Camel - Nude (1981)

Hiroo Onoda die de inspiratie voor dit album leverde is deze week overleden: Onoda op Wikipedia

Was voor mij aanleiding om dit album eens af te stoffen en te herontdekken.
3,5 --> 4*

[quote]TheInvisibleMan schreef:
Hiroo Onoda die de inspiratie voor dit album leverde is deze week overleden

Ja, toen ik over zijn overlijden las op nu.nl vanmiddag moest ik ook meteen denken aan dit album. Blijf het een fantastisch verhaal vinden dat ik elke keer aan m'n kinderen vertel als ik de cd bijvoorbeeld in de auto afspeel. Zoiets maakt het toch een bijzonder album en niet vergeten dat het ook nog eens een geweldige cd is. Wat mij betreft de beste die ze gemaakt hebben.

Mooi album en in mijn optiek enigszins terug naar hun roots, al blijf ik albums als Raindances en the Snow Goose beter vinden. Niettemin een heerlijk album om meerdere keren te draaien

Dit is een prima album van een band die toen al wat jaren bezig was. Heerlijk om naar te luisteren, mooi gezongen, mooi gitaarwerk en sfeervolle keyboards. Wat wil een mens nog meer?

Nou, een nieuwe plaat graag. Het mag Andy hopelijk nog gegeven worden.

Ik vind het eind van de plaat ook steeds sterker worden. Reflections/Captured zijn echt een sterk duo. En Lies is een beetje een onbekendere track die best wel eens tot de top van Camel-songs gerekend kan worden.

Lies was de single die destijds toch wel redelijk airplay kreeg herinner ik me. Vooral bij VARA, TROS, KRO en NCRV. Maar dat terzijde.

Dat herinner ik me ook. Het hele album werd trouwens in de Elpeeshow van Wim van Putten uitvoerig belicht.

Via het luisteren op Spotify iets opmerkelijks opgemerkt.
Het korte instrumentale stuk Nude, is op Spotify het stukje eindsolo van City Life (fade-out), terwijl het toch echt het intro van Drafted (piano+cello) moet zijn, imho.
Of heb ik het mis?

Blijkbaar? In de tracklist hierboven duurt ie 22 seconden dus het zal best wel. Zal de cd er eens bijslepen.

Daar is het idd ook de fade-out. Drafted begint met de allereerste toetsaanslag.

Ik heb 'm altijd enkel op lp gehad. Dus ik dacht dat het het intro van de tweede song betrof, niet het outtro van de eerste song

Nou, die is het dus wel. Bij deze dan.

Ik zie bij discogs dat de tracktijd van Nude is opgeteld bij City lief ( Camel - Nude (Vinyl, LP, Album) at Discogs ).

Zo leer ik op mijn oude dag nog eens wat. Ik dacht dat Nude echt het cello//piano stukje was.

Ik ook hoor. Nooit op gelet zelfs. Bizar trouwens om een nietszeggende fadeout tot titeltrack te bombarderen.

Yes, dat is bizar. En ook bizar is dat juist zoiets (een korte instrumental met titeltrack) een introductie of een thema zou moeten zijn.
Daarom ook dat ik altijd dacht dat het het intro van Drafted betrof.
Wat is er nu herkenbaar aan het eindstukje van City Life? Mee-neuriën kan ik het niet.

Don't shoot me, i'm only the pianoplayer. Zal misschien zo in het verloop van het verhaal zijn ingepast. De hoofdpersoon die het stadsleven ontvlucht of zoiets.

