menu

Gary Moore - After Hours (1992)

mijn stem
3,48 (82)
82 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Virgin

  1. Cold Day in Hell (4:28)
  2. Don't You Lie to Me (I Get Evil) (2:30)
  3. Story of the Blues (6:41)
  4. Since I Met You Baby (2:52)

    met B.B. King

  5. Seperate Ways (4:55)
  6. Only Fool in Town (3:53)
  7. Key to Love (1:59)
  8. Jumpin' at Shadows (4:21)
  9. The Blues Is Alright (5:45)

    met Albert Collins

  10. The Hurt Inside (5:54)
  11. Nothings the Same (5:04)
  12. All Time Low [Extended Version] * (8:40)
  13. Woke Up This Morning * (3:52)
  14. Movin' on Down the Road * (3:35)
  15. Don't Start Me Talkin' * (3:04)
  16. Once in a Blue Moon * (7:34)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 48:22 (1:15:07)
zoeken in:
avatar van Lamontagne
5,0
Veel persoonlijker dan z'n voorganger met uitschieters als
Nothings the same en Jumpin' at shadows.

Wel mooi maar niet zo als de vorige 4 sterren

avatar van devel-hunt
2,0
Het bluesgevoel kan ik hier met geen mogelijkheid ontdekken. Tuurlijk is Gary Moore een prima gitarist en de band is best o.k. Maar dat is geen garantie om een goede bluesplaat te maken. Het geheel klinkt te gelikt en veel te glad, er zit geen ziel in, en dat is juist het onderdeel wat blues moet hebben. Gary speelt hier blues maar is het niet, gemaakt en onecht, net zoals al zijn andere "gespeelde" blues platen. Geef mij maar de Gary Moore van Wild frontier of uit Thin Lizzy daar is hij puur en op zijn best, maar op die blues plaatjes gedraagd hij zich derderangs, wat hij uiteraard niet is!!

Empyrium
Gary wilde te makkelijk cashen na het succes van Still Got The Blues, plaat bevat weinig opzienbarende momenten, hoewel Seperate Ways en Nothing's The Same uitstekend in elkaar steken.

avatar van Von Helsing
4,0
devel-hunt schreef:
Het bluesgevoel kan ik hier met geen mogelijkheid ontdekken. Tuurlijk is Gary Moore een prima gitarist en de band is best o.k. Maar dat is geen garantie om een goede bluesplaat te maken. Het geheel klinkt te gelikt en veel te glad, er zit geen ziel in, en dat is juist het onderdeel wat blues moet hebben. Gary speelt hier blues maar is het niet, gemaakt en onecht, net zoals al zijn andere "gespeelde" blues platen. Geef mij maar de Gary Moore van Wild frontier of uit Thin Lizzy daar is hij puur en op zijn best, maar op die blues plaatjes gedraagd hij zich derderangs, wat hij uiteraard niet is!!


Als die in slaapgesukkelde Clapton meent zijn muzak met het etiket Blues te mogen voorzien dan mag Gary dat zeker, en Gary's laatste 6, 7 albums laten nog wel een vuurwerk horen als het op zijn soli's aankomt, kan je van slowhand (what's in a name) niet zeggen.

avatar van devel-hunt
2,0
Of je het nu leuk vind of niet, de levende legende Clapton vergelijken met de toch in de vergetelheid geraakte gitarist van Thin Lizzy is een vergelijking die kant nog wal raakt. Bovendien wordt Clapton over het algemeen gezien als één van de meest invloedrijkste blanke bluesgitaristen ooit, een status waar Moore niet bij in de schaduw kan staan.

Daarnaast zijn de platen van Moore verre van spetterend en bluesvol, eerder plasic en aalglad. Moore heeft de Blues niet, was veel beter op zijn plaats in een meer heavy setting als wild frontier.

avatar van Red Rooster
3,5
devel-hunt schreef:
Of je het nu leuk vind of niet, de levende legende Clapton vergelijken met de toch in de vergetelheid geraakte gitarist van Thin Lizzy is een vergelijking die kant nog wal raakt. Bovendien wordt Clapton over het algemeen gezien als één van de meest invloedrijkste blanke bluesgitaristen ooit, een status waar Moore niet bij in de schaduw kan staan.

Daarnaast zijn de platen van Moore verre van spetterend en bluesvol, eerder plasic en aalglad. Moore heeft de Blues niet, was veel beter op zijn plaats in een meer heavy setting als wild frontier.

