a-ha - Scoundrel Days (1986)

heb van de week dan eindelijk de special edition aangeschaft en heb er geen spijt van. Al is het alleen al voor de verbeterde sound en de 12 inches.

Tevens is cd 2 erg leuk om te horen omdat je de evolutie van een aantal songs duidelijk kan horen... net als bij het 1e album.De cd verteld zo een mooi verhaal hoe e.e.a. tot stand is gekomen,

I've been losing you blijft wel de nummer 1 van dit album, alleen wel lekker dat er nu ook de langere versie op staat

Nu een paar keer beluisterd en de 4 live tracks hebben een zeer irritante piep in de opnames zitten... Ben ik de enige die daar last van heeft, of is dat bij anderen ook opgevallen?
Een beetje een smet op deze toch wel hele leuke re-release.

4 live tracks?
Ik tel er 5.

Maar eens aandachtig herbeluisteren dan maar.

Fraai sfeervol album met een ijzersterke A-kant.
De eerste twee nummers doen mij denken aan Duitse synth/goth bandjes uit de jaren '90, als ik nummers als Scoundrel Days en The Swing Of Things hoor lijk ik naar een voorganger van Wolfsheim te luisteren, iets wat ik vooraf niet met deze band had geassocieerd. Voldoende pathos en de samenzang versterken dit effect.
Ook de volgende nummers behouden de sfeer, geen gedateerde boyspop maar muziek die doet denken aan Talk Talk en Mark Almond (Manhattan Skyline).

Jammer genoeg is kant B een stuk minder, Cry Wolf is een misser en daarbuiten vind ik enkel nog Looking For The Whales en Soft Rain goed genoeg, maar nergens wordt nog het niveau van kant A gehaald.
Dat hoeft geen vernietigende kritiek te zijn want alleen al voor de eerste helft is dit album de moeite waard.

Weight of the Wind ook niet? Dat vind ik nou echt een van de toppers van dit album.

Heb hem sinds eind jaren 80 nauwelijks meer gehoord dus kan ik ook moeilijk sterren aan dit album hangen. Ik weet wel dat het niveau me in positieve zin verraste destijds. Ik had hun voorganger ook en die viel me behoorlijk tegen. Om even op Sander H. te reageren; ook ik vond Weight of the Wind een van de toppers destijds.

A-ha was mijn eerste live-concert wat ik heb gezien (in 1987, Frankrijk). Dat was ten tijde van de release van Scoundrel Days. De LP vond ik geweldig. Tevens had ik ook ene maxi-single van "Manhattan Skyline", met op de b-kant een live-versie van "Looking for the Whales". Laatstgenoemde nummer had ik helemaal grijs gedraaid.

25 jaar later vond ik toevallig een deluxe edition van Scoundrel Days in de winkel. Toen ik zag dat daar de live-versie op stond van "Looking for the Whales", heb ik hem gelijk aangeschaft.
En nog steeds, als ik het nummer hoor, krijg ik kippenvel en moet ik denken aan mijn allereerste concert ooit.

Een geweldig album. Scoundrel Days en Swing Of Things vind ik de beste nummers.

Beste album van A/Ha

Ik kan me goed herinneren dat ik vroeger, als ik meereed met mijn vader, de volumeknop bij het laatste deel van Manhattan Skyline ("On the front page a black and white picture of Manhattan Skyline") extreem omhoog draaide. Dat gedeelte vond ik echt gaaf. Ik moest daarna snel de knop weer omlaag draaien, want het 'echte' einde van het nummer was daar net iets te hard voor. Mijn pa gaf dan al gauw de opmerking "Hee joh, zet die herrie 's wat zachter".

Mooie jaren tachtig plaat en de beste van A-Ha. Favorieten zijn Soft Rains of April, Scoundrel Days, The Swing of Things en Manhattan Skyline.

