menu

Rush - Vapor Trails (2002)

Alternatieve titel: Vapor Trails Remixed

mijn stem
3,25 (152)
152 stemmen

Canada
Rock
Label: Atlantic

  1. One Little Victory (5:09)
  2. Ceiling Unlimited (5:28)
  3. Ghost Rider (5:41)
  4. Peaceable Kingdom (5:23)
  5. The Stars Look Down (4:28)
  6. How It Is (4:05)
  7. Vapor Trail (4:58)
  8. Secret Touch (6:35)
  9. Earthshine (5:38)
  10. Sweet Miracle (3:41)
  11. Nocturne (4:49)
  12. Freeze (Part IV of 'Fear') (6:21)
  13. Out of the Cradle (5:03)
totale tijdsduur: 1:07:19
zoeken in:
avatar van Leptop
4,5
Ik heb gisterenavond de hoofdtelefoon maar eens opgezet en dit album een luisterbeurt gegeven. Dat was al met al alweer ruim een jaar geleden, en met hoofdtelefoon kan ik me helemaal niet herinneren. Mijn Beyerdynamic brengt altijd van die details naar voren die over de speakers heel anders klinken. Met de hoofdtelefoon kom je erachter welke geheimen een album echt voor je heeft.

Welnu, mijn mening:
1. Het is een goede keus dat er een remix komt. Het geluid van deze uitgave is werkelijk verschrikkelijk. De compressie is maximaal, details verdwijnen in een brij van gegrom en geruis. De speltechnische details van de mannen zijn er volop, meer dan anders, maar je hoort het niet. Het komt niet over.
2. Nu ben ik een behoorlijk positief ingesteld mens, dus mijn verwachting is dat deze remix heel veel gaat bloot leggen van de muziek zoals deze in de studio klonk. Qua geluid wordt het dan een soort van S&A / CA geluid. Wellicht minder vol, maar wel in die richting.
3. Ik vind de meeste nummers, en dan moet je door de brij heen luisteren wat niet altijd makkelijk is, wel goed in elkaar steken. Let wel; Rush is hier vernieuwend aan de gang gegaan. Een melodie wordt op een heel andere manier dan gebruikelijk uitgewerkt tot een nummer. ik kan hier mateloos van genieten: een hoop ellende achter de rug, bijna als band uit elkaar gevallen en dan op zijn Rush vernieuwend bezig zijn. Qua composities is dit bij veel nummers een duidelijke overgang van het matige Test for Echo naar S&A. Echter vind ik veel nummers beter dan de meesten van het latere album. De nummers 7 tot en met 12 steken werkelijk allemaal subliem in elkaar.
4. Geen solo's en geen toetsen. Geen solo's: mijn stelling is dat dit album 1 grote solo is die continu gestalte krijgt per nummer. Alles in dienst van het nummer, de bedoeling, de tekst. Wat Lifeson hier doet is van grote klasse. Moeilijk ook. Idem Lee en Peart. Inderdaad niet standaard. Geen toetsen: Als ondersteuning had dat hier en daar wellicht gekund, maar ik vind de keuze om dit niet te doen, in deze situatie alleszins te billijken.
4. De teksten. Zijn weer Briljant. Passen helemaal bij het moment van toen. Van Peart.
5. Dit verklaart waarom de melodien heavy zijn aangezet. Waarom de nummers soms langer duren dan je denkt dat nodig is. Het was een zoektocht. Zoeken naar geluk. Het geluk van het alledaagse. Met alle overpeinzingen, terugval, onzekerheden etc. En als je dat dan vindt: One little victory. Niet meer en niet minder. The way out is the way in. There is never love without pain. Hope is like an endless river, the time is now again. Dank u wel Neil voor deze wijze lessen.

De remix gaat alles nog duidelijker zichtbaar maken. De mist is geklaard, het album komt helemaal tot leven. Ik geloof erin. Dit is een essentieel album voor Rush. Van Rush. Voor mij.
Ik ga voor 4,5*. That's how it is.


