Boards of Canada - Geogaddi (2002)

Metacommunicatie over de zinloze focus op negativiteit die (al jaren) in je berichten te zien is. Terwijl ik dit soort enigzins confonterende dingen schrijf ben ik zelf totaal niet in een negatieve staat, nu ook niet. Het feit dat mensen reageren is uit zorgzaamheid. Het is geschreven uit willen helpen -net als de informatie die ik gaf over het album in hetzelfde bericht-, niet om jou terug te bashen, dat zie je me niet snel doen op deze site, ook niet over artiesten. Ik heb de houding dat mensen er met de tijd zelf makkelijk achter kunnen komen dat sommige artiesten niet 'je van het' zijn. (rest ge'pm't kunnen we nu over muziek verder)

Wat Ponthy Mython over het ontstaan van IDM schreef klopt aardig. IDM is gelijktijdig gepionierd/gemaakt door veel artiesten. dan kan ik deze bijvoorbeeld ook noemen met nog oudere tracks dan van SAW I. Ik vind Aphex Twin trouwens een geweldige artiest. Heel knap wat hij in z'n ééntje neerzet en vind al z'n werk geweldig. Hij haalt alleen niet zo vaak de diepgang van Boards of Canada (maar die zijn dan ook met z'n tweeën en hebben meer tijd een uigebreide wereld te creeëren). Met de twee SAW platen op zich wel, vooral de tweede, en voor de rest ook regelmatig op ieder album nog. Aphex Twin maakt over het algemeen iets kalere tracks (daardoor juist toegankelijker dan BoC), die niettemin goed zijn, zelfs geniaal vaak, wat mij betreft. Alleen in dit opzicht vaak makkelijker 'alles' uit op te pikken dan bij BoC ('alles' tussen aanhalingstekens, want je kunt niet werkelijk 'alles' oppikken, het blijft subjectief).

Over Geogaddi, die ik nu weer aan het luisteren ben. De opname periode van deze plaat wordt door Boards of Canada als persoonlijke demonen uitdrijven genoemd. Ze waren al bezig met donkere concepten, toen kwam 9-11 en heeft dit de plaat verder ten donkere beïnvloedt. Wat vinden anderen mensen eigenlijk het favoriete stuk van deze (voor mij als geheel brilliante plaat). Voor mij is het allemaal ongeveer dezelfde kwaliteit en diepgang (ook de eerste helft), maar mijn favoriete stuk ligt meestal bij The Beach At Redpoint en dat tot en met...'Dawn Chorus' maar eigenlijk tot het einde. Perfecte plaat . Toch is TCH ongeveer net zo goed, heel anders alleen, net als het eerste album en waarschijnlijk het laatste, maar die moet ik nog veel vaker luisteren voor die zich echt kan meten. Heb het idee dat TCH nog langzaam zal groeien bij veel mensen (net als alle BoC platen), mits het fris geluisterd wordt, maar prima als dat niet gebeurd. Ik ben heel erg blij ermee en kan moeilijk een favoriet album aanwijzen. BoC zegt over TCH in een heel recent interview waarin gevraagd werd of ze er nu iets minder aan vinden gezien hun nieuwe album weer anders is, dat het tracks bevat die bij het beste horen wat ze gedaan hebben, maar dat ze gewoon elk album wat anders willen neerzetten.

Jeemig, sommige zijn wel erg obsessief /doorgeschoten....take a pill, relax.

Niet mijn pakkie an dit en het duurt me ook veels te lang, sowieso een euvel waar veel electronic (ook hip-hop trouwens) aan lijdt, tenzij je er geen genoeg van kunt krijgen. Sommige nummers spreken me wel aan (door de sfeer), andere weer (totaal) niet. Wel een goed album dit, buiten mijn smaak om, de discografie van deze band ook; alleen Campfire vind ik wat minder.

Ik heb verder ook best waardering voor je, maar je maakt hier een ernstige fout, net zoals toen bij mijn commentaar bij dat Autechre album, namelijk een nogal hooghartige "dit ligt boven je muzikale kunnen houding". En als jij mensen toch gaat afrekenen op hun verleden, mag ik dat dus ook bij jou doen in deze. Je bouwt in elk geval geen credits bij me op met dit soort laatdunkende comments.

