menu

Rainbow - Straight Between the Eyes (1982)

mijn stem
3,27 (111)
111 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Polydor

  1. Death Alley Driver (4:46)
  2. Stone Cold (5:19)
  3. Bring On the Night (Dream Chaser) (4:08)
  4. Tite Squeeze (3:16)
  5. Tearin' Out My Heart (4:06)
  6. Power (4:27)
  7. Miss Mistreated (4:30)
  8. Rock Fever (3:53)
  9. Eyes of Fire (6:39)
totale tijdsduur: 41:04
zoeken in:
avatar van De buurman
3,5
Ik vond het de minste met Turner, maar dat is wat aan het draaien. Difficult To Cure en Bent Out Of Shape hebben beide een paar zeer sterke Rainbow tracks, maar zijn wel erg soft verder. Deze heeft iets meer ballen en verveelt me minder snel. Productie is ook lekker.

Nee, het is geen Rising. Mensen die vinden dat Blackmore sinds '76 steeds dezelfde plaat had moeten uitbrengen kunnen beter doorlopen. Rainbow mikte op de Amerikaanse markt en slaagde daar redelijk goed in. Zeker als je het vergelijkt met de andere Purple spin-offs, want die hadden daar in 1982 geen poot aan de grond.

avatar van Hakuna
4,0
Zo'n slecht is dit zg ''reünie'' album nog ook weer niet. Heb vandaag een eerste rode Polydor CD uitgave uit 1983 binnengekregen en het klinkt toch welk heerlijk naar AOR rock vanaf het tweede nummer luistert alles heerlijk weg. Vooral de afsluiter klinkt voor mij toch wel magistraal.

Score 4

Tussenstand

Rising (absolute meesterwerk)
On Stage (live)
Long Live Rock 'n Roll
Straight Between The Eyes

avatar van gigage
3,5
Wat bedoel je met zg " reünie " ?

avatar van Hakuna
4,0
gigage schreef:
Wat bedoel je met zg " reünie " ?

Met dit album kreeg ik altijd het gevoel alsof zij zich opnieuw wilde uitvinden al dan niet onder gewijzigde bezetting. Vooral het laatste nummer verwijst wel heel erg naar hun goede oude tijd.

2,0
zwak album tov: Raising en Long live R & R

avatar van vielip
2,5
Na heel lang dit album weer eens geluisterd. Ik ontdek toch nog een nummer dat me eerder niet veel deed of opviel; Tearin' out my heart. Prima nummer met name door de zang van Turner. Verder blijft het een mwoah album voor mij. Nergens echt slecht maar het komt ook niet echt boven de middelmaat uit. Tcch een halfje erbij vanwege Tearin' out my heart.

avatar van gigage
3,5
De Finyl Vinyl versie van Tearin' out my Heart geniet bij mij de voorkeur boven deze studio versie. Zoveel energie en emotie wordt er daar ingestoken wat hier een beetje ontbreekt (geldt voor de hele plaat eigenlijk)

avatar van vielip
2,5
Ik zal je eerlijk vertellen dat ik Finyl vinyl nog nooit heb gehoord
Zal er eens achteraan gaan want.

avatar van B.Robertson
3,5
Finyl Vinyl doet zo her en der wat rommelig aan. Er staan sterke liveversies op van Spotlight Kid, I Surrender en Difficult to Cure, alsmede materiaal wat dus wat rommelig aandoet. En verder staat een klasse B-kant als Jealous Lover tegenover B-kantje Bad Girl: het grootste bralnummer uit het Rainbow-oeuvre.

Opgelet, de oude CD-versie heeft Tearin' Out of My Heart niet. Die is geruimd om het op één schijf te kunnen houden. De 2CD-remaster heeft dat nummer wel, alsmede het voor die uitgave exclusieve Street of Dreams live (wat voor mij niet doorslaggevend voor aanschaf is - ik heb de LP en de oude CD).

avatar van vielip
2,5
Dan ga ik voor de 2cd versie mocht ik die ooit ergens voor een mooi prijsje tegen komen. Street of dreams vind ik een te gek nummer dus die wil ik er dan graag bij hebben. Dubbel live albums hou ik niet van om te luisteren op lp dus dat wordt 'm voor deze niet. Bedankt voor de info derhalve

avatar van B.Robertson
3,5
Het livemateriaal wordt overal weggeplukt en kent talloze fade-in & outs, plus een stuk of drie studionummers. Ik dacht dat Jealous Lover destijds alleen op de 12" maxi-single van I Surrender verkrijgbaar was.