En nu maar eens zien of ik de enige ben

avatar van deric raven
3,0
Stevig geluid; eerst die drums dan het overstuurde surfgitaar, en dan die logge donkere sound.
Lee gilt er vervolgens heerlijk op los, One Little Victory hakt er lekker in, voor mij een meer dan prima opener, ook als die gitaar op het einde nog even er op los gaat in die hoge solo.
Ceiling Unlimited klinkt een stuk toegankelijker, meer U2 achtig (I Will Follow), dat folkgitaartje op de achtergrond is ook lekker.
Ghost Rider heeft ook zeker die U2 sound, maar wel met een mooie Rush opbouw; die krassende bas maakt het verschil, wel eigen, al blijft de U2 sound terug komen.
Hier erg geliefd, maar ik vind het toch minder sterk als de eerste twee nummers, ondanks de uitbarsting tegen het einde aan.
Vervolgens prima nummers, maar het blijft niet echt hangen, en echt opveren doe ik ook niet.
Een combinatie van dromerige melodieën, maar dan met een hardere begeleiding.
Ondanks het mooie duistere geluid, is het vaak net te lang uitgerekt; waardoor het ook weer wat saai en inspiratieloos over komt; een compacter geheel was hier denk ik meer op zijn plek geweest, want eigenlijk spreekt de sound mij wel erg aan.
Ik denk dat de verwachtingen na een pauze van 6 jaar groter waren geweest; het overlijden van vrouw en dochter van Neil Peart zijn daar uiteraard de oorzaak van; en als deze plaat bedoeld is als verwerkingsproces, dan is het natuurlijk een mooi eerbetoon.
Waarschijnlijk is het vluchten achter het drumstel ook een therapeutisch doel, ik kan mij voorstellen dat je op die manier je leven weer probeert op te pakken, de rol van de overige bandleden is dan voornamelijk ondersteunend.
Die donkerheid en een soort van agressie hoor je, vermengd met ook iets hoopvols.
Soms is een persoonlijk doeleinde belangrijker dan een hoge waardering.
Eigenlijk denk ik dat het na die tragedie na Test for Echo klaar was, al ben ik benieuwd hoe de laatste albums mij gaan bevallen.
Waarom dan nog die hoge waardering?
Omdat hier nog steeds een band staat die als eenheid functioneert, ik verwacht dat de onderlinge relaties met elkaar goed in elkaar zitten, misschien is Vapor Trails wel een product vorm gegeven door vriendschap.
Als de gedachte hier achter anders is, dan blijf ik toch liever vast houden aan dat beeld.

avatar van RuudC
2,0
Een uur en zeven minuten is verdomd lang voor een album. Zeker als je er eigenlijk na drie nummers wel al klaar mee bent. Ik heb de remix en ben dan eigenlijk wel benieuwd of de originele versie nog dramatischer klinkt. Op dit soort momenten snak ik naar de organische sound van de jaren zeventig. Waar iedere noot spannend is. Dit is een bak klinische, dichtgeplamuurde progplaat, waar ik tot op zekere mate wel kan waarderen dat Rush weer hard klinkt. Het probleem is voor mij dat Rush zielloos klinkt. Steeds dezelfde tempo, geen moment rust en geen enkele nuance. Alle dynamiek is weg, want het staat continu vol open. Deze plaat vermoeit me en als die herrienoten van Freeze voorbij komen, kost het me moeite om dit album niet uit te zetten. Dit is toch duidelijk de minste plaat van de band


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Power Windows
8. Grace Under Pressure
9. Caress Of Steel
10. Signals
11. Rush
12. Roll The Bones
13. Counterparts
14. Hold Your Fire
15. Test For Echo
16. Presto
17. Vapor Trails

avatar van lennert
4,0
Nou, ik heb dus echt totaal geen problemen met de productie en ik heb nog eens de normale versie ook. Het album duurt net iets te lang, maar ik kan me na 6 lange jaren waarin de toekomst van de band onzeker was best voorstellen dat men de fans genoeg wilde aanbieden. One Little Victory, Ghost Rider, Vapor Trails, Earthshine en Secret Touch behoren in ieder geval tot mijn favorieten van dit vrij stevige en opzwepende album. Live kwamen de nummers op Rush In Rio nog een stukje beter uit de verf, maar dit album is tot aan Clockwork Angels zeker het luidruchtigste wat de band heeft geproduceerd. Ik snap de haat in ieder geval niet, al kan ik me voorstellen dat mensen meer houden van de subtielere zachte klanken van de jaren '80. Voor mij een album dat zich lekker kan meten met Counterparts, zowel qua sound als composities.