Ook je oorspronkelijke reactie:


Getuigd nou niet echt van een wederkerige houding tov mensen die er een andere mening op nahouden.

Gefrustreerd bashen..?! Ik had toen alleen maar geschreven dat ik een aantal dingen op deze plaat van geestelijke armoe vind getuigen en dat BoC waarschijnlijk populair is bij de wat behoudender luisteraars, want echt uitdagend of spannend vind ik het niet... wat is daar nou zo gefrustreerd bashen aan? Als dat al bashen is leg je de lat wel ernstig laag hier vriend. En ook je respect voor Aphex Twin is ver te zoeken in dit commentaar..
Maargoed, ook even voor je vriendjes die het kennelijk nooit kunnen laten even hun frustraties aan mijn adres te willen luchten zet ik dit nog even op het forum. Laten we het verder maar weer gewoon over de plaat hebben, die wat mij betreft op sfeer wel prima scoort. Dat hebben de heren wel onder de knie, nu de samples nog.

Prima, ben hier ook niet om credits op te bouwen. Ik durf gewoon te confronteren en ben daar heel chill onder. Vind het ook niet erg dat jij dat doet. Ik vind niet dat je intelligent hoeft te zijn om muziek te begrijpen, het vergt alleen maar open te staan, ik heb het er vaak bij albums over dat ik heb gemerkt dat ik nog niet genoeg open stond voor iets, terwijl jij juist gauw zegt 'dit IS het album, dit is leegheid in het kwadraad, dit is armoe'. Wat is nu hooghartiger? En wat is zinniger?

Dacht al dat je dat zou zeggen. Toch is wat ik schreef enkel bedoeld als metacommunicatie (communicatie over communicatie) om jou te helpen negativiteit los te laten (dan kun je meer open staan voor wat jij mooi vind). Ik denk dat veel mensen dat hebben opgemerkt als ze voor henzelf keken. Vriendjes heb ik daar niet voor nodig, dat zijn de mensen hierboven niet.

Ach, ik heb gewoon niet zo'n moeite met negativiteit als jij Maar mijn posts resumerend hier merk ik toch iets van de fanatieke fanmeute die de ketter willen verbranden, ik heb hier namelijk amper sterk of beledigend taalgebruik gehanteerd.. wordt voornamelijk afgerekend op basis van eerdere posts elders lijkt het. Beetje jammer.
Ik blijf erbij dat BoC een act is die weinig uitdagends doet met hun muziek, grotendeels kabbelt het wat en qua opbouw zakt het regelmatig in, nadat net een sterk stukje is afgewerkt, over wisselend gesproken.. kunnen ze over meepraten! En dat je bij twee opeenvolgende platen dit illustreert met tracks waarin een Amerikaans (waarom eigenlijk geen Brits?) mokkeltje tot 10 telt of zelfs tot 64, zoals op Music Has The Right.. ik vond dat een beetje exemplarisch voor mijn algehele indruk van dit bandje. Op dat soort repetitie heb ik RD James nog niet kunnen betrappen, als is het ook niet de juiste artiest om mee te vergelijken, maargoed, ik kwam dan ook niet met de brullende mutant aanzetten
Verder veel plezier met deze plaat hoor. Ik ga weer eens verder snuffelen.

Dat is inderdaad jammer, als dat zo zou zijn. Laten we nu fijn verder schrijven dan!

Bij Music Has The Right wordt er op een gegeven moment niet geteld, maar ontstaat er chaos in de opeenvolging van getallen, die wat mij betreft heel goed aansluit bij het de tel verliezen, de tijd verliezen of jezelf verliezen in muziek. Wellicht ook een lineair concept van tijd even lekker loslaten. Best interessant vind ik, niet helemaal leeg nu meer. Het is mijn fantasie die het minder leeg maakt, maar wel mogelijk gemaakt door multi-interpretabele muziek. Voor de rest wordt er ook nog 'orange' gezegd tijdens het chaotische tellen, een kleur die vaak met creativiteit wordt geassocieerd, maar het kan ook een sinaasappel voorstellen, kortom, een tipje van de sluier dat er meer uit te persen is.

