Gridlock - Formless (2003)

Hoezee! Heb em meteen besteld. Hartelijk dank!

Nog niet heel vaak geluisterd,
maar vind het tot nu toe wel een oké plaatje.
Heeft me nog niet heel erg gegrepen,
dus begin even met een 3,0, stijgt waarschijnlijk wel in de loop der tijd.

Niet meer te koop op die site .

Ik ben hem nu aan het downloaden

Ik heb hem een jaar geleden gekocht via het label zelf: Ant-Zen. Mailtje sturen naar die mannen om te bestellen via post-order, betalen, et voilà...

Anders kan je ook altijd proberen via Discogs, daar valt vaak ook wel wat te vinden. Al durven ze daar wel eens een prijs te vragen waar je effe van moet slikken.

leuke aan deze plaat is dat hij best heel toegankelijk is. verder duurt ie mij net ietsje te lang, waardoor het op 2/3e soms een zit kan worden. iets meer werken met de interludes had dit naar mijn idee ook kunnen voorkomen, maar ondanks dat natuurlijk gewoon een classic.

Na Stendeck dan ook maar een van Formless

Helaas weet hij de lading van het album niet echt te dekken, misschien een sfeer impressie. Op naar de volgende!

Ik heb een nieuwe bureaubladachtergrond .

Een erg interessant plaatje dit. Ik heb hem de afgelopen dagen al vijf keer beluisterd en ik kan weinig ontdekken wat me niet kan bekoren. Een erg geslaagde introductie in de elektronica dus. Voorlopig staat hij op 4*, binnenkort ga ik hem waarschijnlijk (naar boven) bijstellen en komt er een langer stukje van mij bij deze plaat.

als iemand van deze cd afwil, hoor ik t graag

Gewoon voor $18.99 op Discogs.

Het eerste album in de elektronica dat ik beluisterd heb is deze, Formless van Gridlock. Mede door alle enthousiaste verhalen bij dit album en de top 10 notering bij bijvoorbeeld Orbit leek dit me wel een geschikt album om dit 'genre' in te stappen en het is absoluut geen teleurstelling geworden.

