Mercyful Fate - Don't Break the Oath (1984)

Juighh, ik heb het album op 4.00 gekregen gemiddeld. Veels te laag nog natuurlijk
Wtf krijg ik nou voor mijn kiezen dacht ik destijds. Echt ongekend, zoveel tempowisselingen , soloos, sinisterheid, theater en dan die vocalen erbij. Even wennen maar het heeft me nooit meer losgelaten.
De band kreeg na de succesvole e.p. in 1983 een contract voor maar liefst 5 albums bij roadrunner. Echter 2 jaar en 2 albums later was de band alweer historie en richtte King Diamond een eigen band op. Deze don't break the oath is voor mij de beste van de twee.
Diabolic fun

Denemarken mag dan een land zijn dat niet veel bekende metalalbums heeft voortgebracht, maar met By Inheritance (Artillery) en dit Don’t Break the Oath komen er wel twee van mijn favoriete albums vandaan.

Bij het bespreken van albums van Mercyful Fate is het lastig om met iets anders dan de stem van King Diamond te beginnen. Die kenmerkende hoge, soms bijna piepende stem die soms bijna niet bij de muziek lijkt te passen, was voor mij aanvankelijk even wennen. Intussen beschouw ik de zang als een van de belangrijkste redenen om Don’t Break the Oath zo geweldig te vinden. King Diamond weet het gevoel op te roepen van een verzameling heksen die ’s nachts op een open plek in het bos dansen, van spoken die rond je huis zwe(r)ven als je wilt slapen, van demonen in je hoofd die je nare dingen toezingen. Een onbehagelijk gevoel, om het zwak uit te drukken, zonder dat het té zwaar op het gemoed gaat liggen: ondanks alle Satanische referenties blijft dit album voor mij bovenal uitstekend vermaak. Don’t Break the Oath is een occult toneelspel.

Don’t Break the Oath is veel meer dan een album van King Diamond met een begeleidingsbandje dat wat muziek op de achtergrond speelt. Het gitaarwerk van Hank Shermann en Michael Denner, en dan met name de ontelbare solo’s, speelt een minstens even belangrijke rol. Gelukkig maakt de productie van dit album het bijna onmogelijk geen aandacht te besteden aan de gitaristen.

Zwakke punten kent dit album niet (ok, zonder bonusnummer Death Kiss was ik ook tevreden geweest). Hoogtepunten des te meer: A Dangerous Meeting, met een paar kerkklokken die de sfeer nog verder verhogen, Night of the Unborn, dat de eerste 30 seconden fantastisch geopend wordt door Hank Shermann, Welcome Princess of Hell, en uiteraard de afsluiter Come to the Sabbath.

Minder dan vier en een halve ster kan ik niet uitdelen aan dit meesterwerk.

4.5*

Zo, he, dit klinkt kwaadaardig...

Een paar losse nummers van dit album beluisterd via het Metalladder-topic en al die nummers waren vrij goed, dus heb ik maar besloten het album te kopen ook. Over het algemeen wel goed, zeker instrumentaal. De stem is op het randje, maar nog net goed, hoewel ik de instrumentale stukken wel prefereer. Het album klinkt na 3 luisterbeurten wel nog altijd vrij homogeen, er zitten geen uitschieters tussen, zowel negatief als extreem positief niet. Voorlopig dan ook nog geen sterretjes aanduiden.

Don,t break the oath en latere 9 vind ik prachtig. De eerste keer moest ik ook wennen als zovelen aan de stem maar het past bij het hele concept:tekst,creepy sfeer. Vooral de gitaren zijn meesterlijk aanwezig.Nu geef ik de volle mep sterren en in het begin was dat ook wel iets minder,groeiplaat voor als je niet bekend ben met dit soort muziek.
Live heb ik King Diamond mogen aanschouwen,geen spijt van gehad.Moeite waard.

Dertig jaar is dit meesterwerk ondertussen en op Smoelboek - sorry, Facebook - lees ik dat beide waardig ouder geworden gitaristen Michael Denner en Hank Shermann een nieuw project zijn gestart met de naam... Denner/Shermann met het volgende nieuws: "We recently recorded The 30th-anniversary video for MERCYFUL FATE's "Don't Break The Oath" album. It will be released soon."

is dat niet gewoon deze video?
edit: oh nee dat gaat alleen over Melissa.

Moehaha, met mijn 4,5* breng ik het gemiddelde op 4! *krankzinnig satanisch lachje*
Dit is één van de beste heavy metal platen die ik ooit heb gehoord, vooral muzikaal, met die talrijke prachtige gitaarsolo's die het album rijk is.

