Tiësto - Just Be (2004)

Wat krijgen we nou? Een stukje klassiek van Beethoven? Nee, het blijkt toch trance te zijn van Tiësto, die wat orkestratie zocht om dit album wat op te leuken, en geef ‘m eens ongelijk. Forever Today wordt onder de oude Tiësto fans als een van zijn beste nummers beschouwd.

Wat mij betreft is dit het beste album dat Tiësto heeft geproduceerd. Je kan je afvragen in hoeverre je bepaalde nummers nog Trance kunt noemen, het heeft op sommige momenten veel weg van dream pop, maar dan met een softe beat eronder. Dromerige muziek is precies mijn ding, juist die nummers kan ik wel van genieten, dan heb ik het over Walking on Clouds* en Sweet Misery, met de mooie vrouwenvocalen, UR vind ik teveel drama en de stem van de zanger bevalt me niet.

Just Be reken ik ook tot de dream pop categorie, waarvan ik de single versie van iets over de 3 minuten vele malen mooier vind. Ook van Love Comes Again had ik liever de korte versie gehoord, omdat het trancy element volledig ontbreekt.

De speelduur van het album had wat korter gekund, omdat sommige nummers gewoon niet veel te bieden hebben zonder de vocalen. Ik ken dit album al sinds het uitkwam en de 'houdbaarheid' van dit album blijft me verbazen, ondanks dat er zeer goede -, oké - en bagger tracks op staan. Een mooie 7½. Mijn favorieten vandaag de dag zijn:

- Just Be (single versie)
- Forever Today
- Walking On Clouds
- A Tear in the Open

Wat vloeiender en "vloeibaarder" dan In my memory, maar dat maakt dit album tegelijkertijd tot een warmere luisterervaring. Traffic doet me helemaal niets en Adagio for strings is een weinig spectaculair en dus vrij teleurstellend slotnummer, maar verder staat hier geen zwak nummer op, met mooie melodieën, subtiele dan wel opzwepende synths en intrigerende vocalen. Hoogtepunten zijn voor mij de opener en het trio nummers vóór de afsluiter, dus dat wordt nog moeilijk met de (slechts) twee favorieten – een fijne overdaad aan keuze. (De manier waarop in Walking on clouds de spanning wordt opgebouwd tót dat verlossende loopje op 2:48...)

Wat dit album vooral de moeite waard maakt zijn drie majestueuze instrumentale tracks: opener Forever Today (voorzien van Terminator-thema), het pompende Traffic en de prachtige afsluiter Adagio For Strings. De overige tracks laten een geluid horen waar Tiësto later steeds meer op zou doorpakken: hitgevoelige radio-trance voorzien van gastzang. Dat resterende songmateriaal is absoluut niet slecht, maar het is wel wat vlakjes en dertien-in-een-dozijn. Echt een overgangs-album dus.