Een levende legende? Dat is het beeld wat ze van Clapton hebben gemaakt. Clapton is een redelijk songsmid en een verdienstelijk zanger, maar als gitarist is hij zwaar overschat. Moore overtreft hem qua techniek, timing en gevoel. En dat is niet erg. Clapton heeft zijn eigen bijdrage geleverd aan de muziek. En - om met de woorden van Ritchie Blackmore te spreken: hij heeft de Fender Stratocaster op de kaart gezet. Anderen (Moore, Blackmore, Beck) hebben echter geexcellereerd.

avatar van BenZet
Red Rooster schreef:
(quote)

Een levende legende? Dat is het beeld wat ze van Clapton hebben gemaakt. Clapton is een redelijk songsmid en een verdienstelijk zanger, maar als gitarist is hij zwaar overschat. Moore overtreft hem qua techniek, timing en gevoel. En dat is niet erg. Clapton heeft zijn eigen bijdrage geleverd aan de muziek. En - om met de woorden van Ritchie Blackmore te spreken: hij heeft de Fender Stratocaster op de kaart gezet. Anderen (Moore, Blackmore, Beck) hebben echter geexcellereerd.


Ga ik maar niet op in.....

Hou het beter bij de plaat lijkt mij.....

avatar van devel-hunt
2,0
Red Rooster schreef:

Een levende legende? Dat is het beeld wat ze van Clapton hebben gemaakt. Clapton is een redelijk songsmid en een verdienstelijk zanger, maar als gitarist is hij zwaar overschat.

Wie zijn ´ze´?
Clapton heeft in superformaties gezeten als Cream, Blind faith, Derrek and the dominoes, The Yarbirds etc.etc. Het Britse antwoord op Jimi werd hij genoemd. "Ze" schreven teksten als Clapton is God op muren in heel Londen. Eén van de grondleggers van de blanke Blues. Ik weet zeker dat Moore een grote bewonderaar van Clapton is.
Het deel over techniek zegt me niets, ik ken heel veel gitaristen die Clapton technisch de baas zijn, maar tegelijkertijd toch niet echt goed zijn. Het gaat over gevoel die uit de krochten van de ziel via de gitaar naar buiten komt. Daar is de legende Clapton heer en meester in. Waarschijnlijk hebben 'ze' het daar over??

avatar van Lamontagne
5,0
ja Devel-hunt op elke pagina van een Gary Moore album heb je wel kritiek.
Kritiek die geen kant noch wal raakt, niet elk album van deze man is raak
maar wat kan deze man spelen of je het wel wil horen of niet.

Maar om nou bij elk album je lage stem te laten zien en maar klagen en vergelijken
met andere is gewoon grote onzin.

avatar van Red Rooster
3,5
"Clapton is God", maar 'God' zelf begrijpt niet waarom hij zo op een voetstuk wordt geplaatst. Nogmaals: de beste man heeft zijn verdiensten voor de muziek (ik heb zijn albums ook), met name voor de blues, maar bij The Yardbirds was het Jeff Beck die de toon aangaf, bij Cream was het Jack Bruce die uitblonk (o.a. als songsmid) en bij Derek & The Dominoes schitterde vooral Duane Allman. Maar goed, de massa heeft altijd gelijk ( ... )
Wat betreft Gary Moore - want daar hebben we het hier over - zijn diversiteit in stijl en genre is zonder grenzen: jazz (Colosseum II), rock, pop en zoals op deze plaat: de blues. Om maar eens een track van dit album te citeren: 'Nothings the Same'.

avatar van Rinus
4,0
Ik vind dit gewoon een lekker album. Ik ben geen blues purist, maar ik hou wel van de muzieksoort.in het algemeen. Gary is zonder enige twijfel een klasse gitarist, en de nummers worden goed uitgevoerd. Daar ik zelf wel van mooie producties hou, kan het mij niet "gelikt" genoeg zijn, als met die term bedoelt wordt, dat het geluidsbeeld okido is. Gary's gitaarspel is rauw genoeg om niet smooth te zijn, want daar hou ik dan weer niet van. Ik heb de eerste versie van de CD, zonder de bonusnummers.

avatar van Von Helsing
4,0
Zelfs "God" eert Gary Moore met een slaapverwekkende versie van Still Got The Blues.

http://www.youtube.com/watc...

avatar van Ronald5150
3,5
Zeer degelijke plaat van Gary Moore. Alhoewel ik dit geen echte blues vind, kan ik toch zeer genieten van deze plaat. Moore is een uitstekende gitarist en hij laat zijn Gibson op de juiste momenten rocken, maar ook ingetogen klinken. Vooral in de nummers waar ook blazers en toetsen een rol innemen klinken Moore en zijn band stuwend en soulvol. Met name in de nummers "Cold Day in Hell" en "Only Fool in Town" swingen de pannen van het dak.