Na deze plaat een paar jaar niet meer gehoord te hebben wilde ik hier eigenlijk onge"zien" 4½* voor geven, maar concept, melodieën, arrangementen, solo's (niet alleen van Andy Latimer maar ook die van Mel Collins, die altijd feilloos voor elk nummer het juiste geluid uit zijn blaasinstrument weet te toveren, diepe bewondering daarvoor) en flow blijken bij herbeluistering eigenlijk zó goed te zijn dat ik toch tot de volle vijf sterren moet overgaan. Drums en toetsen klinken niet overal even ideaal maar nergens ondermaats genoeg om irritatie op te wekken, en de focus is maximaal. Prachtige plaat, ik weet niet genoeg over de geschiedenis van Camel om te weten waarom Andy Latimer toch weer tot de symfonische richting is teruggekeerd, maar ik ben er zéér blij mee, een hoogtepunt uit hun oeuvre.
        Overigens, één van de producers heet Tony Clark (zonder e op het einde). Internet geeft nergens definitief uitsluitsel, maar is dat dezelfde Tony Clarke (mèt e, dus dan op deze hoes met verkeerd gespelde naam) die ook de platen uit de klassieke periode van de Moody Blues (1967-1978) heeft geproduceerd?

Haydn Bendall en Tony Clark waren partners (zonder 'e' dus). Tijdens dit partnerschap hebben de twee zich bezig gehouden met oa Camel en Sky. Hier een lijst van platen waar Tony Clark zich verder nog mee bemoeit heeft: Tony Clark Discography at Discogs

Tony Clarke (met e) was inderdaad het zesde lid van Moody Blues, en heeft na de Moody Blues de soloplaten geproduceerd en nadat de Moodies waren overgestapt op Pip Williams is Tony zich gaan bemoeien met ondermeer Clannad.

Ah, dus toch een andere. Dank, Ozric!

Deze Nude is ook meer een typische Haydn Bendall (oa Kate Bush) productie. Clean tot het bot en veel ruimte voor mooie geluiden.

Voor niet symfo's (als mij) is dit een ideale instapplaat. Camel maakt heerlijk compacte nummers met kop en staart en is hier op 'Nude' ook conceptueel erg sterk bezig. Prachtig verhaal, schitterend verklankt. Andy Latimer is ook een erg fijne gitarist; zo volstrekt staat zijn vaardigheid in dienst van de compositie en wat hij ons met zijn muziek wil vertellen.

Net aangeschaft en een keer beluisterd.
Knap !
Als prog/sympho liefhebber heb ik deze band nu pas ontdekt . Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.
Ik ga zeker nog meer werk van Camel aanschaffen.

Volgens critici zou Moonmadness ook zeer goed zijn. Zal ik eens uitchecken

Dit is het enige album van Camel waar ik destijds niks mee had, maar nu nog altijd niet. Hoe vaak ik het ook beluister: er blijft helemaal niets van hangen. Niet goed, niet slecht, maar eigenlijk dus gewoon niks ...

Vreemd hoe smaken kunnen verschillen. Ik stapte in bij A Live Record en dit was het eerstvolgende album dat me bij mijn kladden greep, veel meer dan Breathless en I Can See Your House From Here.
Ik denk zelfs dat het na The Snow Gooise en Moonmadness mijn meest gedraaide Camel album is (A Live Record tell ik niet mee, dat is voor mij by far hun beste album).
Ik vind het gitaarspel van Latimer hemels mooi, lijkt bij vlagen op Gilmour maar is toch weer heel anders. De soms wat soundscapes achtig aandoende stukken zijn werkelijk prachtig.
Fijn dat dit album weer even aandacht krijgt, tis heerlijk weer, ga ff een uurtje wandelen met Nude op de oortjes!.

Ondertussen 2 jaar geleden dat ik deze aanschafte. Ga score met een halfje verhogen.
Moonmadness en Rain dances heb ik intussen ook al gekocht en er staan nog Camel cd's op mijn aanschaflijstje.
Veel te laat ontdekt, maar Camel krijgt nu stilaan een volwaardige plaats in mijn cd kast.

Ik begin deze plaat wel steeds minder goed te vinden. Het concept is prima, de composities zijn ook redelijk, maar de uitwerking ervan begint me steeds meer tegen te staan.

Ik vind namelijk het snaredrum-geluid en de keyboards van McKay en Latimer erg lelijk klinken. Zelfs de orgel-solo in Tell Me No Lies vind ik niet lekker klinken.

Het begin van de plaat (met name kant 1) is best wel spetterend te noemen met flink wat muzikaal vuurwerk. Maar vanaf kant 2 lijkt het wel wat op Jade Warrior, wat ge-experimenteer met world-music en ambient sounds. Ik snap de gedachte erachter wel; er moest een sfeer van een tropisch eiland worden gecreëerd, maar ik vind het niet goed uit de verf komen.

