menu

Nick Cave & The Bad Seeds - The Boatman's Call (1997)

mijn stem
4,21 (756)
756 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Mute

  1. Into My Arms (4:15)
  2. Lime-Tree Arbour (2:56)
  3. People Ain't No Good (5:42)
  4. Brompton Oratory (4:06)
  5. There Is a Kingdom (4:52)
  6. (Are You) the One I've Been Waiting For (4:05)
  7. Where Do We Go Now But Nowhere (5:46)
  8. West Country Girl (2:45)
  9. Black Hair (4:14)
  10. Idiot Prayer (4:21)
  11. Far from Me (5:33)
  12. Green Eyes (3:32)
  13. Little Empty Boat * (4:26)
  14. Right Now I'm A-Roaming * (4:22)
  15. Black Hair [Band Version] * (4:16)
  16. Come Into My Sleep * (3:48)
  17. Babe, I Got You Bad * (3:53)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 52:07 (1:12:52)
zoeken in:
avatar van luigifort
Alhoewel er plenty moois op staat, zijn er ook wat minder bekende en onderschatte songs die ik geweldig vind en tot mijn lievelingen behoren, zoals Lime-Tree Arbour en Brompton Oratory.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
luigifort schreef:
Misschien wel zijn mooiste album!


Nee, dat is Let Love In.

Misschien heb ik wel de mooiste aanwijzing gepost voor dit album bij een andere topic.

avatar van likeahurricane
5,0
Rudi S schreef:
(quote)

Eens, woont al voor een eeuwigheid in mijn top 10.


Inderdaad zijn mooiste en ook het mooiste van het jaar 1997.

avatar van Wickerman
4,5
Zeker een prachtig album, die alleen vanwege het laatste nummer niet de volle mep krijgt. Zijn volgende plaat, And No More Shall We Part vind ik net wat beter vanwege de dreigende muzikale omlijsting.

avatar van Venceremos
4,0
Plus die religieuze onderstroom die hier ontbreekt, wat ditalbum wat 'lieflijker' maakt.

avatar van Rudi S
5,0
Venceremos schreef:
Plus die religieuze onderstroom die hier ontbreekt, wat ditalbum wat 'lieflijker' maakt.


Pardon, ik pik er een paar uit: Brompton Oratory,There Is a Kingdom , Idiot Prayer .

avatar van luigifort
Ik vind dit album religieuzer klinken dan No More, die ik ook prachtig vind. Maar deze luister ik vaker!

avatar van Venceremos
4,0
RudiS: De nummers zijn naar mijn gehoor minder doortrokken van (instrumentale) dramatiek. Lyricaal heb je natuurlijk gelijk.

avatar van bikkel2
5,0
Parel, ik kan er niets anders van maken.
Cave kinkt een stuk berustender en The Bad Seeds begeleiden ook een stuk kalmer dan voorheen.
Het zijn stuk voor stuk prachtige werkjes en hoewel ik erg gecharmeerd ben van Cave's venijnigheid, kabbelt de The Boatman's Call zo heerlijk voort, dat ik het eigenlijk niet echt mis hier.
Zijn lyrics voeren in een betrekkelijke relaxheid de boventoon en hij blijft een meester in de voordracht.
Veel piano, af en toe wat Folky toevoegingen, strings, bijzonder fraai allemaal.
Zo zachtjes aan een fan geworden van deze meistro, die mij tot nu toe nog niet heeft kunnen teleurstellen.
Zojuist No More Shall We Part ontvangen.
Het is een mooie dag!

avatar van luigifort
Boatman is drijven op het water. No More het onderdompelen in verdriet.

avatar van Ernie
4,0
Ik vind deze ook erg sterk maar No More Shall We Part is naar mijn gevoel de overtreffende trap. Cave zingt nog net ietsje sterker op de opvolger en het bevat iets meer weerhaken. Instrumentaal ook wat interessanter omdat er een 3tal stevigere nummers op staan wat niets afdoet van de genialiteit van deze meer ingetogen Boatman's Call.

avatar van bikkel2
5,0
No More Shall We Part vandaag op de deurmat geploft en is wat indringender( al heeft ie nog wat luisterbeurten nodig.)
Cave's inspiratie leek alsmaar groter te worden leek het wel.
In ieder geval is dit een masterpiece van jewelste.
Nergens saai ( ondanks het kabbelende.)
Op alle fronten iconisch.