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Grace Under Pressure
7. Power Windows
8. Fly By Night
9. Moving Pictures
10. Hold Your Fire
11. Counterparts
12. Vapor Trails
13. Caress Of Steel
14. Rush
15. Roll The Bones
16. Presto
17. Test For Echo

avatar van Marcmtp
4,5
Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Rush - Vapor Trails (2002)

Waar kun je beter beginnen met schrijven dan bij één van de belangrijkste albums van je muzikale ontdekkingsreis? Zeker na het overlijden van Rush drummer en tekstschrijver Neil Peart kan het geen kwaad om dit album onder de aandacht te brengen. De Canadese rockband, naast Peart bestaande uit Geddy Lee (zang, basgitaar) en Alex Lifeson (gitaar) heeft bijna twintig studioalbums uitgebracht. Het knappe aan Rush is dat ze altijd herkenbaar zijn maar nooit echt hetzelfde klinken. Hun catalogus is divers, hardrock in hun vroege jaren, eind jaren 70/begin jaren 80 was het 'klassiek' progressive rock wat de klok sloeg, in de jaren 80 een meer 'poppy' sound met gebruik van keyboards en in de jaren 90 zijn ze langzaam weer wat steviger geworden. De verschillende stijlen zorgen ervoor dat Rushfans ieder zo zijn eigen favoriete albums/perioden hebben. Waar de meeste fans het wel eens over zullen zijn is dat dit album zeker niet tot hun beste behoort. Toch is het één van de belangrijkste albums die zij ooit gemaakt hebben. Een therapeutische plaat die de band na een pauze van bijna vier jaar weer bij elkaar bracht na de tragedies in het leven van Peart.

Eerst even kort iets over mijn band met Vapor Trails. Dit album is misschien wel het belangrijkste album voor mijn muzikale ontwikkeling geweest. Maar waarom nou juist dít album? Het was het voorjaar van 2009, ik was een jaar of 14/15 en uitgekeken op de muziek die op dat moment populair was. Op zoek naar iets nieuws kwam ik uit bij de soundtrack van een oude videogame (Need for Speed: Hot Pursuit 2) waarin een aantal rocknummers zaten die me wel aanspraken. Een daarvan was 'One Little Victory', de openingstrack van dit album. Nieuwsgierig naar meer kwam ik er achter dat ze het album bij de bibliotheek hadden (waar de bieb nog goed voor kan zijn als je niet leest). Het magische moment toen na het bekende eerste nummer 'Ceiling Unlimited' werd ingezet zal ik nooit meer vergeten. Dít is het, dít is wat ik zoek! De harde gitaren, de stevige maar ook melodieuze bas, het stuwende drumwerk en die toch wel aparte stem van Lee, zoiets had ik niet eerder gehoord. Sindsdien ben ik niet alleen fan van Rush, maar werd ik ook verliefd op het hele genre rock/metal.

Toen Rush in de zomer van 1997 de tour van hun vorige album Test for Echo af had gerond overleed de enige dochter van Peart bij een auto-ongeluk. Alsof dit nog niet zwaar genoeg was overleed zijn vrouw enkele maanden later aan de gevolgen van kanker. Peart verloor hiermee ook zichzelf en besloot om alles achter zich te laten, op de motor te springen en een tocht van bijna 90.000 kilometer te maken over het Amerikaanse continent. Voor Rush leek dit het einde te zijn. Om toch iets om handen te hebben maakte Lee in deze periode zijn eerste en tot nu toe enige soloalbum (My Favorite Headache). Tijdens de opnames van dit album liet Peart weer van zich horen en gaf hij aan terug te willen keren naar de band. Begin 2001 trok men richting de studio en begon een lang proces van veertien maanden om aan de plaat te werken, het langste wat de band ooit aan een album heeft gewerkt.

Sinds zijn komst bij de band heeft Peart de rol van tekstschrijver op zich genomen. Waar hij in eerste instantie sci-fi teksten schreef, schoof hij in de loop van de jaren steeds meer op naar maatschappelijke onderwerpen. Op Vapor Trails is hij persoonlijk geworden en heeft hij zijn ziel bloot gelegd. De teksten beschrijven zijn rouw, de zoektocht naar zichzelf en hoe hij zich terug heeft gevochten. Er is niet echt sprake van een conceptalbum, maar opvallend is wel de verwijzing naar tarotkaarten. Elk nummer is aan een tarotkaart gekoppeld en bevat verwijzingen naar zijn toebedeelde kaart.

