David Bowie - 'Hours...' (1999)

Duidelijk een eind 90's hoes ja. Cyberspace is goed gevonden, die sfeer hebben veel songs ook...

Ik heb de CD-versie (ook) met een zogenaamde lenticular/hologram hoes, dan komt het ontwerp een stuk beter uit de verf.

Hij ging ook met de videogame Omikron aan de slag, ms vandaar.

Toch een wat mindere Bowie m.i. De gitaar op het gehele album is best lekker en If I'm Dreaming My Life is een toptrack. Maar voor de rest wordt het hele album ontsierd door die kille dance sound die destijds in de mode was (beetje triphop, wat industrial etc.).

Afgelopen paar jaar bleek dit al een groeiplaat te zijn, en dankzij de Brilliant Adventure box die een paar weken teeug uitkwam, heb ik dit album nu dus ook op vinyl. Het album is flink gerijot, is tijdlozer dan veel jaren 70 werk van hem. Het scheelt ook dat ik een rockliefhebber ben, maar ook van heel subtiele muziek.

Dit album verdient veel meer lof. En de meeste bonustracks staan ook op Re:call 5 uit eerdergenoemde Brilliant Adventure.

Wat een verschil in sfeer, tempo en arrangementen als je beide openers met elkaar vergelijkt van respectievelijk Earthling en Hours. Thursday's Child baadt in een bedje van rustgevende geluiden, softe vrouwelijke achtergrond zang en de track ademt het tegenovergestelde uit van zijn voorganger. Het nummer is aardig, kan altijd op de achtergrond aangezet worden maar na een minuut of drie mag er wel een einde aan komen. Something in the Air is redelijk maar de wijze waarop Bowie dit nummer zingt klinkt mij te zeurderig en zeikerig. De instrumentale invulling is wel aardig, maar ook deze song duurt veel te lang voor het muzikaal gebodene. Survive overtuigd mij weer wat meer, een relatief eenvoudig arrangement maar het klinkt best aardig. If I'm Dreaming My Life, 7 saaie minuten, met veel oeh's en ah's maar nergens echt een verassende wending. Het wordt er wat beter op met Seven, hoewel de warme akoestische gitaren en de setting verwijzen naar de jaren 70, ontberen de zanglijnen enige creativiteit, maar de echo naar de tijden van weleer kan ik wel appreciëren. De start van de volgende titel; What's Really Happening? begint hoopvol, maar het komt alleen tot ontbranding bij de gitaarsolo's, dat vind ik wel vermeldenswaardig, uitstekend gedaan wat mij betreft. The Pretty Things Are Going To Hell, een wat pompeus rocknummer, met wederom aardig gitaarwerk, op de een of andere manier trekt het nummer mij wel aan. Ik moet er bij zeggen dat ook hier het refrein erg routineus overkomt. New Angels of Promise doet mij niets. Met Brilliant Adventure neemt Bowie je wederom mee terug naar de jaren 70. Alsof je terug bent bij de tijden van Low en ''Heroes''. Het is een aardig instrumentaal nummer die wel beklijft hoewel het qua sfeer niet zo goed op deze schijf past. Het contrasteert enigszins. De plaat eindigt met The Dreamers. Een redelijk werkje met de vervormde vocalen - ik heb er een hekel aan, maar het was nu eenmaal een trend in de jaren 90 - van David als middelpunt. Hours is voor mij niet de artistieke comeback van Bowie gebleken. Veel midtempo geneuzel, weinig echte creatieve uitschieters en relatief saaie zanglijnen maken het niet tot een geweldig album. Hoewel sterker als zijn voorganger maar dat kan snel.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Low
4. 1. Outside
5. Diamond Dogs
6. "Heroes"
7. Young Americans
8. Let's Dance
9. The Man Who Sold the World
10. Space Oddity
11. Black Tie White Noise
12. Lodger
13. Station to Station
14. Hunky Dory
15. 'Hours...'
16. Never Let Me Down
17. Pinups
18. Tonight
19. Scary Monsters
20. David Bowie
21. Earthling

Het is misschien niet Bowie's beste album, toch is het een fijn album. De nummers zijn veelal midtempo en lekker om naar te luisteren. Leuk album, maar geen fantastisch album.

Foutje hierboven weet niet wat ik gedaan heb krijg het ook niet gewist

René R, als je op het witte kruisje in het grijze cirkeltje klikt kun je het bericht toch gewoon verwijderen? Dat kan tot 12 uur na plaatsing (net als aanpassing).

Merci ( geweldig album)