4,0
Mooie, sfeervolle, donkere cd.
Mijn favoriete nummers: 'Into my arms', 'Where do we go but nowhere?' en het prachtige, welhaast bezwerende 'Idiot prayer'.

If you're in Heaven then you'll forgive me, dear
Because that's what they do up there
But if youre in Hell, then what can I say
You probably deserved it anyway

avatar van Sanderzzz
4,5
Misschien samen met Let Love In zijn beste? Ik moet zijn albums hierna nog wat meer beluisteren om deze mening vast te zetten. Dit album is gewoon wondermooi. Telkens er een nieuw nummer begint en de eerste noten komen zeg ik 'oh mijn God, ja dat is dat nummer' en zit ik in trance te genieten. Zet Brompton Oratory maar eens op. De melodie laat je wegdromen... en dan moet die mooie stem nog komen.

Sanderzzz schreef:
Misschien samen met Let Love In zijn beste? Ik moet zijn albums hierna nog wat meer beluisteren om deze mening vast te zetten.


Doe dat dan maar! De beste man heeft nog heel wat prachtige albums gemaakt na dit album. Hier is Push the Sky Away zelfs de favoriet.

avatar van HansVon
4,0
Je bent te benijden Sanderzzz want wmb komen de beste - vind alles goed van Nick... zelfs zijn Grinderman's) - albums nog
En weet je wat het mooie is van NIck en de zijnen ? Als je zin hebt in lekker geswing dan neem je Dig Lazarus Dig ; meer zin in geen zin ?: Skeleton Tree.
Mijn favoriet is Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus, zo wonderschoon met verrassende begeleiding van het London Community Gospel Choir !

avatar van Sanderzzz
4,5
Ja heb al veel goede dingen gehoord over het dubbelalbum. Heb het nog maar 1 keer beluisterd (heel lang geleden).

Nu zit ik aan No More Shall We Part en dat is ook weer zo een warm en aangenaam album met iets meer variatie dan deze hier. Misschien is die dan toch beter?... of ga ik toch voor het mooie ingetogen Boatman's Call? Cave = zalig.

avatar van philtuper
5,0
Zoooo mooi! Gisteren bij zijn Conversations with Nick Cave in Düsseldorf speelde hij aardig wat nummers van dit album; Into My Arms, West Country Girl en Black Hair. Met name Into My Arms greep me meteen weer bij de strot. Sowieso een heel bijzonder en persoonlijk optreden dat ik iedere Cave-liefhebber van harte kan aanbevelen!

Een kabbelende Cave, mmm.
Heb de lp ook mis het "tegendraadse", staan idd prachtige nummers op maar de rivier is te rustig.
Voor mij zijn from her to eternity, push the sky zijn beste, ben fan sinds the Birthday Party dus mss is dat de reden dat ik wat tegentonen nodig heb van Nicholas.
Love let in vind ik te orkestraal, cave goes Tarantino

avatar van Slowgaze
3,5
Bizar hoge score hier voor een Nick Cave-album dat ik nogal gemakzuchtig vind klinken. Er zijn absoluut mooie nummers, maar zo'n 'gezellige' meezinger als 'There is a Kingdom' of die moeizame afsluiter 'Green Eyes' (Leonard Cohen was toch beter met dat trucje op 'Joan of Arc') halen de pit uit het album. Sowieso mis ik hier nogal de onderhuidse spanning die ik van Cave gewend ben.

avatar van King of Dust
5,0
Nick Cave & The Bad Seeds - The Boatman's Call

Het werd zoetjesaan tijd dat ik iets over dit album ging schrijven...

Een album dat in het teken staat van romantiek en liefdesverdriet.
Naar mijn ervaring kwam dit album in mijn leven op het moment dat ik het het hardste nodig had: tijdens mijn eerste liefdesverdriet toen ik 17 jaar oud was.
Dit album zei alles dat gezegd moest worden. Het voelde haast als gezonden van bovenaf.

Toen ik die gedachte een keer tegen een vriendin uitsprak, antwoordde ze dat dat was wat ik er in mijn hoofd van gemaakt had. Ik luisterde nou eenmaal naar dit album toen ik zwaar liefdesverdriet had, dus dat maakte het niet meer dan normaal dat ik deze muziek met dat liefdesverdriet associeerde.
Ik was het niet eens met haar uitleg. Rationeel had ze misschien gelijk, maar het strookt niet met hoe ik het - tot op de dag van vandaag - beleef. Daar kan iemand die daar niet bij was niks over zeggen.

