Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999)

Live blijven ze geweldig !

(mijn mening)

Live is het gewoon studio maar dan met publiek erin gemixt.

Live vind ik het niet echt iets toevoegen, vooral omdat ze nummers letterlijk naspelen en er geen interactie met het publiek is.

Heb eens een live dvd van hun gezien, volgens mij live At budokan, maar het deed mij helemaal niets.

Heb alleen awake en images and words, eigenlijk hoort deze er ook nog bij, maar live hoef ik zeker geen platen van dream theater, vooral omdat het voor mijn gevoel niet de band ernaar is. Vind hun muziek te strak en te klinisch klinken, en een live album moet ruig, levendig, en bij vlagen vals zijn en het moet swingen en vol fouten staan.

Dat is voor mij een bruisende live sfeer, en das nix voor dream theater.

De Live Scenes dvd vind ik wel een spektakel. Het hele album live plus al die videobeelden en zo. Beslist de moeite waard.

Voor je eerste wensen: Dream Theater - Once in a Livetime (1998)
Vooral nogal wat fouten.

Voor je tweede: Dream Theater - Live at the Marquee (1993)
Een korte dynamische set, met veel enthousiasme gespeeld.

Die Live At The Marquee bevat goddelijke momenten. The Killing Hand bijvoorbeeld. Maar dan dwalen we af.

Ik zie dat Frodok deze maar een 2 heeft gegeven en images and words een 5.

Zit er zoveel verschil tussen deze en dat album uit 1992?

Qua stijl niet echt, maar Images And Words heeft gewoon een hele andere uitstraling. Het ligt veel minder zwaar op de maag. Het leunt nog een beetje op de stadionhardrock van de jaren 80. Tegelijkertijd durft het ook heavy te zijn zonder donker te worden. Een voor die tijd apart album waar diverse onverenigbaarheden in hardrock en metal elkaar ontmoetten.

Ik heb eens gelezen dat Tommy de rock opera uit de jaren 60 is, 1969 om precies te zijn.

En dat The wall uit 1979 de rock opera uit de jaren 70 is.

En operation Mindcrime uit 1988 de rock opera is uit de jaren 80.

En dat dit album de maatstaf is voor rock opera,s uit de jaren 90.

Heb dat eens ergens gelezen, maar weet niet of het klopt en of het een beetje een graadmeter is.

Qua muziekstijl zijn ze alledrie totaal verschillend natuurlijk.

Ik houd wel van rock Opera's, misschien moet ik deze toch maar eens gaan beluisteren dan.

Maar weet ook niet wat ik gelezen heb of het compleet uit de lucht gegrepen is of dat het toch hout snijd.

I&W vond ik enorm verfrissend, met een groot speelgenot.
SfaM vind ik grossieren in clichés en voorspelbaarheid, met name in de 'ballads'.
Sorry...
Was destijds een flinke afknapper voor me. Het is daarna tussen mij en DT nooit meer goed gekomen

Nee, dat is Streets. Uiteraard. Objectief bepaald aan de hand van zorgvuldig door mijzelf opgestelde criteria.

Ik begrijp anders uit het rijtje van ricardo dat dé rockopera van een decennium uit het eind van dat decennium moet komen, dus dan valt Streets al af. Bovendien is Streets alleen maar a Rock Opera.

Wat mij betreft is Streets DE Rock opera.

Niets ten nadele van dit voortreffelijke album overigens.

En zo is het!

Argh, die duivelse Jasper heeft zijn berichtje weggehaald.

Die van Rhapsody kwam niet uit de jaren 90.

Ik vond het ook al niks voor jou om je daarin te vergissen.

Nee ik begreep er eerlijk gezegd ook al weinig van haha.

Toen ik net begon naar metal te luisteren vond ik dit geweldig, daarna vond ik het heel lang verschrikkelijk. Als ik het nu zo terugluister, dan is het wel een aardig album, dat ik waarschijnlijk toch bijna nooit zal draaien.
De zang staat me echt tegen, sommige nummers zijn wat cheesy (vooral de ballads) en de melodielijnen doen soms wat clichématig aan. Maar goed, dit is ook een conceptalbum/metalopera en afgaand op bijvoorbeeld Savatage's Streets hoort dat er gewoon bij het genre. Aan de andere kant, de muziek vind ik stukken beter dan ik me herinnerde. Ik meende dat dit teveel sologeneuzel was om te laten zien hoe goed de muzikanten hun instrumenten beheersen. Dat valt toch echt mee.

