Rainbow - Straight Between the Eyes (1982)

Ik vond het de minste met Turner, maar dat is wat aan het draaien. Difficult To Cure en Bent Out Of Shape hebben beide een paar zeer sterke Rainbow tracks, maar zijn wel erg soft verder. Deze heeft iets meer ballen en verveelt me minder snel. Productie is ook lekker.

Nee, het is geen Rising. Mensen die vinden dat Blackmore sinds '76 steeds dezelfde plaat had moeten uitbrengen kunnen beter doorlopen. Rainbow mikte op de Amerikaanse markt en slaagde daar redelijk goed in. Zeker als je het vergelijkt met de andere Purple spin-offs, want die hadden daar in 1982 geen poot aan de grond.

Zo'n slecht is dit zg ''reünie'' album nog ook weer niet. Heb vandaag een eerste rode Polydor CD uitgave uit 1983 binnengekregen en het klinkt toch welk heerlijk naar AOR rock vanaf het tweede nummer luistert alles heerlijk weg. Vooral de afsluiter klinkt voor mij toch wel magistraal.

Score 4

Tussenstand

Rising (absolute meesterwerk)
On Stage (live)
Long Live Rock 'n Roll
Straight Between The Eyes

Wat bedoel je met zg " reünie " ?

Met dit album kreeg ik altijd het gevoel alsof zij zich opnieuw wilde uitvinden al dan niet onder gewijzigde bezetting. Vooral het laatste nummer verwijst wel heel erg naar hun goede oude tijd.

zwak album tov: Raising en Long live R & R

Na heel lang dit album weer eens geluisterd. Ik ontdek toch nog een nummer dat me eerder niet veel deed of opviel; Tearin' out my heart. Prima nummer met name door de zang van Turner. Verder blijft het een mwoah album voor mij. Nergens echt slecht maar het komt ook niet echt boven de middelmaat uit. Tcch een halfje erbij vanwege Tearin' out my heart.

De Finyl Vinyl versie van Tearin' out my Heart geniet bij mij de voorkeur boven deze studio versie. Zoveel energie en emotie wordt er daar ingestoken wat hier een beetje ontbreekt (geldt voor de hele plaat eigenlijk)

Ik zal je eerlijk vertellen dat ik Finyl vinyl nog nooit heb gehoord
Zal er eens achteraan gaan want.

Finyl Vinyl doet zo her en der wat rommelig aan. Er staan sterke liveversies op van Spotlight Kid, I Surrender en Difficult to Cure, alsmede materiaal wat dus wat rommelig aandoet. En verder staat een klasse B-kant als Jealous Lover tegenover B-kantje Bad Girl: het grootste bralnummer uit het Rainbow-oeuvre.

Opgelet, de oude CD-versie heeft Tearin' Out of My Heart niet. Die is geruimd om het op één schijf te kunnen houden. De 2CD-remaster heeft dat nummer wel, alsmede het voor die uitgave exclusieve Street of Dreams live (wat voor mij niet doorslaggevend voor aanschaf is - ik heb de LP en de oude CD).

Dan ga ik voor de 2cd versie mocht ik die ooit ergens voor een mooi prijsje tegen komen. Street of dreams vind ik een te gek nummer dus die wil ik er dan graag bij hebben. Dubbel live albums hou ik niet van om te luisteren op lp dus dat wordt 'm voor deze niet. Bedankt voor de info derhalve

Het livemateriaal wordt overal weggeplukt en kent talloze fade-in & outs, plus een stuk of drie studionummers. Ik dacht dat Jealous Lover destijds alleen op de 12" maxi-single van I Surrender verkrijgbaar was.

Eens met Street of Dreams en ik begrijp je punt van (drie)dubbel livealbums op plaat. Heb onlangs voor een tientje de 2CD The End van Black Sabbath gekocht die ik al geruime tijd op driedubbelelpee heb. Kan ik het album iets beter aaneengesloten horen.

Precies! Om exact die reden vind ik 2 of 3 dubbel live lp's een crime om te luisteren. Nou helpen veel fade ins- en outs natuurlijk ook op een cd niet echt mee maar toch heb ik die dan liever. Heb bijvoorbeeld Live after death op vinyl in de kast staan maar áls ik die al eens opzet dan is het altijd de 2 cd versie. Luistert een stuk prettiger vind ik persoonlijk.