Wat doe je als na ruim twee decennia bikkelen je eerste bluesplaat tot je mainstream doorbraak leidt? In het geval van Gary Moore: veel optreden en er in Amerika achterkomen dat je weer in de druk van de muziekwereld klem dreigt te raken met videoclips, tv-opnames en meer.
Dit, het gemis van zijn gezin en gehoorproblemen brachten hem ertoe dat hij in een kleine depressie terechtkwam. Hij wist er net op tijd uit te klimmen om zich op de onvermijdelijke opvolger te richten. Eentje die gezien het succes van
Still Got the Blues alleen maar tot teleurstelling kon leiden met de onvermijdelijke kritiek dat "het wel erg op de voorganger lijkt", zo legt Harry Shapiro uit in zijn biografie over Gary Moore.
Erkenning was er gedurende 1990 volop. Het leidt tot een bijdrage onder het alias Ken Wilbury aan het nieuwe album van
The Traveling Wilburys, te horen op
She's My Baby. Een aanbod van Bob Dylan om in diens band te spelen slaat hij af.
Het mentale dal waarin hij belandde, belette hem om allerlei promotie-afspraken na te komen. Had hij dat wel gedaan, dan was hij een grote geworden in Amerika, constateert manager Steve Barnett. Moore trok het echter niet, al ontmoet hij bij een Amerikaans tv-optreden wél weer getalenteerde musici met wie hij vervolgens nieuw materiaal uitwerkt voor wat
After Hours zou worden.
Moore bleef lang in Amerika wegens belastingtechnische redenen: een jaar buiten het Verenigd Koninkrijk levert veel op. Vrouw en zoontje zijn daar niet continu bij.
Waar de voorganger in vrij korte tijd spontaan tot stand kwam, is er met een groter budget meer keuze qua muzikanten, studio's en meer. Een lang verhaal kort: opgenomen in de Verenigde Staten, waar Moore met maar liefst zes bassisten werkte. Wie wat op welk nummer baste is door alle takes niet meer te achterhalen, zelfs niet voor producer en technicus Ian Taylor. Toetsen werden gespeeld door Tommy Eyre die al gedurende Moores hardrockdagen bij hem speelde en inmiddels naar New York was verhuisd.
De muziek vertelt de rest. Hoorbaar is dat de blazerspartijen al op de tekentafel waren gecomponeerd, in plaats van later toegevoegd. Ze geven de nodige soulinvloeden aan dit album: Moore luisterde in die tijd naar veel muziek van het Staxlabel. We horen zowel The Memphis Horns als zijn eigen Midnight Horns. Ook is een dameskoortje prominent aanwezig wat de soulinjectie versterkt. Eén van de dames hoorde ik voordien op single
Temptation (1983) van Heaven 17.
Moore nam het besluit om zich qua eigen composities op ballades te richten en qua blues vooral te coveren: die schatkamer is immers rijker dan rijk. Alhoewel:
Since I Met You Baby ontstond spontaan en eenmaal af constateerde hij dat dit nogal als B.B. King klonk. Waarom die grootmeester niet gevraagd? Aldus geschiedde én slaagde.
Tot mijn verrassing vind ik meer favorieten op
After Hours dan op
Still Got the Blues.
Cold Day in Hell is een fraaie synthese van blues en soul, zoals ik in 1988 hoorde op album
Don't Be Afraid of the Dark van Robert Cray.
Voor
Story of the Blues geldt hetzelfde en de tekst is een aaneenrijging van befaamde blueslyrieken, aldus Shapiro; qua akkoordenlijn denk ik terug aan
A Night in the Life of an Old Blues Singer, dat Philip Lynott met Moore op zijn solo-12"
Nineteen (1985) zette.
Separate Ways sluit de eerste helft af met popsoul die met het dameskoortje aangrijpend mooi is en qua sfeer herinnert aan ballades uit zijn hardrockperiode.
Op de tweede helft is
Key to Love een plotseling bruut bluesknallertje, oorspronkelijk van het befaamde album van John Mayall. Op het swingende
The Blues is Alright is Albert Collins weer te gast, net als op de voorganger.
Deuren blijven openzwaaien. Buurtgenoot en maatje George Harrison strikt hem voor een concert van diens nieuwe politieke partij,
hier met bibberbeelden te zien. De begeleiders heten The Hijack Band, omdat Harrison hen heeft weggekaapt bij Eric Clapton. Moore moet er bij de repetitie tijdens het spelen van de solo aan worden herinnerd dat het liedje 'While My Guitar
Gently Weeps' heet, een correctie die hij met een hoofd als een vuurtoren aanhoort om dat vervolgens méér dan recht te zetten.
In Amerika speelt hij zijn laatste concerten in dat land ooit, waarna de officiële tour in juni '92 in Europa begint en hij door Mick Jagger wordt benaderd. Oftewel, op naar
Blues Alive.