Camel - Dust and Dreams (1991)

Heb 'm net bij de bibliotheek vandaan gehaald, ik ben benieuwd. Ervaringen zullen op deze plaats gedeeld worden met u allen. )

Ik heb m'n best gedaan maar ik vind hem over de hele linie erg saai en weinig vernieuwend. De stem van Latimer heeft me nooit helemaal bevallen maar op deze cd nog minder. Hij gaat weer mooi in de kast.

Na een aantal maanden en veel draaibeurten kan ik niet anders dan concluderen dat dit echt weer een prachtig album is. Deze band komt me steeds nader aan het hart te liggen.
Deze plaat is inderdaad anders dan de toppers Mirage en Moonmadness, klassieker van klank (ondanks de electronische drums), en meer sferisch, rustigere stukken. Maar beslist niet saai, ondanks het gebrek aan agressie.

Heerlijk sfeertje zeg! Luister dit album vandaag voor het eerst, en hij kan me behoorlijk behagen Camel, zo'n band waarvan ik iedere keer als ik het opzet bij mezelf denk: waarom luister ik hier niet vaker naar?

Superbe conceptalbum dat herinneringen oproept aan Nude en daar kwalitatief eigenlijk niet voor onder doet: vrijwel steeds geweldige melodieën, fantastische gitaarpartijen, fraaie atmosferische toetsenpartijen die de muziek de gewenste kleur en ambiance geven, en bovenal een prachtige lyrische flow. Enige minpuntjes zijn de associaties die ik bij gitaar en zang soms met Pink Floyd krijg, en de echt verschrikkelijke zang op End of the line. Puur op z'n kwaliteiten van verhalend muziekstuk beoordeeld is deze plaat echter moeilijk te overtreffen.

snap niet dat een associatie met PF een minpunt op zou kunnen leveren.
dit is een goed album wat mij vaak aan misplaced childhood doet denken. Dat album is overigens wel beter dan dit album.
+ punt vind ik het veelvuldig gebruik van mondharmonica, wat relatief nieuw was voor Camel; dat brengt veel sfeer en past bij 'going west'
- punt is dat de nummers te veel uitgesponnen zijn, naar mijn mening.
Bij de start van het album is dat niet erg. De eerste 2 nummers voeren je heerlijk mee naar de US of A.
2e deel vind ik hier en daar te langdradig. Album zit voor mij tegen de 4* aan.
Hierna is voor mij het camel avontuur wel over. De geest is er op een of andere manier uit.
Van de periode daarvoor zijn de toppers moonmadness, mirage, the snow goose en Nude.

Harbour Of Tears mag er ook wezen hoor !!

bas1966, het is niet Pink Floyd waar ik moeite mee heb, integendeel zelfs, maar het stoort me vaak wanneer ik bij het beluisteren van de ene band steeds aan een andere groep moet denken, welke groep dat dan ook is.

oké !
Ik vind dat juist wel leuk...

In veel gevallen is progrock niet echt meer mijn ding.
Camel is muzikaal wel een band die mij nog steeds wel ligt, al vind ik het verloop wat wisselvallig.
Ik ben wel wat afgeknapt op de productie van dit album.
De voornamelijk electronische sound van de drums, klinkt nu ronduit lelijk.
Tegenover de wat wollige keys hier, is dat niet passend.
Verder is het concept wel mooi. Latimer als voornamelijke leadvocalist is te doen, maar het is natuurlijk een matig zanger.
Live was het toendertijd trouwens wel indrukwekkend moet ik zeggen.
Dust & Dreams in zijn geheel gespeeld in Paradiso.
Van die tour heb ik de cd Never Let Go.
Die draai ik af en toe nog wel eens.
Deze eigenlijk nooit meer.

Die 4 sterren zijn dan zeker voor de kwaliteit en de documentwaarde?

Als concept en muzikaal heel behoorlijk.
Maar "live" leefde het wat meer.
Een 4 is zeker gerechtvaardigd.

Zeer aardige comeback CD van Camel met 16 korte (zoals in die tijd gebruikelijk was) nummers die samen dan een verhaal vormen (concept album)
Op de CD Coming Of Age staan maar 3 nummers van deze CD en dat is ook uitstekend te doen dus ik wil dit niet een lang episch nummer noemen zoals bv Lady Fantasy maar dat was 20 jaar eerder
Het geluid van de drums schijnt lelijk te zijn maar dat vind ik wel meevallen ,ELP en Yes hadden dat in die tijd ook evenals korte nummers
De Live uitvoering vind ik wel beter klinken maar 3,5 * is zeker gerechtvaardigd

Een waar meesterwerk over een thema die muzikzaal perfect uitgewerkt wordt. Je proeft bij wijze van bijna het zand in je mond van de zandstormen aangezien je helemaal in de muziek meegenomen wordt.

veelvuldig gebruik van mondharmonica.... ????

Prima album van Camel. Kan inderdaad bij de betere albums geschaard worden.

