Zit je lekker te badderen in je azijnbad? De jongere generatie heeft idd geen verstand van muziek

Zover wilde ik niet gaan , maar als jij het zegt over jongere generatie ....

Ik heb geen bad , maar een een douche en het vieze gaat vanzelf in de afvoer.

Als de huidige muziek zo goed of origineel was, hadden ik e.a. het wel in huis gehad of op zijn minst van gehoord.

P.S. Ik ben ook van 1991

Ah, gerechtigheid (voor allen)!

nou ja Simon hebben wij weer eens samen een album in de lijst!

The Lion and the Cobra toevallig eerdaags nog in de speler gehad en... daar is-ie weer: heel misschien volgende keer ook wel in mijn lijst.

Verder kon ik dan niet zoveel met de update die bestond uit een zwakke Metallica, een zwakke Slowdive, een zwakkere R.E.M. en uit Joni Mitchell...

Keurig, dit valt me niet tegen van je

Voor mij is dit juist een van de betere R.E.M.'s. Het album van Slowdive een paar maanden terug voor het eerst gehoord en die beviel me ook wel, dus wie weet waar die over 2 jaar bij mij staat...

Nu ben ik sowieso geen fan van Metallica, maar op zich verbaasde het mij wel dat dat album nu nieuw binnenkomt. Maar wie weet blijkt ie over twee jaar wel weer met het badwater te zijn weggespoeld.

Ja, dat verbaade mij eigenlijk ook wel. En helemaal onterecht is de notering misschien ook niet, maar mijn eigen mening erover was vrij recentelijk nog eens geactualiseerd.

Pygmalion heeft zich zelfs afgelopen week nog in hernieuwde beluistering kunnen verheugen. Toen ik ooit Rutti voor het eerst hoorde, was ik daar behoorlijk van onder de indruk. De eerste twee albums waren toen wel al enigszins bekend, maar toen kort daarna een kans langskwam om het boxje met de eerste drie aan te schaffen, heb ik die maar gegrepen. Oorspronkelijk nog even het voordeel van de twijfel bij deze plaat, maar... komaan zeg, dat dromerige is wel leuk voor één nummer, maar bijna vijftig minuten lang waarin eigenlijk niks gebeurt? Nee.

Fables ten slotte... het is waarschijnlijk de meest slepende van R.E.M.'s vroege albums en daarvan houd je of niet. Zo op de titels staan er best wat fijne nummers op, als ik hem opzette viel het meestal ook wel mee, maar ik merk toch dat ik er niet vaak naar teruggrijp. 3½* is alsnog een nette score, maar onder de streep voor mij toch wel hun minste, op enkele van hun laatste na. Ben dan ook wel een beetje verbaasd hem zo hoog nog aan te treffen, na alle titels die al eerder kwamen.

Slowdive heeft geen zwakke platen
Verder blij met twee favoriete albums van Joni en Sinéad. Met de eerste 2 van R.E.M. heb ik nooit veel gehad, het is pas vanaf Fables dat hun favoriete platen komen voor mij...

Ik vind Fables fabelachtig goed. Had hem graag bij de bovenste 100 gezien.

Jammerlijke daling van Spaces.

Oef, Gentlemen had wel wat later mogen komen.
Prachtplaat, is vooral vorig jaar erg belangrijk voor mij geworden en dat gevoel is nog lang niet veranderd.

Wat een mega mooie lijst is dit aan het worden!

Voor mij is Fables de beste REM plaat.
Pygmalion van Slowdive is niet hun beste maar had wel in mijn top 500 gestaan.

Zeer terecht van The Magnolia Electric Co. Maar wel verrassend dat deze nieuw is en zo hoog eindigt.

Mooie drop dit, met de rauwe ouwe van Modest Mouse, die wat mij betreft toch al wel klassieker status mag krijgen. Ook twee fijne nieuwe binnenkomers, de valse fanfare kraker van Nederlandse bodem en de tranentrekker van Jason Molina. Helemaal terecht wat mij betreft.

