menu

Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999)

mijn stem
4,05 (573)
573 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Elektra

  1. Scene One: Regression (3:37)
  2. Scene Two: A) Overture 1928 (3:37)
  3. Scene Two: B) Strange Deja Vu (5:12)
  4. Scene Three: A) Through My Words (1:02)
  5. Scene Three: B) Fatal Tragedy (6:49)
  6. Scene Four: Beyond This Life (11:22)
  7. Scene Five: Through Her Eyes (5:29)
  8. Scene Six: Home (12:53)
  9. Scene Seven: A) the Dance of Eternity (6:13)
  10. Scene Seven: B) One Last Time (3:46)
  11. Scene Eight: The Spirit Carries On (6:38)
  12. Scene Nine: Finally Free (11:59)
totale tijdsduur: 1:18:37
zoeken in:
avatar van Alexepex
5,0
Ik kan even de vergelijking tussen Scorpions en Bon Jovi vinden maar goed, heb het hele discussie dan ook niet gevolgt.

Waar The Spirit dat weer wel op lijk, let wel; volgens mij, is op elementen uit het vrij grote ouvre van Pink Floyd.
Her en der vind ik toch stukken in dit nummer wat zo op een PF cd had kunnen staan. (oh, jee: ik voel een reactie komen... )

Verder vind ik SFAM samen met Six Degrees en Images & Words het toppunt van DT.
Of het hele verhaal over reïncarnatie goed is neergepend of dat het aan touwtjes aan elkaar hangt, geen idee en ondanks dat ik een tekst-fanaat ben vind ik dat niet echt interessant maar over het algemeen vind ik de cd sterke teksten hebben.
Alles op dit cd heeft een doel, van het agressieve Beyond this Life tot het betoverende en oosters klinkende (intro/outro) Home tot The Spirit Carries On, wat voor mij een kippenvel nummer is.
En dan nog een magistrale eindstuk genaamd Finally Free.

Niet voor niets krijgt dit werkstuk van mij een vijf.

avatar van uffing
4,5
nicoot schreef:
(quote)


Howdie, bij mij ook. Train of Thought en dan Scenes...

Een maand geleden ben ik van Zuid-Frankrijk naar huis gereden met m'n vriendin naast me. Ze is helemaal niet into metal (zelfs met bepaalde rock moet ik oppassen ), laat staan prog, maar toen ik, als het donker begon te worden en we al in noordelijk Frankrijk reden, Scenes from a Memory oplegde en vertelde over de vermoorde Victoria en de complicaties met haar man, schoonbroer, de psychiater, the miracle and the sleeper en het hele concept, noemde ze het meteen een kunstwerk. Ze studeert kunstgeschiedenis en was volledig overdonderd dat er ook in 'die ruige metal' werd nagedacht over kunst. Audiovisuele kunst met een geschiedenis dan nog. En dat voor iemand die nauwelijks elektrische gitaren verdraagt! 77 minuten lang las ze in het boekje (en ik mijn aandacht maar op de baan houden!) zeer geïntrigeerd en de wilde keyboarduitspattingen van Rudess stoorden haar niet, "het past zelfs bij de woede of het verdriet, afhankelijk van de scene, van het personage van het verhaal", haar citerend.

Yes, eindelijk het cliché weggewerkt!


Te gek dat je vriendin dit ook mooi vindt (dat wil bij mijn vrouw maar niet lukken ). NIettemin vind ik dit het concept van deze plaat nogal stompzinnig en infantiel (vloeken in de kerk, ik weet het), dus het kunstzinnige daarin zie ik niet terug. Daarentegen hoor ik dat wel weer in de fantastische muziek terug en leg ik dit cd-tje nog regelmatig in mijn speler.

avatar van legian
3,0
En wat blijkt, zoveel jaar later is dit album inderdaad aan het krimpen.

Waar Dream Theater mij toendertijd (zo'n 8 jaar terug alweer) totaal wegblies met hun geluid, lukt ze dat vandaag de dag niet meer. En dit album is daar inderdaad een goed voorbeeld van.

Hoewel Home en (in mindere mate) the Dance of Eternity me nog steeds bijzonder vermaken, zijn het nummer als Through Her Eyes, The Spirit Carries On en de eerste 3, die me steeds gaan tegenstaan. Met name The Spirit Carries On werkt me nu echt op de zenuwen.
Ook het concept (wat hiervoor al door meerdere vermeld is) pakt me niet meer.