Hier bij Geogaddi is het niet duidelijk voor mij dat het om een ''mokkeltje'' gaat. Bij Gyroscope lijkt het een jong kind en verderop in het album is de tellende stem zo vervormd dat je ook niet kunt zeggen of het van een man of vrouw meer komt wat mij betreft. Die subtiele vervormingen over vaak simpele, teksten of getallen die in principe onschadelijk zouden zijn, zou je zeggen, geven een effect alsof er toch iets schadelijks zou kunnen gebeuren met die zaken (zoals met spionage werkelijk ook gebeurt). Een donkere mogelijkheid wordt heel subtiel op toegespeelt. Mensen kunnen donker omgaan met hun ratio, daar gaat dit album stiekem over volgens mij. De titel Geogaddi is een woordspeling volgens hen, die iets betekent wat ze niet willen zeggen las ik eens in een interview. Volgens mij kun je het phonetisch lezen als Geo - Get - Thee/Thy. Laatste woord is oud Engels voor 'jou/jouw'. Wat zou kunnen duiden op geopolitiek die in de individuele huiskamer komt. Dit heb ik nog niet elders gezien dat iemand dit schreef, maar het zou goed kunnen, omdat het aansluit bij het paranoïa thema.

Dat het van Amerikaanse makelij is, is glashelder voor mij in elk geval.. maargoed, genoeg doorgezeverd daarover. Ik ga Exai eens opzoeken, naar een tip van jou bij een andere plaat

YouTube - Baby listens to Autechre

Waarschijnlijk wel wat jaartjes ja.

Ja, misschien voor jou niet zo boeiend (voor mij veelal ook niet, in ieder geval niet in de dansbare hoek), maar er is wel degelijk heel veel na gekomen, zoals dubstep, post-dubstep (Demdike Stare, Raime en Andy Stot bijv.) en van die "post-techno" (Pete Swanson en Vatican Shadow bijv.)

En in de ambient is na 2003 nog wel wat veranderd maar ook niet echt bijzonder veel. Maar goed, het werd me niet bepaald in dank afgenomen toen ik een aantal jaar terug op 12K forum hierover al aan het klagen was...De huidige ambient scene denkt zelf nog steeds heel vooruitstrevend te zijn...Ik begin er echter wel behoorlijk moe van te worden...vooral die hele zoete gitaar ambient waarvan er de laatste 6 jaar zoveel is uitgekomen...

Hoe zou het toch komen dat je "iedere keer" weer zoveel negatieve reacties krijgt...Het kan natuurlijk aan al die mensen liggen, dat ze allemaal de pik op jou hebben, of zou het toch...

Hmm, was 1992 inderdaad.. ik zou zweren dat het nog vóór mijn studie was.. maar het blijkt net aan het begin geweest. Was quadrofonische set trouwens en retevet!



Tsja, kun je dus ook over de experimental electronic of idm zeggen, er komen echt nog wel leuke acts bij en zo nu en dan een vet plaatje, maar het is wel wat gestagneerd. Vandaar dat ik me maar ns op wat oude helden uit het genre stort die ikzelf nooit veel tijd waardig heb gegund..

Tsja, ik ben veelal alweer met hele andere dingen bezig. Qua electronica koop ik bijna alleen nog maar microtonale muziek,, muziek die op de grens zit met geluidskunst, field-recordings en oude meesters (en wat daar op voort borduurt, vaak meer academisch ook)

Plaid, Funkstörung, µ-Ziq en Squarepusher al eens geprobeerd?

Ik denk dat je in de war bent met een andere band.

Funkstörung is namelijk Duits en al enkele jaren uit elkaar.

Oeps, had je reactie niet gezien voor ik mijn eigen foutieve reactie had geplaatst.
Haalde inderdaad Funkstorung met Funckarma door elkaar...

