Frank Zappa - Sheik Yerbouti (1979)

Shake yer Booty is van de albums die je noemt vind ik 't best te vergelijken met Zut Alors, beiden vooral een verzameling meer toegankelijke nummers. Denk zelf dat de scheerzeep van Lather het minst met deze albums te vergelijken is; Lather zoekt echt alle kanten van het Zappa universum op. Veel moeilijker te doorgronden en dat is wel zo spannend. Joe's Garage is een van de weinige echte conceptalbums in het Zappa oeuvre, maar zeer geslaagd. One Size Fits All staat in mijn top 10, need I say more?

Dit is inderdaad het meest aanstekelijke album tot nu toe van Zappa voor mij, hier staan verrassend veel songs op die niet zouden misstaan in de playlist op een goeie doch rare radiozender
Bobby Brown is gewoon Zappa goes pop, I Have Been In You is getoonzette geilheid, Flakes bevat een perfecte persiflage op Dylan en Bowie en Yo Mama verveelt geen seconde de volle 12 minuten…

hoe ga jij zo snel door zappa's soms tamelijk complexe werken heen?

Snel zou ik het niet willen noemen, ben nu al dagen met enkele van zijn albums aan het leven en heb ook besloten om het even te laten rusten en andere muziek te gaan luisteren maar wordt zeker vervolgd. Moet wel toegeven dat de albums die me na 1 luisterbeurt niet konden bekoren snel aan de kant gingen. De andere heb ik meerdere draaibeurten gegund. Besef wel dat het complex is en niet makkelijk te behappen daar heb je wel een punt in. Zit met het luxeprobleem dat er teveel muziek is die ik nog wil beluisteren en vraag me vaak af hoe anderen dat doen maar muziek is bij mij constant aanwezig.

Zappa is zeker complex, maar dit album vind ik verrassend goed door heen te komen

Mooie opname van de Sheik Yerbouti-band uit 1977.

Ik was een jaar of 20 en leerde Zappa kennen via mijn gitaarleraar in Groningen, vooral door Sheik Y en Roxy & E. Heb toen 7 weken hard gestudeerd op de eerste anderhalve minuut van Rat Tomago (resultaat: het nummer was te herkennen, maar 't klonk voor geen meter). Daarna heb ik - gefrustreerd - vele jaren geen gitaar meer aangeraakt. Maar Zappa bleef.

Voor de fetishisten onder ons hierbij een sta-linkje naar bijna 3 1/2 uur City Of Tiny Lights solo's van De Snor van 1977-1988

br1tag is wereldkampioen Zappa-freak. Heb het afgelopen weekend mijn huis geschilderd onder het genot van ruim 2 uur Black Napkins solo's
Frank Zappa 20 Black Napkins Guitar Solos - YouTube

Frank Zappa - 12-Feb 1979, Manchester Apollo, England
Complete show
2 1/2 uur durend optreden met uitstekend geluid en niet te vergeten...VINNIE COLAIUTA

Gevonden via Zappateers.

City of Tiny Lites 1980

Luisteren maar...

Heerlijk album.
Ik zit redelijk in het begin van mijn Zappa reis. Net als Bowie en Prince is deze man niet te vangen in een genre en tekstueel is hij briljant.
Ontzettend veel humor gekoppeld aan schitterend spel.

Goeie reis FB! Ik heb vertrouwen in de goeie afloop

Dit is dan ook wel zijn meest bekende en meest voor de hand liggende album om mee te beginnen

Ik ben ook ooit begonnen met Zappa en had inmiddels 50 originele albums op cd. Echter ben ik door de jaren heen erachter dat ik maximaal tot een album of 15 kom die ik steeds weer beluister. De rest staat maar wat te verstoffen in de kast, en ben mijn cd kast aan het opruimen.