Dit is een van de weinige albums die ik niet rationeel kan recenseren.
Het is te zeer verweven met mijn gevoel om er de nodige kritische afstand van te nemen.
De plaat is zowat in mijn ziel gebrand. Zeggen dat iets op deze cd anders zou moeten, zou hetzelfde zijn als zeggen dat ik iets in mijn leven anders gevoeld of gedacht heb, terwijl ik donders goed weet hoe het echt zit.
Dit gaat dus een iets andere bespreking worden. Thought-writing voor bij The Boatman's Call.

Dit album gaat voor mij over liefde, waaronder de liefde voor het eerste liefdesverdriet.
Een tijd geleden kwam in de serie Louis van Louis C.K. een zin langs die me erg raakte.
Een psycholoog zei deze zin tegen een door liefdesverdriet getergde Louis:
'Wees blij met je liefdesverdriet. Je bent verdorie een wandelend gedicht'.

Prachtig verwoord en zo waar.
Ook ik zie de romantiek in van mijn eerste liefdesverdriet - hoe rot en vervelend het ook was.
Ik kan er zelfs - vreemd genoeg - naar terugverlangen. Vooral als ik naar deze prachtplaat van Nick Cave beluister. Mijn wereld die om die ene onbereikbare persoon draaide - niets anders deed er verder echt toe. Dat had iets romantisch en het gaf vreemd genoeg een zekere betekenis aan mijn leven:

Up those stone steps I climb
Hail this joyful day's return


Gek wat de liefde voor een ander met je kan doen.
Met het meisje in kwestie had ik een tijd iets gehad. Toen het uitging, betekende dat nog niet dat ze uit beeld was. Een gemeenschappelijke vriendengroep maakte dat ik haar meer bleef zien dan goed voor me was. Ook toen ze na mij 'verder ging'.
We zien elkaar nu soms nog steeds, maar het gevoel van toen is weg.
Ik voel nog wel een glimp van de liefde die we ooit voor elkaar bewaarden, maar mijn wereld draait niet meer om haar.
Die tijd is voorgoed voorbij.

Dat liefhebben en dat 'missen van' was deels voelen.
Maar ik ervoer het ook als een hele hoop níet voelen - en een hele hoop niet toelaten.
Eerst was er de ontkenning: uiteindelijk zal het met ons wel goed komen. Into My Arms zag ik als een laatste strohalm.
De voorzienigheid die haar terug bij me brengt. Misschien als ik dat nummer voor haar zong, dan zou het bij haar wel doordringen...
Maar die 'mooie hoop' stompte vooral veel af. Als ik haar weer zag, was ik even heel blij bij haar in de buurt te zijn. Van binnen verwarmd.
De eenzaamheid daarna was vervolgens een mokerslag. Ik stopte met het genieten van andere dingen, andere momenten. Dingen die me eerst blij maakten, deden dat niet meer.
Ik praatte daar weinig met anderen over - ik had vooral veel discussies met mezelf.

Daar had ik in die periode veel tijd voor: ik bezorgde 6 dagen in de week de krant om 5 uur 's ochtends.
De momenten dat er nog niemand op was en ik al buiten rondliep waren goede momenten om innerlijke gesprekken te voeren. Ik luisterde toen veel naar dit album, maar niet tijdens het werk. De muziek zat echter constant in mijn hoofd. Het gaf mijn gevoelens te goed weer.
Dat gevoel te zijn verraden - en dat vervolgens doortrekken naar iedereen die wel gelukkig was, of dat leek te zijn.
It's all just bullshit: people just ain't no good - Cave said it.

Dat verraden gevoel - op The Boatman's Call keert het zo vaak terug...
Soms hartverscheurend mooi, perfect verwoord zoals alleen Nick Cave dat kan:

O, we will know, won't we: the stars will explode in the sky
But they don't do they? Stars have their moment and they die


Dat verraden gevoel - het kon zich ook meer op de persoon richten. Het meisje dat me pijn had gedaan. Ook daarvoor droeg Cave woorden aan:

Did you ever care for me? Were you ever there for me?