Vapor Trails is misschien wel het meest heavy album wat de band ooit heeft gemaakt. De muziek komt voornamelijk uit de vele jamsessies van Lee en Lifeson. Het geheel klinkt hierdoor minder 'bedacht' dan voorheen, waarmee Vapor Trails een andere weg in lijkt in te slaan ten opzichte van hun vorige albums. Ondanks de stevige gitaren van Lifeson is het met name Lee die zich laat gelden op Vapor Trails. Lee speelt meer akkoorden op zijn basgitaar en speelt vaak de melodie waar Lifeson meer voor een vaste bodem zorgt door voornamelijk slaggitaar te spelen. Vapor Trails is tevens het enige Rush album waar geen echte gitaarsolo's op staan. Lifeson speelt wel verschillende leadgitaarpartijen (zeker op de remix versie van het album), maar deze zijn meer in dienst van de nummers zonder dat hij nadrukkelijk de hoofdrol pakt. Daarnaast is dit een van de weinige albums van Rush waarop geen enkele keyboards te horen zijn, iets wat met name Lifeson graag wilde. Ook noemenswaardig is dat Lee qua zang zich helemaal uitleeft op Vapor Trails. Waar hij op het vorige album van Rush (Test for Echo) wat ingehouden zong, durft hij hier opnieuw de hoogte in te gaan met zijn stem en klinkt hij echt bezield. Daarnaast is hij meer met harmonieën gaan experimenteren waardoor zijn zangpartijen kleurrijker wordt. Peart drumt zoals altijd geweldig maar drukt op dat gebied geen hele uitdrukkelijke stempel op deze plaat.

De albumopener 'One Little Victory' knalt meteen je speakers uit met Peart's krachtige drums. Zó heavy als hier klonk Rush zelden. Muzikaal is het nummer opgebouwd uit verschillende spontane gitaarpartijen van Lifeson die zijn samengevoegd door Lee. Na jaren van afwezigheid is dit nummer er om je te laten weten dat ze terug zijn. En hoe! Met een weerfenomeen als metafoor gaan we door met 'Ceiling Unlimited', het nummer waar voor mij de vonk over sloeg. Krachtig intro en een mooie tekst, aangevuld met een geweldige bassolo van Lee maken het nummer af. In de remix versie is wat leadgitaar toegevoegd waardoor het nummer net wat completer is. Een van de meest beladen nummers is het daaropvolgende 'Ghost Rider', geschreven over de ervaringen van Peart's roadtrip. Het is een van de nummers waar het meest aan gewerkt is van de hele plaat om tekst en muziek met elkaar samen te brengen. Het heeft geloond want 'Ghost Rider' bevat één van Peart's mooiste en meest emotionele teksten die hij ooit heeft geschreven. Het verdriet druipt er vanaf, maar oh zo mooi.

Het bijzonder heavy nummer 'Peaceble Kingdom' was in eerste instantie bedoeld als een instrumentaal nummer, maar is op aandringen van de producer toch van tekst voorzien. Met de aanslagen van 11 september 2001 in het achterhoofd was dit het laatste nummer dat werd voltooid voor het album. Ik betwijfel of het nummer als instrumentaal boeiend genoeg was geweest. Hoewel het muzikaal een krachtig statement is had het misschien wel wat meer verfijndheid qua muziek kunnen gebruiken. Juist een van de eerst geschreven nummers voor het album is 'The Stars Look Down'. Overweldigd door door de grootsheid maar teergelijktijd ook de machteloosheid van heelal, vraagt Peart zich af waar het allemaal goed voor is. Hoewel de tekst en Lee's gelaagde zang fascinerend zijn pakt het nummer met toch niet helemaal. Het is zeker niet slecht maar voor mij wel duidelijk het minste nummer van het album.

Een momentopname uit Peart's diepe dalen, dat is 'How It Is'. Een kort en pakkend nummer met een treurige tekst. Lifeson voegt in de coupletten verschillende akoestische gitaren en mandola toe, iets wat in de remix versie duidelijk beter uit de verf komt dan de originele mix. Op hun allerlaatste tour hebben ze dit nummer voor het eerst enkele keren live gespeeld. Met het titelnummer 'Vapor Trail' wordt het verdriet doorgezet. Het nummer heeft een inktzwarte tekst, deels uit een gedicht wat werd opgedragen bij de uitvaart van Peart's dochter. Toch is muzikaal krachtig en op de een of andere manier ook hoopgevend. In de loop van de jaren ben ik dit nummer meer gaan waarderen. Een van de hoogtepunten op het album is 'Secret Touch'. Een heavy en beladen nummer over Peart's terugkeer naar 'the land of the living and loving'. Zonder twijfel heeft het nummer één van de mooiste refreinen van het album. Instrumenteel gaan de remmen los in de break om op het einde naar een mooi outro toe te werken.