Moore krijgt vaak de kritiek dat zijn gitaarspel te gelikt en glad is. Ik kan dit niet ontkennen, maar als je zo'n prachtige zuivere toon uit je Gibson Les Paul krijgt, dan weet je wat je doet. Persoonlijk hou ik van het ruigere en ruwe randje van de blues en dat mis ik hier wel. Live komt Moore naar mijn mening beter tot zijn recht en dan hoor je ook dat rafelige randje in zijn spel beter naar voren komen. Desondanks een ruime voldoende voor deze plaat.

sugartummy
devel_hunt, clapton britse antwoord op jimi?! what the f..k?! clapton was al een tiidje bezig, toen jimi plaatjes ging maken. hou jij je maar bezig met de beatles, met yer blues, over blanke nepblues gesproken! gary moore maakt bluesrock in de lijn van jeff healey; maar deze herhaling van still got the blues is overbodig, want geen verbetering van die plaat, ondanks weer grote namen als gastmuzikanten.

sugartummy
och natuurlijk, clapton heeft met de beatles samengespeeld op while my guitar still stinks, nu begrijp ik het

avatar van devel-hunt
2,0
Jij moet nog heel wat geschiedenislessen bijwonen wil jij het belang en de overeenkomsten van zowel Jimi als Eric begrijpen
Toen Clapton in de Cream speelde werd hij het Britse antwoord op Jimi genoemd. Ondanks het feit dat Clapton platen maakte met The Yarbirds vanaf 1964 en Jimi pas in de scene verscheen vanaf 1966. En dat heeft geen zak met the Beatles maken, sugardummy.

En nu weer terug naar Gary. Een hele goede gitarist, zonder twijfel, maar de blues heeft hij uitgemolken. Hoor hem veel liever op wild frontier of in Thin Lizzy.

sugartummy
Sugardummy, I love it. Grote mond vanachter je computer. Ik zou je graag ontmoeten; lijkt me heerlijk.

avatar van devel-hunt
2,0
sugartummy schreef:
Sugardummy, I love it. Grote mond vanachter je computer. Ik zou je graag ontmoeten; lijkt me heerlijk.

Als je deze speldenprik al als grote mond typeert, dan ben ik benieuwd hoe je op een echte grote mond reageert.
En over dat ontmoeten? Dat gevoel van heerlijkheid is niet wederzijds.

avatar van viking1
4,0
Dit album ligt een beetje in het verlengde van zijn voorganger(still got the blues).
Hier op wat meer blazers wat ik toch minder vindt.

Klinkt verder lekker gelikt(niet erg)maar door de vele blazers minder mijn ding.
de gitaar sound is wel heerlijk de man kan/kon de blues wel geweldig spelen!
Staan een paar heerlijke stampers op en wat mooie blues ballads.
Maar toch in zijn geheel minder dan still got the blues die ik wel erg hoog heb zitten.

Maar verder prima plaatje van ook deze veel te vroeg overleden top gitarist.

scenery
Op dit album laat gary moore z'n gevoelige kant zien met nummers als separate ways en nothing's the same wat een bloedmooi nummer is dat. Ik ben wat minder fan van zijn patserige nummers vind zijn ballads mooier.

avatar van De buurman
Het is niet mijn gewoonte om te reageren op hele oude berichten. Maar het commentaar van sommigen dat Moore geen bezieling of zoiets zou hebben, doet gewoon pijn aan mijn ogen. Hij was een fenomenale bluesgitarist.

Al die hardrockplaten van hem hebben me nooit wat gedaan. Die “tussendoor” platen met die nieuwerwetse beats: vergeet het maar. Ik kom niet eens tot het tweede nummer.

Moore was, ik zeg het nog maar eens, een fantàstische bluesgitarist. De man was juist één en al bezieling. Verder had hij een gitaarsound die, ondanks een hele simpele set-up, in mijn ogen nauwelijks te evenaren is. Deze heerlijke plaat getuigt daarvan.

avatar van milesdavisjr
4,0
Enkele kritieken t.a.v. de blues platen van Moore heb ik nooit zo begrepen. Voor mijn gevoel spitste die kritiek zich met name op het feit dat Gary in eerste instantie een rocker was en zich niet als een blues purist gedroeg. Te weinig Johnson of Wolf, te weinig ziel in zijn muziek en wellicht te weinig Mississippi.
Dat Moore maar ook bijvoorbeeld Cray rond dezelfde periode blues naar een meer mainstream of commerciëler podium brachten, daar heb ik geen enkele moeite mee. Hetzelfde geldt voor de toevoeging van de blazers, een nummer als Only Fool In Town swingt als een tiet en vormt in mijn ogen en oren een uitstekende compositie, ondanks dat het geen spartaanse blues song is in de klassieke zin van het woord. Cold Day in Hell vormt een heerlijke swingende opener en Separate Ways is een prachtige ballad. Het relaxte; The Hurt Inside doet het ontzettend goed op een lome zonnige namiddag. Kortom; in mijn ogen en oren een puik schijfje waar ik nog regelmatig naar teruggrijp.

