Nick Cave & The Bad Seeds - The Boatman's Call (1997)

Hmm, heb deze altijd wat minder gevonden dan opvolger No More Shall we Part (mijn favoriete Cave) en een nieuwe luisterbeurt vandaag heeft me niet op andere gedachten kunnen brengen. Dit is me wat te lieflijk in feite, het kabbelt allemaal een beetje voort en de meeste nummers zijn echt wel mooi in al hun idylle maar veel beklijvende momenten vind ik toch niet op dit album; noch tekstueel, noch muzikaal, noch vocaal. Misschien had wat meer variatie (die er mijns inziens wel is op het wat gothischere en nerveuzere No More Shall me Part) geen kwaad gekunnen, dit schiet wat te ver door in de verstilde balladry.
Een aardig opstapje naar No More Shall Me Part (en The Good Son was in feite ook al een betere ballad-plaat) maar geen Cave grand cru wat mij betreft.

Al is Far From Me misschien wel het beste nummer van de plaat. Die bas is zo goed en dat gecombineerd met de tekst en de viool. Pure klasse!

Maar er staan ook een paar missers op deze plaat. Ook bij de eerste zeven nummers. People Ain't No Good en There Is A Kingdom vind ik moeilijk te verteren. Laatstgenoemde is gewoon saai.

Into My Arms, (Are You) The One That I've Been Waiting For? en Far From Me zijn de steunpilaren van dit buitengewoon aardige album.

Het kabbelt allemaal wat gezapig voort. Mag graag een wat spannender Cave horen.

Eens met bovenstaand bericht, er gebeurt de hele plaat niks spannends. De meeste nummers zijn wel mooi maar ook voor mij geldt dat ik liever een spannender Cave hoor. Grinderman vind ik ook een stuk beter. De plaat heeft voor mij geen echte parels al vind ik de opener Into My Arms, Idiot Prayer en Far from Me wel echt mooie ballads. De rest is gewoon oke en People Ain't no Good en Green Eyes vind ik behoorlijk matig.

Mooi ingetogen album van Nick Cave, opvallend dat het nummer Brompton Oratory nauwelijks tot de favorieten gerekend wordt, is voor mij een van de hoogtepunten van de plaat.

Brompton Oratory is een nummer waarbij het kwartje wat later valt dan bij een aantal andere nummers, maar inderdaad vind ik dit een van de mooiste nummers van The Boatman's Call.

BromptonOratory is ook mijn favoriet, lijkt dus ook eerst een beetje voort te sukkelen, maar kruipt onder de huid in je hoofd en gaat er niet meer uit, top track.

Er zit zoveel sfeer in deze plaat.
Echt een heerlijke plaat. Het is echt een groeier, van 3 naar 4 en het heeft zeker kans op een verhoging.

De sfeer van Lime Tree Amor vind ik zo lekker, evenals Where Do We Go Now But Nowhere. Het is beklemmend, die viool, de piano en de stem van Nick. Top!

Schitterend album met een heel homogene, wat droefgeestige sfeer. Alleen afsluiter Green Eyes, daar begrijp ik werkelijk niets van. Wat een kitsch, wat een misser of is het een parodie?

Voor mij is dit album de ontdekking van 2013.
ik ken niet veel werk van Nick Cave, maar deze stemmige, donkere muziek is werkelijk schitterend.
Vooral Into My Arms, Lime Tree Arbour, Brompton Oratory en vooral Far From Me zijn de knallers van de plaat.
Ik ben het album nu al bijna een volle week continu aan het beluisteren en schuif de plaat enigzins met tegenzin terzijde om weer wat anders uit de kast te pakken.
Black Hair en de anticlimax van de plaat Green Eyes weerhoudt mij van het geven van de volle mep.

Tequila Sunrise, ik heb dit album ook pas geleden ontdekt met 2 anderen van hem. wel de rustige cd's van hem. Maar wat een mooie stem heeft hij bij die muziek. Heb er ook de dvd-a bij met wat bonusnummers en die zijn ook al prachtig. Inderdaad de afsluiter is het minste nummer.

Welke andere 2 cd" s heb jij van Cave gehoord, Gert ?
Daar ben ik wel nieuwsgierig naar!

Opvolger No More Shall We Part misschien?

Wellicht, samen met Nocturama (die zijn vergelijkbaar)

Laatste nummer vind ik juist een van de sterkste. Prachtig sfeer stuk.

Erg mooi album maar uiteindelijk heeft de kinky Cave toch mijn voorkeur.

The Good Son?

Met samen doelde ik op TS' reactie over No More Shall We Part.