'Earthshine' heeft verschillende gedaantes gekend voordat het in deze vorm om het album terecht is gekomen. Tekstueel lag de basis al lang, een soort liefdeslied met het natuurverschijnsel waarbij de schaduw van de aarde terugkaatst via de maan als metafoor. Lifeson's gitaartoon is zwaar en knalt meteen aan het begin al op je af, om vervolgens in de bridge een subtiele gitaarlead te spelen. Sowieso een mooie sectie. Een klein nummer is 'Sweet Miracle'. Als één van de (relatief) 'softere' nummers van het album is 'Sweet Miracle' hoopgevend en beladen. Ook een nummer wat me vroeger eigenlijk niet zoveel deed maar in de loop van de tijd is gegroeid. De bridge heeft me op de een of andere manier altijd een beetje aan U2's 'One' doen denken.

Na de verdrietige nummers duiken we in de wereld van de dromen en de lessen die we hieruit kunnen leren in 'Nocturne'. Alhoewel ik het refrein niet helemaal goed uit de verf vind komen, wordt dit goed gemaakt door de toch wel mooie coupletten. Al met al een van de wat minder opvallende nummers van Vapor Trails, ondanks een aantal leuke instrumentale stukken. Met 'Freeze' werd een nieuw deel van de voormalige 'Fear' trilogie geboren, een serie nummers uit de jaren 80 waarin angst het centrale thema is ('The Enemy Within' van Grace Under Pressure, 'The Weapon' van Signals en 'Witch Hunt' van Moving Pictures). Qua sound is 'Freeze' natuurlijk niet te vergelijken met de eerdere delen, maar tekstueel doet het er niet voor onder. Muzikaal is het een goed voorbeeld waarbij de gitaar enkele akkoorden herhaald en waar de basgitaar meer de lead neemt. Het album sluit enigszins luchtig af met 'Out of the Cradle'. Met vertrouwen kijkt Rush en in het bijzonder Peart de toekomst in. Alhoewel het na een emotionele rit fijn is om vrolijk af te sluiten kan ik niet ontkennen dat het in zijn geheel niet een enorm sterk nummer is en voor mij de op een na minste van het album. De mooie tekst en een aantal instrumentale stukken maken het toch een aardige afsluiter.

Voor de nerds nog even iets over de productie. De eerste mix van het album was een hels karwei om uit te voeren. Lifeson en Peart trokken zich terug en Lee kreeg te taak het album te mixen. Lifeson, die een golfvakantie had genomen, moest het resultaat beoordelen op basis van de stereo-installatie van zijn auto. Tijdens het masteren is de mix beschadigd geraakt en is de sound overstuur geworden. Het gevolg is dat de originele mix erg hard klinkt met weinig dynamiek (een typisch slachtoffer van de 'Loudness War'). De heren waren hier zelf ook niet bepaald tevreden over en koesterende lange tijd de behoefte om een nieuwe mix uit te brengen. Voor het verzamelalbum 'Retrospective III' werden 'One Little Victory' en 'Eartshine' met succes geremixed wat er toe leidde dat in 2013 het gehele album eenzelfde behandeling kreeg (de versies op 'Retrospective III' zijn niet dezelfde als op de heruitgave van 2013). De nieuwe mix is sindsdien de standaard geworden. De muziek krijgt meer ademruimte, er zijn meer details hoorbaar en het klinkt in zijn geheelheid een stuk dynamischer. Tegelijkertijd klinken met name de drums wat stijver en vind het ik jammer dat een aantal van Lee's hogere zangpartijen naar achteren gehaald zijn in de mix. Uit sentimenteel oogpunt blijf ik een zwak houden voor de originele mix, maar zeker als je nog niet met het album bekend bent is de remix absoluut de versie om voor te gaan (deze versie staat ook op Spotify).

Al met al een heel verhaal, maar dat verdient deze plaat ook wel. Het is een album wat voor mij veel betekend en nog belangrijker, voor de band en in het bijzonder Peart. Wat voor Metallica 'St. Anger' was, is Vapor Trails voor Rush (overigens is het laatst genoemde album een stuk beter geslaagd wat mij betreft). Is dit de ideale instapper om Rush te leren kennen? Eerlijk is eerlijk, niet echt. Het is weinig representatief voor Rush's andere platen, minder verfijnd en een stuk rauwer dan ze meestal klinken. Toch is het ook een stuk puurder en persoonlijker, misschien is dat wel wat me zo aanspreekt. Vapor Trails is op momenten bikkelhard maar het snijdt door je ziel, in ieder geval door die van mij.

avatar van Sir Spamalot
3,5
Brought to you by the letter “3”.

