menu

a-ha - Scoundrel Days (1986)

mijn stem
3,75 (192)
192 stemmen

Noorwegen
Pop
Label: Warner Bros.

  1. Scoundrel Days (4:02)
  2. The Swing of Things (4:14)
  3. I've Been Losing You (4:24)
  4. October (3:55)
  5. Manhattan Skyline (4:52)
  6. Cry Wolf (4:06)
  7. We're Looking for the Whales (3:43)
  8. The Weight of the Wind (3:59)
  9. Maybe, Maybe (2:36)
  10. Soft Rains of April (3:12)
  11. I've Been Losing You [Extended Version] * (7:02)
  12. Cry Wolf [Extended Version] * (8:14)
  13. Manhattan Skyline [Extended Version] * (6:50)
  14. Scoundrel Days [Demo] * (3:50)
  15. The Swing of Things [Demo #3] * (4:41)
  16. I've Been Losing You [Octocon Studio Demo] * (3:09)
  17. October [Demo] * (3:00)
  18. Manhattan Skyline [Demo] * (4:58)
  19. Cry Wolf [Demo] * (3:30)
  20. We're Looking for the Whales [Demo] * (3:21)
  21. The Weight of the Wind [Demo] * (4:20)
  22. Maybe, Maybe [Demo] * (2:25)
  23. Soft Rains of April [Guitar Version] * (2:37)
  24. Scoundrel Days [Octocon Studio Demo] * (5:01)
  25. This Alone Is Love [Original Version] * (4:30)
  26. Days on End * (3:48)
  27. Train of Thought [Live in Croydon] * (6:30)
  28. I've Been Losing You [Live in Croydon] * (5:30)
  29. The Blue Sky [Live in Croydon] * (5:17)
  30. We're Looking for the Whales [Live in Croydon] * (7:10)
  31. Cry Wolf [Live in Croydon] * (5:40)
toon 21 bonustracks
totale tijdsduur: 39:03 (2:20:26)
zoeken in:
avatar van VanDeGriend
5,0
onderschat

avatar van andré
das wel een érg korte recensie, kun je uitleggen waarom?

4,5
Inderdaad een heel korte recensie, maar wel een juiste.

Het is natuurlijk een deel jeugdsentiment, maar dit album (ik heb mijn cassetje indertijd letterlijk kapotgedraaid) heeft meer te bieden dan dat je van een groep als A-ha zou verwachten.
De eerste drie tracks zijn van een verrassend hoog niveau, net niet te gepolijst geproducet en met lekker klinkende twists. Kortom : goeie songs.
"October" en "Soft rains of April" zijn verdienstelijke pogingen om epischer en dramatischer te klinken en eigenlijk slagen ze daar in.
"Cry wolf" is een dan weer een leuk elektropophitje, zoals er in die periode heel veel waren, maar het gaat er nog altijd vlot in bij mij.
Track 7 en 8 kunnen mij minder bekoren zonder daarom echt te storen, terwijl het toch wel een stuk té luchtige "Maybe maybe" jammer genoeg de enige echte miskleun is.

Ben je fan van pakweg Japan, Human League of Thompson Twins, en je komt deze ergens tegen in een afprijsbak of rommelmarkt, niet aarzelen !

Al bij al een verdiende **** 4 op 5 ****

avatar van Janz
4,0
Inderdaad zeer de moeite waard. Voor veel artiesten is het 2e album een zware bevalling en vaak minder van kwaliteit. A-ha bewees dat het tegendeel ook kan. Deze plaat is als geheel sterk. De single I've been losing you vond ik destijds al buitengewoon fraai. Anno 2005 kan ik er nog steeds van genieten. Aanrader.

avatar van Pinsnider
5,0
Inderdaad, ik ben het helemaal met jullie eens. A-ha werd en wordt weggezet als tiener-idoolbandje, maar is stiekum zoveel meer dan dat: eigengeschreven, intelligente nummers die ver boven de grauwe Bros-middelmaat (om eens een *&%-band uit dezelfde periode te noemen) uitsteken. Het begintrio is inderdaad van ongekende schoonheid, maar ook het toch wel "stevige" (voor aha begrippen) Manhattan Skyline en het cynische Maybe maybe. Topper en zoveel beter idd als Hunting High and Low! Ik geef hem gewoon 4,5!!

Marcel²
Het tweede album van Aha is ook goed, ook weer met de hits maar ook met het geweldige The Swing of Things. Dit is gewoon "klassieke" jaren 80 muziek.