Dat is ook de reden dat ik deze plaat vaak maar draai tot en met Beached en dan het afzet en een andere Camel-plaat opzet.

Ik heb eenzelfde gevoel over dit album. Het middengedeelte is niet zo sterk als de rest en klinkt inderdaad soms wat Jade Warrior achtig. Dat hoeft trouwens op zich niet perse verkeerd te zijn maar hier wel.
De geluidskwaliteit van de cd remaster van 2009 is niet slecht maar zeker niet optimaal, op hoog volume vind ik hem bij de luidere passages gauw leiden tot luistermoeheid door de drums en de bas loopt niet door tot in de laagste frequenties. Daar hebben trouwens wel meer remastered albums last van. Bij de cd remasters van The Snowgoose en Moonmadness die rond 2002 zijn uitgebracht stoorde me dat niet. Die klinken erg goed.
De meer ingetogen stukken op de Nude remaster klinken wel goed. Ik kan er niet precies de hand opleggen waardoor dat verschil komt.
Het geheel mist ook wat energie en klinkt soms wat klinisch. Het laatste deel van deze cd bevat een BBC concert gedeelte wat wel energie uitstraalt en een prachtige geluidskwaliteit heeft. Voor de echte Nude liefhebbers rechtvaardigt dit live gedeelte alleen al de aanschaf van deze remaster. Voor hen zal ook On the road 1981 een interessant album zijn.
Destijds (rond 1980) was ik een van de gelukkige aanwezigen bij een try-out concert onder de naam Desert Song (de geruchten waren dat Camel zou spelen wat ook zo bleek te zijn) in Wijchen waarbij dit album in zijn toenmalige vorm werd gespeeld voordat het uitgebracht werd en daar heb ik nog steeds goede herinneringen aan.

Een relaxte plaat van Camel en luistert lekker weg.
Ik ben het helemaal eens met de recensie hierboven van Progfan2019. Het album begint veelbelovend, maar ergens in het midden zakt voor mij het niveau, of in ieder geval, mijn aandacht weg.
De laatste drie nummer van het reguliere album weten dan wel weer mijn aandacht te trekken.

Al met al zeker geen slecht album, maar Camel heeft ze beter gemaakt.

Hij is nu dus te beluisteren Mssr Renard. De remix klinkt meteen al behoorlijk anders.

Jammer, dat ik op kantoor even niet kan luisteren, maar dit weekend in de trein wel. Ik ben benieuwd. Want ik vond de oorspronkelijke mix wat kil.

Bijzonder, want ik herinner me ineens dat Steven Wilson alle platen van Camel wilde remixen. Maar dat is er nooit van gekomen, en nu is het dus Stephen W. Tayler geworden. De rechterhand van producer Rupert Hine. Dat betekent dat Tayler ook betrokken moet zijn geweest bij I Can See Your House From Here (uit mijn hoofd). Dan is de cirkel wel weer rond.

Overigens weet Tayler wel een goede, kraakheldere mix neer te zetten. Tot nu toe alleen maar goede resultaten gehoord. Ben erg benieuwd naar Nude, welke verder een erg favoriete plaat ook van mij is. Ik ben ook benieuwd naar de vinyl editie.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Camel - Nude (1981) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Camel - Nude (1981)
De Britse band Camel moderniseerde haar geluid vanaf het eind van de jaren 70, wat in 1981 resulteerde in het fraaie conceptalbum Nude, dat gelukkig weer beschikbaar is in fysieke en digitale vorm

De Britse band Camel stond in de jaren 70 wat in de schaduw van de grote symfonische rockbands, maar deed met haar albums zeker niet onder voor de grote bands in het genre. Net als deze bands moderniseerde Camel haar geluid vanaf het eind van de jaren 70 en deed dat, zeker achteraf bezien op prachtige wijze. Ik was aan het begin van de jaren 80 vooral gecharmeerd van Nude uit 1981 en het conceptalbum, dat deze week gelukkig weer opdook op de streaming media diensten, heeft de tand des tijds wat mij betreft verrassend goed doorstaan en doet zeker niet onder voor de door symfonische rock beïnvloede albums die destijds door de concurrentie werden gemaakt.