Waar ik dit voorheen als de topper van DT zag zie ik het nu steeds meer als een mindere, dit betekend dan ook dat die van 5* naar 3*, en dat ik mijn top 10 eens onderhanden moet gaan nemen.

Een tijdje terug is ook Black Clouds & Silver Linings onderhevig geweest aan een wijziging (hoewel in mindere mate). Ik ga de komende tijd de rest van hun albums ook weer de kast uittrekken om te zien als dit inderdaad aan het album ligt, of als het over de hele linie zo zit.
Zou toch jammer zijn aangezien ik ze in februari dan toch (eindelijke) live ga zien.
3*

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Dit album was indertijd mijn kennismaking met Dream Theater, en ik weet nog goed hoe er twee indrukken om de overhand vochten toen ik het de eerste paar maal draaide: aan de ene kant stoorde ik me af en toe ontzettend aan die brallerige stem, aan de andere kant was ik bijna geschokt door de enorme hoeveelheid ijzersterke melodieën die over elkaar heen de speakers uittuimelden. Ik herinner me zelfs nog dat ik op een gegeven moment een blaadje pakte om de nummers te noteren die ik bij het rippen van dit (toen alleen nog maar geleende) album op een kopietje zou willen bewaren, maar toen de CD afgelopen was bleek ik alle twaalf de nummers te hebben opgeschreven.
        Nu, anderhalf decennium later, draai ik dit album zonder acht te slaan op wat ik toen ervoer als de vervelende aspecten van de stem van James LaBrie (gewoon aan gewend geraakt). Die ijzersterke melodieën daarentegen vallen me nog stééds op, om nog maar te zwijgen van de prachtige arrangementen en de briljante instrumentale partijen (John Petrucci staat inmiddels stevig verankerd in mijn gitaristen-top-3). Al hun studioplaten staan bij mij op de plank, afgelopen woensdag heb ik ze voor de tweede maal live gezien, en nog steeds draai ik ze bijna wekelijks.
        Groot is de verleiding om nu te denken dat de reden waarom Scenes from a memory na al die tijd toch mijn favoriete album is gebleven gelegen is in het feit dat ik deze plaat als eerste leerde kennen en dat hij daarom altijd is blijven staan als hét voorbeeld van hoe Dream Theater zou moeten klinken. Toch hoor ik ook bij de zoveelste maal luisteren weer hoe sterk de nummers zijn opgebouwd en hoe fraai alle arrangementen daarbinnen passen, dus voor mijn gevoel ligt mijn voorkeur voor dit album toch meer aan de plaat zelf dan aan een sentimentele gehechtheid. Dream Theater heeft veel zeer ambitieuze en ook bijzonder geslaagde albums gemaakt die deze plaat naar de kroon steken, maar dit blijft toch hun meesterwerk.
        Ach ja, die teksten… Het verhaal is geen Hamlet, in reïncarnatie geloof ik niet en elke vezel in mij verzet zich tegen het idee dat the spirit carries on, maar de plot is spannend en dramatisch genoeg om een goede kapstok voor de theatrale muziek te zijn, en dat is voor mij meer dan voldoende. En als je dan toch voor de ultieme aanstekerballade alles uit de kast wilt trekken, dan kun je het een stuk slechter doen dan The spirit carries on. Bovendien komt daar nog eens dat nóg intensere slotstuk (inclusief een tamelijk schokkende auditief weergegeven moord) overheen, hetgeen al met al een naar mijn smaak tamelijk indrukwekkende climax oplevert (hoewel mijn favoriete moment van de plaat toch het ogenblik is waarop in Home na het lange en zorgvuldige intro de killer riff losbarst).
        Veel mensen hier weten dit al, maar de neofieten wil ik toch nog even wijzen op de DVD Metropolis 2000: scenes from New York met daarop de afsluitende avond van de bijbehorende toernee, waarop het complete album gedurende anderhalf uur live wordt uitgevoerd inclusief koor, met als extra's nog drie bonustracks (A mind beside itself, Learning to live en A change of seasons, samen ook weer een uur) en een zeer onderhoudende commentaartrack van de vijf muzikanten. Het enige nadeel is dat het concert in ouderwets 4:3 op de DVD staat, maar laat dat niemand weerhouden te genieten van die vervolmaking van dit briljante album.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:32 uur

geplaatst: vandaag om 03:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.