Ruby1966
Manhattan Skyline is zo'n prachtig nummer, vol emotie gezongen!

avatar van monique
4,5
ja dit is gewoon heerlijke muziek,vooral het sterke cry wolf en were looking for de whales zijn mijn favorieten.

avatar van SirNoodle
5,0
dit album haalt mijn top10, voornamelijk voor de sterke eerste kant (mijn eerste versie was de cassette-versie) van scoundrel days (het beste A-ha nummer ooit) tot Manhattan Skyline. En gewoon ook een beetje uit nostalgie.

De tweede kant is wat lichter maar heeft ook z'n waarde. Mooie popmuziek, we're looking for the whales is een leuke meezinger bvb.

mooie hoes ook trouwens... weerspiegelt een beetje de tweestrijd tussen hun serieuzere kant (van echte muzikanten) en de popkant (waarschijnlijk de platenfirma die eist dat hun hoofdjes op de hoes staan).

5,0
Mijn favoriete album aller tijden. Het is goed om de (positieve) berichten over dit album te lezen, voor het merendeel sluit ik me daar dan ook bij aan. Ik luisterde Scoundrel Days in de tijd dat ik muziek begon te ontdekken. Het is mij altijd bijgebleven. Voor mij is dit niet per se een eightiesalbum, maar eerder een tijdloos album. Scoundrel Days heeft een bepaalde sfeer wat het tot zo'n apart album maakt. De prachtige hoes helpt daar zeker aan mee. 'Scoundrel Days', 'The Swing of Things' en 'The Soft Rains of April' zijn, zonder de andere nummers tekort te willen doen, de pareltjes van dit album. Maar zelfs de 'minder toegankelijke' nummers als 'October' en vooral contra-song 'The Weight of the Wind' zijn bloedmooi en passen helemaal in de sfeer van Scoundrel Days.

avatar van fluidvirgo
4,0
Overall sterker dan zijn voorganger. De titeltrack is prachtig evenals de bekende singles. The soft rains of April verdient een eervolle vermelding, want vooral de sfeer die hier in de instrumentale gedeelten wordt neergezet is een genot voor het oor. Echt een winterplaat, ik zie de besneeuwde vlakte voor me terwijl het over de regen in april gaat...

We're looking for the wales vind ik dan weer een misbaksel van een song, een niemendalletje inclusief de schaamteloze "haaahaaaahaaaahaaahaaaa" koortjes aan het einde van de chorus. Hier gaan ze even te ver, maar goed, gelukkig is een press forward button snel gevonden. Maybe maybe vind ik dan nog meevallen, hoewel deze zich ook op het randje van smakeloosheid bevindt.

Gelukkig staan tegenover deze dissonanten een aantal ijzersterke songs die de plaat genoeg aanzien verschaffen.

***1/2

avatar van SirNoodle
5,0
Ik heb net een recensie gelezen van een user over REM’s automatic for the people, en daar werd gesproken over seizoensplaten. Wel, dit is een echte herfstplaat, en gezien het tijdperk & omgeving waaruit die plaat komt is dat eigenlijk al verbazingwekkend op zich. A-ha op volle kracht, als succesvolle popgroep met sexy zanger, in strijd met groepen als Duran Duran en anderen, in de jaren ’80, dan zou je als opvolger van Hunting High & Low eigenlijk een voorgekauwd popalbum met meer-van-hetzelfde verwachten. Hier krijg je dit echter niet. In de plaats heb je een prachtig popjuweeltje, een echt luisteralbum waar slechts af en toe de lichtheid van bubblegum/instant-succesmelodietjes wordt toegelaten.

Kant A (ik heb dit album nog op plaat en cassette gehad, en ik ben nog oud genoeg om over A & B kantjes te spreken) is een mix van diepgaande gevoelens: angst, weemoed, hoop, gekte, en heel wat melancholie.

Het begint ongelooflijk sterk met de titelsong ‘scoundrel days’, 1 van de beste songs uit de A-ha catalogus. Prachtige tekst, simpele begeleiding, de stem van Morten Harket die de hele song echt draagt. Het lijkt allemaal zo simpel, maar het snijdt zo diep.

Vlak erna krijg je ‘The Swing of Things’, waarbij het aan het begin even luchtig lijkt te worden, maar al snel blijkt dat ook dit nummer vol pijn en weemoed zit. Een ijzersterk refrein dat dagen in je hoofd blijft ronddwalen, dan weet je het wel.