Zappa heeft ook best veel rommel gemaakt vind ik, maar de beste albums zijn erg hoogstaand en geweldig om te beluisteren!!! Sommigen heb ik hier op mu.me wel horen zeggen dat je nooit genoeg Zappa in huis kunt hebben, maar dat vind ik klinkklare onzin!! Ik vind het geen zin hebben om talloze (live) albums van concerten van hem in huis te hebben met steeds dezelfde nummers die dan vaak net even weer anders klinken. De essentie van Zappa laat zich prima vangen met een stuk of 15 albums! O ja VIND IK

Ik vind de YCDTOSA serie erg fijn en daarnaast ben ik ooit begonnen met Joe's Garage. Nu pak ik er af en toe eentje bij waar ik goede dingen over lees / hoor. Tips zijn dus altijd welkom

De YCDTOSA 6 delen heb ik ook allemaal en vind ik ook een must, zeker als mooie dwarsdoornede om in huis te hebben. Verder vind ik Zappa New York super, en instrumentaal Hot Rats en The Grand Wazoo. Ook is het debuut Freak Out natuurlijk niet te missen, en Shut Up And Play Yer Guitar ook niet. Net als de beide live albums uit 1988. Lather is eigenlijk ook nog wel een must. Apostrophe, deze en joe garage en b.v nog iets uit halverwege 80 them or us b.v, en je komt een heel eind.

Hangt trouwens af van welke periode je het meest houd. Geef mij maar de instrumentale Zappa. De periode met de mothers houd ik niet zo van. De band uit 1988 vind ik ook echt geweldig. Eigenlijk spreekt Zappa mij het meest aan vanaf plus minus 1973/4 de tijd vanaf Roxy en Elsewhere. Of het moet een ouder instrumentaal albums zijn zoals b.v Hot Rats.

Stuur effe een PM met de titels die je wegdoet. Wellicht zit er nog iets tussen voor mij. IK VIND jou bericht namelijk onzin, dat je er met 15 Zappa albums wel zo'n beetje bent. Dus kom maar door met die verstofte titels!!

2x geluisterd, 2x een gigantische glimlach op mijn gezicht

Heerlijke plaat en leuk dat de teksten hier in het cd-boekje staan
Zappa = Held

Het is mogelijk een album aan te schaffen puur om de hoes om er daarna achter te komen dat het een fantastische plaat is. Het moment dat ik met koptelefoon op in bed voor het slapen nog even kant 1 opzette en 16 Zappa's "nah-na-na-na-naah" in mijn oren hoorde zingen, lag ik keihard in mijn bed te lachen.

Sheik Yerbouti is een mengsel van absurdisme, complexiteit, popgevoel, classic rock en teksten die niet meer kunnen 40 jaar later. Het is voor een heer op leeftijd bijna genant om naar te luisteren, but who cares. Dit is niet alleen jeugdsentiment maar gewoon echt goede muziek. Ook 'Yo Mama', dat ik vroeger oversloeg, landt inmiddels prima, net als 'Rat Tomago' met zijn complexe bassolo en ritme.

Het zijn de duizend-en-een details die mij, nog meer dan toen, in het oor springen. Al die kleine tussenstukjes, fills, waanzinnige geluidjes en het stapelen van zang. De variatie in de zang tussen de waanzin van Terry Bozzio, de diepte van Zappa en al die andere stemmen.

Het begint allemaal met 'I Have Been In You'. Het kwam in mijn jaren 80 studentenhuis voor dat de bewoner aan het einde van de gang de douches inliep tegenover zijn kamer, zijn deur open liet staan en dat daar dit nummer om half 8 's ochtends keihard uit knalde. Vonden we dat normaal? Nee, maar grappig was het wel. Met alle ophef rondom Patricia Paay en Donald Trump in Moskou is na 40 jaar eindelijk begrip gekomen voor het stukje in 'Bobby Brown', een top 3 hit in Noorwegen, zegt men: "Golden shower". Zo leer je nog eens wat. Het was ooit heel choquerend, nu kan het gewoon niet meer.

Wat mij nu vooral opvalt, is hoe muzikaal Zappa ook kon zijn. Er zitten zoveel prachtige melodietjes verstopt in de nummers, een gierende gitaar in 'City Of Tiny Lights', een prachtig basloopje in 'Jewish Princess' en ieder heeft vast een van zijn eigen favorieten.

Voor mij was Sheik Yerbouti in 1979 het begin van een Zappa avontuur. Met ongelofelijke dalen, onbegrijpelijke exercities, maar ook een aantal geweldige platen waarvan 'One Size Fits All' mijn absolute favoriet is, met 'Fillmore East' hot in pursuit. De laatste jaren heb ik het weinig meer gespeeld. Dankzij een optreden van de band 2000 Motels in het Patronaat gaat daar verandering in komen.

