a-ha - Scoundrel Days (1986)

Ik heb het nummer een tweede kans gegeven. Ik moet toegeven dat er een lekker loom sfeertje van uitgaat, vooral door Morton's ingetogen manier van zingen. Ik irriteer me vooral aan de trompetjes op de achtergrond die klinken alsof ze uit een doosje komen (komen ze waarschijnlijk ook ). Nu maakten ze natuurlijk wel meer gebruik van ingeblikte geluiden, toch blijf ik erbij dat het een van de mindere nummers is. Het klinkt gewoon een stuk minder organisch dan de rest van het materiaal.

Ik heb de I've Been Losing You single hier liggen, en daar staat een prachtig b-kantje op, This Alone Is Love. Die hadden ze er van mij wel op mogen zetten ipv October of Looking For The Whales.

This alone is love hebben ze op het volgende album Stay On These Roads gezet. En ik vind het wat te luchtig in vergelijking met october of looking for the whales. Maar dat kan ook liggen aan mijn algemeen gevoel bij beide platen, waar Scoundrel Days veel dreigender en diepgaander is voor mij, is Stay On These Roads veel meer een luchtige collectie pop/liefdesliedjes.

Ja dat weet ik het, maar ik had het over de originele versie, die is veel krachtiger.

Heerlijk!! De discussie over de meest ondergewaardeerde band ooit is weer op gang gekomen!!!
Ik heb altijd gevonden dat "This Alone is Love" een potentiele topper was die in de productie de nek is omgedraaid door, ik meen, meneer Tarney. Die originele versie is inderdaad beter, maar vind ik nog steeds niet datgene wat het m.i. had kunnen worden. Jammer...

Ken dit album niet (ken eigenlijk alleen de singles van A-Ha), maar zie wel dat mijn favoriete nummer Manhattan Skyline (echt briljant) hier op staat. En ook het schitterende I've Been Losing You.
Is de rest ook zo goed ?

Ik geef zelf maar het antwoord op mijn eigen vraag: Ja dus ! Met name de eerste 2 nummers (Scoundrel Days en The Swing of Things) zijn fantastisch. De overige nummers (vanaf Cry Wolf) zijn goed, maar niet geweldig op The Weight of the Wind na, die is super. Prima album dus.

Het doet me muzikaal denken aan het werk van George Michael in deze periode.

Had deze nog niet, ff aangeschaft via cdwow.nl....7 euri...:)

I've been losing you.... Wat een sterk nummer blijft dat toch na al die jaren.. SUPER!

Moet de laatste 4 nummers nog goed luisteren maar vind dit tot nu toe een goed album.
Afgezien van de bekende nummer "Ive been loosing you" , "Manhattan Skyline" en "Cry Wolf" vind ik vooral "The Swing of Things" erg goed.
Dat meerstemmig refrein, dat mochten ze van mij in nog wel meer nummers verpakken, erg mooi.
(Waardering kan nog omhoog gaan, heb het album net.)

edit: what the f**k ?: "maybe maybe"...wat een simpel waardeloos nummer.....ze dachten zeker even wat anders te doen.....hadden ze van mijn mogen laten..

Mijn rating blijft staan op 3,5.
De eerste 6 nummers zijn erg goed (misschien October dan wat minder) maar wat daarna komt is weer zo slecht.

Hunting High And Low was in 1985 een mooie belofte, Scoundrel Days zorgde een jaartje later voor de bevestiging.

Een rijpere groep, een evenwichtig album en weer zo'n klinkende serie hits. Misschien een trapje lager dan Take On Me en The Sun Always Shines On TV, maar Scroundel Days is als album net iets beter in balans.

Scoundrel Days roept herfstgevoelens op. Dat zal wel liggen aan die schemerende hoesfoto en die met rain en wind doorspekte songteksten. Maar ook de muziek klinkt weemoedig, somber bijna. En mooi.

De diepste buiging is voor Ive Been Losing You, een kraker van jewelste die alles in zich had om het succes van de eerste twee singles te evenaren. Dat lukte net niet, maar leverde wel het definitieve bewijs dat A-ha een dikke vette 10 scoort als het hebben over de catch factor. Ingenieuze synthpop die overloopt van de spannende en blinkende laagjes.

Luister nog maar eens naar Cry Wolf, al moet deze single het vooral van het refrein hebben. Manhatten Skykine was de pompeuze derde single. Met dat Phil Spector achtig geluidsbehang heeft deze song een behoorlijke Top 100 aller tijden potentie, maar op de een of andere manier ook weer net niet. Qua productie glijdt ie net over het randje. Manhattan Skyline vervulde in de hitparade slechts een bijrolletje. Maar past wel perfect in de sfeer van het album.

Een album dat op grootse wijze begint. Het refrein van Scoundrel Days brengt je meteen in hogere sferen en The Swing Of Things is een rasecht elektropop juweeltje. En waar het debuutalbum op kant B een beetje dreigde in te zakken, daar blijven de albumtracks hier constant op niveau. We're Looking For The Whales, The Weight Of The Wind en Maybe, Maybe hebben allen zo'n magisch vonkje .

Of je de muziek nu hebt ontdekt in de sixties, de seventies, de eighties of later'...deze plaat moeten meer mensen mooi vinden.

halfje erbij, die laatste nummers zijn redelijk te proeven, je moet er alleen wat aan wennen.