Het album begint met Pallid dat al na de eerste halve minuut duidelijk maakt waarom dit in winamp als industrial getypeerd wordt. De geluiden doen me erg denken aan een fabriek met een lopende band, waar iets door robots in elkaar gelast wordt. Het mooie is dat dit erg melodieus klinkt en dat het, hoewel het allemaal geluiden door elkaar zijn, toch echt één geheel is.
Distance is iets minder hard en heeft niet die zware industriële klanken van Pallid, maar het gaat wel duidelijk op het thema door. Ook hier weer een fabriek, maar ditmaal iets minder grote onderdelen, iets subtieler allemaal.
Hierop volgt het eerste ongetitelde nummer. Deze kunnen het best gezien worden als bruggetjes naar de volgende nummers, zodat het allemaal lekker in elkaar overloopt. In deze bijvoorbeeld worden de harde klanken eruit gegooid, waarop in Return met een iets sferischer muziek verder gegaan wordt. Voor mij is dit één van de absolute toppers van het album, vooral vanaf het moment waar er meer en meer geluiden in komen en op het gegeven moment zelfs iets van zang. Dit is echt fenomenaal gedaan.
Song23 gaat op diezelfde lijn verder, hier zijn de klanken echter weer iets zwaarder en klinkt het allemaal iets drukkender dan de 'bevrijding' in Return. Ook Song23 mondt weer uit in een mooie climax, met een mooie wave (is dat de naam?) aan het eind van het nummer.
Invert heeft een iets tragere opbouw dan de vorige nummers, maar is daarom niet minder goed. Deze gaat weer via een minimaal begin, via het stuk waar de zwaardere klanken erin komen weer naar een iets meer sferisch slot. Dit is echt de kracht van de nummers op dit album en iets waar Gridlock in mijn ogen echt in uitblinkt.
Het tweede nummer zonder titel is van een heel ander kaliber dan de eerste, deze kan wel onder de beste nummers op het album geschaard worden. Echt briljant hoe men deze van een enkele toon op weet te bouwen naar een erg mooi, vol nummer.
En dan te bedenken dat dat alleen maar de opmaat was naar Chrometaphor, dat precies laat zien wat dit album zo goed maakt. Gridlock weet ook hier weer erg goed op te bouwen en het mooie is dat de climax al vrij vroeg in het nummer volgt, waarna het rustig eindigt.
Scratch breekt een beetje met die opbouw en geeft ook een nieuw stuk in het album aan. Dit is vooral te horen aan de geluiden op de achtergrond, die al iets rustigers aankondigen.
Dit rustigere of eigenlijk minder zware volgt dan in Displacement. De echt zware geluiden zijn verdwenen en vervangen door iets hogere tonen. Ook hier valt weer een erg mooie wave in, met weer zo'n rustig gehouden einde.
The 8th Winter haalt het tempo in eerste instantie een beetje uit het album, het intro is in deze iets minder, maar aan het einde van het nummer wordt dit al weer goedgemaakt met weer zo'n heerlijk vol geluid.
Re/Module heeft echt het meest karakteristieke geluid van het hele album, vooral in het intro. De harde 'ruis' (het klinkt een beetje als een snaartrom, maar dan met een hoop effecten) steeds tussendoor maakt dit nummer echt uit duizenden herkenbaar, maar verder blinkt dit nummer niet uit op dit album.
Het laatste titelloze nummer luidt het album al bijna uit, met een wegstervend, zachter wordend geluid. Atomontage volgt deze lijn, dit nummer is in het begin duidelijk zachter en rustiger dan al het voorgaande. Gelukkig wordt even over de helft van het nummer het tempo toch nog even opgevoerd, waarna Done Processing het album uit mag luiden. Dit wordt ook op een passende manier gedaan, de zware bassen en effecten zijn nergens meer te bekennen, dit is alleen een lichte wave. Gewoon een typische afsluiter dus.

Voorlopig vind ik dit veruit het beste elektronica-album dat ik gehoord heb. Ik ben vooral gecharmeerd van het tempo dat hierin zit en de zware bassen gecombineerd met bizar mooie waves. Zoals deze mogen er wat mij betreft nog veel meer gemaakt worden. Dit is in elk geval het eerste album in het 'genre' dat van mij vijf sterren krijgt.

Prachtige gedetailleerde recensie Luk!
En ik kan me er geheel in vinden vanaf het standpunt van relatieve onbekendheid met het genre.. sterker, dat is bij deze plaat ook amper nodig vind ik. Dit drijft op sfeer, ademt sfeer en recreërt sfeer waar het maar kan. De bruuske beats en gruis alleen maar om de wonderbare melodieën mee uit te dragen. Die balans kent Gridlock als geen andere act uit het genre. Wat dat betreft hoef je voorlopig even niet meer verder te zoeken. Ook niet wat betreft prachtige robotica/ mechanica, die je zelf al aanhaalt terecht. Het klinkt als een soort sf-soundtrack gemaakt door perfect intelligente androids



Ik zou het ook wave of soundwave noemen hoor. Soundscape is geloof ik de officiële aanduiding, maar aan dat soort gevonden termen heb ik maling bij dit soort muziek. Woorden weten het effect toch niet te vervatten.

Toen ik dit voor de eerste keer luisterde vond ik dit echt een drol van een album, nu ik er wel een paar meer achter de rug heb word ie steeds beter en beter, alleen de lengte blijft nog een probleem (te lang)

Nou dan heeft de koper mazzel gehad. Nu "gewoon" 50 euro.Tis dat ik m al heb maar zou t er voor over hebben.

Het ging hier al vrij lang niet echt meer over het album. Beetje geschoond.

Zo 's avonds laat dringt deze plaat pas echt goed door! Wat een vette trip is dit! Direct verhoogd naar 5 sterren!