µ-Ziq vind ik niet veel, maar van Plaid en Squarepusher zou ik inderdaad wel wat meer kunnen proberen. Ik had ooit een Plaid werkje in huis en dat beviel eigenlijk prima.

Voorlopig nummer 1 in mijn top 10. Deze plaat weet me als geen ander mee te nemen. Ik word in de plaat gezogen zonder besef van tijd en plaats.

Hoezo hebben 4 mensen hier Magic Window als favoriet aangeklikt? Als ik me niet vergis bestaat die track volledig uit stilte?

Sommige mensen waarderen dit moment van rust meer dan de muziek? .

Die track zit er in om het album 666mb te laten worden, iemand van Warp kwam met dat grappig bedoelde idee, dat bij de thematiek aansluit.

Diegene die Magic Window hebben aangeklikt vonden dit blijkbaar een verschrikkelijk album, dan is het inderdaad het hoogtepunt

Iets wat Orbital al in 1994 deed op de 'Are We Here' single..

En John Lennon op Mind Games en John Cage nog ver daarvoor. Plagiaat!

Ik denk eerder een cover.

Sssst. Straks moeten we zelf ook nog royalties gaan betalen voor elk moment van stilte.

Dat zijn waarschijnlijk de mensen die een onvoldoende voor deze plaat geven

Mijn oren vinden het prettig als dit opstaat. Fijne klanken, zachte muziek, lekker sfeertje...

Maar waar is die emotie die iedereen hoort, dat geweldige, dat dit tot een regelrechte klassieker maakt? Ik hoor het niet. Sterker nog, het gaat allemaal een beetje langs me heen. De loopjes, de drumroffeltjes, de voicesamples die er een beetje overheen zweven... het smelt samen tot een geheel dat om de één of andere vreemde reden niet helemaal af voelt en, ik weet dat mensen het hier niet massaal mee eens zijn, op de één of andere manier nogal goedkoop. Dat komt mede doordat de voicesamples vaak bijzonder willekeurig overkomen: die fragmenten uit natuurdocumentaires, waar slaat dat bijvoorbeeld op?

Dat is een echt minpuntje, maar laat ik terugkeren bij mijn eerste zin: dit is fijn luistervoer. Er zijn dan ook de nodige hoogtepuntjes die ik wél gewoon erg tof vind. Over het geheel genomen zit er echter nog een soort afstand tussen mij en deze plaat en de toekomst moet uitwijzen of dat zal verdwijnen, of dat Boards of Canada en ik gewoon geen goed huwelijk zijn. Op het moment vind ik er gewoon niet bijster veel aan.

De natuurstemsamples komen uit documentaires gemaakt door de National Film Board of Canada.

Orgineel binnen maar ken het album al langer. ik heb volledig hetzelfde gevoel als niels94 Delen van de plaat kunnen mij zeer goed bekoren maar andere gaan gewoon oor in en oor uit zonder ook maar een klein weerhaakje die blijft hangen in mijn trommelvliezen. Ga hem nu wel paar keer opnieuw beluisteren maar het niveau van '''Tommorow's harvest' en zeker 'Music has the right to children' haalt deze Geogaddi maar heel weinig.

Voor mij de beste van Boards of Canada. Had hem ooit op de ipod beluisterd op een zonovergoten dag tijdens een boswandeling en heb hem de hele dag op repeat gehad. Er hangt een sfeer rond dit album van oude foto's van je jeugd, beelden van vroeger die over m'n netvlies glijden maar dan wel met een dreigende ramp op de achtergrond. Gelukzalig en beklemmend tegelijk. Kinderen die in een bootje op het meer varen en de tijd van hun leven hebben terwijl op de achtergrond de kerncentrale donkere wolken de lucht inblaast.

Ben gestart met de blue ray box van Twin Peaks en BoC is zo'n fijne verlenging van de Twin Peaks beleving

Bij deze ga ik losbranden. Houd het 112 nummer maar alvast gereed.