Hoogtepunten aanduiden is echt niet doenbaar, maar met het mes op de keel zou ik moeten antwoorden: de eerste 5 nummers en het laatste nummer. Jaja, zo goed is dit.

Ondertussen is deel één van die video beschikbaar: klik.

Die clip, Sir, is toch wat minder evil dan weleer. Maar spelen kunnen die mannen nog wel!

Een van de beste CD's allertijden!!

En een essentieel album zowel de hoes alsook de duistere muziek.

Een van de beste albums uit de RoadRunner stal uit 1984.

Maar je moet wel de oorspronkelijke AAD opgenomen RoadRunner CD hebben, dat is de CD die made in West Germany is zonder barcode geperst door Sonopress W Germany.
OP CD heb ik zowel de zg ''Slime Line '' versie (Made in Japan) alsook de eerste W Germany CD versie zonder barcode in een jewelcase doosje.

Een heel gave Deense productie die Mercyful Fate bij mij echt heeft weten doorslaan. Ik denk dat deze productie bij de top hoort en het is echt een te gek album met hele gave nummers, prachtig lines van de gitaar en een geweldige zang. Dit maakt Mercyful Fate en de metalscéne zo super gaaf, heerlijk album!

Ik vind dit ook een meesterwerk, maar de productie is welbeschouwd nogal pover toch? Klinkt net alsof het in een garage is opgenomen.

Persoonlijk is het allemaal, een gedachte, een mening, een gevoel, een indruk... Bij dit album heb ik al eens met een collega hier gesproken over de productie van dit album. Iets minder? Zou kunnen, maar de sfeer van dit album en dat waanzinnig gitaarwerk en de nummers en de niet voor iedereen bestemde zang doen het voor mij. En die hoes... dat gevoel van iets speciaals in je handen te hebben, toen we dik dertig jaren geleden nog niet overspoeld werden met nieuwe releases, toen we echt de tijd hadden en/of namen om een album te doorgronden. Zou dit bij mij nog zo'n indruk maken, bijvoorbeeld met de productie van de Denner/Shermann releases? Ik denk van niet maar ik wil geen "beter" geluid, ik hou van dit geluid, die sfeer, dat gitaarwerk, de nummers, de zang, die prachtige hoes van een album dat mij blijvend in zijn ban houd.

De productie is volgens mij precies zoals het hoort. Deze duivelse muziek, ingezongen door gevallen engel King Diamond, is gewoon in de hel opgenomen. Een hemelse akoestiek zou niet passen.

Inderdaad, die rommelige productie is juist één van de grootste charmes van dit meesterwerk.

Als duivels mystiek meesterwerk is Don't Break the Oath onovertroffen. Een prachtig geheel waarin elk nummer kan uitblinken. De magie van de muziek is bezwerend en betoverend. Maar er zit ook iets van melancholie in. Het heeft nog lang niet al zijn geheimen prijsgegeven. Gewoon weer een keer beluisteren.

100/100

Duivels meesterwerk ! ?

Gisteren voor het eerst gehoord. Zeer prettige kennismaking vooral Come to the Sabbath is magnifiek. Post muziek meets Metal.

Lekkere plaat hoor. Er hangt continu een duistere sfeer overheen die me wat aan de vroege Black Sabbath doet denken. Knap om dat van de eerste tot de laatste minuut vast te houden, zonder te verslappen, waardoor de plaat je 43 minuten lang in de greep houdt. Beklemmend, op een goede manier. Met name tijdens de afsluiter waan je je soms in een horrorfilm. Verder zitten er hele goede gitaarsolo's in, vooral in The Oath en Come to the Sabbath. De drums komen er wel bekaaid vanaf. De plotselinge manier waarop sommige nummers eindigen, terwijl je het gevoel hebt er nog middenin te zitten, is ook niet zo mijn ding.

Er is al veel gezegd over de zang en inderdaad, King Diamond heeft een stijl waar je van moet houden. Maar of het nou zo uniek is... zo héél anders dan wat pak hem beet Rob Halford in deze zelfde periode (en al eerder) deed is het toch ook weer niet? Denk aan songs als Riding on the Wind en Stained Class. Alleen zong hij er in andere nummers ook nog normaal bij, wat hem in mijn ogen een veel veelzijdigere en betere metalzanger maakt.

Favorieten: The Oath, Gypsy en Come to the Sabbath. To One Far Away is een beetje een inkakmoment dat voor mij niet had gehoeven.