Aansluitend komt ‘I’ve been losing you’, eerste single van dit album, en voor mij een brok razernij. “Anger is an energy”, dit is misschien geen punk, maar het klinkt minstens even giftig en kwaad en tegelijkertijd toch breekbaar. Met een stuwende ritmesectie dendert dit nummer voort, om dan zachtjes te lijken wegsterven, tot het plots nog even losbarst in al zijn kwaadheid.

‘October’ is een rustpunt, tijd om even alles te laten bezinken. Om dan volop te flippen in ‘Manhattan Skyline’, een schizofreen nummer met een afwisseling zacht/hard/zacht waar Radiohead zoveel lof voor kreeg, zovele jaren later (paranoid android iemand?).

Kant B is heel wat luchtiger, wat lichter ook, en ook wat minder samenhangend. Alsof de A-kant de basisplaat was die A-ha wilde, en op kant B nog wat extra’s gezet werd om platenfirma en fans te behagen. En toch vind je ook hier nog wat verdoken pareltjes. ‘Cry wolf’ is een meezingertje, de enige echte toegeving aan platenfirma voor mij. ‘Looking for the Whales’ en ‘Maybe, Maybe’ lijken beiden luchtige popliedjes, maar hebben toch beiden voldoende venijn en onderliggende kracht om het geen stereotiepe niemendalletjes te maken.

‘The weight of the wind’ is voor mij een typische A-ha albumtrack: het klinkt eenvoudig, maar er zitten zoveel laagjes in de muziek die je beetje bij beetje ontdekt.

En afsluiter ‘soft rains of April’ maakt dit album compleet. Dromerig en toch dreigend. De zachte regens van April zijn misschien wel voorbij, maar wie denkt dat er nu zon & prachtig weer aankomt, die komt misschien wel bedrogen uit. Onweer en rain, hard rain is going to fall…

Alles samen een prachtige ‘volwassen’ plaat, die door niemand zomaar opzij zou mogen gelegd worden als ‘nog zo’n popplaatje uit de jaren 80’.

Prachtige recensie, SirNoodle . Ik zal dit album zeker niet zomaar opzij leggen als "nog zo'n popplaatje uit de jaren '80", en misschien ga ik dit album samen met zijn voorganger "Hunting High And Low" wel aanschaffen .

avatar van Pinsnider
5,0
Wat een geweldige recensie en wat ben ik het volkomen met je eens Heer Noodle!!! Niets aan toe te voegen!!! Dit is zo'n volkomen onderschat meesterwerk! En inderdaad: als deze plaat onder de bandnaam "Radiohead" was uitgebracht dan was het stemgemiddelde vast veel hoger geweest...

avatar van itbites
4,0
Dit is een CD die alleen al hoog scoort vanwege de nostalgie die het - ook bij mij - oproept. Ik kocht de cassette toen ik in groep 8 van de basisschool zat. Toen nog veel geld, dus zorgvuldige preselectie was een vereiste.

Maar goed, inderdaad de eerste drie nummers zijn schitterend. Gekenmerkt door een 'stoere' sfeer (die ook terugkomt in Weight of the Wind), maar vooral ook door de mooie zanglijnen en vele details in de muziek.
De blazers in October waren er altijd al verantwoordelijk voor dat ook Ce Matin La van Air vele jaren later nostalgische gevoelens oproept.
En ja 'Manhattan Skyline', bijna een gitaarnummer (btw: heb het laatst nog met een collega gehad over de vrolijk gitaarspelende Pal Waaktaar in de clip van Take on Me - hoor je die eigenlijk wel??) - lekker anders voor a-ha begrippen.

Kant B vond ik altijd een beetje minder vanwege de luchtigheid van de liedjes. Heb me vaak afgevraagd waarom de nummers die door Mags waren geschreven altijd maar coupletten van twee regels hadden? Daardoor worden het al snel niemendalletjes, zoals Maybe Maybe en Looking for the Whales - alhoewel ook weer niet echt slecht te noemen. Er zitten altijd wel stukjes in die "iets" hebben. Een detail uit vervlogen jaren is dat ik altijd dacht dat het ''piepje" in het intro van Cry Wolf werd veroorzaakt door de piepende wieltjes van het cassettebandje, maar verrek! De CD heeft het ook!
(NB ik heb me als kind nooit afgevraagd waarom die wieltjes juist alleen daar zouden piepen!)

The Weight of the Wind vind ik dan wel weer ontzettend goed, en inderdaad Soft Rains of April heeft een mooie sfeer.
Conclusie: een zeer waardevolle CD met muziek uit het fundament van mijn muziekervaringen.