Na een dik halfjaar geleden kennis te hebben gemaakt met dit album via MusicMeter, wilde ik toch even mededelen dat ik daar ontzettend dankbaar voor ben!! Nu nog steeds wordt ik verrast door de wat dieper gelegen lagen, soms hoor je ineens iets dat je voor je gevoel nog niet hebt gehoord. Formless is voor mij als een reis naar een dimensie waar hi-tech space junk tot leven komt en spontaan uit zichzelf begint te evolueren. Tenminste, dat is wat ik voor me zie bij een complete playthrough Je hoort dit album eigenlijk ook in zijn geheel te luisteren, alleen dan zie je het.

Er zijn zo van die albums waarbij je niet heel goed weet waar je moet beginnen. Deze is er daar dus één van. Zoals meerderen hier heb ook ik dit album leren kennen via orbit. Daarna wat liggen rondsnuffelen op het web, wat samples gehoord, behoorlijk geïntrigeerd geraakt, en dan ook maar eens besteld. Dat was zo ongeveer een dikke twee jaar terug. Maar aangezien ik een verschrikkelijke tamzak ben, los ik nu pas mijn belofte in om hier ook eens m'n mening te komen neerpennen.

De heren van Gridlock weten behoorlijk mooi te schilderen met hun abstracte kleurtjes. Wat zeg ik, kleurtjes? Eigenlijk komen hier helemaal geen kleuren aan te pas, alleen maar zwart en wit. Wit van de ruis, zwart van de achtergrond. Essentieel gebruiken de heren twee zaken om hun nummers te scheppen: overstuurde drums, en signalen als sinussen, sawtooths, squares... die familie. Af en toe komt er ook wel eens een bewerkte stem bij kijken. En wat ze daar allemaal mee weten te doen, ja wadde! Hoedje af voor dit geluidstechnische wonder! Bovendien is dit album ook nog eens heerlijk gemastered (door één van de twee auteurs zelf), met overvloedig gebruik van tape-saturatie wat zorgt voor de verfijnde, knisperige laag glazuur op de taart. Dit album mag dan voortstuwen op oversturing, het geheel klinkt alles behalve taxerend op het gehoor. Mijn boxen krijgen dan ook spontaan een traan in hun membranen bij de eer van het mogen weergeven van zulkse prachtige, oprechte en verfijnde signalen.

Homogeniteit troef, verder. Niet alleen verdrinken alle nummers in dezelfde, vervreemdende, abstract geometrische (althans, zo ervaar ik het) sfeer, bovendien zorgt het feit dat het hele album mooi aan elkaar is gemixed er ook voor dat je werkelijk heel diep kan wegzakken in dit parallelle universum, en da's leuk, errug leuk. Als ik hier naar luister, dan krijg ik steeds het gevoel zwaartekrachtloos rond te zweven in een gitzwarte ruimte, en met elke beat, drumslag, pad, en andere klanken zie ik allerlei abstracte witte vormen verschijnen en verdwijnen. De titel "Formless" hadden ze dan ook niet beter kunnen kiezen wat mij betreft. En alhoewel er dan stevig wat breakcore elementen in verwerkt zitten, is dit in het geheel genomen een bijzonder relaxte plaat, en zowaar, best wel melodieus ook. De overstuurde drums staan duidelijk op de voorgrond, maar achter de drums zweven vaak heel mooie, subtiele, kleine, intieme melodieën rond, onopvallend maar toch aanwezig, als plankton in de zee. En je kunt ze zo waanzinnig lang, volstrekt verbaasd door zoveel pracht, nagapen... Weet je hoe je soms gepassioneerd de vlucht van een vlieg kunt volgen? Zo dus. (Of ben ik de enige die soms gepassioneerd naar vliegen zit te gapen?)