Soft Rains of April heb ik altijd interessant gevonden. Iemand zit ergens in een gevangenis voor een onbekend vergrijp. Hij heeft vier jaar gekregen en is nu een jaar verder. Hij voelt hoe langzaam de tijd in dat ene jaar is gegaan en hij moet nog eens drie jaar zitten en zijn geliefde, voor wie de tekst, met deels een beschrijving van normaal gesproken 'onopgemerkte' verandering in het weer (symbool voor de leegte en verveling die hij meemaakt) bedoeld is, missen (I'm so alone...) Hoe romantisch... geweldig!

Ik bedoel: ik zou niet over het weer schrijven, zeker niet aan iemand die ik een tijd niet zie, als ik andere zaken te bespreken had.

Mooi verhaal Waverick, en hiermee verwoord je in mijn ogen precies de "tragiek" van a-ha. Zeker wat betreft dit album. Prachtige melodielijnen, prima teksten, diepgaander dan de standaard popdeuntjes, maar toch het imago van meisjesband, waardoor velen deze groep -onterecht- links hebben laten liggen en velen zich niet hebben verdiept in de werkelijke schoonheid van de muziek. Jij haalt Soft Rains of April aan, ik vind in dat tekstuele opzicht ook Blue Sky de moeite van het vermelden waard. Na 5 keer luisteren valt het niet op, maar als je dan beter luistert zit er een prachtverhaal in.
Mooie herinneringen inderdaad!!

Ik heb me toch maar weer eens aan dit album gewaagd en het zal wel nooit helemaal goed komen tussen ons. Het titelnummer en I've Been Losing You verpletteren de rest van het album. Verder zijn de rustige gedeeltes van Manhattan Skyline ook prachtig. Dan kom je dus aan 2,5 van de 10. Er staat echter ook nog 7,5 extra aan nummers op.

Neem nu de rest van Manhattan Skyline. Na de prachtige opening krijg je het hardere gedeelte. Op zich is het qua melodie wel in orde ; Het klinkt alleen zo lelijk. Cry Wolf is een beetje de Touchy van dit album, namelijk een vreselijk irritant uptempo popvehicle.

The Swing of Things en Soft Rains in April lijken me nummers die met een iets andere productie in de buurt zouden kunnen komen bij de uitstekende 2,5, maar hebben het nu net niet.

De rest is een beetje het ene oor in, het andere oor uit.

Dit heb ik eigenlijk ook met de andere 4 albums die ik van ze heb. (Alleen Stay on These Roads is op het titelnummer na prut). Ongeveer de helft is de moeite (soms meer dan) waard en de rest kan me eigenlijk gestolen worden. Een ideale band eigenlijk om zelf een best of van te branden.

Machtig album, met 'Soft Rains of April' als één van de vele hoogtepunten.

I've Been Losing You was altijd mijn grote favoriet, maar hoe vaker ik platen als The Swing of Things, We're Looking for the Wales en uiteraard.. Scroundrel Days zelf hoor, hoe hoger a-ha bij mij komt te staan. En dan is dit nog maar 1 album. Er zijn zoveel meer mooie platen van deze band. Geniaal. Eén van de beste groepen ooit voor mij.

effe stemmen dan HarmJan

Wat zijn je bevindingen?

heb de lp nog steeds,.. spaarde er als puber naarstig voor - grijsgedraaid toen; sterke nummers (vooral de openingstrack Scoundrel Days) -
ligt nu al zo'n 23 jaar opgeborgen in de lp-kast,
tracks ervan luister ik nog wel eens via de youtubeplaylist
onvergetelijk album, hun beste, als je 't mij vraagt

Lekkere plaat van A-Ha. Kende de band voornamelijk van het charmante 80's popnummer: take on me, maar deze plaat graaft duidelijk wat dieper. De band weet op heerlijke wijze melancholische ondertonen toe te voegen. Kan zo maar eens veelvuldig op de platenspeler belanden!

