The Pogues - If I Should Fall from Grace with God (1988)

Alle fans zijn welkom in dit topic:

Muziek >> Toplijsten en favorieten >> Pogue Mahone - The Pogues top 40

In het muzikale landschap van de jaren ’80 vormden The Pogues een tamelijk uniek collectief. Al op het debuut Red Roses for Me wist de band rondom boegbeeld Shane MacGowan een vrij uniek geluid te creëren die het midden hield tussen Britse punk en traditionale Ierse folk. Een niet geheel geslaagde poging, maar het enthousiasme en de eigengereidheid van MacGowan vergoedden veel en zorgden ervoor dat het album een goede indruk op mij achterliet. Opvolger Rum, Sodomy & The Lash, dat met behulp van Elvis Costello werd geproduceerd, liet al een veel volwassener indruk achter.

Dit is het derde album van de Brits/Ierse band en opnieuw is er progressie geboekt. Sterker nog, ik zou If I Should Fall from Grace with God best als een meesterwerk durven bestempelen. Het songmateriaal is door de originele aanpak verrassend en ijzersterk tegelijkertijd. Dat begint al met het opzwepende titelnummer, waarna de muzikale reis verder gaat langs diverse landschappen. Een moderne uitvoering van de Ierse traditional The Broad Majestic Shannon wordt moeiteloos afgewisseld met het dromerige Lullaby of London en de dijenkletser Fiesta is weer heel anders dan de melancholische kerstsingle Fairytale of New York, waarin wijlen Kirsty MacColl meezingt.

Ik heb The Pogues de voorbije jaren meerdere malen live aan het werk gezien en ondanks dat de band nog altijd prima op dreef is, is MacGowan door overmatig alcoholgebruik geen schim meer van de succesvolle zanger en songwriter die hij ten tijde van If I Should Fall From Grace was. Voor dit album kan ik niet anders dan de maximale score toekennen: 5*.

En de BBC gaat "Fairytale of New York" censureren. Het is niet te geloven.

Een gevarieerd album dat wat mij betreft de juiste toon niet vind en eerder een verzameling van losse nummers is. Het voelt ook al gedateerd aan en niet omdat het folkmuziek is. Maar verschillende nummers zijn best wel leuk en ik denk als je The Pogues een keer wil beluisteren, je best dit album neemt.

Fairytale of New York is het hoogtepunt, maar door de kerstsfeer misstaat het een beetje op een niet-kerstalbum. Maar blijft een heerlijk nummer. Fiesta is dan weer iets helemaal anders, dat ik via Studio Brussel ooit heb leren kennen. Dat voelt dan weer wat moderner aan en mis ik een beetje bij andere eerder traditionele liedjes.

Ik deel je mening over het gebrek aan coherentie, alleen bij mij verhoogt dat juist het luisterplezier.
Fairytale of New York was ooit, voordat het de ultieme kerstkraker werd en op heel veel alle 13 kerst-albums tussen Wham! en Chris Rea terechtkwam, gewoon een nummer op deze plaat. Onvoorstelbaar...

Ik denk dat itchy het bij het goeie eind heeft dat dit waarschijnlijk zo aanvoelt omdat het nummer ondertussen synoniem is geworden met kerst-playlists. Voor mij past het prima bij de rest, sonisch omdat het even rijkelijk is gearrangeerd als de rest van de plaat, en thematisch omdat het raakt aan thema's (migratie, dromen en desillusie) die ook elders op het album in overvloed aan bod komen. Wat dat laatste betreft zie ik het eigenlijk als het eerste deel van een tweeluik met het eveneens schitterende Thousands Are Sailing.

Hoogtepunt van het album. Ik heb hem zelfs in mijn top 100 favoriete nummers ooit gezet.

Ben deze weer eens aan het luisteren en idd, wat een absoluut meesterwerk blijft dat toch. Die tekst Vooral dit stuk, brok in de keel!

In Manhattan's desert twilight
In the death of afternoon
We stepped hand in hand on Broadway
Like the first man on the moon
And 'The Blackbird' broke the silence
As you whistled it so sweet
And in Brendan Behan's footsteps
I danced up and down the street
Then we said goodnight to Broadway
Giving it our best regards
Tipped our hats to Mister Cohen
Dear old Times Square's favorite bard
Then we raised a glass to JFK
And a dozen more besides
When I got back to my empty room
I suppose I must have cried

En dat te bedenken dat dan-kersvers Pogues-lid Phil Chevron dit nummer in eerste instantie niet durfde indienen, bang om op de teentjes van songwriter-in-chief Shane MacGowan te trappen. Pas toen die zijn fiat gaf, werd het opgenomen

Maar heel de plaat is top uiteraard.

Zag op YouTube wat oude filmpjes voorbij komen van The Pogues. Dit album dus maar weer eens uit de kast getrokken. Verbazingwekkend goed is dit toch allemaal, het piept, kraakt, swingt en weigert om je stil te laten zitten. Strakke band met een wankele maar geniale zanger.

Holy moly, wat een nerveus gedoe. Stop!! Dit is echt totaal niet mijn ding.

Grootste minpunt van dit album: de tussen door Lillywhite op de voorgrond gemixte drums en blazers verzopen tin whistle van Spider Stacey. Dat deed Costello op de voorganger veel beter. Maar daar rockten The Pogues te weinig en dat doen ze op hun derde dan weer beter. Elk nadeel heb z'n voordeel.

R.I.P. Shane MacGowan

Een groot songschrijver is niet meer. Was natuurlijk al nooit de verwachting dat Shane erg oud zou worden, maar altijd triest. Blijkt ook een erg zwaar jaar in het ziekenhuis te hebben gehad.

Zijn muziek blijft, waaronder dit fantastische album. Wat mij betreft 1 van de beste ooit gemaakt.

Tja, dat zat er aan te komen.

Dan maar nu massaal op Fairytale of New York stemmen voor de top 2000.. even een keer een andere nummer 1.

Al zijn zijn heengaan weinig aandacht krijgen denk ik.

Het zat er inderdaad aan te komen, ik zag al de hele week berichten met foto's van zijn ziekbed voorbijkomen. Hij heeft het gezien zijn levensstijl nog behoorlijk lang volgehouden...

Ai al na de eerste 4 nummers begon ik dit album erg vermoeiend te vinden. Nergens ontstijgt dit album het dronken Ierse hoempapa pub niveau. Niet aan mij besteed.

Dronken: kan kloppen
Iers: daar komen enkele Pogues inderdaad oorspronkelijk vandaan.
Hoempapa: alleen op Fiesta gaat het echt van je hoempapa toch?
Pub: ten tijde van dit album speelden ze allang niet meer in de pub.
Niveau: inderdaad.

Ik luister de Top 2000 van 2023 terug van #2000 naar #1, maar ik beluister het hele album waar het nummer vandaan komt.

Album nummer: #37
Getriggerd door: #1963 (Fiesta)
Andere Top 2000 nummers op dit album: #252 (Fairytale of New York)
Nummers toegevoegd aan persoonlijke playlist: Fairytale of New York

Ik kende The Pogues nog niet, maar ik kwam al wel vrij snel tot de conclusie dat het niet mijn cup of tea is. Het genre ligt me gewoon totaal niet. Dan gaat drie kwartier van overwegend dezelfde muziek toch wel vervelen. Fairytale of New York vind ik wel heel mooi (ik herkende het nummer maar wist niet dat hij van The Pogues was). Echt slecht of smakeloos kan ik het niet noemen, dus 2 sterren kunnen er wel van af.