In 2008 leerde ik dit Schotse duo kennen. Op mijn 18de verjaardag kreeg ik van mijn oom MHTRTC en het leek net alsof ik in een volledig nieuwe muziekdimensie werd gegooid waar ik tot op de dag van vandaag nog in ronddool. Dit bracht mij natuurlijk op het idee om meer van dit duo op te zoeken, waarbij ik in de herfst van 2008 Geogeddi via Youtube leerde kennen...

De ontdekking had vele verschillende verhalen... Allereerst de herfst die van pikdonker en regenachtig... spontaan naar zonnig wist te switchen. Dat trompetorkest van The A is to the B as the B is to C die me continu achtervolgde... Die euforie van 1969.... Maar ik kon me nog wel vrij irriteren aan Dawn Chorus. Als iets teveel emoties had, haakte ik al af. Maar god, wat ben ik toch met deze band bij bijna alles en iedereen op de proppen gekomen, want wat ik toch wel niet had ontdekt! Maarja, in een boerendorp waar ik woonde kon niemand iets met dingen als BoC en co.

Er is nog iets gebeurd bij het ontdekken... Ik denk voornamelijk bij het beluisteren niet alleen aan de periode dat ik hem ontdekt heb, maar toch wel voornamelijk aan het jaar dat hij is uitgebracht: 2002. En dan nog lekker vroeg in februari van dat jaar, waarbij de boel met de momenten van de releasedag kon meeliften als een soundtrack.... Gewoon om het idee dat het album al die tijd in de schappen had gelegen tijdens mijn belevenissen. 2002 was voor mij een hectisch jaar die me op dat ogenblik nog altijd het meeste bezighield. Als ontspoort kutjochie van een katholieke school via een zomervakantie naar een Jenaplan onderwijs vervoerd worden om daar de laatste maanden van het jaar flink met mezelf geconfronteerd te worden en de klappen in het gezicht kreeg. En zoals de muziek ook doet vertellen: Het heeft zijn mooie kanten, maar het heeft ook zijn verdrietige duistere kanten, want tussen de pijnlijke momenten had het jaar ook zo zijn mooie zomerse momenten en denk ik vaak terug aan de erkenning die ik op dat moment niet zag... Mijn klasgenoten die me, ondanks alles, toch hebben laten joinen bij de meeste dingen, een jonge invaljuffrouw die uiteindelijk toch het beste met mij voor bleek te hebben, de hittegolf van eind juli, dat ene dagje strand waarbij ik eerst dacht dat ik alleen zou zijn... het schoolkamp naar Terschelling met de klas van mijn nieuwe school... en ook voornamelijk het huisje in Amsterdam waar ik nu woon. Iets wat eerder een vakantiehuisje was waar ik met mijn moeder (en mijn vader als hij vrij had) in de vakanties enkele dagen verbleef. Best vreemd om na 11 jaar een intrede te doen en op mezelf ga wonen in een huis waar ik al, jawel, sinds de zomer van 2002 niet meer was geweest.

En na vele luisterbeurten weet het album me altijd weer te raken. Niet alleen met het bovengenoemde... er lijkt bijna elk luisterbeurt weer iets bij te komen. Laten we eerst de nummers eens nagaan. Ready Lets Go is al een onheilspellende opener... een zonsondergang boven een verlaten landschap, maar Music is Math... is het nummer waar ik toch wel heel veel mensen mee ging lastig vallen als het over muziek ging. Dromerig, diepgaand, liefdevol, stoer (vanwege die beats)... en alles komt weer goed. Beware the Friendly Stranger... Tsja, the title says it all... Gyroscope... een opmerkelijk nummer. De eerste keren kon ik er niet zo heel veel mee, vond ik hem ook niet zo toepasselijk voor een soundtracknummer van een horrorfilm als Sinister, maar toch... Met het moment meer, of die keer dat ik bij zowel de aftiteling van Sinister 1 en 2 niet op de stopknop drukte. Dreigend, provocerend en natuurlijk mooi... De kinderstemmetjes... Zal je dat doen denken aan spelende kinderen op een bootje of aan behekste kinderen die er op eerste oog nog verdacht onschuldig uitzien? Die vraag ga je jezelf nog wel vaker stellen. Dandelion doet in een paar seconden tijd iets met je oogleden; Sunshine Recorder is als een lange treinreis tot aan de zonsondergang aan toe; In the Annexe doet me denken aan een soundtrack van een oude Zweedse jeugdfilm. En dan Julie & Candy... Erg schattig, lief, zoet... met coole beats, en een toch weer zo'n verontrustend randje. The Smallest Weird Number... mmh, deed me niet zoveel... Maar 1969... Hoe euforisch wil je het bijna nog hebben? Je verlangt naar de liefde, de avontuurlijkheid en de sympathie overvalt je.... Je ziet de zon hoog aan de hemel schijnen. Om er later achter te komen dat dit nummer gewoon behekst is. Ja, die teksten.... Ik dacht in eerste instantie: Is het iets Frans? Nee hoor... En dan komt het... Je raakt klaarblijkelijk vervloekt. Zonder dat je het doorhebt. Het duurde bij mij ook een lange tijd totdat ik er een beetje naar dit album ging internetten.