Dit is een absurd goed album. Het is echt uniek wat deze geniale muzikant laat horen.

Bobby Brown Goes Down is met grote afstand het grappigste nummer dat ik ken. Dat ene verhaal waarbij Zappa blijkbaar wou dat een antropoloog zou onderzoeken waarom het uitgerekend in Scandinavië een hit werd maakt het zowaar nóg legendarischer. Het ultieme anti-macho-nummer dat op een ongeëvenaarde manier gebracht wordt: zo eenvoudig maar toch de absolute perfectie benaderend.

Broken Hearts Are for Assholes - Voor die titel alleen al verdien je een grote pluim... I'm So Cute is instrumenteel met dat ene sarcastische zinnetje simpelweg een uitstekende combinatie. De rest van het album luistert gezellig weg en kent een paar geweldige hoogtepunten via een paar instrumentele nummers - Rat Tomago (WOW!!) - en het 'over the top' Yo' Mama.

Whatever Happened To All the Fun In the World - Uitstekende vraag, al is het niet meteen het juiste jaar om die stellen, maar wanneer was het dan wel?

Een gigantisch mozaïek van perfecte popsongs met hilarische teksten afgewisseld met experimentele en al dan niet samengeplakte muzikale intermezzo's. De eerstgenoemde nummers zijn regelmatig briljant en leveren af en toe een geweldige flow binnen het album op, over de tweede categorie ben ik minder enthousiast, want ik vind Zappa's gitaarsolo's tegen die achtergrond van een minimale hoeveelheid akkoorden nou eenmaal gewoon niet mooi of interessant. Ach, alles hoort bij elkaar, de leuke en de minder leuke stukjes, hun samenspel illustreert het genie van deze man, dus ik draai dit album bijna altijd toch wel in z'n geheel, maar zonder die lange solo's op Rat tomago, The Sheik Yerbouti tango en Yo' mama zou de score wellicht nog hoger uitvallen.

Fantastisch album waar de vele stijlen van Zappa samenkomen. De kwaliteit van de opname is 6 sterren waard

Mijn 1e plaat van Zappa...in 1980 denk ik.
Snapte niks(weinig) vd teksten.
Maar t was prachtig allemaal
Nu nog.
Nr 1 in m'n zappa collectie

Hardop lachen dat ik er nu pas achterkom wat die titel betekent hahah

Haha, ja, dat moet een leuke ontdekking zijn. Moet zeggen dat ik die verwijzing naar KC & the Sunshine Band als tiener in 1979 al doorhad. Maar verder geldt voor mij grotendeels hetzelfde als voor Samimo: geen idee waar die teksten allemaal over gingen. Veel later ben ik al die lagen, inside jokes en dubbele bodems stukje bij beetje gaan ontdekken. En waarschijnlijk heb ik nog steeds niet alles kunnen doorgronden.

Dit was mijn eerste Zappa-plaat, die ik overigens pas ergens in de tweede helft van de jaren tachtig aanschafte. Ik was in 1979/1980 vooral nog een singletjes-koper. Ik had - en heb nog steeds - de singles van Dancin' fool (de enige single-notering van Zappa in NL, tipparade) en Bobby Brown goes down (gek genoeg een opvallend grote hit in de Scandinavische en Duitstalige landen). Dancin' fool is nog redelijk direct in zijjn betekenis; waar Bobby Brown over ging werd me pas jaren later duidelijk...;-)

Dat is een van de leuke aspecten van van Zappa's muziek: je blijft nieuwe dingen ontdekken, zowel tekstueel als muzikaal. Ik moet zeggen dat de lange instrumentale stukken me minder doen dan de compacte pop- en rocksongs. Maar als geheel is dit album vrij geniaal.
Z'n beste? Misschien wel, al speelt bij mij ook mee dat ik dit album het langste en het beste ken. En per saldo heb ik slechts een zeer beperkt deel van de Zappa-discografie tot me genomen. Ik heb maar een stuk of acht albums van 'm, en dat lijken me dan ook nog de meest toegankelijke (Apostrophe, Over-nite sensation, Joe's Garage etc.)