The Good Son is net weer iets onrustiger dan die twee albums

The Good Son niet echt nee. Met de sobere veelal akoestische instrumentatie durf ik zelfs te zeggen dat dit album eigenlijk vrij uniek is binnen zijn oeuvre

No More Shall We Part komt redelijk in de buurt maar is toch weer een tikkeltje anders.

Enkele nummers van Nocturama hadden hier inderdaad ook wel op gekund.

Zoals het eveneens prachtig sfeervolle She Passed By My Window.

@ Ducoz: Weet ik, ik reageer net als jij ook op TS' bericht. Ik vind The Good Son, No More Shall We Part en Boatman's Call alle drie mooie ingetogen, zoals Gert het noemt "rustige CD's".

Edit: Nocturama moet ik nog maar eens gaan checken dan, want dat album ken ik nog niet.

the good son en no more shall we part maar inmiddels heb ik ook cd/dvda van no more shall we part en van murder ballads en de cd nocturama.

Ha, ik heb gewonnen! Ducoz en Deranged?

Prachtig album met alleen rustige akoestische songs en daarmee een een buitenbeentje in het oeuvre van Cave. De vergelijking met No More Shal We Part gaat een beetje mank, daar pakt hij regelmatig toch veel harder en ruiger uit.

Hmmm, heb nu al vier albums van Nick Cave beluisterd (deze, Push The Sky Away, No More Shall We Part en The Good Son) en waar ik de andere drie echt zeer goed tot super vind, is deze wel goed gezongen en enorm emotioneel... maar ik mis de spanning die ik wel had met de andere platen. Dit is iets te rustig. Ik heb het gevoel dat de nummers soms wat op elkaar lijken waardoor de nummers aan het afspelen zijn zonder dat ik er eigenlijk bewust van ben.

Toch staan hier ook een paar mooie nummers op die van de eerste keer raak waren (Into My Arms, People Ain't No Good, There Is A kingdom, Are You The One I've Been Waiting For). Er zitten er ook tussen die wat tegenvallen (Black Hair) en voor de rest zijn ze wel goed, maar het mag voor mij iets spannender zijn en ook wat afwisselender.

Je hebt er wel alle rustige albums van Nick Cave uitgepikt bij je kennismaking met deze zeer veelzijdige muzikant. Kan me voorstellen dat je op een gegeven moment denkt, dat je de spanning mist en het wel gehoord hebt. Je wil het spannender en afwisselender? Ga jij eerst Let Love In en Henry's Dream maar eens luisteren dan.

Of het werk van The Birthday party.

Neen hoor want ik vind No More Shall We Part veel spannender en afwisselender en dat is ook een rustig album

No More Shall We Part is ook stukken beter dan dit album.

Inderdaad, maar ik vind het wel met elkaar vergelijkbaar aangezien het op elkaar volgt en Nick Cave op beide albums heel rustig en emotioneel bezig is. Maar de reden dat ik dit album minder vind is dus niet omdat ik al te veel rustigere albums heb beluisterd (integendeel, vind dat juist heel leuk), maar ik vind No More Shall We Part zo'n topper omdat ;

- Geen enkele nummer teleurstelt
- Hier de piano meer als begeleidend instrument wordt gebruikt en we in No More Shall We Part leuke deuntjes in de voorgrond (bv bij Sadly By Her Side) wat dan weer aanstekelijk werkt.
- Cave z'n stem hier ietwat depressiever lijkt dan op No More ...
- No More afwisselt met liedjes als bijvoorbeeld Fifteen Feet Of Pure White Snow, wat uiteraard ook een rustig lied is maar met iets meer pit dan de nummers die hier op staan.
- Het gebruik van de achtergrondzangeressen in No More Shall We Part voor kippenvelmomenten zorgt

Maar ja, ieder zijn mening natuurlijk

@Tony ; Het volgende dat ik van de beste man aanschaf zal inderdaad Let Love In zijn met Abattoir Blues/Lyre Of Orpheus

Ook dit is erg mooi. De verhalen vertellende, ingetogen Cave is simpelweg een hele goede liedjesschrijver. Schuurt tegen de 4,5**** aan, maar een enkel ('Black Hair', 'Green Eyes') blijft net 'in het gewone hangen'. Maar zo'n nummer als 'There Is A Kingdom', wow! Topartiest!

Prachtige plaat. Zijn er meer mensen die bij de openingstonen van There Is a Kingdom moeten denken aan Lou Reed's Perfect Day?

De laatste plaat?
Push The Sky Away is wat mij betreft toch ook een wat rustigere plaat van Cave, en toch weer niet. Dat sfeertje dat daarop gecreëerd is.