Half juni komt er een 2 disc deluxe versie van dit (en het debuut) album uit!
Van de A-Ha website:
The extended version of Scoundrel Days contains demos for each album track; the B-side “This Alone Is Love”; as well as unreleased live performances of “Train Of Thought,” “I’ve Been Losing You,” “Blue Sky” and “Cry Wolf” recorded in England.”

The deluxe version of Hunting High and Low uncovers several unreleased gems such as an instrumental version of “Take On Me” and an early version of the same song called “Lesson One”; demos for “The Sun Always Shines On T.V.” and “Train Of Thought”; fan favorite B-side “Driftwood,” plus tracks released exclusively in Norway like “Never Never” and “Dot The I.”

Hmmm, de deluxe versie van deze plaat staat bij deze op het lijstje

Dit is dus dat bandje waarnaar vaak wordt verwezen bij mijn geliefde Mary Onettes. Ik ken hen enkel van de hitjes (Take On Me/The Sun Always Shines On Tv) maar op basis van het eerste nummer van dit album ga ik hier maar eens achteraan.

Ook in de jaren '80 bestond er genoeg kwaliteitspop die de top 40 wist te halen. a-ha was zo beroerd nog niet en dit album al helemaal niet.
Uitstekend popplaatje uit mijn jonge jaren.

Pretpakket!

De a-ha remasters zijn binnen. Mijn geduld is weer rijkelijk beloond. De zoveelste 80's favoriet die een opfrisbeurt heeft gekregen en is aangevuld met uitputtend bonusmateriaal. Aldus geschrapt van mijn wenslijstje. Nu nog het debuut van A Flock of Seagulls en de eerste 3 van China Crisis en ik hoef nooit meer een CD te kopen.

Akkoord wat China Crisis betreft, maar die zijn wellicht te klein
om ooit de eer te beurt te vallen voor zo'n remaster aanpak.
Tenzij een budget label de rechten zou opkopen.

Hopelijk volgt Stay on These Roads ook nog in remaster versie.
Ik ga er bij gelegenheid ook maar eens achteraan.

a-ha zou je tekort doen door alleen te herinneren aan hun megahit; Take on Me, dat destijds mede dankzij de goede videoclip en ws. ook de looks van Morten, een grote herkansing kreeg.
Maar er is meer tot a-ha dan alleen dat...Hunting High and Low vind ik nog steeds een prachtig nummer. Dit Scoundrel Days is de enige plaat die ik van ze ken en bevat toch wel een aantal mooie nummers, die ook nu nog overeind blijven....zelfs met een prominente rol voor de keyboards.
Scoundrel Days opent goed met de gelijknamige titel en heeft verder ook nog de hits I've been losing you en Cry Wolf, beide prima popliedjes. Maar er is ook een wat breder geluid dan pop alleen, getuige de klasse van een Manhattan Skyline, The Weight of the Wind en afsluiter Soft rains of April. a-had een neusje voor goed in het gehoor liggende liedjes, maar wist ook een wat bredere sfeer neer te zetten. Niemendalletjes zijn er ook vertegenwoordigt in de vorm van; The Swing of Things, We're looking for the Whales en Maybe Maybe. Maar echt naar beneden halen doen ze dit album niet, waardoor ik er toch redelijk door verrast ben. M.i. is a-ha de Keane van de jaren tachtig.

Swing of Things een niemendalletje..??????
Verder ben ik het wel met je eens....

Kan ik me enkel bij aansluiten...

Vooruit dan....Mea Culpa heren...Swing of Things, maar eens herbeluisterd, om te horen of het iets te makkelijk is meegenomen als 'niemendalletje'....blijkt toch dat ik ietwat lastig in het nummer kom in het begin...door de 'fragmentarische' drums en zanglijnen...maar het refrein brengt de melodieuze pracht meer naar voren en op het eind valt het mooi samen. Vraag mij af wat een Bloc Party van a-ha zou vinden?

Grappig dat je dat zegt, want Keane's Tom Chaplin heeft enige tijd terug aangegeven dat a-ha een grote inspiratie voor hem is geweest. Overigens was het Chris Martin van Coldplay die weer zei dat a-ha hem heeft aangezet om zelf een band te beginnen...


Yep! mee eens.

Halfje er bij en dan zit je ineens op de 5

Op de één of andere manier vind ik die afgestofte heruitgaven maar helemaal niets. Lollige extraatjes om eens een keer naar te luisteren, maar ik ben nog nooit een dergelijke release met een ECHT toegevoegde waarde tegen gekomen. Daarnaast zat ik al op 5*, dus tsja....
Gaan er nog mensen naar de HMH..?? Ik kan niemand meekrijgen. De cultuurbarbaren hahaha

Hmmm...ik zal het eens overwegen

Het blijft steeds weer een plezier om deze prachtige CD op te leggen.
Ik heb vooralsnog geen enkele behoefte aan de 'deluxe' editie.

Geen enkel zwak broertje op dit album, gecombineerd met enkele fenomenale uitschieters.

Scoundrel Days: prachtige opener, heel geestig om uit volle borst het refrein mee te zingen.

I've been losing you: nodigt me altijd uit om krachtig te 'airdrummen'

Manhattan Skyline: ongeëvenaard gevarieërd (voor A-ha dan natuurlijk). Een schitterend uitgewerkte combinatie van menselijke emotie in een druilerige landschap. A-ha schept het decor, vul zelf je verhaal in. Gegarandeerd in mijn top 100 aller tijden.

...goh goh, en dan spreken we nog maar over kant A