avatar van Rogyros
4,0
Ik heb dit album vanavond weer eens op staan na ettelijke jaren. Ik vind het heerlijk. Ik hou wel van zijn benadering van the blues(rock). De discussie of dit blues mag heten of niet, laat ik graag aan anderen over. Ik kan er goed van genieten!

avatar van Supersid
4,0
Toch weer een sterke plaat. En hoewel ik een absolute vinyl liefhebber ben, is mijn cd remaster wonderlijk van geluid. Genieten!

4,0
De volstrekt irrelevante vergelijkingen met Clapton verbazen mij in grote mate. Het zijn twee giganten met ieder hun specifieke kwaliteiten en ze verdienen beide respect en waardering.

Wat mij betreft vertolkt Moore inderdaad niet de typische blues, maar geeft hij er een heel eigen geluid aan. Sommigen noemen het wat glad, maar ik ervaar het meer als gepolijst. In het duet met B.B. King is het contrast heel duidelijk; King de ultieme vertegenwoordiger van de blues en Moore de rocker.
Dit album is een heel aardige opvolger van Moore's succes, maar bevat voor mij een te hoog copy-paste gehalte. Te makkelijk, zo lijkt het althans, en daarom een volle ster minder dan het "perfecte" Still got the blues.

avatar van RonaldjK
3,5
Wat doe je als na ruim twee decennia bikkelen je eerste bluesplaat tot je mainstream doorbraak leidt? In het geval van Gary Moore: veel optreden en er in Amerika achterkomen dat je weer in de druk van de muziekwereld klem dreigt te raken met videoclips, tv-opnames en meer.
Dit, het gemis van zijn gezin en gehoorproblemen brachten hem ertoe dat hij in een kleine depressie terechtkwam. Hij wist er net op tijd uit te klimmen om zich op de onvermijdelijke opvolger te richten. Eentje die gezien het succes van Still Got the Blues alleen maar tot teleurstelling kon leiden met de onvermijdelijke kritiek dat "het wel erg op de voorganger lijkt", zo legt Harry Shapiro uit in zijn biografie over Gary Moore.

Erkenning was er gedurende 1990 volop. Het leidt tot een bijdrage onder het alias Ken Wilbury aan het nieuwe album van The Traveling Wilburys, te horen op She's My Baby. Een aanbod van Bob Dylan om in diens band te spelen slaat hij af.
Het mentale dal waarin hij belandde, belette hem om allerlei promotie-afspraken na te komen. Had hij dat wel gedaan, dan was hij een grote geworden in Amerika, constateert manager Steve Barnett. Moore trok het echter niet, al ontmoet hij bij een Amerikaans tv-optreden wél weer getalenteerde musici met wie hij vervolgens nieuw materiaal uitwerkt voor wat After Hours zou worden.
Moore bleef lang in Amerika wegens belastingtechnische redenen: een jaar buiten het Verenigd Koninkrijk levert veel op. Vrouw en zoontje zijn daar niet continu bij.

Waar de voorganger in vrij korte tijd spontaan tot stand kwam, is er met een groter budget meer keuze qua muzikanten, studio's en meer. Een lang verhaal kort: opgenomen in de Verenigde Staten, waar Moore met maar liefst zes bassisten werkte. Wie wat op welk nummer baste is door alle takes niet meer te achterhalen, zelfs niet voor producer en technicus Ian Taylor. Toetsen werden gespeeld door Tommy Eyre die al gedurende Moores hardrockdagen bij hem speelde en inmiddels naar New York was verhuisd.
De muziek vertelt de rest. Hoorbaar is dat de blazerspartijen al op de tekentafel waren gecomponeerd, in plaats van later toegevoegd. Ze geven de nodige soulinvloeden aan dit album: Moore luisterde in die tijd naar veel muziek van het Staxlabel. We horen zowel The Memphis Horns als zijn eigen Midnight Horns. Ook is een dameskoortje prominent aanwezig wat de soulinjectie versterkt. Eén van de dames hoorde ik voordien op single Temptation (1983) van Heaven 17.