Ha Vlaskoorts! Weliswaar niet in m’n 500, maar wel in m’n verzameling. Het is een kartonnen schilderijtje dat met Gluton in elkaar is geplakt. Aandoenlijk.

Ik moet Vlaskoorts nodig weer eens luisteren. Modest Mouse heb ik altijd links laten liggen, maar dit album staat wel op mijn luisterlijst door de fantastische singles (ontdekt via het zaaf-topic).

Bob Dylan-album heb ik voor mijn gevoel wat te laat gezet. Toch wel een erg fijn akoestisch album met een paar van zijn beste songs.

Frahm's Says is prachtig, vooral als herinnering aan de geweldige concerten die Frahm in die periode gaf. Maar omdat ik thuis eigenlijk nooit live-albums draai heb ik deze niet meegenomen.

Vlaskoorts

We maken even een sprongetje van 801 naar 796, want dit was het punt dat Chevy ontdekte dat er stem-fraudeurs (ondergetekende is guilty as charged) op de loer lagen.

796. Sly & The Family Stone - Stand! (1969)
Weer een eerste klas ontdekking en wederom een groep waarvan ik me afvraag waarom ik ze zo lang links heb laten liggen. Funk meets psychedelica en bij de eerste ontmoeting mag het al raak wezen, de excentrieke vonken springen er vanaf. Ik jat gewoon even twee termen van Reijersen waar ik me helemaal in kan vinden:: ‘Prettig Gestoord’ en ‘Breed uitgesponnen funkorgie’. Die laatste gaat voornamelijk over het voortreffelijke Sex Machine, maar kan wat mij betreft toegepast worden op het gehele album. Heerlijk speelse plaat die constante grooves afvuurt en ook nog eens een gevarieerd smaakpalet presenteert: Van harmonieuze pop georiënteerde nummers tot ontregelende psychedelica. Prachtplaat!
Ik kijk nu al halsreikend uit naar There's a Riot Goin' On
4,5*

795. Nick Cave & The Bad Seeds - Tender Prey (1988)
Heerlijk die duistere randjes van dit album en de sinistere stem van Cave. Hij had zo de rechterhand van de duivel kunnen zijn, of misschien wel de gehaaide handelaar die de duivel van zijn hete kolen voorziet. Mercy Seat is natuurlijk een prachtige opener, doordringend en zeer terecht tot zijn beste werk gerekend. Up Jump the Devil is wat mij betreft ook echt een pareltje. Maar dan komt Deanna, een ware momentum killer. Watching Alice t/m Slowly Goes The Night pakt de draad weer sterk op, maar het album zelf gaat daarna altijd wat als een nachtkaars uit. Zeer spijtig vind ik, want een dreigende sombere climax was zeer op zijn plaats geweest en dan was dit een écht top-album geweest.
4*

794. Camel - Dust and Dreams (1991)
Het MuMe Top 1000 project is rijkelijk gevuld met Camel albums, maar tot nu toe heb ik een wat moeizame relatie met de band. Snow Goose had zijn momenten, maar ik had moeite om me helemaal onder te dompelen in het album, al heb ik hem recentelijk herbeluisterd en de waardering is wel iets gegroeid. Dust and Dreams heeft een gestructureerde, ingetogen ambience. Toch mis ik op dit album wat pit en de echte creatieve multi-instrumentale uitspattingen die op Snow Goose sterker aanwezig waren. Een aardig deel van het album is gecentreerd rond het kundige gitaarspel van Latimer, maar ook hij blijft toch wat veilig binnen de lijntjes. Het past misschien wal in het kader van dit concept album, maar wederom is het een album wat mij (nog) niet op de banken krijgt. (Ik heb al wel stiekem wat vooruit geluisterd en Mirage en MoonMadness doen we wel iets meer)
2,5*

