Genesis - ...And Then There Were Three... (1978)

Goed album, maar haalt het niet tegenover 'Selling England by the pound' en 'The Lamb lies down on Broadway'. 'Down and out', 'Undertow', 'Burning rope' en 'Follow you, follow me' zijn de beste nummers.

Het eerste album zonder Hackett bevat alsnog een aantal van de mooiere stukjes muziek die de band ooit heeft neergezet. Rutherfrod mag terecht trots zijn op zijn partij op Burning Rope, aangezien de gitaarsolo in combinatie met het bombastische toetsenwerk een waar hoogtepunt op het album is. Ook nog steeds een lekker progressieve songstructuur. Opener Down And Out voelt ook nog proggy en bovenal nog vrij stevig. Deep In The Motherlode is voor mij ook een spannende track, waarbij wederom toetsen en overstuurde gitaren een prachtige geluidsmuur vormen. Het is niet per se 'heavy', maar de sound voelt constant vol en heeft daardoor impact. Hackett's gitaarwerk was vanzelfsprekend steviger, maar ik ben fan van hoe de band hier alsnog een zware sound kan neerzetten. Scenes From A Night's Dream is dromerig (terecht) en frivool.

Grappig hoe de twee meest toegankelijke nummers (Many Too Many, Follow You Follow Me) dus eigenlijk niet echt toe te dichten zijn aan Collins. Ik had ergens altijd begrepen dat vooral laatste nummer het 'einde' zou inluiden en dat dit vooral Collins' schuld zou zijn geweest. Nu dan, het nummer zelf is helemaal geen ramp, maar als ik zie dat de Rutherford de tekst heeft geschreven en de band gezamenlijk de songstructuur uitwerkte, dan vraag ik me af of die 'teloorgang' toch niet gewoon een group-effort was. Hoe dan ook, voorlopig beledigt het me niets. Helemaal niet als er nog een monsterlijk goede track als The Lady Lies aan het einde komt. Wat een weergaloos basspel! En Phil Collins geeft hier voorlopig zijn beste zangprestatie.

De algemene sound doet me wederom denken aan hoe Rush in de jaren '80 synthesizers en een wat killere gitaarsound combineerde. Nu is Signals een van mijn favoriete Rush-albums en ik merk dat ik wederom wat overeenkomsten hoor. Grappig, al voelt het niet alsof Lee/Lifeson/Peart nu echt letterlijk bezig waren met het kopieren van Genesis. Het voelt gewoon als een logische ontwikkeling. De eindscore en voorlopige plaatsing in de lijst zal dan ook wel als een shock aankomen bij de die-hardfans, maar ik kan niet anders dan houden van dit album.

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Wind & Wuthering
3. Selling England By The Pound
4. A Trick Of The Tail
5. The Lamb Lies Down On Broadway
6. ...And Then There Were Three
7. Foxtrot
8. Trespass
9. From Genesis To Revelation

Ik vermoed dat ik de invloed van Hackett onderschat heb. ...And Then There Were Three... is toch weer een behoorlijk andere plaat van Wind & Wuthering. Die en A Trick Of The Tail waren als gesneden koek, maar hier moet ik toch echt weer even aan de sound wennen. Op het eerste gehoor klinkt het album vrij simpel. Bij het herluisteren stijgt de waardering wederom en valt op dat de songs toch wel weer goed in elkaar steken. Zo toegankelijk is het dus niet. Ik kan me wel goed voorstellen dat er hier fans afgehaakt zijn. Soms gaat het me ook wel te ver, zoals op het heel zoetsappige Follow You Follow Me. Maar toch staan er in de vorm van o.a. Snowbound en Burning Rope ook heel genietbare stukken op. Een krappe vier sterren uiteindelijk.

Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. A Trick Of The Tail
4. Winds & Wuthering
5. The Lamb Lies Down On Broadway
6. Foxtrot
7. Trespass
8. ...And Then There Were Three...
9. From Genesis To Revelation

Een logische en weloverwogen stap richting kortere songs met klassiekere structuur, en kwalitatief niet veel minder dan z’n voorgangers, zeker niet wat betreft kant 1 waar mijn drie aangevinkte nummers (Undertow, Snowbound en Burning rope) op staan. De tweede helft vind ik wel wat minder, met bijvoorbeeld het flauwe ritme van Deep in the motherlode en de taaie synthesizersolo van The lady lies, maar ook daar wordt het nooit echt slecht, en sowieso klinkt het allemaal als een klok dankzij de overtuiging van met name toetsen en drums en de assertiviteit van de zang – een nummer als Ballad of Big stelt niet zo veel voor, maar het krachtige orgel en de power van het drumwerk maken er toch iets bijzonders van. Voor mij als liefhebber-van-Genesis-oude-stempel hoort deze plaat zeker nog in het klassieke rijtje thuis.