Moore nam het besluit om zich qua eigen composities op ballades te richten en qua blues vooral te coveren: die schatkamer is immers rijker dan rijk. Alhoewel: Since I Met You Baby ontstond spontaan en eenmaal af constateerde hij dat dit nogal als B.B. King klonk. Waarom die grootmeester niet gevraagd? Aldus geschiedde én slaagde.
Tot mijn verrassing vind ik meer favorieten op After Hours dan op Still Got the Blues. Cold Day in Hell is een fraaie synthese van blues en soul, zoals ik in 1988 hoorde op album Don't Be Afraid of the Dark van Robert Cray.
Voor Story of the Blues geldt hetzelfde en de tekst is een aaneenrijging van befaamde blueslyrieken, aldus Shapiro; qua akkoordenlijn denk ik terug aan A Night in the Life of an Old Blues Singer, dat Philip Lynott met Moore op zijn solo-12" Nineteen (1985) zette.
Separate Ways sluit de eerste helft af met popsoul die met het dameskoortje aangrijpend mooi is en qua sfeer herinnert aan ballades uit zijn hardrockperiode.
Op de tweede helft is Key to Love een plotseling bruut bluesknallertje, oorspronkelijk van het befaamde album van John Mayall. Op het swingende The Blues is Alright is Albert Collins weer te gast, net als op de voorganger.

Deuren blijven openzwaaien. Buurtgenoot en maatje George Harrison strikt hem voor een concert van diens nieuwe politieke partij, hier met bibberbeelden te zien. De begeleiders heten The Hijack Band, omdat Harrison hen heeft weggekaapt bij Eric Clapton. Moore moet er bij de repetitie tijdens het spelen van de solo aan worden herinnerd dat het liedje 'While My Guitar Gently Weeps' heet, een correctie die hij met een hoofd als een vuurtoren aanhoort om dat vervolgens méér dan recht te zetten.
In Amerika speelt hij zijn laatste concerten in dat land ooit, waarna de officiële tour in juni '92 in Europa begint en hij door Mick Jagger wordt benaderd. Oftewel, op naar Blues Alive.

avatar van vielip
Ik moest destijds niks hebben van het blues geneuzel van meneer Moore. Wat een slappe hap na een aantal geweldige hardrock platen. Jaren later heb ik Still got the blues (het album) toch maar eens een kans gegeven. En verrek, zo beroerd is die nog helemaal niet! Misschien dan toch ook opvolger After hours maar eens proberen? Helaas...die viel me heel erg tegen. Het is allemaal nóg weer wat keuriger en gepolijster in vergelijking met de voorganger. Nee, hier beleef ik heel weinig plezier aan. Cold day in hell gaat nog maar daarna wil het me maar niet lukken om enthousiast te worden.

avatar van RonaldjK
3,5
Moet je Key to Love even opzoeken, duurt maar 1'59", hakkend riffje en uiteraard een lekkere solo. Dan zijn er TWEE liedjes die je kunt hebben!

avatar van vielip
Dan ga ik die nog maar even checken

avatar van Von Helsing
4,0
Ik heb het boek van Harry Shapiro nog niet gelezen, maar het lijkt mij een aanrader, RonaldjK is althans zeer enthousiast.

After Hours beviel mij in eerste instantie ook niet zo, had liever gehad dat hij weer de hard rock richting had gekozen. Achteraf gezien is After Hours toch wel een uitstekend album daar Gary Moore een uitermate gedreven persoon en muzikant is gebleken. Story of the Blues, Nothings the Same, Seperate Ways en ook de eerste single Cold Day in Hell zijn van een hoog niveau.

Hoe gedreven Gary was: in 1999 speelde Gary op het North Sea Festival in 1999 in Den Haag en een collega wilde na afloop een handtekening vragen voor mij maar zijn speeltijd werd ingekort door technische problemen. Gary liep vloekend en tierend backstage. Mijn collega heeft het toen niet aangedurfd om een handtekening te vragen.

avatar van RonaldjK
3,5
Mooie anekdote!!!

avatar van Twinpeaks
4,0
Meer dan degelijk vervolg op Still Got The Blues. Opener Cold Day In Hell heb ik altijd al een heerlijk nummer gevonden. Ook Story of The Blues en The Blues Is Allright raken de snaar. Speciale vermelding voor Key To Love nog en de rest is acceptabel. Verassend is het allerminst , maar het is degelijk en met liefde voor het genre benaderd. Het zielloze wat hem vaak verweten wordt hoor ik er niet zo in. Ik hoor een liefdevolle benadering en passievolle uitvoeringen. 4 sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:21 uur

geplaatst: vandaag om 07:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.