Energy Warning... Kon ik ook niet zoveel mee. Maar The Beach at Redpoint... Ik denk voornamelijk aan die momenten op het strand in 2002. De dromerige vioolorkest achtige soundschap, dat ritme dat op de achtergrond op een ongestoorde wijze meedeint en je in doet zakken en je dwingt jezelf om het avontuur op te gaan zoeken... Maar je voelt je opnieuw vervreemd in een wereld waar de mensen met het jaar steeds meer uit elkaar lijken groeien... Want dromen... daar hou ik niet van. Opening the Mouth doet je even in een futuristische stad wanen terwijl Alpha and Omega je per auto meevoert door een Arabisch woestijn. I Saw Drones... Iets te kort, maar volgens mij is deze titel een knipoog naar de Amerikaanse terroristenoorlog die rond die tijd werd geopend. En dan.... jawel... The Devil is in the Details. Dat onaardse stemmetje, enkele uithalen van een (buitenaardse(?) baby, dat gekraak... terwijl ik de klanken nog best wel cool vind. Het nummer is ook een mooie overgang naar The A is to B as B is to C. Die gure soundscapes gevolgd door een mysterieus trompettenorkestje. Waarom ik hierbij aan een nachtelijke Praag moest denken probeer ik nog altijd te verklaren... (Het soortgelijke associatie heb ik ook bij Black Lamb & Grey Falcon van Biosphere.) Dat tellende Alien-stemmetje... Maar die draaiende geluiden achteraf vond ik wel een beetje tegen vallen... En dan die (achter af gezien gereversede) stemmen... The Beatles? In ieder geval een onaangename boodschap. Over the Horizon Radar is een minuutje typische BoC geluiden... En dan Dawn Chorus. Oké... Fase 1(2008-2009): Wat een ongelofelijk zeikerig nummer is dat zeg! Mijn god... kan het nog wanhopiger? Fase 2(September 2009): In een roes van alcohol denk ik terug aan destijds, schoolfoto's erbij, en moet erbij huilen.. De volgende dag denken: Waar was ik in godsnaam mee bezig?! Fase 3(Augustus 2012): Ik was nog niet zo heel lang begonnen met het ontdekken van wiet en besloot om op een willekeurige late snikhete avond dit album eens helemaal in zijn volledigheid met een stick te beluisteren... De muziek die door het middel mijlendiep binnen komt. De volgende dag maakte ik een fietstocht, langs de duinen, door de streek, door de zomersfeer en een bepaalde FB-foto dacht ik weer veel aan mijn ex-vriendin en miste haar, onderweg trof ik een Marokkaanse meid waar ik een aangenaam moment mee had gehad, wat meteen helend werkte, en terwijl de zon op het punt stond om afscheid te nemen fietste ik weer naar mijn ouderlijk huis. De hele tijd met het nummer Dawn Chorus in mijn hoofd... die maar niet wou verdwijnen. Een haast melancholischer ervaring leek er niet te bestaan. Fase 4:(November 2017) Omdat ik twee dagen later naar Praag zou gaan op vakantie had ik, na aanleiding van dat trompettenstukje + associaties deze plaat maar weer eens in het late uurtje opgezet. Echter bleef de volgende dag toch wel voornamelijk Dawn Chorus weer plakken... En dat terwijl dat bij enkele luisterbeurten tussen fase 3 en 4 niet het geval was... Jemig, Caz gaat op reis, ver van huis en na een lange tijd. Wat nou als er iets verkeerds zou gaan? Heimwee komt dan daarentegen niet zo heel snel in mijn woordenboek voor, maar het voelde wel alsof ik voor een jaar of wat alles achter zou laten, en dat terwijl ik binnen anderhalve week weer terug zou zijn... Een belletje met mijn moeder, mijn koffers klaarmaken, een traantje wegpinken, enkele biertjes drinken in mijn stamkroeg om een soort van afscheid te nemen. Zou het allemaal meegevallen zijn als ik het nummer niet gehoord? En te overtrokken? Helemaal niet. Ik vond dit wel heel symbolisch. Conclusie: Dawn Chorus is gewoon een van de diepste, mooiste en haast melancholische nummers die ik ooit gehoord heb. Je moet er wel van houden. Echter is het niet aan te raden het nummer niet verpesten door het op te zoeken tijdens sombere tijden om extra stimulance op te roepen. Laat het toeval zijn.