Met de hakken over de sloot, 3 sterren.

Hier sluit me me volledig bij aan heb bijna alles van DT en dit blijft mijn favo album van ze !

Wat is dit toch een heerlijke plaat. Een van de beste DT albums én een van de beste conceptalbums voor mij. Vanaf het begin tot het eind interessant. Tekstueel vind ik LaBrie ook gewoon heel sterk, maar daar zijn de meningen over verdeeld weet ik ondertussen. Ook zijn stemgeluid vind ik altijd heel prettig en dit is weer een mening die veel anderen niet met mij delen. Dream Theater zet hier hun sterkste plaat allertijden neer. Voor alsnog hun beste album, ben helaas bang dat ze nooit meer gaan tippen aan deze.

Half puntje omhoog. Ben bezig met een aantal bums van DT te draaien en dan blijkt dat ik dit album (te) laag heb gewaardeerd

Toch leuk, zwaar album van Dream Theater. Luister het eigenlijk niet zovaak, maar het is toch eigenlijk een van de fijnere albums van hun jaren 90 tijd. Vooral 'Dance of Eternity' is echt gewoon porno voor progliefhebbers. Volgens mij ook het eerste album met Jordan Rudess, welke een wat dubieuze rol heeft in de toekomst van DT. Sommigen vinden dat hij de band heeft verpest, anderen, waaronder ik, vinden zijn aanwezigheid enkel een enorme toevoeging. Dat zeg ik zonder daarbij Kevin Moore en Derek Sherinian af te vallen overigens.

Dit album was indertijd mijn kennismaking met Dream Theater, en ik weet nog goed hoe er twee indrukken om de overhand vochten toen ik het de eerste paar maal draaide: aan de ene kant stoorde ik me af en toe ontzettend aan die brallerige stem, aan de andere kant was ik bijna geschokt door de enorme hoeveelheid ijzersterke melodieën die over elkaar heen de speakers uittuimelden. Ik herinner me zelfs nog dat ik op een gegeven moment een blaadje pakte om de nummers te noteren die ik bij het rippen van dit (toen alleen nog maar geleende) album op een kopietje zou willen bewaren, maar toen de CD afgelopen was bleek ik alle twaalf de nummers te hebben opgeschreven.
        Nu, anderhalf decennium later, draai ik dit album zonder acht te slaan op wat ik toen ervoer als de vervelende aspecten van de stem van James LaBrie (gewoon aan gewend geraakt). Die ijzersterke melodieën daarentegen vallen me nog stééds op, om nog maar te zwijgen van de prachtige arrangementen en de briljante instrumentale partijen (John Petrucci staat inmiddels stevig verankerd in mijn gitaristen-top-3). Al hun studioplaten staan bij mij op de plank, afgelopen woensdag heb ik ze voor de tweede maal live gezien, en nog steeds draai ik ze bijna wekelijks.
        Groot is de verleiding om nu te denken dat de reden waarom Scenes from a memory na al die tijd toch mijn favoriete album is gebleven gelegen is in het feit dat ik deze plaat als eerste leerde kennen en dat hij daarom altijd is blijven staan als hét voorbeeld van hoe Dream Theater zou moeten klinken. Toch hoor ik ook bij de zoveelste maal luisteren weer hoe sterk de nummers zijn opgebouwd en hoe fraai alle arrangementen daarbinnen passen, dus voor mijn gevoel ligt mijn voorkeur voor dit album toch meer aan de plaat zelf dan aan een sentimentele gehechtheid. Dream Theater heeft veel zeer ambitieuze en ook bijzonder geslaagde albums gemaakt die deze plaat naar de kroon steken, maar dit blijft toch hun meesterwerk.
        Ach ja, die teksten… Het verhaal is geen Hamlet, in reïncarnatie geloof ik niet en elke vezel in mij verzet zich tegen het idee dat the spirit carries on, maar de plot is spannend en dramatisch genoeg om een goede kapstok voor de theatrale muziek te zijn, en dat is voor mij meer dan voldoende. En als je dan toch voor de ultieme aanstekerballade alles uit de kast wilt trekken, dan kun je het een stuk slechter doen dan The spirit carries on. Bovendien komt daar nog eens dat nóg intensere slotstuk (inclusief een tamelijk schokkende auditief weergegeven moord) overheen, hetgeen al met al een naar mijn smaak tamelijk indrukwekkende climax oplevert (hoewel mijn favoriete moment van de plaat toch het ogenblik is waarop in Home na het lange en zorgvuldige intro de killer riff losbarst).
        Veel mensen hier weten dit al, maar de neofieten wil ik toch nog even wijzen op de DVD Metropolis 2000: scenes from New York met daarop de afsluitende avond van de bijbehorende toernee, waarop het complete album gedurende anderhalf uur live wordt uitgevoerd inclusief koor, met als extra's nog drie bonustracks (A mind beside itself, Learning to live en A change of seasons, samen ook weer een uur) en een zeer onderhoudende commentaartrack van de vijf muzikanten. Het enige nadeel is dat het concert in ouderwets 4:3 op de DVD staat, maar laat dat niemand weerhouden te genieten van die vervolmaking van dit briljante album.