Het MuMe Top 1000 Project is rijkelijk gevuld met Camel albums, maar tot nu toe heb ik een wat moeizame relatie met de band. Snow Goose had zijn momenten, maar ik had moeite om me helemaal onder te dompelen in het album, al heb ik hem recentelijk herbeluisterd en de waardering is wel iets gegroeid. Dust and Dreams heeft een gestructureerde, ingetogen ambience. Toch mis ik op dit album wat pit en de echte creatieve multi-instrumentale uitspattingen die op Snow Goose sterker aanwezig waren. Een aardig deel van het album is gecentreerd rond het kundige gitaarspel van Latimer, maar ook hij blijft toch wat veilig binnen de lijntjes. Het past misschien wal in het kader van dit concept album, maar wederom is het een album wat mij (nog) niet op de banken krijgt.

(Ik heb al wel stiekem wat vooruit geluisterd en Mirage en MoonMadness doen we wel iets meer)

Het idee was leuk van Camel om het prachtige boek "The Grapes of Wrath" van John Steinbeck in een conceptalbum te gieten.
Het is zeker geen slecht album en kabbelt lekker door. Maar het raakt mij niet zo en er zitten geen uitschieters op dit album.

Er was een periode dat ik de eerste albums van Camel draaide. De periode Van Agt-Wiegel zeg maar. Daarna is de band in een bijna onvindbare uithoek van mijn muzikale geheugenkwab beland.

Maar onlangs besloot ik The Snow Goose weer eens te beluisteren, destijds mijn favoriete album. Dat beviel boven verwachting goed. Ik vertelde het aan een vriend, tevens de grootste Camelkenner van Midden-Gelderland. Daarop tipte hij mij om ook eens Dust and Dreams te proberen, een album uit een jaartal dat ik zelf niet zou associëren met een interessante Camel.

Het is prachtig. Dust en Dreams heeft rijke melodieën en weidse vergezichten, en daarnaast voldoende rockimprovisaties van Latimer. Het is een conceptalbum dat wegluistert als één geheel. In dat opzicht (maar verder niet zo veel) is het vergelijkbaar met The Snow Goose. Soms hoor je goed dat de productie niet van gisteren is, maar het stoort me niet. Muzikaal inhoudelijk is het tijdloos, sterke melodieën zijn immers tijdloos. Een van de beste Camel albums? Zou zo maar kunnen.

In elk geval een van de betere, voor wat het waard is...

Zelf heb ik Camel gevolgd tot midden jaren tachtig, tot aan Stationary Traveller, wat ik in al zijn compactheid nog steeds een fijne plaat vind. Daarna verloor ik de band uit het oog, al viel dat vast niet toevallig samen met het moment waarop ze hun platencontract bij Decca verloren en nieuwe albums in eigen beheer uitbrachten. Dat had nogal wat gevolgen voor de verkrijgbaarheid en - in die dagen - dus ook de (on)zichtbaarheid in de schappen van de platenwinkels. Het heeft tot dik in de jaren nul geduurd voordat ik ontdekte dat het trio studioplaten uit de jaren negentig op gelijke hoogte staat als hun betere albums uit de jaren zeventig en tachtig. En van die drie vind ik deze zelfs de beste.

Ik heb geen problemen met de moderne Camel-platen, maar ik vind deze zeker niet één van hun betere. Ik vind hem namelijk heel mat en teveel voortkabbelend. Dan vind ik (persoonlijk) de live-versie van deze plaat (te vinden op Never Let Go) sprankelender.

Hetzelfde geldt trouwens ook voor de opvolger. Die is ook live veel gaver, en ook die staat integraal op een live-dubbelaar.

De composities zijn dus goed, vind ik, maar de productie en uitvoering wat minder. Bij dat deze dus ook volledig live is gespeeld.

Dat is bij mij dus exact andersom: de live-uitvoeringen zijn weliswaar erg fraai, maar ik geef toch de voorkeur aan de twee studioalbums.

Ik had me net weer eens voorgenomen een Camel-week in te lassen, dus misschien een goed idee ze weer eens naast elkaar te leggen. Ik denk dat ik in geen jaren meer echt naar Camel heb geluisterd.

Dan moet het tien jaar oudere Nude er eigenlijk ook nog wel bij. Soortgelijke conceptuele opzet met veel instrumentale stukken. Welke van de twee de betere is hangt bij mij van de stand van de maan af.

Ik draai Camel nog geregeld en val dan vaak terug op The Snow Goose (heel vaak in de hele vroege ochtend, lopend met mijn hond) of Nude.
De periode na Stationary Traveller is zeker wel een interessante. Eigenlijk liggen de Dust and Dreams en Harbour of Tears in elkaars verlengde en is Rajaz met het onvolprezen Lawrence ook meer dan redelijk te pruimen. A Nod And A Wink (what’s in a name) is een waardevolle afsluiting van een fantastische carrière.
Ik kan me wel vinden in Mssr Renard waar hij stelt dat de live uitvoering op Never Let Go prefereert boven het studioalbum. Als ik het mij goed weet te herinneren heb ik ze toen der tijd ook live gezin in Tilburg Noorderligt. Het is net iets gedurfder, net iets meer pit in het spel van Latimer.
We gaan er ook maar eens een Camelweek van maken, dank daarvoor!