De haat was vaak zo'n perfecte vlucht naar voren: je was al die tijd al nep, dus hoef ik niks om je te geven...
Maar als ik me daar op mijn krantenroute van had weten te overtuigen en me zogenaamd ietsje beter voelde, werd ik vervolgens weer ingehaald door die hopeloze, altijd aanwezige liefde die ik nog steeds voor haar voelde.
Die mateloze liefde voor de ander, die het universum is, waar alles om draait:

For you dear, I was born. For you I was raised. For you I will live and for you I will die. For you I'm dying now

Cave verwoordt het ook zo mooi in Black Hair. Een rouwende accordeon op de achtergrond. Rouw waarin geen plek is voor haat die niet wordt gemeend. En dan plots die verscheurende realisatie dat ik nog steeds om haar gaf en dat mijn ontkenning geen zin had. De realisatie dat ik bovenal diep gekwetst was door iemand die ik nog steeds geweldig vond:

Where her head and all its black hair did rest, today she took a train to the west...

De zinnen en de muziek van The Boatman's Call... Ze waren de zinnen van de eindeloze discussies in mijn hoofd.
Ik hield mezelf voor de gek met cynische bespiegelingen uit People Ain't No Good en Far From Me om vervolgens ingehaald te worden door de gekwetste liefde in Black Hair en Into My Arms.

Maar de haat en de liefde waren tenminste nog dingen die ik kon voelen.
Vaak genoeg voelde mijn ziel afgestompt aan, beurs, lusteloos en levenloos. Koud en leeg.
Moegestreden van de eindeloze discussies, waarmee het me nooit lukte om de knopen in mijn emoties te ontwarren.
Die sluier van grauwe vermoeidheid - het verdriet gewoon zó ontzettend beu zijn - die sluier, die mist hangt over heel The Boatman's Call heen.
Mijn slaaprovende bijbaan waarbij ik teveel tijd kreeg om na te denken, maakte me soms zo moe. Zo emotioneel uitgeput omdat er geen einde in zicht leek. En omdat geen enkel verdedigingsmechanisme in staat leek om me uit mijn sombere sleur te halen, waarin ik van niets meer kon genieten.
Die vermoeidheid ging vervolgens de hele dag op school door. Dat vermoeide hopen op het keerpunt, dat zit ook zó erg in The Boatman's Call.

Die serene orgeltonen in Brompton Oratory.
De accordeon in Black Hair.
De jankende viool in Far From Me.
Het zit in iedere vezel van het album. Dat maakt het voor mij zo goed.

Maar ik luisterde deze muziek niet op school, net zomin als ik hem op mijn oren had tijdens mijn krantenroutes.
Ik luisterde hem thuis - vaak als ik net terug kwam van kranten bezorgen en nog een paar uurtjes kon slapen voor ik naar school toe moest. Eerst een paar nummers Cave om mijn ziel tot bedaren te brengen.
En daarop terugkijkend moet ik concluderen dat dit album nog over een andere soort liefde ging.

Mijn liefdesverdriet leerde me meer over mijn liefde voor een ander, maar ook over de liefde voor mezelf.
Want daar kwam die stem die tegen mezelf praatte uit voort.
En ook dat - het wordt een patroon - hoor ik terug in The Boatman's Call.
In de hoop waarmee Cave zingt over het koninkrijk dat er gewoon móet zijn... de betere periode die gewoon móest aanbreken. Die hoop was een veel gezondere hoop dan de strohalm van Into My Arms.
Maar ook in Where Do We Go But Nowhere? voelde ik die drang tot zelfbehoud.

Wake up, my love. My lover, wake up...

Dat ging voor mij niet meer over mijn onbereikbare liefde. De 'geliefde' dat was ikzelf. Cave gaf woorden waarmee ik mezelf steun kon geven. Want ik was zelf degene die wakker moest worden.
Ik kon een bepaalde knop in mezelf niet meer omzetten, ik bleef hangen in een sombere roes.
Maar een ander deel van mezelf was vastbesloten die knop in mezelf om te zetten.

Wake up, my love. My lover, wake up...

De sombere roes die ik voelde werd perfect verbeeld door de haast onhoorbare bekkens... de jankende viool...
'Love sickness' - zo ervoer ik het ook. Ziek zijn... en weer beter willen worden.
Ik bad er haast om dat dat keerpunt zou komen. Zoals Cave zingt in Idiot Prayer:
All things come to pass: glory, hallelujah...
Een gebed om beter te worden... wat uiteindelijk verhoord werd.