Maar bij dit alles stopt de leut echter niet. Niet alleen heeft dit gezelschap een bijzonder talent om heerlijk verfijnde, subtiel knarsende, boeiende, rijke klanktapijten te weven, die ze dan ook nog eens weten te verwerken en samen te smeden tot één groot meesterwerk, neen hoor, bovendien hebben ze ook nog eens de gave om langzaam en subtiel de dosis adrenaline op te drijven, om je dan op exact het juiste moment een stevig shotje Climax%u2122 toe te dienen. En dat kunstje voeren ze dan een paar keer op verspreid over het hele album, met als absolute kers die waanzinnige climax in track 14, waar zowat het hele album naartoe wordt gebouwd, en die je genadeloos ettelijke seconden geparalyseerd en met een lijntje kwijl uit je bek achterlaat. Gelukkig heb je dan nog track 15, die zowat de functie van muzikale staart vervult, om rustig terug je zintuigen te herontdekken. Werkelijk waar, dat is een verdomd stevig staaltje meesterschap dat ze daar tentoon stellen, en op zich al reden genoeg om dit album aan te schaffen. Een "muzikaal orgasme" noemen ze zoiets.

Wat ik dan weer niet kan begrijpen, is hoe het werk van zulks een talentvolle perfectionisten, die voorts alles tot in de kleinste puntjes afregelen, kan eindigen met een klik! "Suici, man, waar lig je nu toch weer over te muggenziften?" Over die lelijke, vuile, vieze, besmeurende klik/plop, te horen op 09:45 in track 15, op het einde van het album. Daar kan ik het dus van op mijn heupen krijgen, hé. Lig je daar lekker te trippen in het donker met je koptelefoon op, komt het einde van de plaat in zicht, wil je rustig op je gemakje genieten van de "afterglow" en zachtjes ontwaken uit je droom, en patat, "KLIK", krijg je het analoog van een emmer koud water tegen je trommelvliezen gesmeten. Bijzonder spijtig, en toch ook wel een klein beetje een demper op de pret. Nu ook weer niet van dien aard dat de rest van het album er onder lijdt, maar komaan, zeg nu zelf... dat is toch niet te snappen, zoiets. Al zal dat ongetwijfeld te verklaren zijn vanuit een "als je te lang ergens op staart verlies je je focus" perspectief. Ach wat, errare humanum est, ik vergeef het ze maar al te graag, rekening houdend met het huzarenstukje dat ze alle voorgaande minuten opvoeren. Laten we het dan ook maar een bijzonder lelijke schoonheidsfout noemen.

Moraal van het verhaal: kopen die handel, met de ogen toe. En beluisteren van 't zelde: met de ogen toe.

Ik ben spraakeloos van jouw recensie.

Bijzonder prettig indrukwekkend geschreven recensie. Gaat op het lijstje '' Must Read Recensies Lijstje''

*zet sinds lange tijd '' formless'' nog maar ns op *

Inderdaad, erg treffend ook. Het verwoord mijn eigen ervaring van dit album eigenlijk beter dan ik zelf had kunnen bedenken.

Mooi verhaal inderdaad Suicidopolis Ben blij dat ik sommigen aan dit meestewerkje heb geholpen

Briljant album en een triomf van het sounddesign. Lekkere drums met nog lekkerder waves erachter. De mooie review van Suicidopolis beschrijft het album erg goed

Verdomme, ik blijf Chrometaphor draaien. Moet toch wel één van de beste elektronica-nummers zijn die ik ken

Ik zit trouwens nog steeds te wachten op de eerste regisseur die het aan durft om dit als filmmuziek te gaan gebruiken. Valt volgens mij een prima filosofische sci-fi dan wel post-apocalyptische desolate sfeerfilm aan te verbinden, al zeg ik het zelf.

Klopt! Done Processing lijkt me alvast een ideale Sci Fi soundtrack voor een geslaagde remake van Blade Runner ofzoiets

Invert is fan-tas-tisch. Een wave van ongekende schoonheid en emotionele diepte. Alles daaromheen klinkt ook bijzonder prettig, maar vergt iets meer moeite. Met Suicidopolis' stukje bij de hand probeer ik dit te begrijpen.

Invert is briljant inderdaad, maar de beat op het eind is zo ontzettend lekker dat ik de hele eerste helft van het nummer vol ongeduld daarop zit te wachten