En dan... Jezus Christus. Diving Station. Wat een godsgruwelijk griezelig, eng, duister en onheilspellend nummer is dat zeg? En dan denken dat One Very Important Thought al haast een kille doodsbedreiging was. Die stoffige pianoklanken, die roestige rollende geluiden... een nachtmerrie van heb ik jou daar. Zo even na een overload aan melancholie. Maar dan komt You coul'd feel the Sky... Soort van warme douche? Heerlijk zweverig wegdromertje waarbij die stoere groffe beat de nadruk legt. Zaligheid.

Maar het album mag niet vrolijk eindigen, want ook Crossair wil je, voordat je het pand verlaat, even een fikse waarschuwing op je hart laten drukken. En dan Magic Window.... Ja, je hoort niks. Ik dacht eerder dat ik een timer hoorde, maar dat bleek het getik van de CD-apparaat te zijn... En dan is het album afgelopen: 66 minuten en 6 seconden... Juist! (Echter schijnt dat niet bij alle toestellen op het display te staan)

Maar mijn recensie is wel duidelijk. Dit album heeft vele hoofdstukken en telkens weer een nieuw verhaal. Het is als een verliefd stelletje dat op de vlucht is voor onheil en afleiding probeert te zoeken in de romantiek, het is als een groepje spelende kinderen die nietsvermoedend worden bekeken door een "friendly stranger" die duistere plannen en praktijken in zijn beraam heeft, het is als een ontspoort persoon die in de liefde begint te geloven, het is als een treinreis of fietstocht door een zonovergoten landschap, het is als een periode die je maar een keer in je leven meemaakt, het is... inderdaad als de onheil dat zich inderdaad na 9/11 over ons waakte.

In mijn boek "Normaal" (fictief verhaal) heb ik dit album ook wijd en breed een platform gegeven.

Ik ben benieuwd naar het volgende avontuur...

5,0*

Mooi geschreven bericht sinterklaas.

Ja, ik vind het ook een heel mooi album. Ik kocht dit op cd in Kenmare, Ierland (samen met het David Bowie-album 'Low (The Man Who Fell to Earth)' (1976), nadat ik al meer werk van deze Schotse synthesizer-duo heb gehoord.
De mooiste nummers op het Geogaddi-album zijn voor mij toch wel Julie and Candy, The Beach at Redpoint, Alpha e Omega, Dawn Chorus en 1969, vooral door de zweverige achtergrondlijnen en melodien. Het laatst genoemde nummer hoort zelfs in de Top-2000 voor te komen (wat helaas niet zo is, en daarom zal ik daar dit jaar wellicht weer op gaan stemmen).