Ik was misschien depressievig, maar depressief was ik niet.
Ik was de sleutel tot die omslag, de toegang tot die knop, eventjes kwijt, maar ik stond nog dicht genoeg bij mezelf om die uitweg als een doel voor ogen te houden.
Zelden stond ik zo dicht bij mezelf als in die periode.

Wat de knop uiteindelijk omzette, weet ik niet meer.
Het gebeurde gevoelsmatig van de ene op de andere dag.
Wat ik wel weet, is dat Cave's teksten en de prachtige muziek op dit album mijn gevoel een woordenboek gaven - en daarmee van grote waarde zijn geweest.

Daarom kan ik dit album ook niet bekritiseren: ik voel er een te grote liefde voor.
Het zal voor altijd met mijn gevoelsleven versmolten zijn.
Zelfs nu - bijna zeven jaar later - merk ik dat dit album niet voorbij kan gaan zonder dat ik terugdenk aan de emoties die toen door me heen gingen.
Daarom wilde ik dit ook opschrijven: het is een monument voor gevoelens en herinneringen die gaan vervagen.
Al zal ik daar ook altijd The Boatman's Call voor hebben.

Mijn lieve vriendin van toen zie ik voort los van dat gevoel.
Los dan van dat kleine traantje wat ik altijd bij haar zal voelen.
Mijn herinneringen aan die tijd koester ik, maar ze bestaan voort los van haar persoon.

Be quiet as you are leaving...

En een beetje romantisch is dat zeker.
Daarom vind ik het mooi dat The Boatman's Call het laatste album is dat ik dit decennium heb geluisterd.
Iedere keer als ik naar The Boatman's Call luister bedenk ik me dat ik als romanticus altijd uitkijk naar de volgende verliefdheid - maar ook een beetje naar het liefdesverdriet.
Weer een wandelend gedicht zijn - net als toen.
Dat ik nog ooit naar die periode terug zou verlangen, had ik toen nooit gedacht...

Dank je wel voor de soundtrack, Nick.

avatar van deric raven
3,5
Ik denk dat er in jouw verhaal paralellen lopen met dat van Nick Cave.
Het stuk lopen van zijn relatie met PJ Harvey staat hier centraal.
Man, wat kan je het prachtig verwoorden King of Dust!

avatar van King of Dust
5,0
deric raven schreef:
Ik denk dat er in jouw verhaal paralellen lopen met dat van Nick Cave.
Het stuk lopen van zijn relatie met PJ Harvey staat hier centraal.
Man, wat kan je het prachtig verwoorden King of Dust!


Bedankt voor het mooie compliment, Leon!

avatar van ratfish
4,0
Een plaat met twee klassiekers (Into My Arms/People Ain't No Good) en verder drie van zijn beste nummers (Brompton Oratory/West Country Girl/Idiot Prayer), geïnspireerd door PJ Harvey, opgenomen in Abbey Road, kun je moeilijk een van zijn mindere noemen.

avatar van andnino
Ik begon enige tijd geleden met het oeuvre van Nick Cave & The Bad Seeds. Ik begon ongeduldig, benieuwd naar het "latere" werk waar ik mensen toch vaak het meest enthousiast over hoorde zijn. Maar gaandeweg heb ik toch wel mijn favoriete platen gevonden, en dit zijn beduidend niet de platen die op The Boatman's Call lijken. Op basis van mijn meningen van The Good Son en Let Love In wist Kronos al te voorspellen dat ik in het latere oeuvre weinig meer zou vinden. En tot zover klopt dat, helaas.

The Boatman's Call is beduidend goed geschreven. Qua teksten en songwriting is er weinig wat ik hier op aan kan merken. Er zijn prachtige melodieën en intieme zang te horen. Het is misschien wel het perfecte album voor Nick Cave. Maar het verveelt me tot op het bot. Het raakt me niet, ik voel geen connectie met de teksten. Misschien heb ik niet de juiste pijn gevoeld om te kunnen relateren. Muzikaal heeft het alles wat me doorgaans niet interesseert in pop- en rockmuziek. Het is dan ook het enige album dat ik geen score ga geven.