Aan het begin van de jaren 80 begon mijn muzieksmaak wat te verbreden, maar hield ik nog vooral van de breed uitgesponnen symfonische rock uit de jaren 70. De bands die verantwoordelijk waren voor deze muziek waren aan het begin van de jaren 80 overigens zelf al nadrukkelijk de grenzen van het genre aan het opzoeken. Een van de bands die hier achteraf bezien het best in slaagde was de Britse band Camel.

De band rond gitarist en zanger Andrew Latimer maakte halverwege de jaren 70 nog grootse en meeslepende symfonische rock op albums als Snowgoose en Moonmadness, maar koos op het in 1978 verschenen Breathless voor een lichtvoetiger geluid, waarin invloeden uit de symfonische rock werden vermengd met invloeden uit de jazz en zeker ook de pop. Breathless was in de vroege jaren 80 zeker niet mijn favoriete album van Camel, maar opende wel de deur naar de albums die de band in de jaren 80 zou uitbrengen.

Breathless wordt op AllMusic.com inmiddels het beste album van de Britse band genoemd, maar persoonlijk heb ik nog altijd meer met het in 1982 verschenen The Single Factor, dat volgens datzelfde AllMusic.com het minst geslaagde Camel album is, en vooral met het in 1981 uitgebrachte Nude, dat er wel goed van af komt op de Amerikaanse muziekwebsite.

Liefhebbers van de muziek van de Britse band kwamen er op de streaming media diensten tot voor kort overigens bekaaid van af, want er was nauwelijks een album van de band te vinden. Dat veranderde deze week met de release van de lijvige box-set Air Born, waarin een heel groot deel van de muziek van de band is verzameld. Op hetzelfde moment is een groot deel van de catalogus van de band ook beschikbaar gemaakt op de streaming media diensten, waaronder Nude.

Nude is voor mij met afstand het meest beluisterde album van de band rond Andrew Latimer, maar omdat de LP ergens op zolder staat had ik er echt al decennia niet meer naar geluisterd. Het was direct bij de hernieuwde kennismaking een feest van herkenning en wat mij betreft ook een geslaagde nieuwe kennismaking. Nude klinkt ruim veertig jaar later misschien wel wat gedateerd, maar ik vind het ook nog altijd een fris klinkend album.

Nude is een conceptalbum dat het verhaal vertelt van de Japanner Hiroo Onoda. De Japanse militair maakte in 1945 deel uit van de Japanse strijdkrachten die waren gelegerd op de Filippijnen, maar toen er in augustus 1945 definitief een einde kwam aan de Tweede wereldoorlog zat Hiroo Onoda diep verscholen in de jungle. De Tweede wereldoorlog eindigde voor Hiroo Onoda pas in 1974, toen zijn toenmalige commandant hem wist te overtuigen van het einde van de oorlog bijna dertig jaar eerder. Het is een bijzonder verhaal dat prachtig wordt uitgewerkt door Camel.

De Britse band leunt op Nude hier en daar nog zwaar tegen de symfonische rock uit de jaren 70 aan, maar slaagt er in om invloeden uit het genre te combineren met invloeden uit de pop. Met name het melodieuze gitaarwerk van Andrew Latimer, dat wel wat lijkt op het gitaarwerk van David Gilmour van Pink Floyd, en zijn wat dromerige zang klinken prachtig in de geremasterde versie en nog mooier in de als bonus toegevoegde nieuwe mix, maar ook de beeldende instrumentale, de saxofoon partijen van Mel Collins en de wat ambient klinkende passages en keyboard partijen komen beter uit de verf. Wat mij betreft dus heel goed nieuws dat een groot deel van het oeuvre van de Britse band eindelijk weer te beluisteren is op Spotify en de andere streaming media diensten. En wat beleef ik zelf weer veel plezier aan Nude. Erwin Zijleman