Wat een heerlijk album! Ik had al lang de LP in huis, maar sinds ik vorige week 'i'v ben losing you' op Radio 2 voorbj hoorde komen, was ik direct helemaal weer om: vandaag de dubbel cd van dit album aangeschaft, en wat is ie mooi en de moeite waard! In de jaren 80 in ieder geval wat kwaliteit betreft ondergewaardeerd, de meeste nummers staan anno nu nog steeds als een huis!

Dit is misschien toch wel de sterkste plaat van a-ha.
Warme productie, volwassen en sterke composities.

Maar hell: wat een bonustracks. Die ken ik allemaal niet.

Er is een paar geleden een 2 disc editie verschenen, fijn hoor

Op internet is nu een soort van petitie verschenen om naast de 1ste 2 ook via Warner van de andere albums van a-ha een 2 disc versie te laten verschijnen

Dat zou natuurlijk welkom zijn, want Stay on These Roads bevatte maar liefst vijf singles,
waaronder de James Bond hit The Living Daylights, of knelt daar het auteursrechtelijk schoentje?
En het vierde album had met Crying in the Rain ook een cover van The Everly Brothers.

Duimen maar.

Okay. Ik heb alleen de enkele cd's van a-ha.

Ik zal eens op zoek naar de dubbelaar, want ik houd wel van 12" extended versies, maar ook demo's en livetracks vind ik interessant.
Als ik het goed heb begrepen maakte drummer Mike Sturgis rond deze tijd, deel uit van de band.

Het album Stay on these Roads kan ook wel een opknapbeurtje gebruiken, is de slechtst geproduceerde van het stel. Klinkt heel zompig.

Dat staat wel gewoon op a-ha verzamel cd's, het is geschreven door a-ha met John Barry die natuurlijk verantwoorddelijk is voor veel James Bond muziek. Op de b kant van de single stond een instrumentale versie van he lied, hopelijk zou die dan ook terugkomen op die eventuele uitgave.

Topalbum met hoofdletter. Hoewel Hunting de 3 beste A-ha singles bevat is dit album als geheel beter. Van het spannende Scoundrel Days met mooie uithalen, het ingetogen October en het prachtig opgebouwde Soft Rains Of April. Zelf ook benieuwd naar de bonustracks. Heb enkel de 12" van I've Been Losing You. Destijds bijzonder dat een nummer als Manhattan Skyline in Vara's Verrukkelijke 15 voorkwam.

Zo bijzonder was dat destijds niet. In tegenstelling tot de 3FM / Vara druiloren van tegenwoordig, hadden die gasten van toen echt verstand van goede muziek! Manhattan Skyline is wat mij betreft ook het beste nummer van Scoundrel Days!

Zoveel herinneringen aan dit album! Mijn eerste vriendinnetje, MAVO, de boeken die ik toen las (Catherine Duval). En natuurlijk waar ik woonde. Haarlem-Schalkwijk
Vond eigenlijkj alle nummers wel mooi, misschien op "Maybe, Maybe" na.

wellicht al bekend de drie platen na deze komen allemaal als luxe 2 disc editie op de markt

Ik verhoog naar 4 sterren. Naast de heruitgave heb ik ook nog de oude vertrouwde vinyl versie.. Die speelt nu, en doet me realiseren wat een top plaat dit is... Hun beste, is mijn bescheiden mening

Absoluut de beste A-ha plaat

*Hier ook maar even*

a-ha bevestigt dat dit album (en Hunting High and Low) op 25 mei a.s. heruitgebracht/geremasterd zal worden op vinyl. Iets om naar uit te kijken misschien?

Ben net alle lp's uit huis aan het doen. Ik merk dat er zoveel mensen helemaal wild worden van lp's. Ik ben blij als ik ze kwijt ben. Dus haakt een band als a-ha in op de hype. Maar kijk ik er naar uit? Nee, in de verste verte niet. Is het niet ook een beetje geldklopperij?