Tussenstand:
1. Let Love In
2. Henry's Dream
3. The Firstborn is Dead
4. Your Funeral... My Trial
5. From Her to Eternity
6. Tender Prey
7. The Boatman's Call
8. Murder Ballads
9. The Good Son

3,0
Mooi album. Ingetogen ook. Ik vind zelf Push the Sky away mooier.

4,5
Weergaloos goed album van Cave. Zowel muzikaal als tekstueel een verrassing!
Met No more shall we part en push the Sky away zijn hoogtepunten

avatar van Reijersen
3,0
N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Er zit in de finale van de MuMeLadder altijd een nummer (volgens mij ook altijd dezelfde) van hem. Verder niet bekend met de muziek. Een heel herkenbare stem natuurlijk, met die diepe klanken. Die stem past ook goed bij de ingetogen vibe die het album heeft. De melancholie is soms van de nummers af te schrapen en dat is allemaal best smaakvol aangepakt. Heb ergens wel het idee dat dit album niet direct een heel goede graadmeter voor zijn oeuvre is.

SevenPsalms
En de prijs voor mooiste literaire schrijven over een muzikale liefdesreis gaat naar ….

Het werd zoetjesaan tijd dat ik iets over dit album ging schrijven...

Een album dat in het teken staat van romantiek en liefdesverdriet.
Naar mijn ervaring kwam dit album in mijn leven op het moment dat ik het het hardste nodig had: tijdens mijn eerste liefdesverdriet toen ik 17 jaar oud was.
Dit album zei alles dat gezegd moest worden. Het voelde haast als gezonden van bovenaf.

Toen ik die gedachte een keer tegen een vriendin uitsprak, antwoordde ze dat dat was wat ik er in mijn hoofd van gemaakt had. Ik luisterde nou eenmaal naar dit album toen ik zwaar liefdesverdriet had, dus dat maakte het niet meer dan normaal dat ik deze muziek met dat liefdesverdriet associeerde.
Ik was het niet eens met haar uitleg. Rationeel had ze misschien gelijk, maar het strookt niet met hoe ik het - tot op de dag van vandaag - beleef. Daar kan iemand die daar niet bij was niks over zeggen.

Dit is een van de weinige albums die ik niet rationeel kan recenseren.
Het is te zeer verweven met mijn gevoel om er de nodige kritische afstand van te nemen.
De plaat is zowat in mijn ziel gebrand. Zeggen dat iets op deze cd anders zou moeten, zou hetzelfde zijn als zeggen dat ik iets in mijn leven anders gevoeld of gedacht heb, terwijl ik donders goed weet hoe het echt zit.
Dit gaat dus een iets andere bespreking worden. Thought-writing voor bij The Boatman's Call.

Dit album gaat voor mij over liefde, waaronder de liefde voor het eerste liefdesverdriet.
Een tijd geleden kwam in de serie Louis van Louis C.K. een zin langs die me erg raakte.
Een psycholoog zei deze zin tegen een door liefdesverdriet getergde Louis:
'Wees blij met je liefdesverdriet. Je bent verdorie een wandelend gedicht'.

Prachtig verwoord en zo waar.
Ook ik zie de romantiek in van mijn eerste liefdesverdriet - hoe rot en vervelend het ook was.
Ik kan er zelfs - vreemd genoeg - naar terugverlangen. Vooral als ik naar deze prachtplaat van Nick Cave beluister. Mijn wereld die om die ene onbereikbare persoon draaide - niets anders deed er verder echt toe. Dat had iets romantisch en het gaf vreemd genoeg een zekere betekenis aan mijn leven:

Up those stone steps I climb
Hail this joyful day's return


Gek wat de liefde voor een ander met je kan doen.
Met het meisje in kwestie had ik een tijd iets gehad. Toen het uitging, betekende dat nog niet dat ze uit beeld was. Een gemeenschappelijke vriendengroep maakte dat ik haar meer bleef zien dan goed voor me was. Ook toen ze na mij 'verder ging'.
We zien elkaar nu soms nog steeds, maar het gevoel van toen is weg.
Ik voel nog wel een glimp van de liefde die we ooit voor elkaar bewaarden, maar mijn wereld draait niet meer om haar.
Die tijd is voorgoed voorbij.