Eens met Street of Dreams en ik begrijp je punt van (drie)dubbel livealbums op plaat. Heb onlangs voor een tientje de 2CD The End van Black Sabbath gekocht die ik al geruime tijd op driedubbelelpee heb. Kan ik het album iets beter aaneengesloten horen.

avatar van vielip
2,5
B.Robertson schreef:
Kan ik het album iets beter aaneengesloten horen.


Precies! Om exact die reden vind ik 2 of 3 dubbel live lp's een crime om te luisteren. Nou helpen veel fade ins- en outs natuurlijk ook op een cd niet echt mee maar toch heb ik die dan liever. Heb bijvoorbeeld Live after death op vinyl in de kast staan maar áls ik die al eens opzet dan is het altijd de 2 cd versie. Luistert een stuk prettiger vind ik persoonlijk.

avatar van RonaldjK
3,5
De fonotheek in mijn dorp haalde netjes iedere nieuwe Rainbow in huis, zo ook Straight Between the Eyes, waarop iemand getroffen wordt door een verwoestende gitaar. De muziek van de groep mocht met de inlijving van zanger Joe Lynn Turner gladder zijn geworden dan voorheen, het gitaarspel van gitarist Ritchie Blackmore bleef ongeëvenaard. Over het gehele album kom je solo’s tegen om je vingers bij af te likken. Ik heb indertijd nog overwogen om de gitaarsolo’s apart op te nemen, maar dat was wel een erg slecht plan, wat ik na enig denken afschoot.

En zo belandden slechts de eerste twee nummers op cassettebandje, oftewel Death Alley Driver en prachtig-trage Stone Cold. Met de kennis van nu is dat te weinig, maar gezien de krappe beurs die ik had, was dat niet anders. De opener heeft trouwens in de gitaarsolo hetzelfde klassieke thema als de datzelfde jaar verschenen Princess of the Dawn van het Duitse Accept.
Nu vallen mij ook Bring on the Night op, net als het afsluitende Eyes of Fire. De overige liedjes zijn degelijk, maar blijven niet hangen, ondanks de vaak een spetterende danwel inventieve gitaarsolo.

Dat komt mede door zanger Joe Lynn Turner. Die kan prima zingen, maar heeft het niet in zich om met zijn stem een lied naar een hoger plan te tillen, zoals Gillan, Coverdale, Dio en Bonnet in respectievelijk Deep Purple en Rainbow wél konden met Blackmores muziek. Kwestie van smaak, ik weet het, maar voor mij is diens stem te vlak; slechts in Tearin’ out my Heart doet hij wat pakkends, helaas pas in de slotnoot.
In tegenstelling tot voorganger Difficult to Cure is het niet Roger Glover maar Turner die met Blackmore de meeste muziek schreef, zodat Glover zich op zijn basspel en de productie kon concentreren. David Rosenthal had inmiddels Don Airey vervangen en schreef net als drummer Bob Rondinelli mee aan één lied.

Degelijk album met als grootste troef het gitaarspel van de meester. Aanbevolen voor degenen die van het Rainbow-met-een-knipoog-naar-Foreigner houden.
Tenslotte een luistervraag: iemand die weet wat het klassieke thema is dat zowel in Death Alley Driver als Princess of the Dawn van Accept klinkt?

avatar van Pitchman
3,0
Toccata van Bach? Lijkt er wel op.

avatar van Kronos
4,0
Ik zie geen reden om aan te nemen dat het om een 'klassiek thema' zou gaan. En hoewel het in beide nummers om een opgaande en vervolgens neergaande melodie gaat zijn ze niet hetzelfde. En het lijkt al helemaal niet op Toccata en Fuga van Bach.

avatar van Edwynn
4,0
Inderdaad zijn ze niet hetzelfde en zijn ze evenmin gebaseerd op een klassiek thema. Al is Princess Of The Dawn op zichzelf wel een klassieker natuurlijk...

Zowel Ritchie Blackmore als Wolf Hoffmann hebben wel een klassieke fetisj. Dat wel.


avatar van crosskip
Haha, dan geldt dat "geinspireerd door" voor elke solo waar wel eens een toonladdertje op en af wordt gegaan.

avatar van RonaldjK
3,5
Ben geen musicoloog, maar vind de gelijkenis met Toccata en Fuga in D-mineur wel treffend. Bij Wolf Hoffmann (Accept) en Blackmore klinken frequent klassieke thema's. Het thema in deze gitaarsolo's is meer dan een toonladdertje bovendien. Dankuwel BlauweVla, Johann Sebastian Bach is minimaal de inspiratiebron!