Toch wel een scary geheel.
Zelf heb ik de ervaring om bij een psycholoog ontspanningsoefeningen te doen, en het bandje begint exact hetzelfde; alleen in het Nederlands.
Ook het terughalen van oude herinneringen is mij bekend, en het eindigen van de sessie met Open Je Ogen Deric, alleen daarom maakt het verhaal indruk, al vind ik het begin en einde er duidelijk boven uit steken.

Ja, ik kan me voorstellen dat zulke eigen ervaringen een meerwaarde aan de indruk geven. Nu ik jouw bericht lees herinner ik me opeens weer dat ook mijn moeder een dergelijke sessie heeft meegemaakt en toen onder invloed van pentothal haar herinneringen heeft ingesproken op een bandje dat ik later zelf ook heb beluisterd, maar hoe ze werd "teruggebracht" herinner ik me niet meer. Merkwaardig dat ik die link nooit eerder had gelegd (maar dat kwam misschien ook omdat het in haar geval niet ging om herinneringen aan een vorig leven).

Nee, daar ging het bij mij ook niet om.
Ik werd terug gebracht met een soort van tikken van een klok op tape, die dan weer sneller, dan weer trager klonk.

Dat wilde ik ook niet suggereren, ik doelde op de hypnose van Scenes from a memory.
Dat doet inderdaad denken aan het begin van dit album...

Rake observatie. Hoewel ik beide albums geniaal vind, heeft Dream Theater gedurende jaren '90 onmiskenbaar een groeiproces doorgemaakt. Dit is als als het ware de vervolmaking van al het moois van de band dat al het levenslicht gezien had.



Tekst en stem zijn voortdurend onderwerp van discussie bij Dream Theater, zo ook bij dit album. Ik heb er niets op aan te merken. Dat de band er niet meer in slaagt om de kwaliteit van dit werk te evenaren of overtreffen is geen schande en zelfs gebruikelijk. Geen band die erin slaagt om onophoudelijk meesterwerken uit te brengen.

Waar ik mij over verbaas is dat als er Pink Floyd-invloeden zijn dat dit nogal eens duidelijk moet worden gemaakt door het bij PF gebruikte vrouwengekerm (lees: Great gig in the sky).

Voor alle duidelijkheid. Ik heb niks tegen Pink Floyd en Pink Floyd-invloeden maar wel tegen GGITS.

Dat gekerm wordt dus hier ook van stal gehaald. Laat dit nou eens achterwege. Ik kan er slecht tegen. Het wel het enige smetje op dit verder prima album

Juist het 'vrouwengekerm' vind ik heel erg mooi, net zoals in The Great Gig in the Sky

Dat is het juist... Ben ik de enige die dat verschrikkelijk vind. Blijkbaar wel....