hij vaak de tracks naar een nieuw niveau tilde maar dat gebeurt hier niet. En dat geld eigenlijk voor de meeste rappers, en achteraf had ik eigenlijk het gevoel dat ik te weinig had gehoord van Black Thought. Aangezien bijna alle nummers 2 of meer gastartiesten hebben trekt hij te weinig de aandacht en voelt dit meer als een Roots-affiliated album dan van the Roots.
Maar de nummers dan? Die zijn prima, maar hebben vrijwel allemaal last van hetzelfde.
Kut refreintjes. Jup. Kut refreintjes.
Die verzieken het voor mij op I Will Not Apologize, I Can't Help It, Lost Desire, The Show, Birthday Girl, Singing Man en bijna Criminal ook nog. Gelukkig red Criminal zichzelf door een fantastische verse van Saigon.
Dat zijn een hele hoop nummers, allemaal geveld door een overvloed aan refreintjes die gewoon reet zijn. En meestal duren die refreintjes nog lang ook.
Birthday Girl is echt plaatsvervangende schaamte erg.
Positieve kanten zijn er gelukkig ook nog. The Roots hebben nog steeds een sound die iedereen aanspreekt en zelfs tracks die je niet leuk vindt klinken vaak nog steeds creatief en gedurfd. Op een goede manier! Niet op de ongeïnspireerde, saaie manier van Phrenology en The Tipping Point, welke ik als een Roots fan een belediging vond. Tenminste, zo voel ik het.
Dat klinkt allemaal een beetje zwak en zo, maar het is een moeilijk uit te leggen gevoel.
Laat ik het zo zeggen: ik ben al een paar keer teleurgesteld door the Roots. Toch zal ik nooit een album links laten liggen. Zo goed?
Daarnaast zijn de refreintjes inderdaad heel kut maar maken ze de nummers nou ook weer niet helemaal om niet aan te luisteren. Als je in een goede bui bent of van jezelf een heel vrolijk persoon kun je je er ongetwijfeld over heen zetten.
Beoordeling: *3,5
Met Game Theory gingen the Roots terug naar de rauwe Illadelph Halflife stijl, en op Rising Down gaan ze daar mee door. Jammer alleen dat er gewoon te veel gastartiesten zijn waardoor Black Thought te weinig de kans krijgt de aandacht op te eisen. De gastartiesten zijn goed en leveren wat goede verses, maar op een Roots album hoor ik nou eenmaal graag Black Thought. Daarnaast, de kut refreintjes, daar heb ik me al duidelijk over gemaakt denk ik.
Toch is het geheel goed aan te luisteren en behoort Rising Down zeker niet tot de mindere albums van the Roots. Want daar behoren Phrenology en The Tipping Point al toe. En die waren pas echt ruk.
Hm, dit ging wat langer door dan ik bedoeld had. Maarja fuck it. Heeft iemand anders hier btw een bonustrack genaamd The Grand Return? Het is alleen maar een 2 en een halve minuut gelul over de telefoon, maar hij staat er bij mij wel op.