Dat van veelzijdigheid vind ik een vreemde opmerking. King Diamond zingt zeker niet minder gevarieerd. Hij gebruikt een heel gamma aan stemmen. Van grommen tot gillen. En ook vaak gewone zangstem. Begin van Come to the Sabbath schiet me van dit album meteen te binnen. Uniek is een hoge stem niet. Maar zowel die van King Diamond als die van Rob Halford klinken uniek.

Mwoah, ja hij gromt wat aan het begin van Desecration of Souls en zingt hier en daar een paaŕ regels normaal. Maar zeker 80% van de tijd is het toch falsetto gillen (tot jengelen, zoals in Night of the Unborn). Dat gaat hem ook het beste af, als hij zijn 'normale' stem gebruikt vind ik het eerlijk gezegd geen bijzondere zanger. Maar dat zal een kwestie van smaak zijn.

Als je het opbreekt in 8 sporen dan zullen er vast wel wat overeenkomsten zijn met andere artiesten maar zoiets met die tempowisselingen, gierende soloos en een maniacale zangpartij in één pakket, daar viel toch echt mijn mond van open.
Op een gegeven moment kon ik ook de soloos noot voor noot in mijn hoofd afspelen, dus ik heb er misschien ook wel teveel naar geluisterd haha.

Op nummers als Evil en Curse of the Pharaohs bijvoorbeeld neemt de gewone zang een veel groter deel in dan 80%. Maar het ging niet over percentages, wel over veelzijdigheid.

Punt eraf. Dit is niet langer een album dat ik regelmatig draai, of waarvan ik denk "deze moet ik horen" als ik voor de kast met cds sta.

Heb toch het gevoel dat op het debuut wat leukere nummers stonden die me meer bij bleven, maar man wat zit dit muzikaal lekker in elkaar! Nog geen duidelijke favorieten hebben zich ontwikkeld, al is de King vanaf de opener al op dreef. Hopelijk volgende zomer een optreden van de mannen meepakken.

1. Melissa
2. Don't Break the Oath

Ben gek op dit geluid, absoluut geen garage (had ik eerder met de voorganger) maar rauw en puur. En helder. Moet wel zeggen, het vroegere originele vinyl klinkt veel beter dan de cd uitvoeringen die ik heb gehoord. Vol en rond. Ook qua geluid is dit één van mijn favoriete platen.

Deze is voor mij even goed als "Mellissa". "A Dangerous Meeting" is gelijk een heavy en puntige binnenkomer. De teksten en imago van mercyful Fate blijken van invloed te zijn geweest op black metal. De riff waar het eerste nummer mee start kan ik er ook wel mee associëren. Ook op dit album vind ik de markante zang van King Diamond erg goed. Zijn 'normale' stem tussen het iele gegil vind ik lekker dramatisch, ik hoor er een soort brekende snik in terug, dat prima past bij de gotische teksten. Superplaat! Nog iets aparts: ik heb -wat misschien het makkelijkste behapbare stuk is- "Gypsy" aan een paar mensen laten horen ooit, die nagenoeg geen metal luisterde, en ze vonden het maar een poprock nummertje die hun aan Queen deed denken.... Zucht zucht

hahaha... het heeft iets springerigs, bijna dansbaar... maar Queen!?
Wel het meest catchy inderdaad, wel een echte favoriet ook voor mij, denk juist omdat het iets afwijkt...
En ja die snik, heeft echt iets van die New Wave zangers ook van toen, de Britse variant dan met name, ik hou daar wel van. Beetje dramatisch klinkend maar ook warm.

Onlangs heeft Mercyful Fate weer opgetreden in de Verenigde Staten. Uit een interview blijkt dat King daar al 23 jaar onder deze naam was geweest. Iedereen uit zijn plaat natuurlijk en de geschminkte frontman ook. Het concert opent met de donder en bliksem en de creepy schaterlach van The Oath en dan zit de sfeer er gelijk goed in. Wat King ook aanhaalde is dat de show visueel nu veel interessanter is dan in de tijd dat het album net uit was. Ja, de groezelige metal dungeons hebben plaats gemaakt voor een witte marmeren decor in Las Vegas waar Diamond langzaam als de bisschop van de onderwereld over heerst.

Nieuw materiaal is nog steeds in aantocht maar tot die tijd mag Don't Break The Oath zich nog eens op de koptelefoon bewijzen. De bassnaren met de losse vingers geplukt zijn vandaag voor the unborn, wat een variatie, geweldig.

Het schijfje heeft verder geen verassingen meer in petto voor mij maar er wordt niks geskipt alsof het een concept album is. Maar eigenlijk durf ik het gewoon niet want als je eenmaal aan deze eed begint kun je hem maar beter niet breken.