793. Bloc Party - Silent Alarm (2005)
Toen ik een echte indie rock kid was, heb ik Silent Alarm grijsgedraaid. Bloc Party is niet een zeer veelzijdige band gebleken, wat op dit album toch ook wel duidelijk is. Maar wat ze deden, konden ze erg goed: Zigzaggende gitaartjes die hoog in hun energie zitten gecombineerd met dansbare drumstructuren. Daarnaast hebben ze goed naar hun post-punk voorgangers geluisterd en daar de elementen uitgetrokken om je sound wat grootser te kunnen laten klinken. Bloc Party in 2005 waren nog young guns en de onbezonnen jeugdigheid spat van deze plaat. Op tekstueel vlak is dit echter ook merkbaar, teksten met bijna puberale revelaties, maar die wel met uit met volle (en naïve) overtuiging gebracht worden. Wat humor had de band goed gedaan. Geen meesterwerk, maar zeker een post punk revival plaat die genoeg te bieden heeft voor een herbezoek op zijn tijd.
3,5*

792. AC/DC - Back in Black (1980)
AC/DC, you know ‘m, you love ‘m, ikzelf word er niet waanzinnig warm óf koud van. Na het overlijden van Bon Scott werd het nog iets minder mijn ding. AC/DC hebben een vertrouwde formule en zijn behoorlijke recht voor zijn raap rockers, iets té recht voor zijn raap voor mij en iets té veel van hetzelfde. Maar alle respect dat de band zich toch terug kon bouncen na het verlies van de hoeksteen. (al is het wel ironisch om een nummer Have a Drink On Me te noemen op het eerste album na de alcoholvergiftiging van Scott). Let There Be Rock en Highway To Hell kan ik nog wel iets uithalen, de Johnson-era maakt dat een stuk lastiger voor mij.
2*

791. The Killers - Sam's Town (2006)
Ondanks dat The Killers actief waren in een periode dat ik alleen maar alternatieve/indie rock luisterde, is deze band uit Las Vegas voor mij altijd de definitie van een nét niet band, zeker op deze tweede plaat. Een aantal potentieel smaakmakende ingrediënten zijn aanwezig: Ze durven groot te dromen, hit-potentie, een dynamische sound en een flamboyante frontman in de vorm van Brandon Flowers. Het komt echter nooit samen zoals je zou hopen. De muziek is overdreven theatraal en met vlagen zelfs tactloos, maar gebruikt te veel aangezet bombast en te eenvoudige melodieën om een eigen gezicht te creëren. The Killers zijn snakkend op zoek, en je kan ze niet afvallen omdat ze het proberen, maar het ontbreekt ze toch aan de verfijnde songwriting. De bovenlaag is strak opgepoetst, maar daaronder is er weinig opvulling. Van dat gaande past het wel bij de stad van herkomst.
2*

Deanna is juist een van de beste nummers van dat Cave album

Ik hoop dat we nu toch wel de laatste albums van De Kift en Amenra gehad hebben?

Op de albumpagina was het tot mijn verbazing ook op Mercy Seat na het meest als favoriet aangevinkte nummer. Nou is het ook niet per se een slecht nummer, maar ik vind hem zo jolig en daardoor uit de toon vallen in vergelijking met de rest van het album!

Ik mag hopen van niet

Niets minder dan terecht dat the Queen of Soul zo hoog binnenkomt.

Op Fat of the Land ben ik eigenlijk wel uitgeluisterd, maar nu Diesel Power nu weer eens luister valt me de zeer toffe gastbijdrage van KEITH!! op. Nice! Misschien toch maar weer eens integraal draaien.

First Utterance levert in deze regionen nog een fijne nieuwkomer op.

Ja prachtplaat, doet me goed hem hier te zien. Voor mij ook een echte 'one of a kind' plaat.

Ik moet zeggen dat het nummer bij mij pas echt op zijn plaats viel toen ik het een keer live meemaakte. Sindsdien kan ik hem ook op het album beter hebben (heb ik wel met meer Cave-nummers overigens, Tupelo is er ook zo een)

Wel grappig dat 'ie maar een paar plekken hoger staat dan Lady Soul. De albums ontlopen elkaar ook niet veel.