Dat liefhebben en dat 'missen van' was deels voelen.
Maar ik ervoer het ook als een hele hoop níet voelen - en een hele hoop niet toelaten.
Eerst was er de ontkenning: uiteindelijk zal het met ons wel goed komen. Into My Arms zag ik als een laatste strohalm.
De voorzienigheid die haar terug bij me brengt. Misschien als ik dat nummer voor haar zong, dan zou het bij haar wel doordringen...
Maar die 'mooie hoop' stompte vooral veel af. Als ik haar weer zag, was ik even heel blij bij haar in de buurt te zijn. Van binnen verwarmd.
De eenzaamheid daarna was vervolgens een mokerslag. Ik stopte met het genieten van andere dingen, andere momenten. Dingen die me eerst blij maakten, deden dat niet meer.
Ik praatte daar weinig met anderen over - ik had vooral veel discussies met mezelf.

Daar had ik in die periode veel tijd voor: ik bezorgde 6 dagen in de week de krant om 5 uur 's ochtends.
De momenten dat er nog niemand op was en ik al buiten rondliep waren goede momenten om innerlijke gesprekken te voeren. Ik luisterde toen veel naar dit album, maar niet tijdens het werk. De muziek zat echter constant in mijn hoofd. Het gaf mijn gevoelens te goed weer.
Dat gevoel te zijn verraden - en dat vervolgens doortrekken naar iedereen die wel gelukkig was, of dat leek te zijn.
It's all just bullshit: people just ain't no good - Cave said it.

Dat verraden gevoel - op The Boatman's Call keert het zo vaak terug...
Soms hartverscheurend mooi, perfect verwoord zoals alleen Nick Cave dat kan:

O, we will know, won't we: the stars will explode in the sky
But they don't do they? Stars have their moment and they die


Dat verraden gevoel - het kon zich ook meer op de persoon richten. Het meisje dat me pijn had gedaan. Ook daarvoor droeg Cave woorden aan:

Did you ever care for me? Were you ever there for me?

De haat was vaak zo'n perfecte vlucht naar voren: je was al die tijd al nep, dus hoef ik niks om je te geven...
Maar als ik me daar op mijn krantenroute van had weten te overtuigen en me zogenaamd ietsje beter voelde, werd ik vervolgens weer ingehaald door die hopeloze, altijd aanwezige liefde die ik nog steeds voor haar voelde.
Die mateloze liefde voor de ander, die het universum is, waar alles om draait:

For you dear, I was born. For you I was raised. For you I will live and for you I will die. For you I'm dying now

Cave verwoordt het ook zo mooi in Black Hair. Een rouwende accordeon op de achtergrond. Rouw waarin geen plek is voor haat die niet wordt gemeend. En dan plots die verscheurende realisatie dat ik nog steeds om haar gaf en dat mijn ontkenning geen zin had. De realisatie dat ik bovenal diep gekwetst was door iemand die ik nog steeds geweldig vond:

Where her head and all its black hair did rest, today she took a train to the west...

De zinnen en de muziek van The Boatman's Call... Ze waren de zinnen van de eindeloze discussies in mijn hoofd.
Ik hield mezelf voor de gek met cynische bespiegelingen uit People Ain't No Good en Far From Me om vervolgens ingehaald te worden door de gekwetste liefde in Black Hair en Into My Arms.

Maar de haat en de liefde waren tenminste nog dingen die ik kon voelen.
Vaak genoeg voelde mijn ziel afgestompt aan, beurs, lusteloos en levenloos. Koud en leeg.
Moegestreden van de eindeloze discussies, waarmee het me nooit lukte om de knopen in mijn emoties te ontwarren.
Die sluier van grauwe vermoeidheid - het verdriet gewoon zó ontzettend beu zijn - die sluier, die mist hangt over heel The Boatman's Call heen.
Mijn slaaprovende bijbaan waarbij ik teveel tijd kreeg om na te denken, maakte me soms zo moe. Zo emotioneel uitgeput omdat er geen einde in zicht leek. En omdat geen enkel verdedigingsmechanisme in staat leek om me uit mijn sombere sleur te halen, waarin ik van niets meer kon genieten.
Die vermoeidheid ging vervolgens de hele dag op school door. Dat vermoeide hopen op het keerpunt, dat zit ook zó erg in The Boatman's Call.