“There is notable controversy regarding the loud mastering of this album.” (Discogs)


Dubbel is mijn kernwoord bij dit album, de terugkeer van Rush na de persoonlijke rampspoed die mijn favoriete drummer Neil Peart als een voorhamer op zijn gezin slaat. Daarover heb ik genoeg gezegd bij het livealbum Different Stages, ook voor mij aanvankelijk het album waarvan ik dacht dat het het einde was. Zes lange jaren na Test for Echo komen ze terug, tot mijn immense vreugde natuurlijk, niet alleen de mijne. Die vreugde is niet compleet.

Dubbel is mijn bezit van dit album, ja natuurlijk want ook ik ging toen mee in de controverse rondom het povere geluid van de originele mix uit 2002, laat de remix uit 2013 toch genuanceerder zijn, beter beluisterbaar, beter verteerbaar. Dit zijn mijn versies: https://www.discogs.com/release/524671-Rush-Vapor-Trails en https://www.discogs.com/release/4945901-Rush-Vapor-Trails-Remixed.

Dubbel is ook mijn gevoel bij beide versies van dit album, ik wil dit zo graag in mijn armen sluiten, ik doe zo mijn best, een fiks aantal luisterbeurten de laatste tijd, met én zonder hoofdtelefoon om ergens de verschillen te begrijpen, om te horen waar het misging, om te horen wat men had kunnen of moeten doen, om te horen wat men wel heeft goed gedaan, maar, ofschoon het niet zo'n best album is (bescheiden mening), schat ik hem toch hoger in dan Test for Echo. Dat zegt ook genoeg, zelfs zonder mijn gekende nostalgiefactor.

Dubbel wil ik echter niet mijn gedacht over dit album zeggen, daarvoor wil ik collega (ik heb een hekel aan het woord “user”) Marcmtp van harte bedanken voor zijn uitmuntend bericht bij dit album. Eerlijk is eerlijk, ik zou het in geen honderd jaar beter kunnen verwoorden, hoewel ik dit album niet zo hoog zal belonen, hierin verschillen wij van mening, het kan, het mag en ik heb niets liever. Je mag met elkaar van mening verschillen, op het einde van het gesprek drink je samen nog een laatste glas in alle jovialiteit en zeg je: “Tot weerziens.”

De betere nummers vind ik One Little Victory (dubbele bass drum intro), Ceiling Unlimited (geweldig middenstuk), Ghost Rider (fantastisch maar ook hartverscheurend), Vapor Trail en Earthshine. Het gitaargeluid vind ik vaak groezelig, de bass is soms bizar om te horen, ook lijkt Neil iets te veel op de voorgrond te staan, o heiligschennis. Iets te veel terughoudendheid vanwege Geddy Lee en Alex Lifeson ten opzichte van Neil? Nu weet ik waarom ik initieel de gitaarsolo's miste, Lifeson heeft een gitaargeluid uit de duizend, dat in de riffs niet lijkt uit te komen. Gitaristen als Steve Rothery (Marillion) of Ian Crichon (Saga) of Michael Schenker (UFO en solo in zijn diverse gedaantes) blijven dat herkenbaar gitaargeluid behouden. Hier herken ik Alex haast niet. Denk ik dan toch met zekere nostalgie terug aan zijn vroeger gitaargeluid?

Grootste voordeel van dit album? Rush gaat weer op toer, helaas enkel Noord- en Zuid-Amerika, maar beter dan niets want het kon in 1997 ook volledig gedaan geweest zijn (en hadden wij ook niet de nadien uitkomen livealbums en dvd's , alsook het meesterlijk slotakkoord, Clockwork Angels). Voor Rush had en heb ik altijd plaats. Fur Immer. Always.

Even verwijs ik naar Amazon Prime Video (België) met een aantal Rush concerten die helaas in België niet beschikbaar zijn maar misschien wel in Nederland:
Rush - Snakes & Arrows Live (2008)
Rush - Time Machine (2011)
Rush - Clockwork Angels Tour (2013)
Nadien volgt een live-document: Rush in Rio. Het is voor velen ook een album dat niet voor complete vreugde zorgt, hierover later meer, allicht tamelijk veel later, met zijn pakweg drie uren is dit voor de eerste maal het verslag van één optreden, mijn favoriete soort livealbums.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:38 uur

geplaatst: vandaag om 00:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.