Bij deze ga ik losbranden. Houd het 112 nummer maar alvast gereed.
In 2008 leerde ik dit Schotse duo kennen. Op mijn 18de verjaardag kreeg ik van mijn oom MHTRTC en het leek net alsof ik in een volledig nieuwe muziekdimensie werd gegooid waar ik tot op de dag van vandaag nog in ronddool. Dit bracht mij natuurlijk op het idee om meer van dit duo op te zoeken, waarbij ik in de herfst van 2008 Geogeddi via Youtube leerde kennen...
De ontdekking had vele verschillende verhalen... Allereerst de herfst die van pikdonker en regenachtig... spontaan naar zonnig wist te switchen. Dat trompetorkest van The A is to the B as the B is to C die me continu achtervolgde... Die euforie van 1969.... Maar ik kon me nog wel vrij irriteren aan Dawn Chorus. Als iets teveel emoties had, haakte ik al af. Maar god, wat ben ik toch met deze band bij bijna alles en iedereen op de proppen gekomen, want wat ik toch wel niet had ontdekt! Maarja, in een boerendorp waar ik woonde kon niemand iets met dingen als BoC en co.
Er is nog iets gebeurd bij het ontdekken... Ik denk voornamelijk bij het beluisteren niet alleen aan de periode dat ik hem ontdekt heb, maar toch wel voornamelijk aan het jaar dat hij is uitgebracht: 2002. En dan nog lekker vroeg in februari van dat jaar, waarbij de boel met de momenten van de releasedag kon meeliften als een soundtrack.... Gewoon om het idee dat het album al die tijd in de schappen had gelegen tijdens mijn belevenissen. 2002 was voor mij een hectisch jaar die me op dat ogenblik nog altijd het meeste bezighield. Als ontspoort kutjochie van een katholieke school via een zomervakantie naar een Jenaplan onderwijs vervoerd worden om daar de laatste maanden van het jaar flink met mezelf geconfronteerd te worden en de klappen in het gezicht kreeg. En zoals de muziek ook doet vertellen: Het heeft zijn mooie kanten, maar het heeft ook zijn verdrietige duistere kanten, want tussen de pijnlijke momenten had het jaar ook zo zijn mooie zomerse momenten en denk ik vaak terug aan de erkenning die ik op dat moment niet zag... Mijn klasgenoten die me, ondanks alles, toch hebben laten joinen bij de meeste dingen, een jonge invaljuffrouw die uiteindelijk toch het beste met mij voor bleek te hebben, de hittegolf van eind juli, dat ene dagje strand waarbij ik eerst dacht dat ik alleen zou zijn... het schoolkamp naar Terschelling met de klas van mijn nieuwe school... en ook voornamelijk het huisje in Amsterdam waar ik nu woon. Iets wat eerder een vakantiehuisje was waar ik met mijn moeder (en mijn vader als hij vrij had) in de vakanties enkele dagen verbleef. Best vreemd om na 11 jaar een intrede te doen en op mezelf ga wonen in een huis waar ik al, jawel, sinds de zomer van 2002 niet meer was geweest.
En na vele luisterbeurten weet het album me altijd weer te raken. Niet alleen met het bovengenoemde... er lijkt bijna elk luisterbeurt weer iets bij te komen. Laten we eerst de nummers eens nagaan. Ready Lets Go is al een onheilspellende opener... een zonsondergang boven een verlaten landschap, maar Music is Math... is het nummer waar ik toch wel heel veel mensen mee ging lastig vallen als het over muziek ging. Dromerig, diepgaand, liefdevol, stoer (vanwege die beats)... en alles komt weer goed. Beware the Friendly Stranger... Tsja, the title says it all... Gyroscope... een opmerkelijk nummer. De eerste keren kon ik er niet zo heel veel mee, vond ik hem ook niet zo toepasselijk voor een soundtracknummer van een horrorfilm als Sinister, maar toch... Met het moment meer, of die keer dat ik bij zowel de aftiteling van Sinister 1 en 2 niet op de stopknop drukte. Dreigend, provocerend en natuurlijk mooi... De kinderstemmetjes... Zal je dat doen denken aan spelende kinderen op een bootje of aan behekste kinderen die er op eerste oog nog verdacht onschuldig uitzien? Die vraag ga je jezelf nog wel vaker stellen. Dandelion doet in een paar seconden tijd iets met je oogleden; Sunshine Recorder is als een lange treinreis tot aan de zonsondergang aan toe; In the Annexe doet me denken aan een soundtrack van een oude Zweedse jeugdfilm. En dan Julie & Candy... Erg schattig, lief, zoet... met coole beats, en een toch weer zo'n verontrustend randje. The Smallest Weird Number... mmh, deed me niet zoveel... Maar 1969... Hoe euforisch wil je het bijna nog hebben? Je verlangt naar de liefde, de avontuurlijkheid en de sympathie overvalt je.... Je ziet de zon hoog aan de hemel schijnen. Om er later achter te komen dat dit nummer gewoon behekst is. Ja, die teksten.... Ik dacht in eerste instantie: Is het iets Frans? Nee hoor... En dan komt het... Je raakt klaarblijkelijk vervloekt. Zonder dat je het doorhebt. Het duurde bij mij ook een lange tijd totdat ik er een beetje naar dit album ging internetten.