Die serene orgeltonen in Brompton Oratory.
De accordeon in Black Hair.
De jankende viool in Far From Me.
Het zit in iedere vezel van het album. Dat maakt het voor mij zo goed.

Maar ik luisterde deze muziek niet op school, net zomin als ik hem op mijn oren had tijdens mijn krantenroutes.
Ik luisterde hem thuis - vaak als ik net terug kwam van kranten bezorgen en nog een paar uurtjes kon slapen voor ik naar school toe moest. Eerst een paar nummers Cave om mijn ziel tot bedaren te brengen.
En daarop terugkijkend moet ik concluderen dat dit album nog over een andere soort liefde ging.

Mijn liefdesverdriet leerde me meer over mijn liefde voor een ander, maar ook over de liefde voor mezelf.
Want daar kwam die stem die tegen mezelf praatte uit voort.
En ook dat - het wordt een patroon - hoor ik terug in The Boatman's Call.
In de hoop waarmee Cave zingt over het koninkrijk dat er gewoon móet zijn... de betere periode die gewoon móest aanbreken. Die hoop was een veel gezondere hoop dan de strohalm van Into My Arms.
Maar ook in Where Do We Go But Nowhere? voelde ik die drang tot zelfbehoud.

Wake up, my love. My lover, wake up...

Dat ging voor mij niet meer over mijn onbereikbare liefde. De 'geliefde' dat was ikzelf. Cave gaf woorden waarmee ik mezelf steun kon geven. Want ik was zelf degene die wakker moest worden.
Ik kon een bepaalde knop in mezelf niet meer omzetten, ik bleef hangen in een sombere roes.
Maar een ander deel van mezelf was vastbesloten die knop in mezelf om te zetten.

Wake up, my love. My lover, wake up...

De sombere roes die ik voelde werd perfect verbeeld door de haast onhoorbare bekkens... de jankende viool...
'Love sickness' - zo ervoer ik het ook. Ziek zijn... en weer beter willen worden.
Ik bad er haast om dat dat keerpunt zou komen. Zoals Cave zingt in Idiot Prayer:
All things come to pass: glory, hallelujah...
Een gebed om beter te worden... wat uiteindelijk verhoord werd.

Ik was misschien depressievig, maar depressief was ik niet.
Ik was de sleutel tot die omslag, de toegang tot die knop, eventjes kwijt, maar ik stond nog dicht genoeg bij mezelf om die uitweg als een doel voor ogen te houden.
Zelden stond ik zo dicht bij mezelf als in die periode.

Wat de knop uiteindelijk omzette, weet ik niet meer.
Het gebeurde gevoelsmatig van de ene op de andere dag.
Wat ik wel weet, is dat Cave's teksten en de prachtige muziek op dit album mijn gevoel een woordenboek gaven - en daarmee van grote waarde zijn geweest.

Daarom kan ik dit album ook niet bekritiseren: ik voel er een te grote liefde voor.
Het zal voor altijd met mijn gevoelsleven versmolten zijn.
Zelfs nu - bijna zeven jaar later - merk ik dat dit album niet voorbij kan gaan zonder dat ik terugdenk aan de emoties die toen door me heen gingen.
Daarom wilde ik dit ook opschrijven: het is een monument voor gevoelens en herinneringen die gaan vervagen.
Al zal ik daar ook altijd The Boatman's Call voor hebben.

Mijn lieve vriendin van toen zie ik voort los van dat gevoel.
Los dan van dat kleine traantje wat ik altijd bij haar zal voelen.
Mijn herinneringen aan die tijd koester ik, maar ze bestaan voort los van haar persoon.

Be quiet as you are leaving...

En een beetje romantisch is dat zeker.
Daarom vind ik het mooi dat The Boatman's Call het laatste album is dat ik dit decennium heb geluisterd.
Iedere keer als ik naar The Boatman's Call luister bedenk ik me dat ik als romanticus altijd uitkijk naar de volgende verliefdheid - maar ook een beetje naar het liefdesverdriet.
Weer een wandelend gedicht zijn - net als toen.
Dat ik nog ooit naar die periode terug zou verlangen, had ik toen nooit gedacht...

Dank je wel voor de soundtrack, Nick. [/quote]

avatar van Monsieur'
Is dit een goede 'instap-Cave'?

Gast
geplaatst: vandaag om 12:35 uur

geplaatst: vandaag om 12:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.