En edit: Pitchman noemde 'm ook al. Goed gehoord, dank dank!

avatar van Edwynn
4,0
De opening is weer geïnspireerd door Highway Star. Stone Cold komt zo van een Foreigner LP afwaaien. Zo kunnen we nog wel doorgaan.

avatar van RonaldjK
3,5
Zeker! Leuk toch? Heb een afspeellijst met dit soort lenerij / jatterij / geïnspireerd door, noemhetwatjewilt. Eerst de leenversie, dan het origineel. Komt deze ook op.

Een ander voorbeeld (niet-klassieke muziek) is bijvoorbeeld de riff van Sabbath Bloody Sabbath van de zwarte sabs, die lijkt op What to Do van Vanusa. Wie zal het zeggen?

avatar van MetalMike
3,5
Mijn minst favoriete plaat van Turner met Rainbow, maar ook de plaat met een aantal van mijn favoriete nummers met Turner. Zo zijn "Stone Cold" (wat een zang), "Tearin' Out My Heart" en zeker "Miss Mistreated" verzekerd van een heel hoge plaats in mijn lijst van mijn favoriete Rainbow nummers. De laatste is zie ik maar zelden genoemd worden waar op het 'Net dan ook, onbegrijpelijk in mijn ogen en oren.
Hier en daar een terugkeer naar de oersound van de band (riff van "Tearin' Out My Heart" had niet op de oude platen misstaan) en anderzijds een verdere uitbouw van het commerciëlere geluid zoals met "Power" en "Bring On The Night (Dream Chaser)".
Geen slechte plaat, maar één van een band in dubio lijkt wel, in dubio van welke kant op te gaan. Ik zet hem dan ook het minst vaak aan van de platen met Turner, op uitzondering van de door mij bejubelde nummers na.

3,5
Op deze plaat is goed te horen dat Blackmore de grenzen definitief heeft verlegd naar de Amerikaanse markt. Het resultaat is een wat gepolijst stuk hardrock, net iets minder glad dan bands als Journey of Foreigner, maar ook verre van de energieke power van albums als Rising en On Stage.
Het niveau van weleer, met Dio in de gelederen, wordt zowel qua composities als qua power niet meer gehaald, maar toch vind ik "straight" alleszins de moeite waard.
Dat geldt helaas wat minder voor de opener Death Alley Driver: een recht-toe-recht-aan rocker waar ik weinig mee kan, uitgezonderd de sterke gitaarsolo halverwege.
Daarna gaat de vaart er uit, maar de kwaliteit er juist in: Stone Cold, Tearing out my heart, Miss Mistreated en het licht op Gates of Babylon lijkende Eyes of Fire zijn juweeltjes van composities. "Power" en "Tite Squeeze" daarentegen zijn dan weer oervervelend.
Een wat wisselvallige plaat dus.
Met de vocalist Joe Lynn Turner zit het overigens wel snor: een uitstekende zanger, natuurlijk heel anders dan Dio, maar goed passend bij het Rainbow nieuwe stijl, zoals ook te horen is op Difficult to Cure en Bent out of Shape.

avatar van gaucho
3,5
Sikken Berend schreef:

Daarna gaat de vaart er uit, maar de kwaliteit er juist in: Stone Cold, Tearing out my heart, Miss Mistreated en het licht op Gates of Babylon lijkende Eyes of Fire zijn juweeltjes van composities. "Power" en "Tite Squeeze" daarentegen zijn dan weer oervervelend.

Volledig mee eens. Dit is een op Amerikaanse AOR geënte hardrockplaat, net als de opvolger Bent out of shape. Die laatste is net wat softer, maar ook een stuk evenwichtiger. Want deze kent zowel hoogte- als dieptepunten en Sikken Berend beschrijft hierboven precies in welke categorie de respectievelijke nummers vallen. Met dit verschil dat ik de openingstrack Death alley driver ook graag mag horen, net als Bring on the night, dat mij pas later als een sterke track opviel.

Wisselvallig dus inderdaad, maar de goede songs tillen hem toch boven de middelmaat uit van al die gelijksoortige plaatjes die in de jaren tachtig in dit genre verschenen. Plus de inbreng van Blackmore zelf natuurlijk. Al speelt-ie hier allang niet meer op de toppen van zijn kunnen, je hoort wel dat hier een meestergitarist aan het werk is. En Joe Lynn Turner is een uitstekende zanger voor dit soort repertoire, zoals-ie later ook solo zou bewijzen.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:49 uur

geplaatst: vandaag om 10:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.