Energy Warning... Kon ik ook niet zoveel mee. Maar The Beach at Redpoint... Ik denk voornamelijk aan die momenten op het strand in 2002. De dromerige vioolorkest achtige soundschap, dat ritme dat op de achtergrond op een ongestoorde wijze meedeint en je in doet zakken en je dwingt jezelf om het avontuur op te gaan zoeken... Maar je voelt je opnieuw vervreemd in een wereld waar de mensen met het jaar steeds meer uit elkaar lijken groeien... Want dromen... daar hou ik niet van. Opening the Mouth doet je even in een futuristische stad wanen terwijl Alpha and Omega je per auto meevoert door een Arabisch woestijn. I Saw Drones... Iets te kort, maar volgens mij is deze titel een knipoog naar de Amerikaanse terroristenoorlog die rond die tijd werd geopend. En dan.... jawel... The Devil is in the Details. Dat onaardse stemmetje, enkele uithalen van een (buitenaardse(?) baby, dat gekraak... terwijl ik de klanken nog best wel cool vind. Het nummer is ook een mooie overgang naar The A is to B as B is to C. Die gure soundscapes gevolgd door een mysterieus trompettenorkestje. Waarom ik hierbij aan een nachtelijke Praag moest denken probeer ik nog altijd te verklaren... (Het soortgelijke associatie heb ik ook bij Black Lamb & Grey Falcon van Biosphere.) Dat tellende Alien-stemmetje... Maar die draaiende geluiden achteraf vond ik wel een beetje tegen vallen... En dan die (achter af gezien gereversede) stemmen... The Beatles? In ieder geval een onaangename boodschap. Over the Horizon Radar is een minuutje typische BoC geluiden... En dan Dawn Chorus. Oké... Fase 1(2008-2009): Wat een ongelofelijk zeikerig nummer is dat zeg! Mijn god... kan het nog wanhopiger? Fase 2(September 2009): In een roes van alcohol denk ik terug aan destijds, schoolfoto's erbij, en moet erbij huilen.. De volgende dag denken: Waar was ik in godsnaam mee bezig?! Fase 3(Augustus 2012): Ik was nog niet zo heel lang begonnen met het ontdekken van wiet en besloot om op een willekeurige late snikhete avond dit album eens helemaal in zijn volledigheid met een stick te beluisteren... De muziek die door het middel mijlendiep binnen komt. De volgende dag maakte ik een fietstocht, langs de duinen, door de streek, door de zomersfeer en een bepaalde FB-foto dacht ik weer veel aan mijn ex-vriendin en miste haar, onderweg trof ik een Marokkaanse meid waar ik een aangenaam moment mee had gehad, wat meteen helend werkte, en terwijl de zon op het punt stond om afscheid te nemen fietste ik weer naar mijn ouderlijk huis. De hele tijd met het nummer Dawn Chorus in mijn hoofd... die maar niet wou verdwijnen. Een haast melancholischer ervaring leek er niet te bestaan. Fase 4:(November 2017) Omdat ik twee dagen later naar Praag zou gaan op vakantie had ik, na aanleiding van dat trompettenstukje + associaties deze plaat maar weer eens in het late uurtje opgezet. Echter bleef de volgende dag toch wel voornamelijk Dawn Chorus weer plakken... En dat terwijl dat bij enkele luisterbeurten tussen fase 3 en 4 niet het geval was... Jemig, Caz gaat op reis, ver van huis en na een lange tijd. Wat nou als er iets verkeerds zou gaan? Heimwee komt dan daarentegen niet zo heel snel in mijn woordenboek voor, maar het voelde wel alsof ik voor een jaar of wat alles achter zou laten, en dat terwijl ik binnen anderhalve week weer terug zou zijn... Een belletje met mijn moeder, mijn koffers klaarmaken, een traantje wegpinken, enkele biertjes drinken in mijn stamkroeg om een soort van afscheid te nemen. Zou het allemaal meegevallen zijn als ik het nummer niet gehoord? En te overtrokken? Helemaal niet. Ik vond dit wel heel symbolisch. Conclusie: Dawn Chorus is gewoon een van de diepste, mooiste en haast melancholische nummers die ik ooit gehoord heb. Je moet er wel van houden. Echter is het niet aan te raden het nummer niet verpesten door het op te zoeken tijdens sombere tijden om extra stimulance op te roepen. Laat het toeval zijn.
En dan... Jezus Christus. Diving Station. Wat een godsgruwelijk griezelig, eng, duister en onheilspellend nummer is dat zeg? En dan denken dat One Very Important Thought al haast een kille doodsbedreiging was. Die stoffige pianoklanken, die roestige rollende geluiden... een nachtmerrie van heb ik jou daar. Zo even na een overload aan melancholie. Maar dan komt You coul'd feel the Sky... Soort van warme douche? Heerlijk zweverig wegdromertje waarbij die stoere groffe beat de nadruk legt. Zaligheid.
Maar het album mag niet vrolijk eindigen, want ook Crossair wil je, voordat je het pand verlaat, even een fikse waarschuwing op je hart laten drukken. En dan Magic Window.... Ja, je hoort niks. Ik dacht eerder dat ik een timer hoorde, maar dat bleek het getik van de CD-apparaat te zijn... En dan is het album afgelopen: 66 minuten en 6 seconden... Juist! (Echter schijnt dat niet bij alle toestellen op het display te staan)
Maar mijn recensie is wel duidelijk. Dit album heeft vele hoofdstukken en telkens weer een nieuw verhaal. Het is als een verliefd stelletje dat op de vlucht is voor onheil en afleiding probeert te zoeken in de romantiek, het is als een groepje spelende kinderen die nietsvermoedend worden bekeken door een "friendly stranger" die duistere plannen en praktijken in zijn beraam heeft, het is als een ontspoort persoon die in de liefde begint te geloven, het is als een treinreis of fietstocht door een zonovergoten landschap, het is als een periode die je maar een keer in je leven meemaakt, het is... inderdaad als de onheil dat zich inderdaad na 9/11 over ons waakte.
In mijn boek "Normaal" (fictief verhaal) heb ik dit album ook wijd en breed een platform gegeven.
Ik ben benieuwd naar het volgende avontuur...
5,0*