5,0
ik kan me voor 100% bij sir noodle aansluiten!!!!

avatar van foxhusky
5,0
Ja, van mij krijgt dit album ook een dikke 5,0 punten. Ik kan me goed vinden in het uitgebreide commentaar van SirNoodle. Enige nadeel van het album is de lengte: nog geen 40 minuten... Mischien de hoogste tijd voor een remaster met vele extra's.

stuart
I' ve Been Losing You

avatar van Pinsnider
5,0
Toch wel heel aardig om te zien dat 22 jaar na dato de erkenning voor deze plaat dan toch eindelijk losbarst!! Zeer terecht natuurlijk!! Ik kan het nooit beter verwoorden dan heer Noodle, maar ik wil er toch ook nog wel bij opmerken dat deze plaat misschien wel de mooiste collectie popliedjes ooit bevat. (De liedjes op zich)...

avatar van fluidvirgo
4,0
Hoewel met afstand hun beste album, vind ik mooiste collectie popliedjes ietwat overtrokken. Een song als Looking for the Whales is voor mij toch echt een drakerige opvuller. Maar ik ga 'm meteen maar weer even opzetten, even checken of ik mijn beoordeling niet toch iets moet bijstellen. Mooie top 10 trouwens! Mellon Collie, Effloresce....zeker niet de minste!

avatar van SirNoodle
5,0
foxhusky schreef:
Mischien de hoogste tijd voor een remaster met vele extra's.

ik heb een demo van i've been losing you (staat op officiele cd die bij dat dik boek over A-ha zit), en de kwaliteit is schrikwekkend laag... je kan je bijna niet voorstellen hoe ze van zo'n plat nummertje naar zo'n supersong geraakt zijn.

avatar van foxhusky
5,0
Met 'vele extra's' zat ik meer te denken aan 12" uitvoeringen van de singles en eventueel b-kantjes en onuitgebracht materiaal. Als de demo's zo slecht zijn, kunnen ze die wat mij betreft weg laten.

avatar van sander.h
4,0
Mooi man, nostalgie. Straks nog eens luisteren.
The Weight of the Wind is schitterend.

avatar van vigil
5,0
een 4,5 heb ik staan voor deze plaat en volkome terecht volgens mij. Fantastsiche plaat en bovenal ook de beste van deze Noorse groep. Heerlijke herfstsfeer waar eigenlijk enkel Cry Wolf in mijn ogen een beetje buiten de boot valt.

Hoogtepunten: titelnummer, Manhatten Skyline, I've been losing you enSoft Rains In April

avatar van vigil
5,0
foxhusky schreef:
Met 'vele extra's' zat ik meer te denken aan 12" uitvoeringen van de singles en eventueel b-kantjes


Jaahh, wordt hoog tijd dat alle 12 inch versies eens op cd komen!

avatar van musicfriek
4,0
Inderdaad een nogal onderschat album. Fijne popliedjes zoals tracks 3, 5 en 10 blijven gewoon klasse. Alleen jammer van Cry Wolf, dat vind ik nou echt een gedrocht van hun. Maar verder zijn 4 sterren meer dan waard.

4,0
Het vervolg op debuut Hunting High And Low, en dan is het natuurlijk altijd spannend. Welnu, A-ha bewijst meer dan een eendagsvlieg te zijn. Minder grote hits (Cry Wolf en I've Been Losing You konden Take On Me en TV niet overtreffen) maar wel een sfeervolle plaat met meer diepgang en variatie.

A-ha is meer dan een singles band. Luister maar eens naar The Swing Of Things en Manhattan Skyline.

Weemoedig juweeltje dat volgens mij een beetje 'vergeten' is.

flebbie
Erg sterke opvolger. A-ha laat zien dat ze meer kunnen dan aalgladde wegwerppop produceren. De sound is grootser, de songs kennen meer diepgang, Morton Harket is nog beter gaan zingen. Kortom de band is volwassen geworden. Alleen niemendalletjes October en Looking For The Whales hadden er voor mij niet opgehoeven.

4*

avatar van sander.h
4,0
October onstijgt voor mij toch wel het predikaat "opvullertje" .
Vroeger rekende ik het nummer ook niet tot mijn favorieten, maar inmiddels ben ik om.
Hierboven wordt al ergens over seizoensplaten gesproken, maar als er 1 nummer is dat aan alle kanten herfst uitademt, dan is het October wel. Die sfeer is geweldig getroffen wat mij betreft.

avatar van fluidvirgo
4,0
De hele plaat ademt eigenlijk wel een herfstsfeer uit...

Gast
geplaatst: vandaag om 14:22 uur

geplaatst: vandaag om 14:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.